คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12
เพโรกรินถอดแหวนเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจ ตอนนี้อยู่ในถิ่นที่ไม่รู้จัก ถ้าเจอใครมุ่งร้ายเข้ามาเขาจะแตะตัวทันทีอย่างไม่ลังเล โชคดีที่หมอเถื่อนนั่นไม่ได้เอากระเป๋าเขาไป คงเพราะในนี้มีแต่ขนมกับเครื่องประดับธรรมดา แต่ใครจะรู้ว่าในกระเป๋ามีช่องลับที่ซ่อนใบมีดคัตเตอร์ไว้ เพโรกรินเดินฮัมเพลงพลางจดจำเส้นทางของที่นี่เพื่อร่างแผนผังในหัวไปด้วยจนเดินมาเจอห้องครัว เขาลอบสังเกตอยู่ข้างประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้ มีคนกำลังทำอาหารสามคน อืม…เพโรกรินคำนวณดูคร่าวๆ ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่ เพราะสมัยอยู่ทริลเลอร์บาร์คมีโจรสลัดมาจู่โจมเยอะกว่านี้อีก
พอคนพวกนั้นเผลอเขาก็เข้าชาร์จแตะตัวทุกคนทันที เพโรกรินตกใจกับพลังของตัวเอง ดูเหมือนพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นมาก จากปกติที่ต้องคอยเวลาให้น้ำตาลเคลือบสิ่งที่ถูกแตะอย่างช้าๆ เหมือนกับโมเลกุลของน้ำที่จะต่อยๆ จับตัวกันเมื่อเจออากาศเย็น แต่ตอนนี้แค่สัมผัสเพียงนิดเดียวก็กลายเป็นตุ๊กตาน้ำตาลไอซิ่ง เขายังไม่ทันกระพริบตาด้วยซ้ำ เพโรกรินเลิกคิดและเอากรรไกรมาตัดชุดออกก่อนให้มันพอดีกับตัว สัญลักษณ์หัวกระโหลกที่อยู่ปลายเสื้อจึงหายไป เพโรกรินหย่อนมีดทำครัวที่ห่อผ้าอย่างดีลงในกระเป๋าอกของเสื้อกันหนาวทั้งสองข้าง เขาควงมีดเล่นที่หยิบมาเพิ่มพลางฝึกคุมพลังใหม่ไม่ให้มีดกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งไปซะก่อน
เอาล่ะ มาหาทางออกจากที่นี่แบบหรรษากันดีกว่า
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย คนอย่างเพโรกรินโดนจับมาจะยอมหนีออกไปเงียบๆ ได้ยังไงกันล่ะ เดี๋ยวคนไม่รู้กันพอดีว่าเขาหนีออกมาแล้ว นี่เเป็นการอวดอย่างภาคภูมิว่า ไม่มีใครสามารถกักขังเขาได้หรอก เพโรกรินน่ะชอบอิสระและรักความสนุก การเป็นโจรสลัดจึงเหมาะกับเขามากๆ เพราะเขาไม่ชอบฟังคำสั่งใคร เว้นแต่ว่าเรื่องนั้นมันจะมีประโยชน์ต่อเพโรกรินอ่ะนะ เพโรกรินเดินผ่านคนประหลาดในชุดเหลืองมากมาย เขาไม่เกรงกลัว ที่ว่าประหลาดน่ะ
คือบางคนก็มีเขาบนหัว บางคนมีขาเป็นสัตว์ บางคนมีแขนแปลกๆ เพโรกรินจัดการเชือดคอคนแล้วคนเล่า ด้วยความว่องไวและความตัวเล็กของเขาทำให้เคลื่อนผ่านได้ง่าย ตอนไหนเข้าตาจนก็ใช้พลังผลปีศาจเข้าช่วย ทั้งทางเดินจึงเต็มไปด้วยประติมากรรมตุ๊กตามนุษย์น้ำตาลไอซิ่ง ร่างกายครบส่วนบ้างไม่ครบบ้าง เพโรกรินโยนหัวของผู้โชคร้ายคนหนึ่งด้วยมือข้างเดียวขึ้นลงในอากาศซึ่งเขาหยิบติดมือมาเป็นของกินเล่นระหว่างทาง เพโรกรินกัดหัวแหว่งไปข้างก็โยนเล่นต่อราวกับโยนบอล อีกมือถือมีดที่มีคราบสีแดงเลอะปลายคม เลือดหยดติ๋งๆ บนพื้น เป็นภาพที่ใครพบเห็นตามทางเดินมืดๆ จะต้องกลับหลังหันวิ่งไม่ทันแน่นอน
เพโรกรินเดินผ่านห้องหนึ่งที่เปิดประตูแง้มไว้ ที่นี่ชอบเปิดประตูทิ้งไว้รึไง เอิกเกริกจริง เขาได้ยินเสียงร้องไห้หลายเสียงลอดออกมา และมันน่ารำคาญมาก เพโรกรินกำลังจะเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ ถ้าไม่เหลือบไปเห็นขนมหวานในตะกร้าใบใหญ่ที่ชายสวมชุดสีเหลืองปกปิดหน้าตาถืออยู่ เสียงร้องไห้เงียบลง แทนที่ด้วยเสียงระคนดีใจเมื่อได้กินขนมหวานแสนอร่อย เพโรกรินยัดหัวคำสุดท้ายเข้าปาก เขาเดินเลียบเคียงไปตามกำแพงและแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาจากการใช้ฮาคิลบตัวตน โอโหแหะ แค่ก้าวเข้ามาในห้องสีสันก็กระแทกตา สายรุ้งและตามผนังบนเพดาน ของเล่นมากมายวางกองที่มุมหนึ่ง นี่มันอย่างกับห้องเด็กเล็กชัดๆ ไร้รสนิยมซะไม่มี อย่างน้อยน่าจะใช้โทนชมพูบ้องแบ๋วดีกว่า
เพโรกรินไม่ได้ใช้ฮาคิตลอดเพราะฮาคิของเขามันอ่อนและกินแรงมากๆ แหงสิ เขาเสียเวลาบนโลกอย่างสูญเปล่าตั้ง 2 ปี! มันก็เท่ากับว่าเขาฝึกแค่ 20 กว่าวันเอง และเพโรกรินไม่ใช่อัจฉริยะ เมื่อรอจนคนในชุดสีเหลืองเดินออกไป เพโรกรินก็หันกลับมามองในห้อง เห็นว่าในห้องมีแต่เด็กๆ ที่กำลังล้อมตะกร้าใส่ขนม น่าแปลกที่เด็กพวกนี้ตัวใหญ่ผิดมนุษย์มนา เผ่าคนยักษ์? แต่บางคนก็ตัวปกติเหมือนมนุษย์ เพโรกรินยักไหล่ ไม่ใช่เรื่องของเขานี่นา เมื่อเห็นว่ามีแต่พวกเด็กๆ เพโรกรินก็เลิกใช้ฮาคิ ทำให้มีเด็กคนหนึ่งสังเกตเห็นเขา
“อ๊ะ เพื่อนใหม่หรอ มาสิ มากินขนมกัน มาสเตอร์ให้มาอร่อยมากเลย”
มาสเตอร์? เขาสงสัยมานานแล้ว เห็นได้ยินใครๆ ก็พูดถึงมาสเตอร์ราวกับว่ามันเป็นหัวหน้าที่นี่อย่างนั้นแหละ หรือที่นี่จะเป็นโรงพยาบาล จะว่าไปลอว์มาที่นี่ อีกฝ่ายก็เป็นหมอ ถึงจะไม่แน่ใจว่าใช้หมอจริงรึเปล่าเถอะ เด็กหญิงยื่นบิสกิตให้เพโรกริน เขารับมันมาถือไว้ หน้าตาใช้ได้ กลิ่นหอมด้วย เพโรกรินกัดเข้าไปคำหนึ่ง เขาพบว่ามันอร่อยมาก อร่อยจนอยากกินอีกเลย เขาจึงกระโจนเข้าไปแย่งกินในตะกร้า เด็กๆ หลายคนร้องโวยวาย แต่ไม่นานก็แบ่งกันกินราวกับเป็นครอบครัวสุขสันต์ ไม่กลัวคนแปลกหน้าสักนิด
เพโรกรินหม่ำไปเยอะจนเขาเริ่มรู้สึกว่าตาลาย แต่มือกลับหยุดไม่ได้เลย จนเมื่อขนมหมด เด็กคนอื่นก็แยกย้ายกันเดินกลับไปที่เตียง เพโรกรินยังกินไม่อิ่มจึงเปลี่ยนตะกร้าเป็นน้ำตาลไอซิ่ง เด็กๆ ที่เห็นเพโรกรินแทะตะกร้าก็ร้องอย่างตกใจ
“เขาหิวจนกินตะกร้าแล้ว!?”
“นี่พี่ชายหยุดนะ ตะกร้ามันกินไม่ได้”
เด็กหญิงที่เจอตอนแรกพยายามยื้อตะกร้ากับเพโรกริน พอเธอดึงไปหูหิ้วตะกร้าก็หัก เธอมองของในมือ นี่มันไม่เหมือนตะกร้าไม้เลยนี่นา เธอลองดมดู ได้กลิ่นหอมๆ ก็ลองเลียชิม
“มันกินได้ล่ะ!”
เด็กๆ ในห้องที่ได้ยินอย่างนั้นต่างมารุมล้อมเด็กหญิงอย่างสนอกสนใจ บางคนคิดจะเข้าไปแย่งเพโรกรินก็โดนเจ้าตัวแยกเขี้ยวขู่ใส่ แต่ใครกลัวเขาที่ไหน ที่นี่สิ่งที่เด็กๆ สนใจเพียงอย่างเดียวคือขนมหวาน เกิดการตะลุมตุมบอน กลายเป็นทั้งเด็กเล็กเด็กใหญ่ต่างทับถมเพโรกรินจนมิด เพโรกรินเหมือนเมาน้ำตาล เขารีบลากร่างของตัวเอง คลานออกมาจากกลุ่มเด็กได้สำเร็จ สภาพก็หัวฟูอยู่ไม่น้อย
“ให้ตายสิ เด็กพวกนี้มันน่ากลัวชะมัด”
โชคดีที่ไม่มีใครกลายเป็นน้ำตาลเพิ่ม เขารีบหยิบแหวนออกมาใส่อีกครั้ง
“พี่ชายมาจากไหนหรอ ทำไมไม่ใส่ชุดคนไข้ละ หรือว่าเป็นพี่เลี้ยง?”
เพโรกรินลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นตามตัว เขาเงยหน้ามองเด็กหญิงตัวโต
“ที่นี่คือโรงพยาบาลหรอ”
“อ๊ะ ใช่แล้วล่ะ”
เด็กหญิงถูกถามกลับแทนที่จะได้รับคำตอบจึงตกใจนิดหน่อย
“มาสเตอร์บอกว่าพวกเราป่วย จะอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้เดี๋ยวจะแพร่เชื้อให้พ่อกับแม่ พวกเราต้องรีบรักษาให้หายแล้วกลับบ้าน”
“อ้อหรอ”
เพโรกรินโบกมือปัดๆ เขากำลังเดินออกจากห้องตรงข้ามกับทางที่เข้ามา เด็กหญิงที่เห็นดั่งนั้นจึงหน้ามุ่ย พี่ชายไม่สนใจฟังเธอเลย เธอเดินตามเมื่อเห็นว่าพี่ชายจะไปแล้ว
“แต่ว่าหนูไม่อยากรอแล้ว ขอแค่สักครั้งก็ได้ หนูอยากกลับไปเจอหน้าพ่อแม่ พี่ชายมาจากข้างนอกใช่มั้ย พาหนูไปส่งบ้านหน่อยสิ”
“ผมไม่ใช่ผู้ใจบุญขนาดนั้น ถ้าเธอป่วยก็อยู่รักษาที่นี่ให้หายดีก่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อแม่ก็มารับเอง”
“ตะ..แต่ว่า พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูจากมา”
“ห๊ะ”
เพโรกรินหันมามองเด็กหญิง เธอกำชายกระโปรงแน่น เม้มปากแล้วกลั้นสะอื้น
“ใช่แล้วล่ะ มาสเตอร์มาบอกพวกเราป่วยแล้วก็พามารักษาเลย ไม่มีใครได้ลาพ่อแม่กันสักคน”
เด็กชายอีกคนเข้ามาสมทบ
“พ่อแม่พวกเธอไม่รู้เรื่องที่พวกเธอป่วยงั้นสิ”
เด็กหลายคนพยักหน้า เพโรกรินครุ่นคิด
“ผมช่วยพวกเธอแล้วจะได้อะไร”
เพโรกรินก็ไม่ใช่คนใจร้ายกับเด็กนักหรอก แต่ของอย่างนี้มันต้องมีตอบแทนกันบ้างสิ เขาไม่สนหรอกว่ามาสเตอร์อะไรนั่นจะพาเด็กมาที่นี่ทำไม เขาก็แค่กำลังจะหาเรื่องออกไป แล้วการพาเด็กออกไปเยอะขนาดนี้ เรื่องมันต้องใหญ่มากแน่ๆ ลักพาตัวเด็กป่วยออกจากโรงพยาบาล มันเป็นเรื่องที่โคตรจะชั่วสุดๆ เลยไม่ใช่หรอ! และค่าหัวของเขาก็จะเพิ่มขึ้นอีก ฮิๆ
“พะ..พวกเราไม่มีเงิน แต่ถ้าพี่ชายช่วย ไม่ว่าอะไรหนูจะหามาให้หมดเลย”
“เฮ้อ เห็นแก่เด็กตาดำๆ จะมีขนมพวกนั้นมาอีกเมื่อไหร่”
“มาทุกสามมื้อน่ะ ทำไมหรอ”
“กลับช้ากลับเร็วก็ถึงเหมือนกัน เอาเป็นว่าผมจะแอบอยู่ที่นี่สักพัก มีข้อแม้ว่าทุกครั้งที่ขนมพวกนั้นส่งมาต้องแบ่งให้ผมเจ็ดสิบส่วนแล้วถึงจะพาไปส่งบ้าน โอเคมั้ย”
“เอ๋…!?”
เด็กๆ ต่างส่งเสียงร้องท้วง เพโรกรินเท้าสะเอว
“จะกลับมั้ยบ้าน”
“กลับๆ ! พี่ชายจะอยู่ถึงเมื่อไหร่”
“ก็จนกว่าผมจะกินจนพอใจไงเล่า ไปหาชุดแบบพวกเธอมาให้ผมเปลี่ยนหน่อย”
“พี่ชายสัญญานะ”
“เออๆ”
“เย่!”
เด็กๆ ต่างส่งเสียงร้องอย่างดีใจ แม้แต่เด็กทารกที่ตัวใหญ่ยังหัวเราะออกมาราวกับฟังรู้เรื่อง แต่ใครจะรู้ว่าไม่นานเพโรกรินและเด็กๆ ก็หลงลืมเรื่องที่จะกลับบ้านกันไปซะสนิท มันเป็นเพราะอะไรกันนะ
“ชูโรโรโร่ ไม่มีใครหนีไปจากที่นี่ได้หรอก”
ชายตัวโตดูผอมแห้ง ผมดำยาว ลิปสติกสีม่วงที่โดดเด่นบนริมฝีปาก และเขาสัตว์คู่หนึ่ง ร่างกายของเขาลอยละล่องไปมาเหมือนกลุ่มเมฆ ชายคนนั้นมองแคนดี้ในมือ เขาชูมันล้อแสงไฟจากหน้าจอมอนิเตอร์ในห้องของเขา
“ฉันส่งมันไปพร้อมกับขนมมากมาย เด็กๆ พวกนั้นคงไม่รู้หรอกว่าสิ่งนี้จะทำให้มันเสพติด เพิ่มขึ้นทีละนิด ทีละนิด หากไปจากที่นี่ก็ต้องคลานเข่ากลับมาอยู่ดี ชูโรโรโร่!”
Talk
ขออนุญาตเปลี่ยนคำเรียกจากด็อกเตอร์เป็นมาสเตอร์ คือมันก็หลงๆ ลืมๆ บ้างน่ะ 555 เพโรกรินจะรอดมั้ยเนี่ย น้องติดขนมงอมแงมไปแล้ว ซีซาร์มันหัวเราะอย่างนี้รึเปล่า จำไม่ค่อยได้แล้วอ่ะ ตอนนี้ไรท์ดูถึงตอนที่ 600 กว่า ร้องไห้หนักมาก เอาจริงคือร้องทุกภาค ปมตัวละครแต่ละตัวคือแบบ ยิ่งตอนรีเบคก้ารู้ว่าใครคือพ่อคือแบบ ฮืออออ แล้วภาคนี้ลอว์โดนแกงหนักมาก #Saveเมนฉัน
13/12/65
ความคิดเห็น