คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
ตอนนี้เพโรกรินได้ถูกเชิญโดยกัปตันของเรือให้มาร่วมนั่งกินข้าว เพโรกรินจึงล้มเลิกความคิดที่จะกินพี่สาวทั้งสองคนเนื่องจากกลิ่นอาหารของพ่อครัวมันยั่วน้ำลาย ลูฟี่ที่กำลังแทะน่องไก่หันมาถามเด็กน้อยทั้งที่ยังเคี้ยวเนื้อเต็มปาก
“ง่ำๆ สีผมของนายมันสุดยอดมากเลย นายเอาอะไรติดหัวเต็มเลย ที่หูก็ด้วย! นี่อะไรติดอยู่บนหัวนาย ของจริงรึเปล่า”
หมวกฟางจับปีกค้างคาวที่อยู่บนหัวเพโรกริน เพโรกรินปัดมือออก
"ซุปเปอร์สีชมพู!"
แฟรงกี้เข้ามาทัก เขาไม่เคยเห็นใครที่จะมีเอกลักษณ์โดดเด่นขนาดนี้ แบบที่ว่าเห็นครั้งเดียวก็คงจำไม่ลืม
“เขาเรียกว่ากิ๊ปน่ะ รู้จักมั้ย”
เพโรกรินจับผมกัปตันมัดจุกสองข้างและหยิบของในกระเป๋าเป็นกิ๊ปสีชมพูปีกค้างคาวติดให้กัปตันเรือที่ดูสนอกสนใจกิ๊ปของเขามากๆ อย่างน้อยหมอนี่ก็เข้าถึงแฟชั่นล่ะนะ เพโรกรินน่ะเป็นคนที่ใจดีกับพวกที่ทำตัวเหมือนเด็กๆ เสมอ
“ดูสิๆ ซันจิ ฉันมีปีกด้วยล่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ ฉันลูฟี่”
ลูฟี่กระโดดโลดเต้นเพื่อโชว์หัวของเขาทั้งที่ในมือยังถือน่องไก่ (ชิ้นใหม่) พลซุ่มยิงกับคุณหมอหัวเราะทรงผมของลูฟี่
“เออเห็นแล้ว ส่วนฉันซันจิ”
ผู้ชายคิ้วม้วนหันมาบอกขณะกำลังยุ่งอยู่กับกระทะ
“เรียกผมว่าเพโรกริน เป็นชื่อที่ตั้งให้คล้องกับพี่สาว”
เพโรกรินบอกชื่อตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาภูมิใจกับชื่อของเขา เขารักพี่สาวมากจริงๆ แต่การแสดงออกของความรักเขาไม่ค่อยจะปกติเหมือนกับชาวบ้าน
“หรอ มีพี่สาวด้วยหรอ ฉันโรบินจ้ะ”
โรบินตั้งข้อศอกเอามือเท้าคาง สายตามองเด็กหนุ่มด้วยแววตาอ่านยาก เธอรู้สึกอะไรบางอย่าง อันตราย คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวเธอ
“นามิ”
นามิเดินเข้าไปส่องกิ๊ปบนหัวลูฟี่ เป็นของมีค่ารึเปล่านะ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้กัปตันจอมซนเก็บไว้ไม่ได้ นามิถอนหายใจ โชคดีไปแค่พลาสติกธรรมดา
“ฉันอุซปนะ”
“ช็อปเปอร์!”
“ซุปเปอร์แฟรงกี้!”
“เอ้า โซโลนายก็แนะนำตัวบ้างสิย่ะ”
นามิเตะเข้าไปที่สีข้างคนนอนกอดขวดเหล้าบนพื้น
“เธอก็พูดชื่อฉันไปแล้วนี่”
“เหมือนกันที่ไหนละย่ะ”
โซโลมองเพโรกริน
“ช่างเถอะฮะ”
เพโรกรินบอกปัด แววตาเป็นประกายเมื่อจานข้าวผัดถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า นี่มันดูดีซะยิ่งกว่าอาหารฝีมือของพ่อครัวซอมบี้ที่ทริลเลอร์บาร์คเสียอีก
แม้กุ๊กประจำเรือจะไม่พอใจที่มีเด็กแปลกหน้าท่าทางแก่แดดมานั่งเคียงข้างเหล่าเจ้าหญิงของเขา แต่ในฐานะที่เป็นพ่อครัวเขายินดีที่จะทำอาหารให้ทุกคนได้กิน อีกอย่าง จะไปถือสาอะไรกับคำพูดเด็กล่ะ เห็นมั้ยว่าเขาเป็นพ่อพระที่ใจดี
เพโรกรินไม่สนใจพ่อครัวที่แยกเขี้ยวขู่ใส่เขา เขาหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวคำโตเข้าปากทันที
“อร่อย!”
ความเร็วในการกินของเพโรกรินเพิ่มขึ้นอีก ซันจิยิ้มมุมปากเมื่ออาหารของเจ้าตัวถูกชม เพโรกรินรีบยกมือขอชามที่สองต่อทันที
“ค่อยๆ กินเจ้าหนู ไม่มีใครเขาแย่งนายหรอก”
ซันจิยกจานที่สองมาวาง ครั้งนี้ตักเพิ่มให้เป็นพิเศษ
“นายไม่รู้หรอก ที่เรือของผม รสชาติจืดสนิท”
ก็ซอมบี้มันรับรสไม่ได้นี่เนอะ ดีแค่ไหนแล้วยังทำอะไรให้กินเป็น
“เรือหรอ เรือนายใหญ่มั้ยเพนกวิน”
“เพโรกรินต่างหาก!”
เขาหันไปกัดแขนพ่อหนุ่มหมวกฟางข้อหาเรียกชื่อเขาผิด
“โอ้ย”
“เรือของผมใหญ่เท่ากับเกาะๆ หนึ่งเลย ถ้าพวกนายล่องไปตามกระแสน้ำนี้เรื่อยๆ ก็คงจะเจอเองแหละ”
“งั้นแสดงว่านายล่องเรือออกมาจากเรือของตัวเองน่ะหรอ”
นามิพูดด้วยท่าทางงุนงน
“พูดให้ถูก มันเป็นเรือของกัปตันผมต่างหาก”
“โห นายเป็นโจรสลัดรึเปล่า!” ลูฟี่
“แน่นอนสิ”
“เจ๋งเป้ง ฉันคือคนที่จะเป็นราชาโจรสลัด”
“อื้อๆ”
เพโรกรินเคี้ยวข้าวตักกินจนหมดจาน กำลังจะยกมือขอจานที่สาม ซันจิก็มายกมือเบรกห้ามและยกจานไปเก็บ เพโรกรินหน้ามุ่ย
“ฉันดีใจนะที่นายกินข้าวของฉันได้มากขนาดนี้ แต่ถ้ากินมากเดี๋ยวก็กินขนมหวานไม่ได้กันพอดี”
“ขนมหวาน!”
“รออีกแป๊บ จะเสร็จแล้วล่ะ”
“ฟุฮิๆๆ ดูท่านายจะชอบขนมหวานนะ ส่วนฉันชอบเนื้อล่ะ ง่ำ”
“ชอบมากๆ อยู่ที่ทริลเลอร์บาร์คผมต้องจับแต่พวกโจรสลัดมากินแทน น่าเบื่อจะตาย”
…
เกิดความเงียบขึ้นในอากาศ
“มะ เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ”
อุซปชี้นิ้วมาทางเพโรกรินด้วยความขลาดกลัว ช็อปเปอร์เดินถอยหลังไปเกาะแขนโซโร ลูฟี่หยุดชะงักแต่จากนั้นก็กินต่อ โรบินหัวเราะเบาๆ
“พ่อหนุ่มน้อยเป็นคนแปลกๆ ดีนะ ซุปเปอร์”
“แหมๆ คงพูดผิดละมั้ง ฮ่า ฮ่า”
นามิโบกมือไปมา
“เอ้า สงสัยจะอยากจนเพี้ยน”
ซันจิยกขนมหวานมาเสิร์ฟ ทำลายบรรยากาศแปลกๆ
“พุดดิ้งเป็นสีรุ้ง!”
ซันจิยกนิ้วถูจมูกอย่างคนทำตัวไม่ถูก นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนที่ดีใจกับการที่จะได้กินขนมฝีมือเขามากขนาดนี้ พวกลูฟี่น่ะมันตะกละตลอดเวลาอยู่แล้ว ดีใจไปงั้นแหละ ส่วนอีกคนก็เอาแต่เมาเหล้า จรรโลงใจซะไม่มี เหอะๆ
“นี่เป็นสูตรพิเศษเลยนะ”
“นี่มัน รสนมรึเปล่า”
ถึงเขาจะเคยกินพุดดิ้งที่ซินดี้ทำให้บ่อยๆ จนเอียน แต่ต้องยอมรับเลยว่าพุดดิ้งของซันจิน่ากินแล้วก็อร่อยมากด้วย รสชาติไม่เหมือนที่ซินดี้ทำเลย
“มีส่วนผสมของนมน่ะ”
“ที่ผ่านมาผมได้กินแต่น้ำตาลไอซิ่งตลอด รู้แค่ว่ามันหวานมากหรือหวานน้อย”
เพโรกรินพูดพลางทำหน้าเศร้าเล็กน้อย พุดดิ้งของซินดี้แค่หวานนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ต่างจากของซันจิที่ได้กลิ่นหอมชวนฝัน รสสัมผัสที่หลากหลาย
“กัปตันของนายดูท่าจะขี้งกแหะ ถ้ามีซันจินะ นายจะได้กินแต่ของอร่อยๆ ทุกวันเลยแหละ” ลูฟี่
“ถ้างั้นซันจิซังก็กลับไปกับผมสิ ผมจะให้หัวหน้าแต่งตั้งนายเป็นสุดยอดพ่อครัวเลย”
เพโรกรินกุมมือสองข้างไว้ระดับหน้าอก ส่งสายตาไปทางกุ๊กประจำเรืออย่างแมวออดอ้อน
“แหม ขอบใจนะ แต่ฉันเลือกลูฟี่แล้ว อีกอย่างฉันต้องอยู่ทำอาหารที่ครบ 5 หมู่ให้เหล่าเลดี้ด้วย จริงมั้ยฮ้าบ นามิซัง โรบินจัง~”
ซันจิทำตัวเป็นปลาหมึกไหลไปเกาะแกะสาวๆ แล้ว เพโรกรินได้แต่หน้าบึ้ง
“ฮ่าๆ ซันจิไม่ไปนายก็มาเองสิ สนใจมาเข้าร่วมกลุ่มโจรสลัดกับฉันเปล่า ท่าทางนายน่าสนุกดีนะ”
โป๊ก ปูด…
“อย่าไปชวนคนเข้าซี้ซั้วสิย่ะ”
นามิจัดการแจกลูกมะนาวให้กัปตันเรือไปหนึ่งทีจนหัวทิ่ม
“โหย อะไรอ่านามิ”
“เขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เกิดพ่อแม่เขารออยู่ที่นั่นละ”
“ผมไม่มีพ่อแม่หรอก”
…
“เห็นมั้ย นายทำให้เกิดบรรยากาศแปลกๆ อีกแล้วเจ้าบ้า!”
นามิจับคอเสื้อลูฟี่เขย่าจนหัวสั่นคลอน
“โอย ทำไมเป็นความผิดฉันละ อ้วก”
ลูฟี่ลงไปนอนกองบนโต๊ะหมดสภาพ รู้สึกอยากจะขย่อนของเก่าที่กินเข้าไป แต่ไม่ได้ เดี๋ยวซันจิจะโกรธเขา หน้าลูฟี่ตอนนี้ประหลาดมาก
“ว่าแต่นายอายุเท่าไหร่แล้วละ”
นามิปล่อยมือจากลูฟี่หันมาถามเพโรกริน เพโรกรินทำท่านับนิ้ว
“16”
“ห่างจากลูฟี่แค่ปีเดียวเองแหะ” นามิ
“นี่นายเป็นน้องฉันหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“อย่ามากอดนะ ผมเป็นน้องพี่เพโรน่าคนเดียว”
เพโรกรินดันแขนลูฟี่ที่เข้ามากอดคอออก เพโรกรินต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่ดันลูฟี่ด้วยมือข้างเดียว เพราะถ้าเขาแตะบางสิ่งด้วยสองมือพร้อมกัน แย่แน่ๆ เพโรกรินชอบลูฟี่หรอกนะ ถึงไม่อยากให้กลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งและเขาคงอดใจไม่ไหวที่จะกินแน่ แต่ที่ทำให้กลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งก็ไม่ได้แปลว่าเพโรกรินเกลียดหรอกนะ อธิบายยากจัง
“แฮ่ก”
เพโรกรินกระโดดลงจากเก้าอี้หนีมือปลาหมึกที่ยืดยาวของลูฟี่ เขาวิ่งหนีไปมาจนมาอยู่ท้ายเรือ ลมกรรโชกแรง ลูฟี่เล่นสนุกพุ่งเข้ามาหวังกอด แต่เพโรกรินเบี่ยงหลบทัน ทำให้อีกคนหน้าทิ่มพุ่งหลาวลงน้ำไป
ตู้มมม
“ลูฟี่!” นามิ
“ให้ตายสิ”
โซโลกำลังถอดเสื้อจะกระโดดลงน้ำ แต่ก็ช้ากว่าเพโรกรินที่กระโดดลงไปแล้วพร้อมเสื้อผ้าทั้งตัว
1
2
3
หายไป 3 นาที โซโล ซันจิรีบกระโดดตามลงไป พบเพโรกรินกำลังดึงร่างที่หนักอึ้งของกัปตันขึ้นเหนือน้ำ พวกเขารีบเข้าไปช่วยทั้งสองคน
“เฮือก นึกว่าจะตายซะแล้ว แฮร่”
“เล่นอะไรไม่ระวังเลยลูฟี่”
โซโลโยนร่างกัปตันปวกเปียกขึ้นไปบนเรือ เขาปีนเชือกตามขึ้นไป ส่วนซันจิพยุงเพโรกรินมาที่ปลายเชือก
“ปีนไหวมั้ยเจ้าหนู”
เพโรกรินพยักหน้า ทั้งสองคนตามขึ้นมาติดๆ
“มา ให้ฉันตรวจร่างกายหน่อยนะ”
ช็อปเปอร์เดินมาพร้อมกับกระเป๋าใส่เครื่องมือแพทย์และอุปกรณ์ทำยา
“ผ้าขนหนูจ้ะ” โรบิน
วันนี้มันวันซวยอะไรของเพโรกรินกัน เขาถึงต้องลุยน้ำทะเลสองรอบเนี่ย ตกน้ำหนึ่ง เป็นเพราะร่างกายไปก่อนความคิด เขาน่าจะคิดได้ว่ามีคนอื่นอีกเยอะแยะที่จะช่วยเจ้ากัปตันนั่น
“อาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนดีมั้ย น่าจะพอใส่ของลูฟี่ได้นะ” นามิ
“ไม่ล่ะ แค่เช็ดตัวให้แห้งพอ”
ดูจากเสื้อผ้าที่ลูฟี่ใส่แล้ว เพโรกรินว่าแฟชั่นของหมอนี่ต้องห่วยแตกแน่นอน เพโรกรินจะไม่ใส่เสื้อผ้าที่ไร้รสนิยมหรอกนะ หลังจากช็อปเปอร์ตรวจแล้วไม่พบอาการผิดปกติ เพโรกรินก็ลุกขึ้นยืนและขอตัวทันที
“จะไปแล้วหรอน้องชาย ติดเรือไปกับพวกเราได้นะ” แฟรงกี้
“ทางที่พวกนายไปเป็นทางที่ผมเพิ่งมา”
เพโรกรินกระโดดลงเรือเล็กของตัวเอง โลมาสีชมพูโผล่หัวขึ้นงับเชือกอย่างรู้ความ
“ไว้เจอกันใหม่นะเพโรกริน”
ลูฟี่โบกมือบ๊ายบายจากบนดาดฟ้าของเรือ เพโรกรินเงยหน้าขึ้นมอง เขาล้วงหยิบบางอย่างในย่ามที่อยู่บนเรือด้วยสองมือ โยนขึ้นไปให้พวกลูฟี่ มันคือปะการังที่ถูกพลังของผลปีศาจซูกะ ซูกะ แต่พวกลูฟี่ไม่รู้หรอก ลูฟี่รับไว้พอดิบพอดี
“อะไรอ่ะ กินได้มั้ย หูยยย หวาน~”
ลูฟี่ถามเองตอบเอง กัดกินปะการังโดยไม่สนใจใคร
“ถือว่าเป็นของตอบแทนที่เลี้ยงข้าว” เพโรกริน
“ลูฟี่แบ่งฉันด้วยสิ” ช็อปเปอร์
“ลูฟี่ฉันขอลองมั่ง” อุซป
เกิดความวุ่นวายเล็กๆ บนเรือ ถึงตอนนั้นเพโรกรินก็ล่องเรือไปไกลแล้ว ซันจิโขกหัวสามตัวป่วนไปคนละทีก่อนจะยึดปะการังที่เหลือครึ่งอันมาถือไว้เอง
“เป็นขนมหวานที่แปลกจริงๆ”
07/11/65
ความคิดเห็น