คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
"ห่วยแตกที่สุด!"
เพโรกรินกรีดร้องออกมา เมื่อรู้ตัวการคนทำ เขาด่าสาดเสียเทเสียใส่กัปตันของเรือโจรสลัดฮาร์ทอย่างไม่ไว้หน้า ลอว์คิ้วกระตุก รู้สึกปวดหัวกับเด็กนี่
"ฮือออ ร่างกายผมถูกคนอื่นนอกจากครอบครัวเห็นแล้วใช่มั้ย ผมไม่บริสุทธิ์แล้วใช่มั้ย เขาสัมผัสผมแล้วใช่มั้ย"
เพโรกรินไม่รู้ความสามารถของพลังผลปีศาจของลอว์ เขายกมือปิดหน้า น้ำตาร่วงเผาะๆ เหมือนสั่งได้ คร่ำครวญเสียจนเส้นเลือดบนหน้าผากลอว์เด่นนูน
"เขาต้องเป็นโรคจิตคลั่งเด็กแน่ๆ"
เพโรกรินเงยหน้ามองด้วยท่าทางขวัญผวา หันไปร้องไห้ใส่เบโปะ ตอนนี้ลูกเรือกลายเป็นที่ระบายของเพโรกรินไปแล้ว ซาจิกับเพนกวินได้แต่ยืนเกาหัวอย่างงุนงง หลังจากจับเด็กชายเปลี่ยนชุดนอนเตียงพร้อมวัดอุณหภูมิ ร่างกายปกติดี พวกเขาหันไปมองกัปตันอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
"หยุดโวยวายสักที ฉันแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาย มันจะมีอะไรเสียหายตรงไหนห๊ะ"
เพโรกรินหันขวับ
"แม้แต่พี่สาวผมยังไม่เคยเปลี่ยนชุดให้เลย"
เพโรกรินจับเสื้อที่ใส่อยู่ยืดออก
"ชุดพวกนี้มันห่วยแตกสิ้นดี"
"เหอะ ชุดนายฉันให้ลูกน้องซักแห้งอยู่ เบโปะอยู่เฝ้าเด็กนี่ไว้ พวกนายก็ไปทำซุปให้หมอนี่กินหน่อย"
ลอว์กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง
"แค่ปล่อยผมไปมันยากนักรึไง ไอเคราแพะหลอกกินเต้าหู้เด็ก!"
ลอว์พุ่งเข้ามาหาเพโรกริน จับล็อกคางเขาด้วยมือข้างเดียว ใบหน้ายื่นมาใกล้ เพโรกรินจ้องตาตอบเขม็ง เพโรกรินเคยกลัวใครเสียที่ไหน เบโปะลนลานโบกมือห้ามกัปตันจนมือพันเป็นระวิง
"ใจเย็นครับกัปตัน นั่นเด็ก!"
"มารยาทที่เคยสอนฉันมันหายไปไหนหมดแล้วละ เห็นฉันยอมมาตั้งแต่เมื่อกี้เลยคิดว่าจะพูดอะไรก็ได้งั้นหรอ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ตอนนี้นายคือเชลยของฉัน"
เชลยบ้าบออะไรละ เพโรกรินไม่ใช่ทาสของใครสักหน่อย
"อื้อ! ปล่อย! นายจะทำอะไรผม"
"ถ้ายังไม่เชื่อฟัง ฉันจะสับนายเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้เจ้าทะเลกิน"
"กลัวตายแหละ"
ลอว์บีบคางคนตัวเล็กแน่นขึ้น เพโรกรินจึงจัดการงับเข้าที่ง่ามมือ คนอะไรสักเยอะชะมัด ประหลาด! เขาจะเป็นมะเร็งหมึกมั้ยเนี่ย
"ชิ"
ลอว์สะบัดมือที่ถูกกัด เขาเดินออกจากห้อง หันมากำชับเบโปะแล้วก็ไป
"กัปตันนายนิสัยแย่ชะมัด"
"ขอโทษคร้าบบบ!"
เบโปะรีบขอโทษแทนกัปตัน ซึ่งก็เป็นนิสัยเจ้าตัวด้วยที่ไม่รู้ทำผิดอะไรก็มักจะพูดขอโทษไว้ก่อน ลูกเรือหญิงคนหนึ่งเดินเอาชุดเพโรกรินมาให้แล้วกลับออกไป เขารับมันมาอย่างดีใจแล้วเปลี่ยนชุดที่ตรงนั้น เบโปะตกใจรีบหันหลังให้
"ขอโทษคร้าบบบ!"
"หรึย นายนี่น่ารำคาญพอๆ กับกัปตันเลย"
"ขอโทษอีกครั้งคร้าบ!"
เพโรกรินกรอกตาเป็นวงกลม หมีนี่มันพูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง เขาเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาสะกิดเบโปะ
"นี่หมีขาว ช่วยอะไรผมหน่อยสิ"
"อะไรหรอครับ"
"ช่วยกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งไปทีนะ"
...
วี้ดๆๆ !
เสียงแจ้งเตือนของเรือดำน้ำดังขึ้น ลอว์รีบวิ่งมาดูที่จอมอนิเตอร์ เครื่องแจ้งเตือนว่ามีน้ำไหลเข้ามาในตัวเรือ ลอว์หาพิกัด เหตุมาจากห้องปีกซ้ายของเรือ ซึ่งเป็นห้องพักผู้ป่วย และในนั้นมีเบโปะกับเพโรกริน
"ไปเร็วเข้า!"
เขาหันไปสั่งลูกเรือบางส่วนให้คุมเรือลอยขึ้นเหนือน้ำ อีกส่วนให้ตามเขาไปที่ห้องพักผู้ป่วย พวกลูกเรือรีบวิ่งออกไป เมื่อมาถึงก็ต้องช่วยกันพยายามเปิดประตูเนื่องจากมีแรงดันน้ำ ลอว์จึงสั่งให้พังประตูก่อนจะพบกับเบโปะในสภาพที่แน่นิ่ง ลูกเรือรีบเข้าไปอุดน้ำทะเลที่ทะลักเข้ามาจากหน้าต่างกระจกที่แตกร้าว ลอว์ดูอาการเบโปะ สัมผัสไม่ได้ถึงการมีชีวิต เขารีบเคลื่อนย้ายเบโปะไปที่ห้องอื่นก่อน
เด็กนั่นหายไป...
วินิจฉัยแล้วว่าเบโปะกลายเป็นน้ำตาล ไม่แน่ว่าอาจรวมไปถึงอวัยวะภายใน น่าสงสัย เป็นไปได้อย่างไรกัน อย่าบอกนะว่าเด็กนั่นหนีไปทางหน้าต่าง แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับเบโปะ มันดูเหมือนพลังของผลปีศาจ หรือเด็กนั่นจะกลั้นใจดำลงไปในทะเลกัน ลอว์ขึ้นมาตรวจสอบบนดาดฟ้าเรือ
อ่อ เอาเรือไปด้วยสินะ จำได้ว่าก่อนหน้านี้มีโลมาพาเด็กนั่นขึ้นมา ไขกระจ่าง ลอว์เดินกลับเข้าไป เขาต้องหาทางช่วยเบโปะ ถึงจะไม่รู้ว่าเพโรกรินทำได้ยังไงก็เถอะ ต้องเรียกว่าใจกล้าบ้าบิ่นสินะ
"ขอให้เรือจมไปเลยยิ่งดี"
เพโรกรินยืนเท้าสะเอวอยู่บนท้องเรือ ขณะล่องเรือออกมาไกลจากกลุ่มพวกลอว์ น่าเสียดายที่เขารีบจนไม่มีเวลากินเบโปะ จะพาออกมาด้วยน้ำตาลก็ละลายในทะเลหมด ถ้าโชคดียังไม่ถูกพวกไม่มีหัวคิดจับต้มน้ำร้อนละก็ ไว้เพโรกรินถึงเกาะต่อไปแล้วจะใจดีคลายพลังผลปีศาจให้นะ
อนิจจา เบโปะเกือบโดนพวกซาจิพาไปแช่น้ำร้อนในอ่างแล้ว ดีที่ลอว์มาหยุดไว้ได้ทัน พวกลูกเรือโดนเขกหัวไปคนละที
"อันที่จริงฉันก็อยากลองให้มันแช่น้ำทะเล แต่ถ้านี่เป็นน้ำตาลไปหมดจริงๆ มีแต่ละลายเท่านั้นแหละ คงต้องจับเพโรกรินมาแก้ให้เบโปะเท่านั้น"
เขาเคยเจอพลังมาหลากหลายรูปแบบ ฉะนั้นก็พอจะรู้อะไรบ้างอยู่นะ
"อ่า...หิวอีกแล้ว"
เพโรกรินเหลือบมองในถุงย่าม มีแต่ปะการัง โชคดีที่พวกนั้นไม่ได้เอาของเขาออกจากเรือ แต่จะให้กินแต่ปะการังก็เบื่อ ก็เจ้าคิงดอมมันหาได้แต่ปะการังนี่ ระหว่างที่กำลังนอนเหม่ออย่างไร้จุดมุ่งหมาย เพโรกรินก็เห็นเรือกำลังแล่นมาทางนี้ เป็นเรือที่มีหัวเรือคล้ายสิงโต
ฮ่า! เจอของกินแล้ว
"ดูสิ มีโลมาสีชมพูด้วย เอ๊ะ นั่นก็สีชมพู"
ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่หัวเรือชี้นิ้วมาทางเพโรกริน
"สุดยอดซุปเปอร์สีชมพู"
อะไรน่ะ หุ่นยนต์? ไม่ใช่ คนแขนใหญ่?
"โลมากินได้เปล่าน่ะ"
"คิงดอมไม่ใช่ของกินนะคนบ้า!?"
เพโรกรินที่ได้ยินคำพูดนั้นตะโกนกลับไป
"ไม่ใช่ปลาทุกชนิดที่กินได้เฟ้ย!"
ผู้ชายทรงผมปัดเป๋แถมคิ้วม้วนอย่างน่าประหลาด เดินถือกระทะมาเคาะหัวคนสวมหมวกฟาง
"นั่นเด็กนี่"
หญิงสาวผมสีส้ม หรือที่รู้จักกันดีในฉายาแมวขโมย เดินมาหยุดยืนดูที่ราวกั้นขอบเรือ หญิงสาวผมดำอีกคนก็เดินออกมาเช่นกัน เพโรกรินเห็นคนบนเรือ แววตาพลันเป็นประกาย ก็นะ เพโรกรินชอบของสวยๆ งามๆ นี่
โครก...
เพโรกรินลุกขึ้นยืน แขนสองข้างไขว้หลัง ฉีกยิ้มที่คิดว่าดูน่าเป็นมิตรที่สุด
"พี่สาวคร้าบ ผมขอกินพวกคุณได้มั้ยครับ"
หญิงสาวคนหนึ่งหน้าแดง ไม่รู้ว่าเขินหรือโกรธ ส่วนอีกคนเพียงหัวเราะเบาๆ
"เป็นเด็กที่แปลกดีนะ"
"พูดจาล่วงเกินเลดี้แบบนั้นได้ไงห๊ะ ไอเด็กแก่แดด!"
คนผมทองโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทำท่าจะกระโจนลงไปต่อยเด็ก จนผู้ชายจมูกยาวต้องเข้ามาล็อกตัวไว้
"ฮิๆๆ ฮี่ เอาสิ มากินข้าวกัน"
นี่แกได้ยินเพี้ยนขนาดไหนวะเจ้าบ้า!? แล้วแกจะเชิญทุกคนขึ้นเรือไม่ได้!? พวกเขาคงต้องแก้นิสัยของกัปตันก่อนจะได้เชิญศัตรูขึ้นเรือจริงๆ แต่คราวนี้ก็เป็นแค่เด็กล่ะนะ
เด็กนี่แหละอันตรายที่สุด
ทุกคนเข้าใจคำพูดเพโรกรินผิดไปคนละทิศคนละทางเลย
Talk
คือว่านะ…ไรท์แต่งตอนนิยายสต็อกไว้ ปกติไรท์จะแต่งในคอม แต่เมื่อวานติดลมมากก็เลยนั่งแต่งทั้งวันแล้วแต่งในโทรศัพท์ต่อ ทีนี้หน้าเว็บกับในโทรศัพท์มันไม่เหมือนกัน ในโทรศัพท์ตอนมันจะไล่จากล่างขึ้นบน ส่วนในเว็บไล่จากบนลงล่าง พอไรท์แต่งตอนล่าสุดไรท์ก็อัปใส่ผิดตอน ทำให้เนื้อหาตอนนี้โดนลบ ไรท์เลยต้องแต่งใหม่ เสียใจมากเลย แต่ก็ฮึดสู้ พยายามนึกเนื้อหาให้เหมือนเดิมเท่าที่ทำได้เพราะไม่มีสำรองไว้ เพราะว่าตอนต่อไปมันแต่งไว้แล้วไรท์ก็ต้องลากเรื่องไปให้เข้ากับตอนนั้นให้ได้ เพื่อเพโรกริน!
04/11/65
ความคิดเห็น