คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
"ว่าไง คิงดอมวันนี้เราไปเที่ยวกันดีมั้ย"
เด็กชายเรือนผมสีชมพูและผมสีดำอีกครึ่งหนึ่ง เดินเลียบมาหยุดอยู่ที่ริมเกาะของทริลเลอร์บาร์ค น้ำทะเลซัดใส่รองเท้าเด็กชาย เขาหัวเราะคิกคัก ขณะกำลังพูดกับสิ่งมีชีวิตที่ลอยคออยู่ในน้ำ โลมาสีชมพูสดใสดีดตัวขึ้นเหนือน้ำกระโดดลงทะเลจนน้ำกระจาย ซัดน้ำใส่หน้าของเด็กชายจนเปียกมะลอกมะแลก เด็กชายปาดน้ำออกจากใบหน้าด้วยสีหน้าทะมึน
"ไปลากเรือมา"
เสียงเข้มสั่งเจ้าโลมา มันตัวสั่นรีบว่ายไปเข้าห่วงเชือกของตัวเรือทำหน้าที่เป็นสารถี เด็กชายก้าวขาลงเรือ หันไปมองซอมบี้ตัวสีเหลืองที่ทำหน้าซีดปากสั่น ยืนโงนเงน
"ท่านเพโรกรินจะให้กระผมบอกท่านโมเรียยังไงดีละครับ"
"คิก นายก็คิดเอาเองสิ้~"
"ท่านเพโรกริน!?"
เด็กชายล่องเรือออกไปแล้ว ปล่อยให้ซอมบี้โชคร้ายรับเคราะห์กรรม ทุกครั้งที่เพโรกรินหายออกไปจากปราสาทจะต้องมีคนหัวเสียทุกครั้ง เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเขาไม่เคยกลับมาเองเลยน่ะสิ นอกจากให้อาบุซารอมไปตามและนั่นหมายความว่ากำลังป้องกันจะลดลง โมเรียไม่กล้าเสี่ยงให้เด็กสาวคนเดียวอย่างเพโรน่าไปตามน้องชายกลับมา
คิกๆ น่าสนุกดีจัง เอาล่ะพวกโจรสลัดโง่ทั้งหลาย รีบบุกเข้ามาตอนที่ผมไม่อยู่สิ้ อยากเห็นหัวหน้าโมเรียรับมือจนเครียดจังเลย พี่เพโรน่าจะต้องกรี๊ดดังมากแน่ๆ เมื่อรู้ว่าผมออกไปข้างนอก
ท่ามกลางคลื่นลมแรง เพโรกรินไม่กลัวเลยว่าเขาจะตกเรือหรือเรืออับปาง เขาชอบความท้าทายและอะไรที่น่าตื่นเต้น มีใครสังเกตเห็นความพิเศษของเพโรกรินมั้ย ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ใช้พลังของผลปีศาจ เขาอ่อนแรงเมื่อโดนน้ำทะเล แต่เขาไม่กลัวทะเลเลย นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นลูกครึ่งมนุษย์เงือกยังไงล่ะ ถึงเขาจะเป็นแฝดกับเพโรน่า แต่เขาคนละพ่อกับเธอ แน่นอนว่าผู้ใช้ผลปีศาจไม่มีข้อยกเว้นสำหรับทะเลและหินไคโร มันทำให้เพโรกรินอ่อนแรงก็จริง แต่เมื่ออยู่ในน้ำนานๆ เพโรกรินสามารถปรับสภาพกลายเป็นมนุษย์เงือกได้
ข้อเสียคือเขาไม่สามารถใช้วิชามนุษย์เงือกและพลังผลปีศาจใต้น้ำได้ มันช่วยแค่ให้เขาว่ายน้ำได้เท่านั้นเอง แต่ก่อนจะเปลี่ยนสภาพจนว่ายน้ำได้ เขาต้องทนขาดอากาศหายใจ ขยับตัวไม่ได้ เสี่ยงโดนเจ้าทะเลงาบ เป็นเวลา 3 นาที ถึงกลายเป็นมนุษย์เงือก เมื่อขึ้นบกก็ต้องเช็ดตัวให้แห้งถึงจะกลับมาใช้พลังผลปีศาจได้อีกครั้ง ก็นะ พลังที่มากเกินไปก็นำพาข้อเสียมาทั้งนั้น
เพโรกรินปล่อยให้คิงดอมลากเรือไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย จนกว่าจะเจอเกาะน่าสนใจหรือเรือโจรสลัดที่จ้องจะเล่นงานเขา แต่ระหว่างที่กำลังใจลอย มีบางสิ่งผุดขึ้นมาจากใต้น้ำข้างหน้าเรือเขาจนคิงดอมเบรกด้วยความตกใจ แรงคลื่นกระทบทำให้เรือโคลงเคลง เขาสะดุดเชือกในเรือจนพลัดตกทะเล
อีกด้านหนึ่ง
สิ่งที่เพิ่งโผล่ขึ้นเหนือน้ำ ปรากฏให้เห็นมีลักษณะเป็นเรือดำน้ำสีเหลือง ข้างเรือมีสัญลักษณ์ที่เหมือนกับหัวกะโหลก ประตูบนดาดฟ้าเรือถูกเปิดอย่างแรง หมีขาวในชุดสีส้มรีบวิ่งออกมาเกาะราวกั้นขอบเรือ
"เฮ้อ ในที่สุดก็ได้สูดอากาศบริสุทธิ์สักที"
"โธ่ เบโปะก็บอกว่าอย่างเพิ่งรีบเอาเรือขึ้นไง เมื่อกี้เราเกือบชนอะไรไม่รู้"
ลูกเรือคนหนึ่งที่สวมหมวกเพนกวินเดินออกมาบ่นหมีขาว ซาจิที่เดินออกมาพร้อมกันยกมือบังคิ้วมองไปที่รอบๆ เรือ
"เอ๊ะนั่น มีเรือไม้ลำเล็กลอยอยู่ว่าแต่คนไปไหนละ"
"มันมีคนด้วยหรอ" เพนกวิน
"พวกนาย รีบดำน้ำไปช่วยเด็กเร็วเข้า!?"
ผู้ที่เป็นกัปตันของเรือวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าหลังจากเขาเพิ่งดูจอมอนิเตอร์เพื่อสังเกตรอบตัวเรือก็พบเด็กสีชมพูลอยเคว้งอยู่กลางทะเลเหมือนจะยังมีสติดีแต่ว่ายน้ำไม่ได้ เหล่าลูกเรือรับคำด้วยความตกใจก่อนซาจิจะรีบกระโดดลงเรือไป เพนกวินรีบไปคว้าห่วงยางผูกเชือกโยนตามลงไป เบโปะลนลานทำอะไรไม่ถูก กัปตันที่เห็นเรือลำเล็กลอยอยู่ข้างๆ ก็พอคาดเดาได้ว่าพวกเขาต้องชนเรือนั่นจนเจ้าของเรือเสียหลักตกน้ำเป็นแน่ แต่ก่อนที่ซาจิจะได้ช่วยเด็กขึ้นมา ก็มีโลมาสีชมพูพร้อมกับเด็กชายที่เกาะครีบหลังมันขึ้นมาด้วย ส่วนซาจิตามขึ้นมาติดๆ ทำหน้างงก่อนจะรีบเข้าไปช่วยพยุงเด็กขึ้นเรือพวกเขา
เด็กชายนั่งไอค่อกแค่กอยู่บนดาดฟ้าเรือ เบโปะวิ่งไปเอาผ้าขนหนูมาคลุมให้ เพนกวินลงไปลากเรือที่คิดว่าน่าจะเป็นของเด็กชายมาผูกไว้กับเรือดำน้ำก่อน ซาจิขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนกัปตันเดินมาข้างหน้าเขา นั่งยองๆ มองเด็กชาย
"ชื่ออะไรเจ้าหนู ล่องเรือมาคนเดียวหรอ รู้มั้ยในแกรนไลน์ทะเลเป็นที่ที่อันตรายมากๆ"
"ไม่มีมารยาท ก่อนถามชื่อคนอื่นต้องแนะนำตัวเองก่อนสิ้"
กัปตันเรือคิ้วกระตุก เห็นว่าเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก แต่ปากจัดเอาเรื่อง เขาพาดดาบบนบ่าเป็นเชิงขู่
"ฉันทราฟาลก้า ลอว์ เป็นกัปตันของเรือโจรสลัดลำนี้"
ลอว์เน้นย้ำว่าตัวเองเป็นกัปตันเรือโจรสลัดเพื่อให้เด็กมันกลัว แต่นอกจากเพโรกรินจะไม่กลัวแล้วยังเชิดหน้าหยิ่ง
"เพโรกริน เป็นโจรสลัดเหมือนกัน"
"โห เด็กตัวแค่นี้"
ลอว์ทำสีหน้าดูถูก เพโรกรินไม่ชอบใจ ตัวแค่นี้แล้วทำไม เขาอายุ 16 แล้วเหอะ ลอว์เห็นเด็กตรงหน้าพูดตอบเขาได้ปกติ นับว่าไม่มีอาการอะไรหลังจากตกทะเล จึงคิดส่งตัวเด็กกลับบ้าน ถึงเขาจะเป็นโจรสลัดก็เถอะแต่ก็มีสามัญสำนึกไม่ปล่อยเด็กคนเดียวกลางทะเลหรอก
"ตกลงล่องเรือมายังไง บ้านอยู่ไหนฉันจะไปส่ง"
"ไม่ต้องยุ่ง ผมไปคนเดียวได้"
หลังจากเช็ดตัวด้วยมือเดียวจนแห้งอย่างยากลำบาก ถึงเสื้อผ้าจะยังเปียกอยู่ก็เถอะ เขามักใช้ชีวิตด้วยมือข้างเดียวเสมอ มืออีกข้างแทบจะเป็นง่อย เพโรกรินเดินไปจะโดดลงเรือแต่ถูกลอว์จับคอเสื้อไว้ได้
"จะไปไหน"
"ไปเที่ยว! ไม่ต้องมายุ่งได้มั้ย"
"หนีออกจากบ้านรึเปล่าไม่รู้ ไม่ต้องเลย ฉันจะไปส่ง"
"เป็นโจรสลัดภาษาอะไรจะพาไปส่งบ้านเนี่ย อีกอย่างผมไม่ได้หนีออกจากบ้าน"
จริงๆ ก็หนีแหละ แต่โมเรียไม่ได้ว่าเขาสักหน่อย
"เบโปะ เพนกวิน พาเด็กดื้อนี่ไปเปลี่ยนชุดที วัดไข้ด้วยล่ะ"
"คร้าบผม/ครับ"
เบโปะ เพนกวินรับคำสั่งก่อนจะช่วยล็อกแขนเพโรกรินคนละข้าง
"ใครดื้อ! เฮ้ย ปล่อยนะ พวกแกมันโจรสลัดชั่วคิดจะลักพาตัวเด็กหรอ!?"
ลอว์โค้งตัวให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับเพโรกรินที่ถูกหิ้วปีกจนขาลอยจากพื้น
"ใครบอกว่าโจรสลัดเป็นคนดีล่ะ"
พูดจบก็แสยะยิ้มปล่อยให้เด็กหัวเสียเตะอากาศไปตลอดทาง โชคดีที่พวกเขาจับแขนเพโรกรินไว้คนละข้าง ไม่งั้นคงโดนเพโรกรินเอามือประกบกลายเป็นตุ๊กตาน้ำตาลไอซิ่งไปแล้ว ลอว์เดินตามกลับเข้าไปโดยสั่งให้ลูกเรือที่เหลือเก็บเรือของเพโรกรินและสั่งให้เอาเรือลงดำน้ำต่อ
เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากห้องพักผู้ป่วย เพโรกรินไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเหตุผลที่ว่าชุดของพวกเขามันเชย
"ขาดเซ้นส์แฟชั่นซะไม่มี จะให้ผมใส่ชุดคนไข้ชืดๆ นั่นนะหรอ ฝันไปเถอะ!"
เพโรกรินประกาศกร้าวและวิ่งทั่วห้อง เบโปะเป็นคนกันประตู ส่วนซาจิวิ่งตามเด็กชาย จนลอว์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องข้างๆ ปวดหัว ลอว์เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย มองดูความวุ่นวายเบื้องหน้า
"รูม"
เกิดโดมใสสีฟ้าครอบห้องนี้ไว้ ชุดของเพโรกรินถูกสับเปลี่ยนกับชุดในมือเพนกวิน
"ขอบคุณครับกัปตัน!"
สองลูกเรือดีใจแต่ไม่สุดเพราะ… เพโรกรินหยุดวิ่ง เขาก้มมองดูตัวเองก่อนจะตกใจกอดอกและกรีดร้องจนทุกคนแก้วหูแทบแตก
03/11/65
ความคิดเห็น