จากกันด้วยดี

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีคะ นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากประสบการณ์จริงที่ผู้เขียนได้เจอมา

  เช้าวันหนึ่งวันที่ท้องฟ้าสดใส หลังจากที่ทั้งคืนฝนกระหน่ำเทลงมาตลอดทั้งคืน ทำให้เช้านี้บรรยากาศดีมาก เสียงนกร้องแข่งกันร้องรับอรุณของเข้าวันใหม่ แสงแดดที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ผ้าม่านก็ปลิวตามลมอ่อนๆ มิลินที่ค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า หลังจากที่เมื่อคืนเธอได้หลับไปพร้อมกับน้ำตา เธอตื่นมาพร้อมกับคาบน้ำตาที่ยังเป็นคาบ เธอค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดยืนที่หน้าต่างห้องนอน เธอค่อยๆดึงผ้าม่านออกอย่างช้า เพื่อจะรับแสงแดดยามเช้า แสงยามเช้าส่องมากระทบกัยผิวกายของเธอ เธอมองไปนอกหน้าต่างและสูดดมกลิ่นไอฝนที่เมื่อคืนตกลงมาทั้งคืน กลื่นดินกลิ่นดอกไม้ในสวนหอมฟุ้งให้เธอได้รับกลิ่นนั้นเข้าสู่ร่างกายของเธอ เธอตกอยู่ในพวังของธรรมชาติตรงหน้า เธอยืนคุ้นคิดเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง พร้อมกับเสียงที่ตะโกนเรียก มาจากหน้าประตูห้องเธอ "มิลิน ตื่นยังลูก" เสียงที่คุ้นหูคุ้นเคยเสียงที่อบอุ่น ตรงมาจากหน้าประตูห้องของเธอ มิลินหญิงสาวที่อยู่ในชุดทำงาน ผมที่ยุ่งเหยิง เริ่มขยับตัวจากตรงหน้าต่าง แล้วค่อยเดินไปทางประตูห้องนอนเพื่อปลดล็อกกลอนประตูให้กับผู้เป็นแม่ เมื่อมิลินเปิดประตูห้อง สิ่งแรกที่มิลินเห็นผู้หญิงสูงวัย หน้าตาที่สดใสรอยยิ้มที่อบอุ่นมองมาที่เธอ แล้วเสียงที่อ่อนหวานออกมาจากปากของผู้เป็นมารดา ถามขึ้นมาว่า" ทำไมเมื่อคืนมาดึกจังลูก ทำไมไม่รอให้เช้าก่อนค่อยมา " ช่วงที่ผู้เป็นแม่พูดกับมิลิน แม่ค่อยๆเดินเข้าไปยังห้องของลูกสาวเพื่อจะจัดเก็บห้องนอนของลูกสาวแสนสวยของเธอ มิลินเดินตามแม่เข้ามาในห้องแล้วก็ช่วยผู้เป็นแม่จัดเก็บที่นอนของเธอ และเธอก็ตอบผู้เป็นแม่ว่า"พอดีเมื่อคืนลินทำงานเลิกเย็นไปหน่อยอะคะแม่ แล้ววันศุกร์รถก็ติด ลินอยากกลับบ้านอะคะแม่เลยไม่ได้เข้าคอนโดตีรถกลับมาบ้านเราเลย" เธอพูดพลางก้มหน้าจัดที่นอนไปพลาง จนผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นมาว่า "แน่ใจนะว่าไม่มีไร เพราะแม่เลี้ยงลินมาแม่ย่อมรู้นิสัยลินว่าลินเป็นยังไง "มิลินค่อยหยุดการกระทำของตัวเอง น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมา แล้วเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า "แม่ขา"พร้อมกับน้ำตาเริมไหลออกมาแบบเธอกลั้นไว้ไม่อยู่ ผู้เป็นแม่เห็นน้ำตาที่ไหลลงมาจากนัยน์ตาของลูกสาว แม่ของเธอก็เริ่มจะหยุดการปัดกวาดที่นอน แล้วดึงลูกสาวของเธอเข้ามาอย่างช้า แม่ของเธอโอบกอดเธออย้างนิ่มนวล พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า "ลินลูกมีไรหรือเปล่า มีไรไม่สบายใจเล่าให้แม่ฟังได้นะ แม่อยู่ตรงนี้อยู่กับลินนะลูก" ลินสาวน้อยที่มีแต่ความเจ็บปวดและอ่อนแอในเวลานั้น กอดรัดแม่ด้วยความรู้สึกอ้างว้าง แม่ของเธอค่อยไปจับเธอนั่งลงอย่างช้าๆบนเตียงของผู้เป็นลูกสาว เสียงสะอึกสะอื้นของมิลินก็ยังคงไม่หยุดมีแต่หนักขึ้นเลื่อยไป เวลาผ่านไปเมื่อมิลินเริ่มคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เธอค่อยๆคลายแขนที่กอดแม่เอาไว้อย่างแน่น แล้วเงยหน้าพูดกับแม่ว่า "หนูเลิกกับเอแล้วนะคะแม่ แม่ตกใจแล้วถาม "มันเกิดไรขึ้น" มิลินก้มหน้าลงไปซบตักแม่อีกครั้ง แม่ก็ลูบหัวลูกสาวอย่างทนุถนอม แล้วพูดขึ้นว่า "ถ้ายังไม่อยากเล่าตอนนี้ หนูพร้อมค่อยเล่าก็ได้นะลูก " เธอตอบแม่อย่างช้าๆเสียงสะอื้นในลำคอ "คะแม่" และทุกอย่างในห้องนั้นก็เงียบสงบ มีแต่ภาพที่แม่ลูบผมลูกสาวอันเป็นที่รัก ในบรรยากาศที่เงียบนั้น แม่ก็พูดขึ้นมาว่า "ลินไปอาบน้ำอาบท่าปะลูก แล้วไปทานอาหารเช้ากัน เดี๋ยวคุณพ่อกลับมาจากดูคนงานที่ไร่แล้วจะหิวเอา "มิลินพยักหน้าอย่างช้าๆ ณ.โต๊ะทานข้าวของบ้านมิลิน ผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับคุยกับพี่ชายของลินและแม่ของลินอยู่ที่โต๊ะอาหาร บรรยากาศมื้อเช้าวันนั้นค่อนข้างจะตรึงเครียดอยู่เล็กน้อย ระหว่่่างที่ทุกคนกำลังคุยกันได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากอีกห้องเพื่อตรงมาทางโต๊ะอาหาร ทุกคนหันมามองตามเสียงเท่านั้น มิลินสาวน้อยผิวขาวร่างเล็กผมสีดำหยักโศกยาวถึงหลัง ปากอมชมพู รูปหน้าไข่  ดวงตาที่กลมโต แต่แฝงไปด้วยความเศร้า เดินมาอย่างช้าๆ เสียงผู้ชายคนหนึ่ง ลักษณะขาว รูปร่างค่อนข้างจะบึกบึนนิดหน่อยเพราะเขาได้ออกจากงานบริษัท ที่เคยทำในเมืองหลวงหน้าที่การงานที่ดี แต่เขาขอลาออกเพื่อจะมาดูแลผู้เป็นบิดามารดาที่บ้านสวน รันพี่ชายของรินเป็นคนขี้เล่นชอบแหย่คนในบ้านและเป็นคนที่รักน้องและครอบครัวมากที่สุด เมื่อรันเจอกับลินรันได้เอ่ยขึ้นว่า "โอโหสาวกรุงคนสวย ไม่ได้กับมาบ้านสวนนานละ จำทางถูกด้วยหรอคนสวย" รินเริ่มยิ้มออกมาที่มุมปากได้บ้าง พร้อมกลับเดินเข้ามาหาผู้เป็นพ่อและนั่งลงทีพื้นข้างๆเก้าอี้ของผู้เป็นพ่อ และค่อยบรรจงกราบไปที่ตักของพ่อเธออย่างช้าๆ