►Fic Creepypasta◄ การกลับมาสู่บ้านหลังเดิม..

ทักทายผู้อ่านเล็กน้อย

           สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน...ผู้แต่งเองน่ะ ทางผู้แต่งขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน โปรดเรียกเราว่า 'เดทซี' แล้วกันน่ะ อ่อ! แน่นอนว่าเราเป็นคนแต่งคนละคนกับเรื่องนิยายที่ถัดๆมา พวกเราแค่ใช้ไอดีเดียวกันเท่านั้นแหละ อ่ีอ แล้วก็มีเรื่องจะแจ้งเล็กน้อยในคำเตือน อันนี้แค่มาทักทายกันเล็กน้อย

คำเตือน

           นิยายเรื่องนี้จะมาอัพนิยาย อาทิตย์ล่ะ 2 ครั้งเท่านั้น ถ้าว่างอาจจะแต่ง วันล่ะตอน แต่ตอนนี้ทางคนแต่งนั้นเหนื่อยมากกับการเรียนเพราะงั้นจะมาอัพแค่ อาทิตย์ล่ะ 2 ครั้ง

บทนำ

"10 ปีแล้วสิน่ะเนี่ย.."

   ชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมสีดำเอ่ยออกมาเบาดังเป็นเพียงแค่เสียงสายลมพัดผ่านในยามราตรี บุคคลปริศนาภายใต้ผ้าคลุมสีดำเงยหน้ามองดวงจันทร์สีเลือดชั่วข้ามคืนนี้ อย่างนิ่งเฉยร

"ดวงจันทร์ช่างเป็นใจเสียจริง..."

ฟุบ..

   ชายหนุ่มเอ่ยพลางกระโดดลงมาจากจุดยอดสูงสุดของคฤหาสน์ตกลงยังพื้นดินอย่างแผ่วเบา พลางไม่รีรออะไรเดินผ่านประตูที่ถูกล็อคไว้แน่นหนาเหมือนกับวิญญาณที่สัมผัสกับสิ่งใดไม่ได้

ตึก...ตึก...ตึก..

   เสียงฝีเท้าดังมาตลอดทางจนถึงชั้น 3 ของคฤหาสน์ แต่แล้วชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมสีดำก็ได้หยุดอยู่ที่ห้องๆนึง ซึ่งเป็นห้องสมุด..

...เป็นห้องที่คนๆนั้นได้สิงสถิตอยู่ที่นี้ตลอดเวลา...

แอ๊ดดด....

   เสียงเปิดประตูดังลากยาวจนน่าขนลุก ชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมสีดำมองไปยังบุคคลข้างหน้าด้วยแววตาเชยชาและสมเพช พลางค่อยๆเดินเข้าไปหาบุคคลที่นั่งอ่านหนังสือไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่กับเก้าอี้ตัวโปรด..

...ติดกาวตราช้างไว้กับเก้าอี้รึไงกัน...

"ยังเหมือนเดิมเลยน่ะ..ช่างน่าสมเพชเสียจริง.."

"นั้นมันก็เรื่องของฉัน..นายเป็นใคร.."

   บุคคลที่นั่งอยู่กับเก้าอี้ปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แล้วหันไปตัดบทสนทนาของชายหนุ่ม

"หึ...10 ปี..แค่นี้ก็จำฉันไม่ได้เหรอ 'สเลนเดอร์แมน' ...."

   ชายร่างสูงที่ถูกเรียกชื่อของเขา ทำท่าทีตกใจและอึ้งไปชั่วขณะเล็กน้อย ก่อนจะวิเคราะห์อะไรบางอย่าง

ฟุบ..!

"ขออภัย..ครับ 'Mr.Creepypasta'..."

   สเลนคุกเข่าคำนับ ชายหนุ่มภายในผ้าคลุมอย่างรวดเร็ว..ใช่แล้วล่ะ..

..ชายผู้นี้คือ Mr.Creepypasta ชายผู้ถือกำเนิดจากเหล่ามนุษย์ที่ได้สร้างเรื่องราวเล่าขานของความสยองขวัญ ฆาตกร และสิ่งที่ไม่น่ามีในโลกใบนี้..เขาคือผู้สร้าง องค์กร Creepypasta ขึ้นมา แต่ที่น่าแปลกใจไปกว่านี้คือ เขาไม่เคยเลยที่จะพบปะกับเหล่าสมาชิก Creepypasta ไม่เคยเลยสักนิด เว้นแต่ สเลนเดอร์แมน แต่ที่มาในคืนนี้คงมีเหตุผลบางอย่าง..

...บางอย่างที่เลวร้ายสำหรับเขาสุดๆ...

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ..แต่นายนี้มันน่าสมเพชเสียจริง.."

...หนึ่งคำก็น่าสมเพช สองคำก็น่าสมเพช งั้นคำศัพท์ประจำวันนี้คือ น่าสมเพช น่ะครับ...

"ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะมาที่นี้หรอกน่ะ แต่ว่า..ในฐานะที่นายทำหน้าที่ดูแลแทนฉัน ไหนลองบอกมาสิว่า 10 ปีมานี้.."

"..ทุกๆคนเหล่า creepypasta ถึงได้กระจายตัวออกไปที่อื่น....ใช่ไหมครับ.."

   สเลนพูดขึ้น มิสเตอร์พาส(ย่อ)จึงพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงว่าใช่..เรื่องนี้เองสิน่ะที่ทำให้เขาต้องมาหาเขา

"มันเป็นความผิดของผมเองต้องขอโทดด้วยครับ.."

   สเลนก้มหัวลงต่ำกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะเขา..และสงครามครั้งนั้น พวกเขาก็คงไม่กระจายตัวไปที่อื่น

"พูดแบบนี้ไปก็ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาหรอกเจ้าบ้า..งั้นเอาแบบนี้ดีไหมล่ะ.."

"เรามาเริ่มต้นใหม่กันตั้งแต่แรกกันเถอะ.."

"เริ่มต้นใหม่?"

   สเลนเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ใช่แล้วล่ะ หึหึ...เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรก..ตามหาสมาชิกทั้งหมด..ฉันคงจะบอกสถานที่ของทุกคนให้กับนายไม่ได้แต่ว่า..ฉันจะให้คำใบ้ของคนที่จะช่วยให้เราได้เจอรวดเดียว 1 บวก 1 แทนก็แล้วกัน"

...พูดชวนงงชะมัด..สเลนคิดในใจ

"..ว่ามาเลยครับ.."

" สร้างขึ้นในปี 1973 ปรับปรุงในปี 1986 รื้อออกในปี 2006.."

"ขอให้โชคดี.."

   คำพูดสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆสลายไปดังหมอกควัน..