กระดานดำหน้าศาลา

ข้อมูลเบื้องต้น

ก่อนที่ทุกคนจะอ่านเรื่องต่อไปนี้นะครับ ขอแนะนำว่าจะอ่านคนเดียวหรือชวนมานั่งฟังด้วยก็ได้

แต่สิ่งที่สำคัญ ทุกคนจะต้องปิดไฟเพื่อให้เข้าบรรยากาศมีสมาธิในการฟัง เพื่อจะเข้าถึง อรรถรสเรื่องที่ผมจะเล่า

เรื่องที่ผมจะเราต่อไปเนี่ยบอกเลยคนไม่กล้าจริงคงไม่ทำแน่นอน (ห้ามไปทำตามเด็ดขาด)

คือเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีผ่านนี้เอง ช่วงนั้นผมกำลังเรียนอยู่  ม 5 ก็จะเป็นช่วงที่คะนึงคะนองนิดนึง 

และผมจะมีเพื่อนในกลุ่ม 4คน ชื่อว่า นาย ,เอ็ม,เต้ ,เตย,แพร ซึ่งกลุ่มก็จะไปเที่ยวเล่นกัน บ้างวันก็นัดกันไปถ่ายรูปบ้าง ไปกินข้าวกันบ้าง แต่พวกเรามักชอบสิ่งที่เหมือนกันคือ การเล่าเรื่องผี อะไรที่เกี่ยวกับผีนี้แหละ  บ้างวันพวกเราก็ไปตามบ้านร้างกันบ้าง ไปล่าท้าผี ตามภาษาคนทีชอบอะไรหลอนๆ

และมีอยู่วันนึงพวกเรากำลังจะไปหาที่ล่าท้าผี ตอนนั้น ประมาณ3 ทุ่มจะ 4ทุ่มแล้ว แล้วบังเอิญพวกเราผ่านไปเห็นวัดนึง มันดูเงียบสงบและบรรยากาศดูวังเวงมาก แต่ก็ไม่ถึงกับร้างนะ ยังพอมีแสงไฟอยู่บ้าง แหละนี้ก็จุดเริ่มต้นของเรื่องหลอน..ของพวกเรา พอพวกเราได้เห็นวัดนั้นเลยมีเพื่อนนึงชื่อว่านาย มันพูดขึ้นว่า...เห้ยพวกมึง เข้าไปดูกันสักหน่อยดีไหมว่ะ และเพื่อนคนอีกคนนึงที่ ชื่อเอ็มพูดขึ้นมาว่า...จะดีหรอว่ะแม่งหน้ากลัวเลยสัส ! เพื่อนที่ชื่อเต้พูดว่าเออ.. นั่นดิ!  นาย....ไม่เป็นไรหรอ พวกมึง   ป๊อดกันหรือไง และเพื่อนผู้หญิงคนนึง ชื่อ ว่า เตย  ถามนายว่า..มันจะไม่อันตรายแน่นะ  นายตอบ..เออ เชื่อกูเถอะ!  เอ็ม...รีบเขาไปกันได้แล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็น  พอเราเข้ามาในตัววัดแล้วพวกเราก็เริ่มเดินสำรวจบริเวณรอบวัด จนมีเพื่อนคนชื่อว่าแพร  พูดขึ้นว่า...เห้ยพวกมึงดูดิ  พวกเราทั้งหมดก็วิ่งมาดูกัน พอวิ่งมาถึง เต้พูดขึ้นว่า.. เห้ยนี่กระดานดำนิ กระดานที่เขาเอาไว้เขียนชื่อวันปีเกิดของคนตาย กูเคยเห็นบ่อยอยู่ แต่พวกมึงห้ามเขียนเล่นเด็ดขาดเลยนะเว้ยไม่งั้นพวกตายตามวันที่มึงเขียนแน่ และคนที่่ชื่ิอบาสก็เลยขอลองเขียนดู  เห้ยกูขอลองเขียนหน่อยดิ อย่ารู้ว่าจะตายจริงป่าว พอบาสเขียนเสร็จ นาย..มึงทำเหี้ยไรเนี่ย ไอเต้บอกว่าอยู่ว่าอย่าเขียน มึงไม่ฟังหรือไง เอ็ม...เถอะหน่า กูไม่กลัวหรอ นาย..กูเตือนมึงแล้วนะ เอ็ม...เออ หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนายกลับไม่นานสักพักนึงมีสายเรียกเข้าจากแม่เอ็ม..   แม่เอ็มสวัสดีจ๊ะลูก  อืม..นาย..ลูก เอ็มเสียแล้วนะ นาย..เขาเสียได้ยังไงครับแม่ เมื่อกี่เราพึงแยกกันอยู่  แม่เอ็ม..มันถูกรถชนระหว่างจะกลับบ้านถูกประสานงานกับรถกระบะ เมื่อกี่กู้ภัยโทรมาก่อนที่แม่จะโทรหาเอ็มนี่เอง..พอแม่นายพูดจบก็ได้ เสียแม่เอ็มร้องให้ นายเลยบอกว่า ไม่เป็นไรนะครับแม่ มันไปดีแล้วครับ  พอสายนั้นจบ นายก็พูดคนเดียวออกมาว่า กูเตือนมึงแล้ว นี้เป็นกรรมของมึงที่ไม่เชื่อกู เห้ยไหมแม่มึงเสียใจมาก แล้วจู่ ๆก็มีเสียงพูดขึ้นมากว่า กูขอโทษ!  แล้วเรื่องนี้ก็จบลง