>>รักแท้<<

เนื้อเรื่อง

เรื่องราวของความรัก ซึ่งอาจจะเรียกได้

ว่าเป็นรักแท้ก็ว่าได้ อยากให้เพื่อน ๆ ได้อ่าน

เพื่อที่จะได้สัมผัสกับความรักอันเป็นนิรันดร์

(แต่อย่าแอบอิจฉานะคะ)

กุหลาบแดงคือดอกไม้สุดโปรดของเธอ

และเธอก็ชื่อโรส ซึ่งหมายถึงกุหลาบด้วย

ทุกปีสามีของเธอจะส่งดอกกุหลาบผูกโบว์น่ารักให้

แม้กระทั่งปีที่เขาตายจากไป

เธอก็ยังได้รับดอกกุหลาบซึ่งมาส่งที่หน้าบ้าน

การ์ดที่แนบมาเขียนไว้ว่า

"ที่รักของผม"

เหมือนกับหลาย ๆ ปีก่อนหน้านี้

แต่ละปีที่เขาส่งดอกกุหลาบให้เธอ

เขาจะเขียนว่า

"ปีนี้ผมรักคุณมากกว่าที่ผมเคยรักเมื่อปีก่อน

เพราะความรักของผมเติบโดขึ้นทุกปีที่ผ่านไป"



เธอรู้ว่านี่คือกุหลาบช่อสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้รับ

เธอคิดว่าเขาคงสั่งดอกไม้ล่วงหน้าก่อนถึงวันวาเลนไทน์

โดยที่เขาไม่รู้ว่าเขา จะจากไป

เขามักจะทำอะไรเอาไว้ล่วงหน้าเสมอ

เพื่อที่จะได้ไม่พลาดแม้ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหนก็ตาม

เธอต้ดก้านกุหลาบ แล้วจัดมันลงในแจกันสุดพิเศษ

วางไว้ข้างภาพถ่ายใบหน้าเปื้อนยิ้มของสามีนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดของเขา

เนิ่นนานนับชั่วโมง จ้องมองภาพถ่ายของเขา

ที่มีดอกกุหลาบอยู่ด้านข้าง



หนึ่งปีผ่านไป

มันยากมากสำหรับการที่ต้องอยู่คนเดียว

โชคชะตาบันดาลให้เธอต้องกลายเป็นคนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

แล้วกริ่งประตูก็ดังขึ้นเหมือนวันวาเลนไทน์ปีก่อน ๆ

เมื่อเธอเปิดประตูก็พบกุหลาบแดงวางอยู่ที่หน้าประตู

เธอนำมันเข้ามาในบ้าน และรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้รับ

ในที่สุดเธอก็กดโทรศัพท์ไปที่ร้านดอกไม้

เมื่อเจ้าของร้านมารับสาย

เธอจึงถามเขาว่า ทำไมถึงมีคนส่งดอกไม้ให้เธอ

ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

"ผมทราบว่าสามีของ คุณจากคุณไปเมื่อปีที่แล้ว"

เจ้าของร้านตอบ "และผมก็รู้ว่าคุณต้องโทรมา

และอยากรู้ว่าใครส่งดอกไม้ไปให้

ดอกไม้ที่คุณได้รับวันนี้ชำระเงินล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วครับ

สามีคุณเป็นคนสั่งดอกไม้โดยเตรียมการไว้ล่วงหน้า

ผมยังมีคำสั่งซื้อดอกไม้จากเขาเก็บเอาไว้ในแฟ้มอีก

ผมได้รับคำสั่งให้ส่งดอกไม้ให้คุณทุกปี

ยังมีอีกเรื่องนะครับที่ผมคิดว่าคุณควรจะทราบ

เขาเขียนการ์ดพิเศษเอาไว้ให้คุณใบหนึ่งเมื่อหลายปีที่แล้ว

และเขาต้องการให้ผมส่งการ์ดนี้แก่คุณ

ในปีถัดจากปีที่เขาจากคุณไปแล้ว"



เธอกล่าวขอบคุณเจ้าของร้านดอกไม้แล้ววางโทรศัพท์

น้ำตาไหลอาบแก้ม

นิ้วของเธอสั่นระริกขณะเอื้อมมือไปหยิบการ์ดใบนั้น

บนการ์ดมีลายมือของเขาที่เขียนถึงเธอ

แล้วเธอก็เริ่มอ่านมันอย่างเงียบ ๆ ในการ์ดเขียนว่า



"หวัดดีจ้ะที่รัก

ถึงตอนนี้ผมได้จากคุณไปหนึ่งปีแล้ว

หวังว่ามันคงไม่ทำให้คุณรู้สึกเหนื่อยเกินไปในการต่อสู้กับปีที่ผ่านมานะ

ผมรู้ว่าคุณคงรู้สึกอ้างว้างและเจ็บปวด

ถ้าเป็นผมก็คงรู้สึกไม่ต่างจากคุณ

ความรักของเราสองคนทำให้ทุกสิ่งในชีวิตดูงดงามไปหมด

ผมรักคุณมากเกินกว่าที่จะบรรยายได้คุณคือภรรยาที่สมบูรณ์แบบ

คุณเป็นทั้งเพื่อนและคนรัก คุณเติมชีวิตผมให้เต็ม

ผมรู้ว่ามันเพิ่งผ่านไปได้แค่ปีเดียวแต่ผมไม่อยากให้คุณตกอยู่ในความเศร้า

ผมอยากให้คุณมีความสุขแม้กระทั่งเวลาที่คุณหลั่งน้ำตา

และนี่คือเหตุผลว่าทำไมผมจะยังคงส่งดอกไม้ให้คุณต่อจากนี้อีกหลายปี

เมื่อคุณได้รับดอกกุหลาบผมอยากให้คุณนึก

ถึงความสุขตลอดระยะเวลาที่เราได้รักกัน ผมรักคุณเสมอ

และรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

แต่ที่รัก คุณต้องต่อสู้ต่อไป ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ได้โปรดมองหาความสุข

ตลอดวันเวลาที่คุณยังมีชีวิตอยู่

ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย หากหวังว่าคุณคงไปถึงมันได้สักวัน

กุหลาบจะส่งถึงคุณทุกปี

และจะหยุดส่งก็ต่อเมื่อคนที่มาส่งดอกไม้เคาะประตูแล้ว ไม่มีใครมาเปิดรับ

เขาจะมาส่งห้าครั้งในวันนั้นเผื่อว่าคุณจะออกไปธุระข้างนอก

หากครบห้าครั้งแล้วยังมอบดอกกุกลาบ

ให้คุณไม่ได้เขาจะรู้เองว่าต้องนำดอกไม้ไปยังสถานที่ที่ผมสั่งเอาไว้

ดอกกุหลาบจะวางลงบนที่ที่เราจะได้อยู่ร่วมกัน อีกครั้งชั่วนิรันดร์"