[Saint Seiya Fic] Important

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

บางครั้ง..คนที่น่ากลัวที่สุดก็คือคนที่เห็นว่าอ่อนแอที่สุด

...ราวกับคำพูดต้องมนต์ชวนหลงใหล...

นับจากวันนั้น...เขาไม่ได้นึกคิดเลยว่า..เส้นทางที่เคยบรรจบ...จะกลายเป็นทางเส้นขนาน..จนไม่สามารถแม้แต่จะพบเจอ

เนื้อเรื่อง

Title: important

Kagaho x Hades

***************************

            ชั่วชีวิตของเหล่าสเปคเตอร์คือการปกป้องและจงรักภักดีต่อนายเหนือหัว...จ้าวนรกฮาเดส มันก็เหมือนกับที่พวกเซนต์จงรักภักดีต่ออาเธน่า... แค่สลับมุมมองจากแสงสว่างเป็นมืดมิด...
 

            การที่รู้ว่าจ้าวนรกจะลงมาจุติยังโลกมนุษย์แล้วมันผิดด้วยหรือที่พวกสเปคเตอร์จะเข้าไปเพื่อปกป้อง ดูแล ถึงอีกนัยหนึ่งจะเป็นการปลุกท่านฮาเดสจากการหลับใหล แต่มันก็เหมือนกับการที่เหล่าเซนต์ปฏิบัติต่ออาเธน่ามิใช่หรือ?
 

            กระนั้นแล้วพวกเขาผิดอะไร?
 

            ผิด...ที่เข่นฆ่าเหล่าเซนต์ แต่ถึงอย่างนั้น...เหล่าเซนต์ก็เข่นฆ่าสเปคเตอร์...

            ผิด...ที่เป็นที่เกลียดชังของเหล่ามนุษย์

            หรือ...ผิดตั้งแต่ที่ได้สวมคล็อธเซอร์พลิสชุดนี้ไว้บนกาย
 

            สเปคเตอร์ทุกคนล้วนเป็นผู้ผิดเพี้ยน ความเป็นอมตะทำให้ตนผิด...
 

            คางาโฮะลงความคิดเห็นได้เช่นนี้
 

            ในฐานะของสเปคเตอร์การต้องปกป้องฮาเดสเป็นเรื่องสำคัญ...เขารู้
 

            และการที่ต้องเชื่อฟัง ทำงานให้คนๆเดียวนั้น... เขาก็ไม่เคยลืม..
 

            แต่มันจะผิดไหม...ถ้าวันนี้เขากลับเลือกที่จะปกป้องใครอีกคน...
 

            ใครอีกคนที่ตอนนี้กำลังปัดป่ายพู่กันลงบนผืนผ้าเป็นภาพวาด ทุกการกระทำดูสงบและเรียบนิ่ง สง่างามหากแต่ก็อ่อนไหว
 

แต่ในเมื่อผิดมาทั้งชีวิต...จะผิดอีกสักครั้งคงไม่เสียหาย...
 

คิดเช่นนั้นพร้อมกับเอ่ยออกไปว่า

            “ขอประทานอภัย...ท่านฮาเดสช่วยเลิกแขนเสื้อขึ้นได้หรือไม่” เขาก้มหน้าเอ่ยขณะที่กำลังคุกเข่านั่งลงทำความเคารพ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเบือนหน้ากลับมามองทางตน จึงได้กล่าวย้ำอีกที “ข้าแค่อยากเห็นว่าท่านปลอดภัยดี”
 

            ชั่วพริบตาที่อีกฝ่ายใช้มืออีกข้างที่ว่างเลิกแขนเสื้อคลุมสีดำขึ้น นัยน์ตาสีนิลดำก็เบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นอย่างเดิมอย่างรวดเร็ว เขายิ่งก้มหน้าลงต่ำหวังจะซ่อนความเกี้ยวโกรธที่อยู่ในดวงตาไม่ให้อีกฝ่ายรู้ แต่ถึงอย่างนั้นคอสโม่ที่พลุ่งพล่านก็เป็นตัวบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้อยู่ดี

            อีกฝ่ายยังคงเงียบไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ คางาโฮะยืนขึ้นก่อนจะเอ่ยว่า “มันเป็นความผิดของข้าเอง ที่ท่านต้องมีบาดแผลเช่นนี้บนผิวกาย” ขณะที่พูดก็นึกไปถึงโกลด์เซนต์แห่งลัคนาราศีตุลย์คนนั้น

            ไลบร้า โดโก ข้าไม่อภัยให้เจ้าแน่!!

            แต่ก่อนที่ตนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง เสียงของคนที่เอาแต่เงียบก็ดังขึ้นฉุดขาของเขาเอาไว้

            “คางาโฮะ”

            “มีอะไรขอรับท่านฮาเดส?” สเปคเตอร์หนุ่มเลิกคิ้วขึ้นพลางมองใบหน้าที่ล้อมกรอบไปด้วยเรือนผมสีดำนั่น...มันซ้อนทับกับใบหน้าของน้องชาย...

            คางาโฮะสบถในใจก่อนจะปัดความรู้สึกประหลาดนั่นทิ้งไป

            โดยไม่ทันรู้ตัวร่างของคนที่ห่างออกไปกลับเข้ามาใกล้เขากว่าเดิม...ในระยะประชิดเช่นนี้ กลิ่นหอมบางอย่างก็พลันลอยเข้าแตะจมูก

            ราวกับว่าบรรยากาศอบอวลด้วยยาพิษ…

            “เจ้าจะจงรักภักดีต่อข้าหรือไม่” คำถามนั้นสร้างความประหลาดใจแก่เขาเป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อถาม...เขาก็จะตอบ

            “ข้าเป็นสเปคเตอร์ของท่าน ข้าจะปกป้องท่านด้วยชีวิตของข้า” รู้สึกได้เลย...ว่าคอสโม่คนตรงหน้าแปลกไป เขาจึงย้ำอีกครั้ง “ข้าพร้อมจะอยู่เคียงข้างท่าน...ท่านอาโรน”

            ชั่วพริบตานั้นเหมือนจะได้เห็นร่องรอยบางอย่างบนนัยน์ตาคู่ม่น...แต่มันก็เพียงชั่วครู่หลังจากที่อีกฝ่ายถอย
หลังห่างจากตน...แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่สามารถเอื้อมมือไปฉุดรั้งแขนของอีกคนได้

            คางาโฮะไม่เข้าใจว่าตนกำลังจะทำอะไร...แต่ร่องรอยบนนัยน์ตาที่ว่าเหมือนเป็นตัวฉุดรั้ง

            อยากเห็น...อีกสักครั้ง

            โดยเผลอไผลเขาก็ยกแขนที่รู้ได้เลยว่าเล็กและบางแค่ไหนขึ้นมา..

            ได้ผล...เมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แววตานั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป

            แต่เขาคิดผิด...ที่สายตาอีกฝ่ายเปลี่ยนไป...เป็นเพราะตอนที่ตนกำลังแลบปลายลิ้นเลียบาดแผลเล็กๆบนแขนขาวๆนั่นต่างหาก...เขาเพิ่งจะรู้ตัว

            รสหวานเย็นๆยังคงติดอยู่ ณ ปลายลิ้น

            คางาโฮะใจกระตุกฮวบ

            ...เขา...ทำอะไรลงไป...

            ทุกการกระทำหยุดชะงัก ใบหน้าคร้ามคมเงยขึ้นเพียงเพื่อจะมองสบกับคนที่เอาแต่เงียบ คางาโฮะเบิกตากว้าง เขารีบปล่อยมือออกจากแขนอีกฝ่าย ริมฝีปากเอ่ยพึมพำบางอย่าง ก่อนที่ปีสีดำทมิฬจะคลุมร่างของเขาไว้แล้วพาหายวับไปจากครรลองสายตาของคนที่ได้แต่ยืนนิ่งอย่างคนที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

            ริมฝีปากสีกุหลาบเผยอขึ้น...เอ่ยเรียกนามคนที่หายไปเมื่อครู่ด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ออกสักนิดว่าคิดอะไรอยู่...

            “คางาโฮะ...”

************************************************************


ไม่ต้องถามหาตอนต่อค่ะ (โดนตบ) มีเเค่นี้จริงๆ เราเเต่งไว้ค่อนข้างนานเเล้ว

เพิ่งมีโอกาสมาลง  ส่วนตัวชอบคู่นี้กับพี่น้องฝาเเฝดค่ะ (รักต้องห้าม-----)
ถ้ามีพล็อตจะพยายามปั่นมาให้อ่านค่ะ ฟฟฟฟ

ตอนนี้คนเขียนติดเกมเซเว่นไนท์อยู่นา ใครที่เล่นเกมนี้ อยากมาสครีมกับเราได้นะค้า

@MiMi_KnB <<<<<< ติดต่อ ติชม เม้าท์มอยงับ