Lovely Girl พิชิตรักยัยซึนเดเระ

ลำดับตอนที่ #5 : CH 05#พบกันอีกครั้ง

      จากตอนที่แล้ว โรทได้พบกับใครสักคน ซึ่งนั้นอาจทำให้เกิดเรื่องบางอย่างก็เป็นได้

ฉันกับมามิมาหา สิ่งนั้นในห้องนอนของฉัน แต่ก็นึกขึ้นว่า 

ระหว่างเดินทางมายังปราสาทปกติจะมีเสียงดัง ทุกครั้งแต่ วันนี้ไม่มีเลยและยังบรรยากาศในปราสาทก็ดูจะแปลกๆ ฉันเลยสงสัยว่า เขาคนนั้นต้องกลับมาแน่ ถ้าเป็นไปได้ขอให้อย่าเจอเขาเลย

ฉันและมามิใช้เวทย์TPหรือTeleport(เทเลพอร์ต)มายังห้องนอนของฉัน เมื่อฉันเปิดประตู เข้าไปในห้อง ก็พบว่าสิ่งนั้นได้ไปอยู่บนมือของบุคคลที่ฉันไม่อยากจะพบเป็นอย่างยิ่ง

"มามิ ใช้เวทย์อีกทีสิ พาฉันกลับไปที่เดิมเถอะ"

"อะไรกันๆ แม่เจ้าหญิงตัวน้อย จะไปไหนหรอ แล้วนี้คิดจะไปก็ไปนะ ฉันไม่ได้บอกหรอว่าถ้าฉันไม่อนุญาติก็อย่าทำ" เขาแสยะยิ้มมาทางฉัน ซึ่ง ฉันมีแผลใจที่ไม่มีวันหายอยู่ มันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ตอนฉันยังเด็ก ในตอนนั้น

ในวัยเด็กของโรท

วันหนึ่ง เด็กน้อยคนนึงได้หลงทางในป่า ซึ่งเด็กคนนั้น เป็นคนที่กลัวความมืดและช่วงเวลานั้นก็เริ่มจะค่ำแล้วด้วย เหตุที่เด็กน้อยต้องหลงทางน่ะหรอ มันมาจากเพื่อนของเด็กน้อยคนนั้นเอง ริว เพื่อนของ โรทเด็กน้อยคนนั้น ในตอนนั้นโรทซึ่งนั่งเล่นกับเวย์และริวเพื่อนของเธอ ริวช่วนโรทเล่นวิ่งไล่จับแต่โรทบอกว่า ไม่ อยากเล่นกับเวย์ ริวจึงโกธร เพราะริวน่ะเป็นเหมือนคุณชายที่อยากได้อะไรแล้วต้องได้ เมื่อเล่นกันจนถึงตอนเย็น(ในเวลาของมนุษย์)ริว หลอกให้ โรทเข้าไปในป่า เพราะเธออ่อนต่อโลกนักจึงเชื่อ เพราะเหตุนั้น โรทจึงหลงทางในป่า ซึ่งในป่านั้นเงียบสงบ ไม่มีเสียงของผู้ใด และเป็นที่อาศัยของสัตย์ป่ามากมาย โรทจึงกลัวจนไม่กล้าทำอะไร เธอได้แต่ นั่งหลบๆในพุ่มไม้ ในคืนนั้น เมื่อมีคนหาโรทเด็กน้อยคนนั้นเจอ โรทก็ได้หมดสติ และใบหน้าของเธอก็มีคาบน้ำตาที่หางตาแล้ว ...

ตอนนี้ ฉันจะไม่กลัวเขาแล้ว ซึ่งนั้นอาจไม่จริงก็ได้ ถ้าเขาทำอะไรกับฉันเหมือนในตอนเด็กแล้วหละก็ จากความกลัวจะกลายเป็นความแค้นก็ได้ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้หมอนี้เด็ดขาด

"ริว มาทำอะไร ในห้องของฉัน และนายก็ไม่ควรออกคำสั่งกับฉันนะ"

"ทำไมหละ เราก็รู้จักกันนานแล้วไม่ใช่หรอ นี่จริงสิได้ข่าวว่าเธอหนีออกจากบ้านใช่ไหม"

"ใช่แล้วจะทำไม"

"ก็ไม่ทำไม แค่ ต้องลงโทษที่ ขัดขืนคำสั่งฉัน"

"หะ นายมาสั่งฉันตอนไหนไม่ทราบ"

"ยังไงก็ตาม ฉันจะตามเธอไป นี่คือการลงโทษของฉัน"

"นายนี่มัน..."

"หึ ต้องการไอนี้ไม่ใช่หรอ นี่ ถ้าไม่ยอมหละก็เธอคงรู้ว่าจะเกิดอะไรกับจี้นี้นะ"

"นั้นมันเป็นของๆแม่ฉันนะ ท่านแม่..."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

"..."

"นาย"

"เฮอะ ฉันยอมเธอจริงๆนะ แต่ฉันไม่ให้หรอกนะ จนกว่าจะถึงวันเกิดเธอ"

"ทำไมต้องวันเกิดฉันหละ"

"ก็ป่าวนี่"

"นายจะยั่วโมโหฉันไปถึงไหนกันย่ะ"

"โหๆ ถึงขีดสุดแล้วเหรอ ฮี่ฮี่"

"ชิ ไม่รู้หละ ถ้านายจะตามมาก็อย่าเรื่องมาก แล้วก็ จี้นั้นฉันฝากนายก็ได้ "

"ฮี่ ฮี่ นึกแล้วว่าเธอต้องยอม" แล้วตอนแรกทำเป็นเก่ก ที่จริงแล้ว รู้เรื่องฉันแล้วจะขอตามไปโลกมนุษย์ด้วย = = บางทีหมอนี่ก็กวนประสาท บางทีก็เอาแต่ใจ ฉันนี้ชินนิสัยของหมอนี้ซะ
 

/To Be Continue
 

Cute Cherry