..เขามองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย..
ชายผู้ซึ่งมีพฤติกรรมแปลกประหลาด
บางทีก็เกรี้ยวกราด... และบางทีก็ยอมโอนอ่อน...
เลยอดจะคิดไม่ได้ว่า คนคนนี้...
ช่างเหมือนกับ สัตว์ร้ายที่กำลังบาดเจ็บ
ที่เพียงต้องการปกป้องตนเองจากเหตุการณ์ฝังใจ
และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด...
มันทำให้เขาเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปหาอีกฝ่ายเอง
"ผู้คนไว้ใจไม่ได้...นั่นเป็นสิ่งที่ผมพบเจอ”
ชายหนุ่มยิ้มเศร้าแล้วกล่าวต่อ..“ใจผมเองก็เช่นกัน"
แววตาแสนเจ็บปวดเหมือนกับยอมแพ้ให้ชีวิตอันไร้ค่านี้
จะมีเพียงเวลาเดียวที่ดวงตาสีเทาจะดูเปล่งประกายขึ้น
นั่นคือ...เมื่อพูดถึงเขา...
“คุณจะเป็นคนแรกที่ผมอยากลองไว้ใจ”
แววตาอีกฝ่ายช่างมั่นคงทุกครั้งที่เป็นเรื่องของเขา
“คุณ...แตกต่างจากเธอ” มุ่งมั่นและสว่างไสวเหมือนคนมีชีวิต
จนยากจะที่จะปฏิเสธ...ว่าเขาไม่ต้องการมัน
แววตาที่บอกว่าสำหรับเจ้าตัว..จะมีเพียงเขาคนเดียว
เขาคนเดียวที่จะยอมสวามิภักดิ์ให้
เพียงแต่...ก่อนจะได้บอกเช่นนั้น...
..วี้หว่อ..วี้หว่อ..
ความจริงคือ ไม่มีสิ่งใดมั่นคงมาแต่แรก...
"ไม่!! เขาเป็นของผม! ของผมเท่านั้น!!!"
...
"ปล่อยเดี๋ยวนี้!!"
...
"ไม่! ต้องมนต์..ไม่!! อย่าไป!"
นอกจากหัวใจที่อีกคนมอบให้เขา
เพราะแม้ขณะที่รถพยาบาลกำลังนำตัวเขาเคลื่อนห่างออกไป
อสูรร้ายตนนั้นยังหลั่งน้ำตาเหมือนหัวใจถูกฉีกกระชากเสียเอง
ความคิดเห็น