เวลา...ของเรา

พลัน มือใหญ่หยุดกึก เสียงเปียโนขาดหาย

ผมจะไปโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ แล้วก็เล่นเปียโน " ตายาวหลับลงริมฝีปากเม้มเล็กน้อย หล่อนยังคงตั้งใจฟังต่อไป  ดวงหน้าสดใสจับจ้องที่ใบหน้าคม

แล้วยังไงต่อคะ

แล้วที่โบสถ์ เราก็จะร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้ากัน

อ้อ...ก็ดีนี่คะ

 หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ เป็นอันว่าเข้าใจ

ดวงหน้าคมเข้ม หันมองหล่อน สายตาตัดพ้อ เจ้าหล่อนไม่รู้บ้างหรืออย่างไรนะ ว่าเขากำลังพยายามแค่ไหน ที่จะพูดออกไปอย่างยากเย็น ถ้าหล่อนไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้ก็คงพอทน แต่หากไม่สนใจ เขาสิจะลำบาก

พลอยไม่อยากไปฟังผมเล่นบ้างเลยเหรอ น้ำเสียงมีแววน้อยใจ

พลอยก็นั่งฟังพี่นนท์อยู่นี่ไง เสียงหัวเราะน้อยๆ เฉพาะตัวของสาวน้อยน่าฟังเสมอ ทำเอาดวงหน้าเข้มค่อยคลายความกังวล

เสียงเปียโนดังขึ้นอีกครั้ง ปลายนิ้วของเขา ไล่ไปตามโน้ต เบา...นิ่มนวล ท่วงทำนองดูหยอกล้อ

ผมชอบเล่นดนตรี...เวลาที่มีพลอย   รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก

เป็นกำลังใจที่สวยงามที่สุดครับ