คู่แท้ (The Lover)

คนเรา...คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก

ต่อให้มีอันต้องพลักพราก แยกจาก...สุดท้ายก็จะได้กลับมาหากันเพื่อเป็นคู่ของกันอยู่ดี

เช่นเดียวกับเขาและเธอ

ทิ้งไปแล้ว...แล้วจะกลับมาหาเธออีกทำไม 

เลิกกันแล้ว...ทำไมไม่ต่างคนต่างไป 

" เมาแล้ว ขับรถไม่ไหว ช่วยพากลับหน่อย ได้มั้ย " เสียงทุ้มเอ่ยจากด้านหลัง น้ำเสียงเว้าวอนจากกเขาแม้จะกระทบเข้าไปในหัวใจของเธอ แต่เจ็บแล้วเธอต้องจำ ร่างเล็กไม่สนใจเสียงของเขาเธอเตรียมจะก้าวเดินต่อ ไม่แม้จะหันกลับมามองหน้าคนที่เดินตามมา

" ดี...เมาแล้วขับ รถจะได้ชนตายไปเลย ตายไปซะได้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทรมานใจแบบนี้ " เสียงตัดพ้อเอ่ยขึ้นอีก

" เฮ้อ !! " ร่างเล็กถอดถอนใจ เอาวะ...เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือ...คืออะไรดีวะ แต่ก่อนจะช่วยเธอขอระบายอารมณ์หน่อยเถอะ

เพี๊ยะ...ปาลิตาหันหลังกลับพร้อมกับสืบเท้าก้าวมาหาเขาที่ยืนอยู่ มือเล็กตวัดฟาดไปบนใบหน้าของคนตัวโตเต็มแรงเท่าที่อารมณ์ของเธอกำลังเดือดอยู่ ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบ เขายกมือลูบแก้มของตัวเองเบาๆ

" ตบทำไมอ่ะ " อ่า...สร่างเมาเลยกู .... ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเบา

" หมั่นไส้...ไหน..กุญแจรถ เอามา!!! " 

" หึ... จะตบอีกข้างก็ได้นะ ถ้ามันทำให้เธอหายโกรธ " นัยน์ตาหวานจ้องมายังร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เพี๊ยะ ... จบคำพูดของเขาเธอเองก็ไม่ยั้งมือ มือเล็กฟาดไปบนแก้มสากอีกข้าง เอาล่ะ...แดงเท่ากันแล้ว เธอพอใจแล้ว เย่วเฟิ่งมองหน้าอกอวบที่กระเพื่อมขึ้นลงเพราะอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านของเธอ นี่แหละ...เมธิญาคนเดิมของเขา

" ถ้ายังไม่เลิกจ้องหน้าอกของฉัน ที่ต่อไปที่ฉันจะต่อยคือลูกตาขวาของนาย "

" หึ... โหดจัง " ริมฝีปากหนายกยิ้ม เขายื่นกุญแจรถส่งให้เธอพร้อมทั้งเดินนำหน้าไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่