คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 21st :: ให้ฉันเป็นของเธอ
หลายวันต่อมา...
Keng Told >>
เฮ้อ... นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ริทไม่ได้เข้าไปเยี่ยมพี่โตโน่เลยจนได้พี่โตโน่ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ก็เก่งเตือนแล้วนี่นาว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆอย่างงี้ ((แต่พี่เก่งก็ร่วมด้วยช่วยแกล้งกับพี่โน่หนิคะ??)) แหะๆ^^"
'ทำไมพี่โตโน่ถึงจำริทไม่ได้ล่ะครับพี่เก่ง...' สองสามวันก่อน ริทเข้าไปหาเก่งเพื่อฟังสาเหตุที่พี่โตโน่จำริทไม่ได้ แต่ความจริงแล้ว พี่โตโน่แกล้งริทเล่นๆเฉยๆน่ะครับ - -"
'โอกาสที่จะเป็นอย่างนี้มีน้อยมากในคนไข้หลายๆราย อาจมีสาเหตุหนึ่งคือเมื่อคนไข้ถูกกระแทกที่ศีรษะอย่างแรง ส่วนที่จดจำสิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะกระทบกระเทือนทำให้จำไม่ได้ หรือลืมเรื่องเครียดนั้นไปจากสมอง' เหอๆ ต้องไหลไปตามน้ำก่อนเป็นเรื่อง
'พี่เก่งหมายความว่า??'
'ริทคือคนสำคัญที่สุดของพี่โตโน่...' ถึงเก่งจะบอกไปอย่างงั้น ริทก็ยังมีสีหน้าเศร้าๆอยู่ดี พี่เก่งขอโต้ด T.T
'ถึงสมองจะจำไม่ได้ แต่ใจก็ยังไม่ลืมนะริท' แล้วริทก็ยิ้มออกมา แต่แปลกที่ริทไม่เข้ามาเยี่ยมพี่โตโน่เลยหลังจากวันนั้น เก่งควรจะทำยังไงดีนะ
ตอนนี้เก่งอยู่ที่ธรรมศาสตร์ครับ เก่งมีวิชานิติคาบเช้าเลยต้องมา พอเรียนเสร็จก็กะว่าจะไปเฝ้าเซนต่อ ไม่สิต้องบอกว่าไปแอบเฝ้ามากกว่า เซนเค้ามีคนดูแลอยู่แล้วนี่นา...อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแล้วกันเนาะ^^ แต่ระหว่างที่เก่งกำลังจะเปิดประตูรถก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเก่งมาแต่ไกล...
"ป๊า..." ป๊ายืนโบกมืออยู่ไกลๆ เก่งไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้วแถมไม่ยอมโทรไปคุยกับป๊าเลย เหมือนเป็นลูกอกตัญญูใช่มั้ยครับ ^^"
ป๊าบอกให้เก่งทิ้งรถไว้ที่มหา'ลัย แล้วป๊าก็พาเก่งมาที่ภัตตาคารโปรดที่เก่งชอบมาตั้งแต่เด็กๆ จะว่าไป เก่งก็ไม่ได้มาทานข้าวกับป๊าสองคนอย่างงี้มานานแล้วนี่นา
"สั่งเลยลูก^^" สีหน้าของป๊ายิ้มแย้มดีไม่มีท่าทางว่ากำลังโกรธเก่งอยู่ หรือป๊ามีแผนอะไรกับเก่งอีกล่ะ
"ไม่ล่ะครับ ป๊าสั่งเถอะ"
"งั้นเอาไข่ปลาคาเวียร์สอง ไข่หอยเม่นหนึ่งเนาะ"
"แล้วแต่ป๊าเถอะครับ^^" นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เก่งไม่เคยรู้สึกเกรงใจป๊าแบบนี้ เก่งรู้สึกผิดกับเรื่องที่ผ่านมานะครับ เก่งว่าโอกาสนี้น่าจะเป็นโอกาสที่ดีนะ
"เก่ง..." จู่ๆป๊าก็พูดขึ้นมา น้ำเสียงของป๊าดูแปลกไป เก่งไม่เคยเห็นป๊าเป็นแบบนี้นะ
"รุ่นพี่ที่ศิริราชโทรมาเล่าให้ป๊าฟังว่าเก่งเกือบถูกยิง..." ป๊ารู้เรื่องแล้ว!?!?
"ครับ..." คราวนี้ป๊าไม่ยอมสบตาเก่งเลย
"ป๊าขอโทษนะลูก..." น้ำเสียงของป๊าเริ่มสั่นเครือ ป๊าอย่าทำแบบนี้กับเก่งสิครับ...
"เก่งต่างหากที่ต้องขอโทษป๊าที่ทำตัวให้เป็นห่วง... เก่ง..."
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลูก ป๊านี่แหละผิดเองที่หาใครก็ไม่รู้มาจับเก่งให้แต่งงานด้วย" เอ๊ะ!?!?
"หมายความว่าไงครับ??"
"คนที่ถูกจ้างให้ไปยิงเก่งเป้นลูกน้องคุณหญิงวิฬาร์..."
"งั้นก็หมายความว่าคนที่สั่งให้ยิงเก่งคือ..."
"อือ...ลูกสาวคุณหญิง..." ยัยชะนีหมีควายนั่น!!! หนอยยยยยยยยยย ><
"ป๊าขอโทษนะลูก ป๊ามันไม่ดีเอง"
"ไม่ใช่ป๊าหรอกครับ ยัยชะนี...แก...!!!"
"เก่งจะทำอะไร!?!?"
"จะต้องดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุด!!! โทษฐานที่มันบังอาจมาทำร้ายคนที่เก่งรัก!!!" เก่งตะคอกเสียงดังลั่นร้าน สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เก่ง แต่เก่งไม่สนใจหรอก ยัยชะนีมันไม่รู้ฤทธิ์หมอเรียนนิติซะแล้ว
"คนที่ลูกรัก??" อ่าวเวร ลืมไปว่าป๊านั่งอยู่ตรงหน้านี้ คงจะเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะครับ...
"เก่งมีคนรักแล้วทำไมไม่บอกป๊า??" ถ้าบอกไปเค้าก็คงไม่หันมารักเก่งหรอกครับ T^T
"ครับ..."
"งั้นใครล่ะลูก..."
"เซนครับ...เก่งรักเซน..."
++++++++++++++++++++
Zen Told >>
อา~ เช้านี้เซนลืมตาขึ้นได้อย่างสดชื่น ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา เซนรู้สึกได้เลยว่ามือของเซนอุ่นซะจนไม่รู้สึกกังวลอะไรทั้งนั้น เพราะเมื่อเซนหันไปมองไออุ่นจากคนข้างเตียง ก็พบว่าตัวเล็กนอนฟุบอยู่ตรงนั้น
ตัวเล็กเฝ้าเซนทั้งคืนเลยงั้นหรอ...
ขอบคุณนะครับ^^
วันก่อน พี่โตโน่เดินเข้ามาเยี่ยมเซนทั้งๆที่ยังมีผ้าพันแผลโพกหัวอยู่แต่ดูท่าทางจะอาการดีขึ้นมาก
'เป็นไงบ้างวะ??' พี่แกนั่งลงข้างเตียง สายตาจับจ้องมาที่แผลบนแขนของเซน น่ากลัวใช่มั้ยล่ะครับ T^T
'ก็เรื่อยๆครับ ยังเจ็บอยู่บ้างนิดหน่อย^^'
'หายเร็วๆนะเว่ย^^' พี่โตโน่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี จะมาไม้ไหนอีกรึเปล่าเนี่ย??
'พี่โน่ไม่โกรธเซนแล้วหรอ??'
'โกรธเรื่องอะไรวะ??'
'ก็เรื่องริท...'
'ริทไหน??' ตอนนั้นเซนตกใจมาก พอเซนถามเรื่องต่างๆเกี่ยวกับริท พี่โตโน่ก็บอกว่าจำไม่ได้ แถมยังบอกอีกว่าไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้มาก่อน ไม่น่าล่ะ พักนี้ริทถึงได้ดูซึมๆ ส่วนใหญ่ก็จะขลุกอยู่ในห้องกับเซนไม่ค่อยออกไปข้างนอกเท่าไหร่ ส่วนพี่เก่งก็เข้ามาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่จะเป็นเวลาที่ริทไม่อยู่ แถมยังถามคำตอบคำด้วย แอบน้อยใจเหมือนกันนะครับเนี่ย -3-
"พี่โตโน่...พี่โตโน่ลืมริทไปแล้วรึไง..." เสียงพึมพำดังออกมาจากปากคนตัวเล็ก คงจะเสียใจมากสินะ.. เมื่อไหร่จะมองตรงนี้ฮึตัวเล็ก??
"งึมงำๆ อ้าวเซนตื่นแล้วหรอ??" ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเซนทั้งๆที่ตายังปรืออยู่ ผมยุ่งๆนั้น ใบหน้าหวานเนียนนั้น เวลานี้ริทน่ารักที่สุดเลยนะรู้มั้ย ><
"ตื่นได้ซักพักแล้วล่ะ ริทนอนต่อเถอะนะ^^"
"ไม่ล่ะๆ ริทไปล้างหน้าดีกว่า เผลอไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฮ้าว~" แล้วตัวเล็กก็เดินโซเซไปที่ห้องน้ำ ซักพักก็เดินออกมา ท่าทางจะนอนดึก ขอโทษนะตัวเล็ก...
"ตื่นกันแล้วหรอคะ??" พี่สาวพยาบาลเดินถือผ้าขนหนูเข้ามาในห้อง โอ๊ะใช่! ถึงเวลาเช็ดตัวแล้วนี่นา
"พี่สาวจะมาเช็ดให้เซนหรอครับ เชิญเลยครับ.." ริททำท่าว่าจะเดินออกไปข้างนอก ปกติเวลาที่พี่สาวพยาบาลเข้ามาเช็ดตัวให้เซนริทก็มักจะเดินออกไปข้างนอกเสมอเลยไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะครับ แอบงอนนะเนี่ย -3-
"ไม่เอาอ่ะริท เซนอยากให้ริทเช็ดตัวให้ง่ะ -3-"
"เอ๋?? O_O" ตัวเล็กเบิกตาโตใสแจ๋ว หายง่วงไปเลย ก็เซนอยากให้ริทเช็ดตัวให้นี่นา
"ก็ดีเหมือนกันนะคะ พี่ก็เขินๆเหมือนกัน พอดีเป็นพี่เป็นพยาบาลฝึกหัดน่ะค่ะ อาจจะเก้ๆกังๆไปบ้าง" เยี่ยมมากครับพี่สาว^^
"ริทก็เพิ่งอยู่ปี 1 เองนะครับ..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผู้ชายด้วยกัน พี่ฝากด้วยนะคะ^^" พี่สาวยัดผ้าขนหนูใส่มือน้อยๆของริทแล้วรีบออกจากห้องไป อย่าให้จับได้นะครับว่าพี่สาวแอบแต๊ะอั๋งตัวเล็กของผมน่ะ ><
"เอาไงดีล่ะเนี่ย -///-" นั่นจิ^^
ริทเอาผ้าไปชุบน้ำในห้องน้ำเดินออกมาท่าทางเงอะงะ คิดว่าเซนไม่ชอบหรอครับ?? แบบนี้แหละเสน่ห์ของตัวเล็ก ><
"เช็ดละนะ -///-" ริทบรรจงเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาซับที่หน้าของเซนเบาๆ รู้สึกว่าที่แก้มจะมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมานิดหน่อย เขินหรอจ๊ะ^^
ริทค่อยๆเลื่อนมาที่คอและแขนตามลำดับ หัวใจของเซนเต้นไม่เป้นส่ำเลยล่ะครับ ก็มันเขินนี่นา ^///^
พอถึงแขนซ้าย ตัวเล็กก็ชะงักไปนิดนึง
"หยุดทำไมล่ะตัวเล็ก?? กำลังมีความสุขเลย^0^"
"บ้า -///-" โอ๊ย!!! ริทกดผ้าลงที่แผลของเซนเต็มแรง ยังไม่หายเลยนะตัวเล็ก T0T
"เจ็บหรอเซน ริทขอโทษง่าT0T"
"ไม่เป็นไรหรอกครับถ้าเซนมีริทอยู่ข้างๆ^0^"
"แหวะ -///-" แล้วริทก็เริ่มเช็ดต่อ แต่ว่า...
ริทเริ่มปลดกระดุมเสื้อเซนทีละเม็ด...ทีละเม็ด...
ใจของเซนยิ่งเต้นแรงขึ้นๆด้วยความเขิน ก็ริทไม่เคยอย่างงี้กับเซนนี่นา
ผ้าที่ลูบไล้ไปตามหน้าอกก็ของเซนยิ่งทำให้ความรู้สึกของเซนพลุ่งพล่าน
ไหนจะใบหน้าหวานๆที่ก้มลงมาใกล้ๆนั่นอีก...
อยู่ๆเซนก็เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนก็ไม่รู้
ไม่ไหวแล้วนะริท ><
"เซนจะทำอะไร อุ๊ป!!! OxO" ริทฝีปากอันเย้ายวนนั้น เซนขออีกทีนะริท... ความรักที่เซนกำลังต้องการนั้น ริทให้เซนบ้างได้มั้ย สักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี...
แรงจากแขนขวาของเซนเหนี่ยวรั้งไว้ไม่ให้ริทผละไปไหนได้...
ช่วงแรกอาจจะมีดิ้นบ้าง...
แต่พอล่วงไปได้ซักพัก แรงดิ้นก็ค่อยๆหายไป...
เริ่มเป็นการตอบสนองที่ดึงไว้ไม่ให้เราทั้งคู่จากกันไปไหน...
ขอบคุณนะครับ...
ที่วันนี้...
ริท ทำให้เซน รู้สึกว่า...
เซนได้เป็นเจ้าของของริทซะที....^^
++++++++++++++++++++
งวดนี้เข้ามาแก้นิดๆหน่อยๆน่ะค่ะ^^
สำหรับคนที่งงหรือแอบสงสัยนะคะว่าพี่หมอเก่งเคะหรือเมะ
คำตอบคือ...!!!
เคะนะค้า~^^
ซารังวาโยมากมาย^^
เม้นต์ๆกันด้วยน้า
สังเกตจากจำนวนคนอ่าน 1600 โพสอยู่ 150 ??
ไรเตอร์น้อยใจนะคะเนี่ย T^T
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับรีดเดอร์ที่แสนดีทุกท่าน
ที่อุปการะและเม้นต์ให้ฟิคโน่ริทเซนของปอนะคะ^^
จะพยายามต่อไปค่า^^
ความคิดเห็น