~*{NoRitZen}*~ รักสามเส้า เราสามคน [Y]

ลำดับตอนที่ #17 : 16th :: เธอต้องเป็นของฉัน!!!

ToNo Told >>

ช่วงเวลาการแข่งขันชี้เป็นชี้ตายของพวกเราได้ผ่านพ้นไป เกรซกับเกตคือรายที่สามที่สี่ที่โดนโหวตออกจากบ้าน และเกรซก็ได้ทิ้งประโยคอันสุดแสนจะชวนปวดใจให้กับผม...

'เกรซชอบพี่โตโน่นะคะ...' หนูชอบเฮียหรอเกรซ T^T อายุหนูกะเฮียต่างกันแค่ไหนหนูก็รู้ไม่ใช่เรอะ จะให้เฮียคิดกับหนูมากกว่าน้องสาวน่ะ เฮียทำไม่ได้หรอก แล้วอีกอย่างนึงก็คือเฮียมีแก้วตาดวงใจของเฮียอยู่แล้วด้วย TT^TT

แต่ที่น่าปวดใจกว่านั้นก็คือ ที่ผ่านมาสองอาทิตย์นั้น ฟันเหล็กน้อยก็ไม่ยอมพูดจากับผมอีกแล้ว แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือ ไอ้เซนก็เป็นอีกคนที่ถูกนอยด์ไปด้วยเหมือนกัน และคนที่ฟันเหล็กน้อยของผมหันไปหนึบหนับเป็นตังเมก็คือไอ้เจ้าลูกเขยของผมจนเกิดเป็นโมเม้นต์กันริทขึ้นมา...

คิดจะตีท้ายครัวพ่อเรอะ เจ้าลูกเขยตัวแสบ ><

ไวเท่าความคิด ผมรีบผละจากกีต้าร์ตัวโปรดที่ผมนั่งเกามาได้หลายนาทีแล้วตรงดิ่งขึ้นชั้นสองเพื่อที่จะไปปรับความเข้าใจกัน ไม่รู้ว่าผมทนได้ไงตั้งสองอาทิตย์

ริทอยู่ในห้องจริงๆด้วย ดีล่ะ

"แกจะมานั่งเหงาหงอยสร้อยซึมอย่างงี้ไม่ได้นะโว้ย" มีอีกหน่อนึงที่นั่งอยู่ด้วย ผมจึงชะงักมือที่จะผลักประตูเข้าไป รอฟังสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน ((เสียมารยาทนะคะพี่โตโน่ -0-)) แต่ถ้าผลักเข้าไปเลยก็เสียเหมือนกันอ่ะแหละ ก็เฮียลืมเคาะประตูนี่นา -0-

"แกไม่ได้อย่างเป็นข้านี่หว่าไอ้กัน"

"โห่ นี่แกยังไม่รู้หรอว่าเกตชอบข้าน่ะ -0-" ฮะ!?!? ไอ้เกตชอบลูกเขยพ่อเรอะ 0.0

"จริงดิ??"

"อือ แต่ข้าก็คุยกับเกตว่าตอนนี้ข้ารักใครยังไง เค้าก็เข้าใจแล้วเค้าก็ไม่เจ็บ แต่แกน่ะปล่อยมันให้ยืดยาวเกินไปแล้ว ในเมื่อแกไม่ยอมถามใจตัวเองว่าเลือกใคร ทั้งเค้าทั้งแกก็จะเจ็บอยู่อย่างนี้ตลอดไป"

"นั่นสินะ...แต่เกรซกับพี่เก่งล่ะ??" ไม่กังวลเรื่องเกรซหรอกน่าฟันเหล็กน้อย^^

"ทั้งพี่โตโน่ทั้งไอ้เซนมันเลือกแกไม่ใช่หรอ?? แล้วจะกังวลอะไรอีก ทั้งสองคนเค้าก็จริงใจด้วยกันทั้งคู่ ถ้าพี่โตโน่จะพูดให้เกรซเข้าใจ ไอ้เซนพูดให้พี่เก่งรับรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็อาจจะดีขึ้น"

"ไม่เข้าใจว่ะ"

"ถ้าแกไม่เลือกใคร ก็ต้องเจ็บกันทั้งนั้น ในเมื่อแกปล่อยให้มันยืดเยื้อขนาดนี้แล้ว ถอนตัวถอนใจก็คงจะลำบากถูกไหม?? เลือกไปเลยซักคนน่า"

"แล้วแกคิดว่าข้าจะเลือกใครดีวะ??" เลือกเฮียสิต้องเลือกเฮีย ><

"พี่โตโน่ก็รักแกมากนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำให้แกก็จริงใจทั้งหมด ข้าสนิทกับพี่โตโน่ข้ารู้ดีน่า^^" พูดได้เยี่ยมมากเจ้าลูกเขย พ่อขอจุ๊บที ^3^ ((พ่อโน่ ไอซ์ไม่ยอมนะ -0-)) 6868+ หัวเราะแบบโน่ริท^^

"แต่ว่าไอ้เซนก็ดีนะ เทคแคร์ดูเสียสละให้แกทุกอย่างนี่นา" อ่าวเฮ้ย ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณไอ้เซนขนาดนั้นก็ได้น่า ไอ้ที่จะจุ๊บเมื่อกี้น่ะขอถอนคำพูดนะ -*-

"คุยอะไรกันอยู่หรอ?? นี่ไอ้ลูกเขย จะตีท้ายครัวพ่อเรอะ -0-"

"ฮู้ย เปล่าเลยครับ แค่มารับหน้าที่ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ให้ไอ้ริทมันน่ะครับ เชิญท่านพ่อจู๋จี๋กับท่านแม่ตามสบายนะครับ กันไปดูดอกทิวลิปของไอซ์น้อยดีกว่า ใจของไอซืมันเป็นของกัน ไม่ว่านานเท่าไร~^0^" เออดีๆ รีบไปเลยนะ

"เดี๋ยวสิไอ้กัน มาอยู่เป็นเพื่อนข้าก่อนเว่ย เฮ้ยไอ้กัน!!!" มันไปแล้วล่ะริทน้อย^^

"เอ้อ ไอ้ริท" ยังไม่ไปอีกเรอะ -*- "อย่าลืมที่คุยกันไว้เน่อ ซักคนๆ"

"ไอ้กัน มานี่ก๊อนนนนนนนนนนนน~T0T"

"เหลือแค่เราแล้วนะฟันเหล็กน้อย~^^" ผมค่อยๆคลานไปบนเตียงแล้วจัดการล้อกตัวริทน้อยเอาไว้ ผมรู้สึกได้นะว่าใจของริทสั่นแค่ไหน

"ปล่อยนะพี่โตโน่ ริทอึดอัด" อย่าดิ้นเลยน่า ขอเฮียอยู่อย่างงี้นานๆได้มั้ย??

"ไม่เชื่อหรอก ที่จริงริทก็มีใจให้พี่เหมือนกันแหละน่า" เหอๆ พูดอย่างงี้โน่ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แต่โน่หลงรักริทอยู่~^^ ((ขโมยมุกพี่ริทมานี่นา -0-))

"พี่โน่เลิกมายุ่งกับริทซะทีเถอะ พี่โน่ควรจะไปดูแลเกรซมากกว่า ไปสิ บอกให้ไปไง!!!" เกรซมันออกจากบ้านไปแล้วจะให้เฮียไปดูแลได้ไง - -"

"ถ้าจะมาบอกว่ารักพี่ไม่ได้เพราะไอ้เกรซ เลิกคิดไปได้เลยเพราะพี่รักริท เข้าใจมั้ยว่าพี่รักริท!!!"

"ไม่เข้าใจ!!!" สิ้นคำว่าไม่เข้าใจของริท ผมก็รู้สึกว่าหัวใจมันด้านชาไปหมด และความรู้สึกร้อนรนก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน!?

"ริทจะไม่เลือก ริทจะไม่ยุ่ง ริทโกรธ ริทเกลียดที่ตัวเองต้องมาทำให้คนดีๆต้องเสียใจ ไอ้ริท แกมันชั่ว แกมันเลว ไปตายซะ!!!" เสียงนิ้วเรียวลงไม้ลงมือกับใบหน้าเจ้าของมือดังระงมไปทั่วห้อง โสตประสาทของผมสับสนไปหมด

"พอได้แล้ว ริทจะคิดยังไงก็ช่าง พี่จะรักแค่ริทเท่านั้น รักแค่ริท ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาขัดขวางหัวใจพี่ไม่ได้หรอก!! ริทต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น!!!" ผมกระชากร่างน้อยๆนั่นดึงเข้าหาตัวผม แล้วลงมือประกบปากปิดเอาไว้ไม่ให้เสียงก่นด่าเล็ดลอดออกมา ปิดเอาไว้เพื่อไม่ให้ริทต้องโทษตัวเอง ปิดเอาไว้เพื่อให้รู้ว่า...ฉัน...รักเธอมากแค่ไหน

หัวใจของเราสั่นระรัว ระคนกับแรงทุบอกที่ริทตั้งใจจะบอกผมว่าพอได้แล้ว...
ผมหยุดไม่ได้หรอก...
ริมฝีปากเนียนที่เร้าให้ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้มันทำให้ผมไม่อาจละจากความรู้สึกนี้ได้...

สิ้นสุดความต้องการนั้น ผมรู้สึกว่าร่างของผมถูกผลัก แล้วทุกสิ่งก็มืดดับลง...

++++++++++++++++++++

Zen Told >>

คาบนี้เซนต้องมาเรียนร้องเพลงกับครูแหม่ม แต่เซนไม่มีสมาธิเอาซะเลย...

'ริทว่าเซนเลิกชอบริทเถอะ...' ที่ริทพูดน่ะ มันหมายความว่ายังไงกัน ทำไมจู่ๆถึงได้พูดเรื่องนั้นขึ้นมา...

'แล้วพี่เก่งล่ะ พี่เก่งเค้ารักเซนมากแค่ไหนเซนก็รู้ ริททำพี่เก่งเจ็บมามากแล้ว เซนเลิกรักริทเถอะนะ' ถ้าเป็นเพราะพี่เก่งละก็...

'พี่จะรอเซนเสมอนะ...' พี่เก่งทำให้เซนรู้สึกผิดจัง... ทำไมต้องร้องไห้ด้วยวะไอ้เซน TT^TT

"เซน เป็นอะไรไปลูก" ครูแหม่มครับ เซนขอโทษนะครับ

"คือเซนปวดหัวน่ะครับ ซ้อมต่อเถอะครับ"

"ครูว่าเราไปนอนพักก่อนเถอะ ขืนซ้อมไปจะปวดหัวกว่าเดิม"

"ขอโทษนะครับครูแหม่ม"

"ไปเถอะลูก^^" ขึ้นไปนอนทบทวนเรื่องราว อะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้...

"พอได้แล้ว ริทจะคิดยังไงก็ช่าง พี่จะรักแค่ริทเท่านั้น รักแค่ริท เข้าใจมั้ย!!!" เสียงประกาศกร้าวดังออกมาจากในห้อง ก็พอจะรู้ว่าใคร พี่โตโน่จะทำอะไรริทอีกแล้วล่ะ!!!

"พี่โตโน่!!!" คราวนี้ไม่ใช่แค่ไซ้คอล่วงเกินแบบล้อเล่น แต่เป็นการจุมพิศที่แสดงออกถึงความรักที่ทั้งสองคนมีให้กัน...

ความรู้สึกเดิมของเซนประดังเข้ามาอีกแล้ว...
แขนขามันไร้เรี่ยวแรงไปหมด...
ไม่เคยมีซักครั้งที่เซนจะมีโอกาสเข้าไปแทรกทั้งคู่ได้เลย...

เซนเริ่มจะคิดถึงพี่เก่งแล้วสิ...
รอยยิ้มอันอบอุ่นนั้น...

เซนค่อยๆปิดประตูลงภาวนาให้สองคนนั้นไม่ได้ยิน แต่แล้ว...

"พี่โตโน่ออกไปนะ!!!" ผลัก!! เสียงอะไรบางอย่างชนเข้ากับวัตถุที่แข็งกว่าอย่างแรงทำให้เซนรีบผลักประตูเข้าไป เลือดสีแดงเริ่มไหลออกมาช้าๆ

"พี่โตโน่!!!"

"เซน ช่วยพี่โตโน่ด้วย!!!"

++++++++++++++++++++

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของไรเตอร์ในช่วงปิดเทอม
เลยขอมาอัพวันเดียวสองตอนเลย
ต้องขอโทษรีดเดอร์ด้วยนะคะที่ไม่สามารถอัพได้ยาวขึ้นได้
และช่วงนี้จะดราม่าเยอะไปหน่อย เนื่องจากชีวิตไรเตอร์ดราม่าเช่นกัน -*-
ต้องขออภัยด้วยนะคะ^^"
เม้นต์ๆกันด้วยนะค้า^^