คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [UJ] MangO - Os
MeRun_G : [Os] MangO
Jongup&Youngjae : PG
ออยจอยรีดดิ้งนะคะ ^^
ฤดูหนาวที่ย่างเข้ามาพร้อมสายลมเย็นชีวิตเด็กมัธยมต้นธรรมดา ที่ก้ธรรมดา ตื่นมาไปเรียน เสาร์อาทิตย์ก็ตื่นสายเล่นเกม เอาไอะไรมากกับเด็กหนุ่มที่ชื่อ ยู ยองแจ แต่เสาร์นี้ต่างออกไป
ครืด ครืดดดดดดดดดดด
"เออ!ว่า?" ยองแจกำลังวุ่นวายตั้งแต่เช้าในการใส่ถุงเท้ารองเท้าและคุยโทรศัพท์ไปด้วย
.
"เออๆ กุเสร็จแล้วกะลังออกไป"
.
"เออๆ ไม่ลืมๆ"
คลิ๊ก
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่องงงงงงงงงง
หลังจากวางโทรศัพท์เสร็จก็พุ่งตัวออกมาที่ประตูหน้าบ้านที่มีเพื่อนหน้ายิ้มมายืนรอ
"เออๆกุเสร็จแล้วเว้ยยยย"
ยองแจตะโกนบอกเพื่อนแล้วพุ่งตัวไปเปิดประตูแล้วกอดคอเพื่อนวิ่งไปที่จุดนัดพบ
.
.
.
.
"นานนะพวกมึง" แดฮยอนทักทายเสียงเซง
"ครูอยู่ใหนวะมึง" ยองแจสอดส่ายหาครู
"กลับไปละ" แดฮยอนบอกปัด
"อย่ากวนตรีนเพื่อน" ยองแจสวนกลับ
"นั่นไง รถครูอ่ะ" จงออบแทรกขึ้นชี้ไปที่รถเก๋งบลอนเงินคันสวยที่จอดเทียบเข้ามาทำให้ทั้งสามเตรียมพร้อมก่อนขึ้นรถ
"สวัสดีครับครู" ยองแจไหว้ครูด้วยความนอบน้อม เพื่อนทั้งสองก็ไหว้ตาม
"จ้ะขึ้นรถเลยจ้ะเด็กๆ" เสียงหวานของครูสาวพูดขึ้นให้เด็กชายทั้งสามขึ้นรถ
ยูยองแจ จองแดฮยอนและมุนจงออบเป็นเด็กที่มีความสามารถทางด้านศิลปะที่ได้รับการไหว้วานจากครูในโรงเรียนในการวาดภาพประกอบในการจัดทำหนังสือเลื่อนวิทยฐานะ ด้วยปัจจัยหลายอย่างทำให้เด็กทั้งสามสนิทกัน ถึงแม้จงออบจะอยู่คนละห้องกับยองแจและแดฮยอนก้ตาม
การทำงานที่ได้ค่าจ้างและการเลี้ยงดูระหว่างวันทำให้เด็กทั้งสามไม่เคยปฏิเสธน้ำใจของครูได้เลยทำให้เป็นที่รักและไว้ใจจากครูเป็นอย่างดี เช่นวันนี้ที่ทั้งสามได้ช่วยกันทำงานอย่างตั้งใจ
"ไอ้อ้วนแกร่างภาพให้มันดีๆหน่อยดิวะ หลายเส้นเกินไปละกุลายตา" แดฮยอนแย้งขึ้น
"เปลี่ยนหน้าที่มั้ยมึง มาแปลกลอนแล้วคิดภาพมะ" ยองแจโวยกลับ
"ครูครับขอขนมเพิ่มหน่อยครับหนูกับแมวมันจะกินหัวกันแล้วครับ" จงออบเงยหน้าจากการระบายสีเรียกหาครูแล้วหัวเราะกับท่าทีของเพื่อนทั้งสอง
"นี่จ้ะอย่ากัดกันนะเด็กๆ ฮึๆ" ครูว่ายิ้มๆ แล้วกลับไปเครียงานต่อ
"มึงว่าไงนะไอ้แป๊ะยิ้ม" แดฮยอนชี้หน้าคาดโทษให้จงออบแล้วหยิบขนมเข้าปาก
"ขนมอร่อยเนาะยองแจ" จงออบไม่ตอบแต่หันไปพูดกับยองแจแทน
"เออ!" ยองแจตอบกระแทกเสียงกลับ แล้วทั้งสามก้ทำงานส่วนของตัวเองต่อ
.
.
.
.
หลังจากทำงานเสร็จครึ่งวันก้พักทานข้าวเที่ยงเด็กทั้งสามกินข้าวเสร็จก็มาเล่นบอลพลาสติกคลายเครียดด้วยกันใต้ต้นมะม่วง
เมื่อต้องตั้งรับลูกกลมทีพุ่งมากระทันหันขาแกร่งของจงออบจึงเดาะบอลขึ้นโดยที่ทุกสายตาจดจ้องไปที่ลูบอลกลมที่พุ่งขึ้นสูง จนกระทั่งลูกบอลกลมฟาดเข้ากับข่วนมะม่วงที่มีลูกเหลืองสุกน่ากิน จนลูกมะม่วงที่สุกงอมตกลงมา ในจังหวะนั้นเองที่จงออบสามารถรับลูกมะม่วงที่ตกลงมาได้อย่างหวุดหวิดในเวลาที่กระชั้นชิดนั้นทำให้ยองแจได้แต่นิ่งอึ้ง
......นายเท่จริงๆเลยว่ะจงออบ.........
ในเวลาต่อมาที่ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ ยองแจจึงสะดุดอีกครั้งกับการกระทำของจงออบ ที่ตอนนี้มาคุกเข่าต่อหน้าตน พร้อมกับยื่นมะม่วงลูกนั้นให้อย่างสุภาพ
........เหมือนขอแต่งงานเลย.......
คิดได้ริ้วแดงก้ปรากฏบนใบหน้า ........เขินหรอ นี่มันผู้ชายด้วยกันนะ บ้าไปแล้ว.......
"รับไปสิ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เรียกสติยองแจให้กลับมาสู่ปัจจุบัน
"เอ่อ อ้ะ ขอบใจว่ะหึๆ" ว่าแล้วก้เกาท้ายทอยแก้เก้อ .....บ้าไปแล้วจริงๆ ไอ่จงออบแกนี่มันจริงๆเลย ให้ตาย.......
"อ่ะแฮ่ม เฮ้ยต่อเว้ย สวีทกันอยู่นั่นแหละ" เสียงแดฮยอนดังขึ้นด้วยท่าทีฉุนเฉียว
"สวีทบ้านแกสิวะ" ยองแจเถียงรนๆ แล้ววิ่งกลับไปประจำตำแหน่ง หลังจากเก็บมะม่วงไว้กระเป๋าเป้ใบเก่ง........
.
.
.
.
"ขอบใจมากที่มาช่วยครูนะเด็กๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูมีของฝากไปให้นะ เดินกลับดีๆล่ะ" เสียงอ่อนโยนของครูพูดขึ้นหลังจากมาส่งเด็กชายทั้งสามถึงจุดหมาย
"ไม่เป็นไรครับครู วันนี้ครูก้เลี้ยงข้าวพวกผมอย่างดีเลย ขอบคุณมากเลยครับ" ยองแจตอบขึ้นด้วยความยินดี
"แค่นี้เองเดี๋ยวถ้าว่างอีก ครูจะนัดเลี้ยงอีกทีนะเด็กๆ" คนเป็นครูว่าก่อนจะยิ้มลา
"ครับขอบคุณมากๆเลยครับ" ยองแจกล่าวขอบคุณอีกครั้งแล้วยกมือไหว้ลาอย่างนอบน้อม ทำให้เพื่อนทั้งสองยกมือไหว้ตาม
รถเก๋งคันสวยเคลื่อนตัวจากไป เด็กทั้งสามก็เดินกลับบ้านด้วยกันตามปกติ
"เห็นแก่กินนะมึง" แดฮยอนเอ่ยแซว
"อ้าวไอ้นี่ รึแกไม่ฟินกับของกินวันนี้วะ เอาตามตรงนะเว้ย แมวที่ใหนวะนั่งงาบของกินอย่างเงียบเลยวันนี้อ่ะ งานแง่มก็ไม่ค่อยทำเลย" ยองแจขัดขึ้นพลางต่อยไหล่เพื่อนไปทีด้วยความหมั่นใส้
"ใครไม่ทำพูดดีๆเว่ย นี้ชั้นนั่งตัดเส้นทั้งวันนะ ต้องอาศัยความแม่นยำระดับพระการเลยนะเว้ยยย" แดฮยอนเถียงแล้วผลักยองแจกลับ จนยองแจเสียหลักไปโดนจงออบที่ตั้งรับได้ทัน
"เฮ้ยๆ นี่แกจะเอาชะ ไอ้เพื่อนเวร" ยองแจกะจะพุ่งไปตบเพื่อนตัวดำคืนซักป้าบแต่ติดที่แขนแกร่งของเพื่อนหน้าแป๊ะยิ้มรั้งเอวไว้
"อย่าตีกันครับพวกมึง ยังไงก้แด_กด้วยกันทำด้วยกันครับ" จงออบว่ายิ้มๆ แต่เสียงที่อยู่ข้างหูบวกกับแรงกระชับที่เอวของยองแจทำให้สภาวะการหายใจสะดุด
"ปล่อยกูววว" ยองแจดิ้นจนหลุด
พลั๊วะ
"ขนลุกละมึง" แดฮยอนตบป้าบที่ท้ายทอยแป๊ะยิ้มด้วยความหมั่นใส้ก่อนจะว่าอย่างฉุนๆ แล้วจะดึงแขนเพื่อนตนให้เดินออกมาให้ห่างจากจงออบ ที่ยืนยิ้มอยู่เหมือนเดิม
"ก็หมั่นเขี้ยวนี่หว่า กุผิดหรอที่ชอบกอดมันก็มันนุ่มมือดีนี่แถมตัวยังหอมๆอีก" จงออบพูดขึ้นตรงๆทำให้ยองแจที่ได้ยินก็ได้แต่อึ้งและขนลุกเกรียว แต่แดฮยอนได้ยินก็กำหมัดแน่นทำให้มือที่จับแขนเพื่อนไว้บีบแน่น
"โอ้ย ไอ้ดำกุเจ็บปล่อยเว้ย ปล่อย" ยองแจตีมือเพื่อนรัวๆ แดฮยอนที่ได้ยินก้ปล่อยแขนเพื่อนให้เป็นอิสระ
"โทดว่ะ แต่มึงจงออบ อย่าพูดอะไรที่มันน่าขยะแขยงแบบนี้อีกนะเว่ย" แดฮยอนชี้หน้าคาดโทษเพื่อนแป๊ะยิ้มที่ยังยิ้มแป้นรับคำด่าอยู่
"น่าขยะแขยงตรงใหนวะ ก็มันจริงอ่ะ แต่กุไม่คิดอะไรถึงขั้นมึงหรอกเพื่อนไม่ต้องกลัว" จงออบว่าแล้วเดินมาตบไหล่เพื่อนตัวดำที่ยืนนิ่งอึ้งก่อนจะเดินแยกเข้าบ้านตัวเอง ทั้งยังจูงแขนยองใจให้ไปด้วยกัน
"อะไรของพวกมึงวะ จงออบปล่อยแขนกุดิ กุเดินเองได้" ยองแจสะบัดแขนออกจากเพื่อนแป๊ะยิ้มอย่างหวาดๆ
"มึงก็นะ กุพูดตามที่คิด แต่ไม่ได้จะจับมึงปล้ำซะหน่อยนี่หว่า" จงออบว่าก่อนจะผลักหัวเพื่อนด้วยความหมั่นเขี้ยว
"มึงก็คิดได้น่าขนลุกละเกิ๊น แล้วไอ้ดำมันคิดอะไรขั้นใหนยังไงวะมึง กุงง" ยองแจนึกได้ถึงประโยคสุดท้ายที่จงออบพูดกับแดฮยอนก่อนแยกจากกันมา
"มึงน่ะฉลาด หัวไว ขี้โกง แต่มึงก้โง่บางทีนะเพื่อน" จงออบว่าก่อนจะยิ้มให้เพื่อนเหมือนเดิมเพียงแต่สายตายังมองไปข้างหน้าแล้วถอนหายใจปลงๆ
"นี่มึงชมกุใช่ป่ะวะ" ยองแจถึงบทจะซื่อก็ซื่อบื้อได้ต่อเนื่อง จงออบหันกลับมามองเพื่อนด้วยความละอา
"ถ้าตอนนี้กุยังชอบมึงอยู่นะ ป่านนี้กุคงผูกคอตายไปนานแล้วล่ะเพื่อน" จงออบตบไหล่เพื่อนแล้วเดินเข้าบ้านตัวเองไป ยองแจนิ่งไปนิด
"เออมะม่วงน่ะ กินให้อร่อยนะเว้ย" จงออบหันกลับมาทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าบ้าน แต่คำนี้คงไม่เข้าหูของยองแจหรอกเพราะตอนนี้ยองแจกำลังหลุดเข้ามิติที่สี่ของตัวเองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
........อะไรของมันวะ มันเคย......ชอบกุหรอ??? เหี้_ยออบ.......
.
.
.
.
มันเคยชอบกรูววววว!!!!!!!??????????
เอ๋อซักพักยองแจก้ได้สติ หันหน้าหรอหราก่อนจะเดินย้อนกลับไปบ้านตัวเองที่เดินผ่านมาแล้ว
แกร๊ก
..........อ๊ะ...........
ความรู้สึกโดนมองทำให้ต้องหันกลับไปทิสทางนั้นอัตโนมัติ
..........ไอ้รุ่นพี่บ้าคนนั้น
.
.
.
.........อีกแล้ว............
.
.
.
.
.
"แม่!!! มะม่วงของแจห้ามลิงตัวใหนกินนะ"
MeRun_G แซร๊ด :
เชิ๊บๆ สวัสดีคร่ารันขอแซร๊ดแป๊บนร๊า เรื่องแต่ละเรื่องในที่นี้คือวูบนึงของความคิดนะคะ จะว่ามันต่อกันก็ต่อกันค่ะ แต่ละตอนก้แยกๆกันอยู่นะคะแยกอ่านได้เลยไม่งง เพราะมันเป็นฉากความทรงจำสมัยปั๊บปี้เลิฟอ่ะค่ะ มีการเปลี่ยนแปลงนิดๆหน่อย แต่ฉากมะม่วงตกและคุกเข่านี่มีจริงนะ นี่คิดย้อนไปเค้ายังเขินอยู่เลย แต่มะม่วงนี่อิน้องชายเค้ามันงาบตั้งแต่เย็นวันนั้นละ ว่าแล้วก็โมโห = =+
พยายามรักษาเคะให้น่ารักในแบบผู้ชายคนนึงที่รักเพื่อนจริงๆในแบบเพื่อน มันจะมีมาเรื่อยๆตามฉากและความวูบไหว อย่างที่บอกอ่อค่ะว่าแต่ละตอนของเรื่องมันแยกกัน ไม่งงเนาะ
ฝากไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
ความคิดเห็น