Dear.Staff ประธานสีที่รัก

โมราก้มหัวลงมา พิ้งค์ค่อย ๆ สวมห่วงเนคไทในมือให้เขาอย่างเบามือ ปลายนิ้วสัมผัสเรือนผมอ่อนนุ่มดูสุขภาพดี กลิ่นเรือนผมหอมกรุ่นแบบผู้ชายโชยมาแตะที่ปลายจมูกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่หลังนิ้วมือจะแตะเข้ากับผิวเนียนอุ่นละมุนบนลำคอคนตรงหน้า พิ้งค์พยายามตั้งสติอย่างสุดความสามารถ

“เราเคยฟังเจอในพอดแคสต์ เขาว่าการจ้องตาจะทำให้เราวางใจคู่สนทนามากขึ้น ไหน ๆ ก็ต้องอยู่นี่ด้วยกันสักพักมาแก้ความอึดอัดนั้นกันดีไหม” โมราเอ่ยขึ้นตอนที่พิ้งค์กำลังช่วยขยับเนคไทให้

“ฮะ?” สิ่งที่โมราเสนอชวนเข้าใจให้คิดไปไกล พิ้งค์มองหน้าเขานิ่งอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ในใจจะเริ่มมีความคิดว่าหรือเขาตั้งใจจะจีบ ‘แอบร้ายเหมือนกันนะเนี่ยเห็นแบบนี้ แหม ทำมาเป็นอ้างอยากให้เราสบายใจ ไหน ๆ ลองดูหน่อยสิว่าจะมาไม้ไหน’

แม้จะยังเขินอายแต่ความตื่นเต้นกลับก่อเกิดขึ้นในใจ จากความกลัวกลายเป็นความอยากรู้อยากลอง ในตอนนี้พิ้งค์จึงใจกล้าเงยหน้าขึ้นจ้องดวงตาสีอ่อนที่มองประสานมา

“...”

แววตาอบอุ่นอ่อนโยนสะกดใจคนจ้องให้ฟังเรื่องราวภายใต้ดวงตาสีอ่อนนั้น เมื่อแรกสบตาพิ้งค์ไม่เจอแววเจ้าเสน่ห์อย่างที่ได้จินตนาการไว้เลย มีเพียงความปรารถนาดีอย่างบริสุทธิ์ใจที่ส่งผ่านมา แผ่วเบา สัมผัสอุ่นใจชุ่มช่ำในความรู้สึกทำให้คนมองเคลิ้บเคลิ้มและผ่อนคลายเสมือนนั่งมองฝนตกพรำในบ่ายวันหนึ่งของฤดูร้อน สมองพิ้งค์ขาวโพลนก่อนจะเริ่มรับรู้ความนัยที่แฝงมา ความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดที่รู้สึกได้ก่อนหน้าคือของจริง

‘เราเคยรู้จักกัน’

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

BY MOKAPOT

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558

ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแถบบันทึกเสียง ตลับวีดีทัศน์หรือ

เผยแพร่ด้วยรูปแบบและวิธีการอื่นใดก่อนได้รับอนุญาต