ฉุนหรานสาวบ้านป่า ยุค70

ทุกอย่างเริ่มต้นจากคำทำนายและจบลงด้วยความรัก เขาและเธอต้องฟันฝ่าเรื่องราวมากมายกว่าจะมีครอบครัวที่มั่นคงแข็งแรง ต่างก็เติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้กันและกัน

(รูปภาพมีลิขสิทธิ์ ห้ามมิให้นำไปใช้เด็ดขาด หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฏหมายทันที)

"มาแล้วแล้วหรือ จางฉุนหราน เราให้เจ้าเตรียมตัวมานาน หวังว่าวันนี้เจ้าคงจะพร้อมกับการเดินทางแล้วนะ"

เสียงของหญิงชราทำให้ฉุนหรานขนลุก จริงอยู่ที่เธอเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ใครจะไปเชื่อว่าเรื่องเหนือธรรมชาติจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ เดิมที่เธอเพียงคิดว่าเป็นเรื่องที่แม่กับยายของเธองมงายคิดกันไปเอง แต่ครั้งนี้....

"คุณยายเป็นใครคะ เป็นเรื่องจริงเหรอที่หนูต้องย้อนเวลากลับไปในอดีต?"

"นังหนู หากเจ้าไม่เชื่อวันนี้เจ้าก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ จริงหรือไม่? และการย้อนเวลากลับไปเติมเต็มสิ่งที่เจ้าโหยหา เจ้าลืมความสุขเมื่อครั้งยังเยาว์วัยไปหมดสิ้นแล้วหรือ?"

แน่นอนว่าการใช้ชีวิตในวัยเด็กที่หมู่บ้านแห่งนี้ กับแม่และยายของเธอ เป็นช่วงที่เธอมีความสุขที่สุด ชีวิตธรรมดาเข้าป่าเก็บเห็ดหาสมุนไพร ใครเลยจะรู้ว่ามันสุขใจขนาดไหน

กระทั่งวันที่แม่กับยายเสียชีวิตจากโรคร้าย จึงทำให้เธอต้องย้ายไปเรียนที่โรงเรียนประจำจนมีชีวิตมาได้จนถึงตอนนี้

"หนูจำได้ค่ะ ไม่มีวันลืมว่ามันดีขนาดไหน"

แววตาของฉุนหรานฉายชัดว่าเศร้าใจแค่ไหนเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ยายและแม่จากไป

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าคงพร้อมเดินทางแล้วใช่ไหมแม่หนู?"

"ถะ..ถ้าไปที่นั่นแล้วหนูต้องทำยังไงต่อคะ หนูต้องเริ่มจากตรงไหน อะไรคือหน้าที่ของหนู"

ฉุนหรานยอมรับชะตากรรมของตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเธอต้องทำยังไงต่อ

"เจ้าแค่ใช้ชีวิตในแบบที่เจ้าต้องการ ในร่างของจางฉุนหราน พาผู้หญิงคนนั้นออกจากขุมนรกก่อนที่จางฉุนหรานจะถูกกดขี่จนสิ้นใจ ด้วยฝีมือของแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดา"

"จางฉุนหราน! ทำไมชื่อเหมือนหนูเลยล่ะคะ"

เจ้าของชื่อเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ หรือว่าคนคนนั้นจะเป็นเธอในอีต หากเป็นแบบนั้นเธอก็ไม่ลังเลที่จะช่วยตัวเองให้พ้นทุกข์

"เมื่อเจ้าไปถึงเจ้าจะได้รู้เหตุผลนี้ หากเจ้าพร้อมจะเดินทางให้สวมกำไลมิติที่เจ้าถืออยู่ ร้านและทรัพย์สินของเจ้าจะอยู่ในห้วงมิติ โดยมีกำไลแขนวงนั้นเป็นประตูเปิด จะมีเพียงเจ้าและคนที่เจ้าต้องการให้มองเห็นเท่านั้นที่เห็นมัน"

"หนูพร้อมแล้วค่ะ"

ใจของเธอในตอนนี้เพียงแค่อยากพิสูจน์ว่าเรื่องราวที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก จะเป็นความจริงหรือไม่ เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องที่อยู่เหนือธรรมชาติ และยากเกินกว่าจะเชื่อได้นอกจากจะพิสูจน์ให้กระจ่างด้วยตัวเอง

"สวมกำไลแล้วหลับตา"

มือเรียวหยิบกำไลในกล่องไม้ออกมาสวมใส่ เปลือกตาของเธอปิดลงช้า ๆ พร้อมกับความรู้สึกที่ถูกแรงลงพัดพาให้ล่องลอยไปที่ไหนสักแห่ง หูของเธอได้ยินเสียงของหญิงชราดังก้องถึงคำเตือนบางอย่าง

"จำเอาไว้ว่าเข้าเมืองตาหลิ่ว เจ้าต้องหลิ่วตาตาม อย่าได้ทำอะไรที่ผิดแปลกจากคนอื่น สิ่งของที่มีในมิติอย่าให้ผู้ใดล่วงรู้เพราะมันจะนำภัยมาถึงตัวเจ้า นอกเสียจากคนผู้นั้นจะเป็นคนที่เจ้ามั่นใจแล้วว่าเขาจะไม่หักหลังเจ้า"

"..."

"หากเจ้าต้องการให้คนผู้นั้นที่เจ้าเลือก สามารถมองเห็นกำไรมิติและใช้งานได้เช่นเจ้า ให้หยดเลือดของเขาเพื่อผูกพันธะเป็นนายบ่าว เพียงเท่าเขาก็จะสามารถใช้มิติร่วมกับเจ้าได้ สิ่งของหยิบออกมาใช้เท่าไหร่ก็จะไม่มีวันหมด หากนำสิ่งของเข้าไปเก็บในมิติมันจะช่วยคงสภาพความสดใหม่ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม"

สติของเธอค่อย ๆ วูบดับไป นานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ที่เธอกลายเป็นเพียงวิญญาณที่ล่องลอยไปในอากาศ

ขณะเดียวกันเรื่องราวที่เกี่ยวกับเธอในกาลเวลาปัจจุบันก็ได้จางหายไป ไม่มีใครรู้จักจางฉุนหราน เจ้าของร้านหม้อไฟอีก สิ่งของทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอได้เลือนหายไปราวกับว่าเธอไม่เคยมีชีวิตบนโลกใบนี้มาก่อน

ณ หมู่บ้านเสี่ยวหยู เมืองคุนหมิง มณฑลยูนนาน ปี ค.ศ. 1974

ปัง! ปัง! ปัง!

"เปิดประตู หล่อนจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนนังฉุนหราน นังตัวขี้เกียจสันหลังยาว ฉันบอกให้เปิดประตูเดี๋ยวนี้"