กานต์พิรุณ

ในวันที่สายลมโหมพัดพาเอาฝุ่นละอองปลิวฟุ้งกระจายไปทั่วท้องถนน ป้ายโฆษณาตามข้างทางปลิวสะบัดเสียจนกลัวว่าจะปลิวมาบังหน้ากระจกรถยนต์ที่พสันต์กำลังขับมาจากสนามบินเพื่อขับตรงเข้าไปในหมู่บ้าน 
พระพิรุณอย่าเพิ่งตกนะ

แต่ดูเหมือนคำภาวนาของเขาจะไม่เป็นผลเมื่อมีน้ำใส ๆ เริ่มหยดลงกระทบหลังคารถจนส่งเสียงดังเปาะแปะ และพาให้กระจกรถยนต์พร่ามัว พสันต์ตบที่ปัดน้ำฝนให้ทำงาน อีกมือขยับแว่นตาแล้วเพ่งมองทางให้ชัดเจน 
อีกนิดก็จะถึงบ้านแล้ว

พอเลี้ยวพ้นโค้งเขาก็สังเกตเห็น ผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงสเลคขายาวกำลังฝ่าสายฝนเพื่อเดินเก็บถังขยะที่ปลิวอยู่ข้างทาง
ขยันวะฝนตกขนาดนี้ยังทำงานอยู่อีก

พสันต์ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วคว้าร่มกันฝนคันใหญ่ที่มีอยู่ในรถกางออกและวิ่งตรงไปยังชายคนนั้น พสันต์ยื่นร่มที่กางกันฝนให้กับคนที่กำลังนั่งเก็บขยะอยู่จนคนที่นั่งอยู่สงสัยจึงเงยหน้าขึ้นมามอง
ภาพที่กานต์เห็นคือผู้ชายอายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ ผมสีดำยาวมัดไว้ครึ่งศีรษะ กำลังยืนยื่นร่มมากางให้เขาอยู่พร้อมกับเอ่ย

"คุณครับไปหลบฝนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย รถผมจอดอยู่ตรงนั้น"

"จะดีเหรอครับ รถคุณจะเปียกเอา"

"รถเปียกเดี๋ยวก็แห้ง แต่ถ้าคุณเป็นอะไรไปไม่มีอะไหล่เปลี่ยนนะคุณ"

กานต์ยิ้มกว้างให้กับคำพูดของพสันต์แล้วพยักหน้าพร้อมกับลุกขึ้น ทั้งสองคนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกันและสัมผัสไอร้อนจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

"ผมชื่อพสันต์นะครับ…เลยสวนสาธารณะไปก็ถึงบ้านผมแล้วครับ"

"ครับ ผมชื่อกานต์ขอบคุณนะครับ"

การพบกันในครั้งแรกของกานต์และพสันต์ ที่มีสายฝนเป็นตัวชักพา กานต์ที่มีความหมายว่าผู้เป็นที่รักมาพบกับ พสันต์ที่ชื่อมีความหมายเดียวกับคำว่าพิรุณ จนกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักในนิยายเรื่อง กานต์พิรุณ ซึ่งมีความหมายรวมกันว่า สายฝนอันเป็นที่รัก