[Why love me] รักวุ่นวายของนายเทวดา

โลกใบนี่ถูกแบ่งออกเป็น3เผ่าคือ เผ่านางฟ้า เผ่าปีศาจ และเผ่ามนุษย์ทั้ง3เผ่า

เคยอยู่รวมกันอย่างสงบสุขแต่ต่อมาทั้ง3ก็ได้เกิดความขัดแย้งกันเกิดขึ้น

และนำมาสู่สงคราม

สงครามนี้ยาวนานนับ100ปี และเมื่อสงครามสงบลง

ทั้ง3เผ่าก็ได้ตัดขาดจากกัน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

.

.

.

.

ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่งบนโลกมนุษย์ในคืนพระจันทร์เต็มดวงแสงจันทร์สีขาวนวลสะท้อนกับผิวน้ำในทะเลสาบสวยงามคืนนี้ควรเป็นคืนที่แสนสงบแต่ทว่าความสงบได้ทูกทำลายโดยแสงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งป่ากลุ่มคนนับ10กำลังไล่ล่าสิ่งมีชีวิตบ้างอย่างอยู่

“ท่านครับพวกมันไปทานั้นแล้ว”

เสียงชายหมุ่นคนนึงพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางป่าที่หนาทึบและอันตรายมากขึ้นกว่าเดิม

“ตามพวกมันไปอย่าให้หนีรอดไปได้!!”

ชายผู้ที่น่าจะอาวุโสมากที่สูดนั้นประกาศกราวออกมาเสียงดังแต่ในขณะที่พวกเขาจะเข้าไปในป่าลึกจู่ๆไฟปริศนาที่มีสีเขียวปนฟ้าก็ลุกขึ้นมาบังทางพวกเขาเอาไว้ไม่ว่าพวกเขาจะใช้น้ำมากเท่าไรก็ไม่สามารถดับไฟที่กำลังมอดไหม้อย่างบ้าคลั้งนั้นได้

“นั้นมันไฟเวทมนต์!!”

ชายอาวุโสพูดขึ้นขึ้น เขากัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจเพราะเขาเกือบจะได้สิ่งที่เขาตามล่ามาตลอดทั้งชีวิตของเขาแล้วแท้ๆแต่สุดท้ายมันก็หลุดมือเขาไปได้ทุกครั้ง

สุดท้ายพวกเขาก็ต้องล่าถอยกลับไป

“เกือบไปแล้วไหมหละ”

สาวน้อยผมสีฟ้าปลายน้ำเงินดวงตาสีน้ำทะเลเข้มเธอใส่ชุดกระโปรงยาวเปิดไหล่กับหมวกแม่มดที่มีสายสีฟ้ารูปดาวคาดอยู่ที่แอบอยู่หลังไฟเวทพูดขึ้นท่ามกลางความสงบที่มาเยือนอีกครั้ง

“ริกะ พวกมันไปแล้วเธอออกมาเถอะ”

แม่มดน้อยพูดขึ้นก่อนที่ฉันเพ่งสายตาไปยังพุ่มไม้ที่มีจิ้งจอกน้อยขนสีขาวปนชมพูอ่อนๆหลบอยู่และจิ้งจอกตัวนั้นก็คือสาเหตุของไฟเวทปริศนานั้นเอง

“โชคดีไป ที่เผ่ามนุษย์ไม่มีเวทมนต์ที่สามารถดับไฟของฉันได้”

จิ้งจอกน้อยกลายร่างเป็นหญิงสาวผมบลอนด์ปลายแดงดวงตาสีเขียวมรกตเธอแค่สะบัดตัว2-3ทีหูและหางก็หายไปในพริ่บตา

“เรกิปลอดภัยรึเปล่า”

ริกะถามแม่มดน้อยตัวสีหน้าจริงจังขึ้นมา

“อืม น้องชายเธอปลอดภัยดีป่านนี้คงวิ่งไปถึงที่บ้านแล้วละมั้งและฉันก็คิดว่าพวกเราก็ควรกลับบ้านได้แล้วหละ”

“เธอกลับไปก่อนเอะคริสเตล่า เดี๋ยวฉันว่าจะไปดูลาดเลาสักหน่อยน่ะ”

ริกะพูดขึ้นก่อนที่จะกระโจนหายเข้าไปในป่าอีกครั้ง ส่วนแม่มดน้อยคริสเตล่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากตอบเพื่อนสาวจิ้งจอกก็หายไปในความมืดเสียแล้ว

“งั้นรีบไปรีบมานะ!!”

คริสเตล่าตะโกนไล่หลังเธอไปก่อนที่จะคว้าไม้กวาดแล้วบินขึ้นสู่ฟากฟ้ายามค่ำคืน

ท้องฟ้ายามวิกาลนั้นเต็มไปด้วยหมู่ดวงดวมากมายประดับประดาท้องฟ้าสวยงามสายลมอ่อนๆพร้อมกลิ่นอายของพื้นดินเมื่อสัมผัสกับน้ำเมฆฝนเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆคริสเตล่าถึงต้องรีบกลับไปถึงที่บ้านให้เร็วที่สุดบ้านของเธออยู่ในเขตป่าแห่งนี้ด้วยเช่นกัน

“พี่คริสเตล่า!!”

เด็กหนุ่มหน้าตาอายุราวๆ9-10ขวบมีผมสีน้ำตาวอ่อนใส่เสื้อคลุ่มสีน้ำตาลเข้มนั้นรีบวิ่งไปหาคริสเตล่าทันทีเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา

“ไง เรกิ ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?”

คริสเตล่าหันไปถามเรกิขณะที่เขาเหมือนกำลังมองหาอะไรบ้างอย่าง

“ผมไม่เป็นไรฮะ แล้วท่านพี่หละท่านพี่อยู่ที่ไหน?!”

เด็กน้อยเริ่มกระวนกระวายเมื่อพบว่าพี่สาวอีกคนของตัวเองยังไม่กลับมาที่บ้าน

“เฮ้ๆใจเย็นๆริกะแค่ไปเดินเล่นน่ะเดี๋ยวเธอก็กลับมาเองนั้นแหละ”

“แล้วถ้าท่านพี่ถูกพวก ฮันเตอร์ จับได้หละฮะ”

ฮันเตอร์ที่เรกิพูดถึงก็คือกลุ่มคนที่คอยไล่ล่าเผ่าปีศาจและเผ่านางฟ้า

“ฝีมือระดับพี่นายน่ะคงไม่แพ้พวกนั้นง่ายๆหรอกเรกินายรีบไปนอนเถอะพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรอ”

“แต่ว่า”

“เถอะน่า”

“คือผมจะบอกว่าพรุ่งนี้วันเสาร์ฮะ”

“อ้าว=-=”

“ผมจะไม่นอนจนกว่าท่านพี่ของผมจะกลับมา-“

“ไปนอนซะ-_-+”

“ก็ได้ฮะ=-=;”

หลังจากที่เรกิเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองได้ไม่นานฝนก็เริ่มตกลงมาปรอยๆแต่ว่าริกะก็ยังคงไม่กลับมาจนคริสเตล่าเริ่มเป็นห่วงเพราะปกติเธอจะไปแค่10นาทีก็กลับมาที่บ้านแล้วและดูเหมือนว่าฝนจะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆคริสเตล่าก็อยากจะออกไปตามหาเธอแต่รู้เหมือนว่าทั้งลมทั้งฝนเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนเธอต้องจำใจนั้งรอริกะอยู่ที่บ้านจนกว่าเธอจะกลับมาที่บ้านเองจนคริสเตล่าเผลอหลับไป…