Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Chosen Last [ Bakugou x OC ]

ลำดับตอนที่ #3 : ARC 1 :: 2. [ It’s now or never I ain’t gonna live forever]

c h o s e n  l a s t | fanfic bnha

bakugou katsuki x takara aiko (oc)

warning - disdain , intense words hit the mind , violence

ARC 1 :: 2. [ It’s now or never I ain’t gonna live forever]  

"ภาคปฏิบัติงั้นเหรอ…"

เด็กสาวพึมพำหลังจากตื่นขึ้นมาและเห็นทุกสิ่งอย่างเป็นสีดำมืดเช่นเดิมเหมือนดั่งทุกที - บางครั้งไอโกะก็รู้สึกว่าการหลับหรือตื่นนั้นช่างไร้ค่าเสียจริง เพราะพอหลับสิ่งที่เธอเห็นก็เป็นสีดำ แต่พอลืมตาตื่นทุกอย่างก็ยังคงเป็นสีดำ

ลูกสาวตระกูลทาการะลุกจากเตียงนอน เธอขยับตัวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าด้วยความเคยชิน เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงกี่ยามแล้ว แต่เสียงของนาฬิกาปลุกที่ให้พี่เลี้ยงตั้งเอาไว้ดังขึ้น ทำให้คุณหนูทาการะรู้ว่านี่ถึงเวลาที่จะต้องออกไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างการสอบเข้า

ระหว่างที่เธอกำลังค่อยๆใช้มือสัมผัสหาชุดที่จะสวมใส่ ไอโกะก็สัมผัสได้ถึงชุดนักเรียนโรงเรียนเก่า เด็กสาวหยิบมันออกมาและตรงไปที่ห้องน้ำ เธอระมัดระวังตัวเองที่จะไม่รีบร้อนจนเผลอสะดุดอะไรเข้า

"คุณหนูตื่นแล้วสินะคะ"

พี่เลี้ยงที่เดินเข้าห้องมาหลังจากที่เธอเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเอ่ย "ระวังด้วยนะคะ คุณหนู มีอะไรตะโกนเรียกฉันได้เลยนะคะ" พี่เลี้ยงสาวบอกออกมาพร้อมนั่งรอคุณหนูตระกูลทาการะจัดการตัวเอง ยาดาชิโอะ คิซุนะรอคุณหนูไม่เร่งรีบอะไร เพราะเชื่อว่าคุณหนูไม่ใช่คนที่จะลีลาอะไร

และก็เป็นจริงตามที่คาดเดา เสียงน้ำไหลดับลง คาดว่าเด็กสาวตาบอดที่ตนต้องดูแลน่าจะกำลังแต่งตัว ใช้เวลาอึดใจหนึ่ง คิซุนะก็เห็นร่างคุณหนูเปิดประตูออกมา ผมนั้นถูกหวีไว้เรียบร้อยแล้ว แต่อาจด้วยความเป็นห่วงทำให้พี่เลี้ยงเข้าไปประคองให้เด็กสาวมานั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง คิซุนะค่อยๆมัดผมให้คุณหนูของเธอ

"ขอบคุณนะคะ"

เป็นเสียงขอบคุณที่อ่อนหวานและแผ่วเบาจากน้ำเสียงเล็ก นัยน์ตาสีฟ้าครามที่สะท้อนออกมาจากกระจก ทำให้ยาดาชิโอะนึกเสียดายทุกครั้งเมื่อรู้ว่าคุณหนูไม่มีทางได้เห็นสีฟ้าแสนสวยของตัวเอง มือของพี่เลี้ยงค่อยๆมัดทวินเทลให้อย่างเรียบร้อยพร้อมใช้ริบบิ้นสีขาวที่ตัดกับสีของเส้นผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ พอเห็นผลงานของตัวเอง คิซุนะก็พึงพอใจ

"สู้ๆนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ คิซุนะซัง"

มือสองข้างของเด็กสาววัยรุ่นยกมือขึ้นมารอคล้ายรอให้พี่เลี้ยงขยับมือไปแท็กมือกับอีกฝ่าย หัวใจของคนเป็นพี่เลี้ยงเต้นรัว มันสั่นคลอนเพราะความรู้สึกประทับใจและซึ้งใจล้นอยู่ในอกยามที่เธอแปะมือกับคุณหนูที่เลี้ยงมาตลอด

ไอโกะลุกขึ้นยืน ในบ้านหลังนี้ - ตอนแรกที่ตาบอด คิซุนะจำได้ดี คุณหนูเดินชนของทุกสิ่งอย่างระเนระนาด พอมาตอนนี้อาจเพราะความเคยชินทำให้เธอหลบหลีกของที่ประจำจุดต่างๆในบ้านได้เป็นอย่างดี

เป็นคนเก่ง - เป็นคนที่ใจดี เป็นที่รัก

นั่นคือคำขอของยาดาชิโอะ คิซุนะที่ขอสิ่งเหล่านั้นให้คุณหนูของเธอ

"อะไรเหรอคะ?"

เธอถามหลังจากที่เด็กสาวอ้าแขนออก รอยยิ้มน่ารักน้อยๆเกิดขึ้นบนมุมปาก พร้อมน้ำเสียงหวาน "ขอกำลังใจหน่อยค่ะ"

พอได้ฟังหล่อนก็พุ่งใส่อ้อมกอดของคุณหนู

ที่ตนเลี้ยงมาไม่ต่างอะไรจากครอบครัว

"จำไว้นะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น - คุณหนูจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนค่ะ"

ยาดาชิโอะกอดแน่นและลูบหัว

"เพราะคุณหนูเป็นเด็กที่สมควรถูกรักค่ะ"

ไอโกะมาถึงที่ยูเอย์อีกครั้ง การสอบข้อเขียนได้สอบไปแล้ว และในวันนั้นเธอก็สอบด้วยข้อสอบที่เป็นข้อสอบพิเศษแยกจากคนอื่น พอมาถึงวันนี้เป็นการสอบภาคปฏิบัติก็แอบเกร็งไม่น้อย - ความตื่นเต้นทำให้เด็กสาวไม่กล้าที่จะสาวเท้าเดินไปมากกว่านี้

แต่เมื่อคิดว่ายืนอยู่เฉยๆจะไปสำเร็จได้อย่างไร

เธอก็ก้าวเท้า ก้าวไปในห้องที่จัดเตรียมไว้เพื่อฟังรายละเอียดของการสอบภาคปฏิบัติที่จำเป็นต้องสู้กับหุ่นยนต์ ไอโกะฟังทุกสิ่งทุกอย่างอย่างตั้งใจ วันนี้เธอได้รับกำลังใจมาเต็มที่แล้ว - เธอจะต้องทำได้ ทำได้จริงๆ

"เธอ"

แรงสะกิดที่ไหล่จากที่นั่งข้างหลังด้านบน ทำให้ไอโกะหันไปหา เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เพราะดวงตาสองข้างที่มืดบอด และเมื่อหันไป - ไอโกะก็ค้นพบว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเกิดขึ้นจากเด็กหนุ่ม (ที่เธอเดาจากน้ำเสียง)

ใบหน้าของเด็กสาวเริ่มเสียเมื่อเสียงหัวเราะค่อยๆดังขึ้น

"โอ๊ะ โทษทีๆ"เขาตอบ "พอดีแค่รู้สึกตลกนิดหน่อย"

"อ่า...เหรอคะ?"

เธอตอบเสียงอ่อน รู้สึกหวาดหวั่นกับคำพูดของอีกฝ่าย เด็กสาวหันหน้ากลับเพียงแต่แรงที่กำลังบีบไหล่ทำให้เธอนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บ "ทาการะคนนั้นรึเปล่า?"

หัวใจของเด็กสาวเต้นสั่นด้วยความกังวลหลังเจอคำถามดังกล่าว แต่ไอโดะก็ขยับปากเล็กสีชมพูอ่นของตัวเองเอ่ยตอบ "ค่ะ…ฉันเอง"

"เห จำไม่ผิดจริงๆด้วย"

เขาเอ่ย น้ำเสียงดูสบายๆ หากแต่กลับกำลังดูเหยียดหยามอะไรเธออยู่

"สงสัยฉันต้องไปเล่าให้ที่บ้านฟังแล้วล่ะ ว่าคุณหนูทาการะชื่อดังคนนั้น นอกจากจะตาบอดแล้ว ยังไม่เจียมตัวเป็นบ้าฝันไกลว่าตัวเองจะเป็นฮีโร่ได้อีก"

ถ้อยคำที่ทำให้ลูกสาวตระกูลดังหน้าชา - ใบหน้าของไอโกะชาวาบจากคำด่าทอที่รุนแรงแม้จะไม่มีคำหยาบคายปนอยู่ก็ตาม เธอนั่งตัวแข็ง รู้สึกว่าน้ำใสๆเริ่มคลอที่เบ้าตาของตนเอง

และเสียงตีมือคนที่กำลังบีบไหล่เธอก็ดังขึ้น

"เห คุยอะไรกันเนี่ยหนุ่มๆ"

น้ำเสียงซุกซนที่เดาว่าน่าจะเป็นเจ้าของเสียงตีมือคนที่บีบมือเธอ มันเป็นน้ำเสียงเล็กแหลมชวนป่วนประสาทไม่น้อย "ก็ไม่ได้อยากพูดอะไรหรอกน่า แต่ว่ามารยาทมันก็ควรมีในจิตสำนึกของทุกคนเนอะ" พูดพร้อมส่งเสียงเดาะลิ้นออกมา

 "การมาถือวิสาสะแตะตัวคนอื่น แถมยังพูดจาเสมือนกับตัวเองเป็นลุงข้างบ้านแบบนี้เนี่ย มันส่อให้เห็นน้าว่าที่บ้านสอนมายังไง ให้ตายสิ ทำตัวเหมือนลุงแก่ๆในประเทศหนึ่งเลย"

คำพูดยาวเหยียดไหลออกมาจากริมฝีปาก

ฟังจากคำพูด - ไอโกะก็รู้ว่าหล่อนกำลังปกป้องเธอ

คนที่ได้รับฟังเองส่งเสียงไม่พอใจฮึดฮัดในลำคอแล้วหันหนีไป หากแต่เด็กสาวที่นั่งข้างๆไอโกะก็เอ่ยอีกครั้ง

"ดีจังเลย พวกหมาๆหยุดเห่าแล้วน้า <3"

ร...ร้ายกาจมาก

"ข...ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่า"เธอคนนั้นตอบน้ำเสียงดูสบายๆ "พอดีฟังแล้วมันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาน่ะ"ทางนั้นตอบรับ "ว่าแต่ทาการะสินะ เค้าชื่อริทน้า ตัวเอง ยินดีที่ได้รู้จัก"

มือของเด็กสาวนามว่าริทขยับจับมือของไอโกะเขย่า โดยที่ไอโกะได้พยักหน้าหลังถูกอีกคนรุกเข้าใส่

"ยังไงก็พยายามเข้าน้า"

เธออยู่ที่สนาม B ขณะที่โคซากุระ ริทสึกะที่เจอกันคนนั้นพาตัวเองไปที่สนาม A เด็กสาวรอฟังสัญญาณปล่อยตัว ไอโกะสูดลมหายใจลึกๆ พร้อมใช้มือชกเข้าที่อกของตัวเอง ใบหน้าของเธอมุ่งมั่น ดวงตาสีฟ้าครามที่มองทางข้างหน้าไม่เห็นอะไร - แต่ถึงแบบนั้น เธอก็แบกมันเอาไว้

แบกความฝันและความหวังของตัวเองไว้ในร่าง

ระหว่างที่กำลังรวบรวมสมาธิ เด็กสาวก็สมาธิหลุดอีกครั้งเมื่อแรงกระแทกจากไหล่ขวา ไอโกะหันตามสัญชาตญาณตามปฏิกิริยาตอบรับของร่างกายและเสียงห้าวที่คอยหลอกหลอนเธอมาตลอดตั้งแต่วันนั้น

"ยัยตัวถ่วง แกอีกแล้วเหรอวะ?"

ตัวถ่วง

คำที่ฝังหัวไอโกะมาตลอดทุกครั้งที่เธอหลับหลังจากวันนั้น

"ค...คุณ"

เธอตะกุกตะกัก ควบคุมตัวเองไม่ถูก เมื่อน้ำเสียงห้าวกดต่ำกลับมาอีกครั้ง ดวงตาของเด็กสาวตาบอดสั่นระริกแม้ว่าเธอจะไม่เห็นก็ตามว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าแบบไหน

แต่ไม่ว่าจะหน้าแบบไหน

เขาก็คงไม่พอใจเธอ

"สอบผ่านข้อเขียนงั้นเหรอวะ?"

"ก็...ค่ะ"

"อวดดีจริงๆ"

เขาพ่นลมหายใจแล้วพูดออกมา เธอตัวแข็งค้างหลังได้ยินคำว่าจากปากของอีกฝ่าย ดวงตาสีฟ้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงแบบนั้นไอโกะก็ยังคงยิ้มประดับบนใบหน้าของเธอ

"ขอโทษนะคะที่ทำให้คิดแบบนั้น"

เธอเอ่ยขอโทษ

แต่

เขาไม่รับมัน

"กวนประสาท"เขาด่าเธอ "แกนี่มันเป็นผู้หญิงที่กวนประสาทน่ารำคาญและอวดดีชะมัดยาก คนแบบแกเนี่ยนะ มันไม่เหมาะเลย ไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่"

คำต่อว่าดังขึ้นอีกครั้ง

"เป็นตัวถ่วงแท้ๆ อย่างแกน่ะ กลับไปที่หลุมเดิมของแกเถอะ ยัยตัวถ่วงหน้าโง่"

ไอโกะวางมือลงที่อกซ้ายของตัวเอง มือกำลังกำเสื้อที่ใส่อยู่หลังจากไปเปลี่ยนเป็นชุดวอร์ม เธอออกแรงกำและจิกมือลงไป จิกมันลงไปจนยับกับถ้อยคำเหยียดหยามที่ได้ยิน พยายามสะกดกลั้นความรู้สีกต่างๆเอาไว้และแย้มรอยยิ้มออกไปอีกครั้ง

"ฉันเชื่อค่ะว่าฉันทำได้"

เธอตอบออกไป

"ฉันจะไม่เป็นตัวถ่วง...ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะเป็นแบบนั้น - แต่ฉันมาที่นี่เพื่อจะเป็นฮีโร่ที่ช่วยทุกคนและทำให้ทุกคนยิ้มได้"

เธอตอบไปจากใจจริงของตัวเอง ด้วยหัวใจ ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นมาตลอดหลายปี

เธอไม่ต้องการเป็นใครสักคนในฝูงชน

แต่เธออยากจะเป็นฮีโร่ที่ได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง

อื้อ - เธออยากเป็น

แต่ก่อนจะได้อะไร แรงกระชากคอเสื้อทำให้ร่างไอโกะเซ เธอคาดว่าน่าจะเป็นคู่สนทนา เขาตะคอกใส่เธอ "แกนี่มันกวนประสาทเหมือนไอ้เนิร์ดเวรนั่นจริงๆ!"

ไอ้เนิร์ดเวร - เธอไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นคนแบบไหน

แต่ว่า…

"ทำไมคนแบบแก แบบไอ้เนิร์ดเวรนั่น ถึงต้องทำให้ฉันหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ?!"

ก่อนที่เขาจะได้โพล่งคำพูดต่างๆออกมามากกว่านี้ เสียงสัญญาณก็ดังขึ้น เหล่าคนที่ต้องการเป็นฮีโร่วิ่งออกไป ไอโกะได้ยินเสียงจิ๊ปากไม่พอใจจากคนที่กระชากคอเสื้อของเธอ เขาเหวี่ยงตัวไอโกะ จนเด็กสาวตาบอดเซล้มกับพื้นขณะที่ทุกคนกำลังวิ่งออกไปเพื่อต่อกรกับหุ่นยนต์วิลเลิน

ดวงตาสีฟ้าครามเหม่อลอย

คนแบบเธอน่ะ...เป็นไม่ได้จริงๆเหรอ?

เรื่องแบบนั้น ใครมันเป็นคนกำหนดกัน

นี่มันชีวิตของเธอ

ถ้าเธอไม่สู้ตอนนี้ - ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ถ้าไม่สู้ตอนนี้...เธอก็จะเสียใจไปตลอดชีวิต

เรื่องแบบนั้น

ไอโกะไม่ยอมให้มันเกิดหรอก

แต่ว่า

ก็เจ็บจนร้องไห้ออกมาเลย ไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บจากแรงกระชากหรือล้ม ไม่ได้เจ็บเพราะเจ้าของน้ำเสียงห้าวคนนั้น ไม่ได้เจ็บที่โดนต่อว่าอย่างรุนแรงอะไร

แต่เจ็บที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่กล้าที่จะโต้ตอบอะไรต่างหาก

ขี้ขลาดจริงๆ - ทาการะ ไอโกะ

|||||

talk with มาวว ♡

สวัสดีค่ะ มาวเองค่า มาวเอง

เป็นเรื่อง เป็นตอนที่เขียนแล้วใช้พลังงานมากเลยค่ะ 555

แบบเหมือนลมปราณสั่นคลอนมากระหว่างเขียน

คาร์พระเอกที่ชื่อคัตจัง มาวแอบกลัวนิดๆว่ามันจะดูรุนแรงไปไหมด้วยค่ะ แต่คิดอีกทีมาวก็ตีความคัตจังออกมาในรูปแบบนี้

เอาเป็นว่า มาวอยากให้เด็กสองคนได้เรียนรู้ และได้ปรับจูนอะไรเข้าหากันในภายภาคหน้าจริงๆ ตอนนี้อาจเปงอะไรที่ย่ำแย่

แต่มันต้องไม่แย่ไปกว่านี้ค่ะ - เพราะแบบนั้นมารอลุ้นกันหน่อยนะคะว่าจะสำเร็จไหม

อีกเรื่องกะคือเค้ามีทวิต (@aalcaffex) นะคะ ตามไปทวงนิยายได้ใน dm ค่ะ ถ้าเห็นว่าอู้ไม่ยอมมาต่อสักที ทักมาได้ค่ะ ทวงเรื่องไหนก็ได้ แต่แต่งต่อไหมอีกเรื่อง  --- หรือจะอยากทักมาคุยเล่นเฉยๆก็ยินดีนะคะ 5555

ถึงตรงนี้แล้ว มาวก็ยังขอขอบคุณทุกคน

และรักทุกคนเสมอค่ะ ❤

TB