คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Q special #8 "The End"
Q special #8 "The End"
ดวงตาสีทับทิมกลมกระพริบตาถี่มองคุณพ่อกับคุณตาสลับกัน เด็กน้อยวัยห้าขวบกำลังมองสลับไปสลับมาอย่างครุ่นคิด เมื่อผู้ใหญ่สองคนกำลังเถียงกันว่าใครจะอุ้มเธอ ไปกินข้าวเย็น
"เอย์จัง มาหาตามา ลูกมา"
คุณตาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ย่อตัวลงและอ้าแขน ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปหาคุณตา คุณพ่อก็ย่อตัวลงบ้าง ยิ้มออกมาให้เธอ
"เอย์จัง มาหาคุณพ่อมาครับ เดี๋ยวคุณพ่อจะพาไปหาคุณแม่นะ"
"ตาก็จะพาไปหาคุณยายนะ"
"คุณพ่อจะพาไปหาขนมทานอร่อยๆด้วยนะครับ"
"ตาก็พาไปได้เหมือนกันน่ะแหละ"
เอสึโกะเห็นประกายไฟฟ้าช็อตเปรี้ยงๆจากตาของคุณตาและคุณพ่อด้วยแหละ
แต่ว่าไม่อยากเลือกใครสักคนเลยอ่า…
ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ประตูห้องก็ถูกจากคนที่หน้าหงุดหงิดมาแต่ไกล "อะไรกันเนี่ย นี่เรียกลงไปกินข้าวตั้งนานแล้วนะ ทำอะไรกันอยู่!"
คุณแม่กำลังโกรธ กำลังหงุดหงิดแหละ
"คุณตากับคุณพ่อ เอย์จังเลือกไม่ได้ว่าจะให้ใครอุ้มไปกินข้าวค่ะ คุณแม่!" เธอตอบเจ้าของดวงตาสีทับทิมที่เหมือนตัวเอง อันที่จริงทุกคนก็ต่างบอกว่าเธอน่ะ ล้วนได้หน้าตามาจากคุณแม่หมดเลยด้วยซ้ำ
คำตอบของเธอ ทำให้คนเป็นแม่ปล่อยรังสีทะมึนออกมาจากหลังเบาๆ คุณแม่อุ้มเด็กห้าขวบขึ้นจากพื้นแทน ลูกสาวเกาะตัวของคนเป็นแม่
"พ่อกับเท็ตสึยะ อะไรกันเนี่ย? ยังเถียงกันอยู่อีกแล้วเหรอ? กี่ปีแล้วเนี่ย เลิกตีกันได้แล้วนะ!"
"ตอนวันที่เอย์จังคลอดก็ตีกันเรื่องตั้งชื่อเอย์จัง สุดท้ายชื่อที่ทั้งสองคนคิดก็ไม่ได้ตั้ง" คนที่กำลังอุ้มพูดดุทุกคน เอย์ขยับหน้ามองคุณพ่อกับคุณตาที่ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นนั่งคุกเข่าสำนึกผิดกับสิ่งที่คุณแม่พูด
"ถ้ารอบหน้าทะเลาะกันอีก…."
เสียงของคุโรโกะ อายากะ ดูนิ่งขึ้น เอย์เงยไปมองดวงตาสีทับทิมของแม่ที่ตอนนี้ดูปะทุอารมณ์โกรธเอามากๆ
"ทั้งพ่อทั้งเท็ตสึยะ ไม่ต้องอุ้ม ไม่ต้องเล่นกับเอย์จังไปตลอดชีวิตเลยน่ะแหละ"
สุดยอด
คุณพ่อกับคุณตาจับมือสามัคคีกันแหละ
คุณแม่อายากะเก่งที่สุดเลย!
เอย์จำได้ว่าตอนนั้นหลังคุณพ่อกับคุณตาจับมือสามัคคีกัน คุณแม่ก็อุ้มเธอลงมาข้างล่างที่คุณยายรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
ถึงคุณพ่อกับคุณตาจะตีกันก็เถอะ
แต่เอย์รักทั้งคู่เท่ากันเลยนะ
เพราะเอย์ที่ทำได้แค่ต้มไข่ต้มกิน และทำอาหารอย่างอื่นไม่ได้เลย ก็มีแค่คุณตากับคุณพ่อที่ชมเธอยังไงล่า
ตอนเรียนม.ต้น เอสึโกะไม่ได้สนใจบาสเก็ตบอลแบบคนเป็นพ่อและแม่
เธอไม่ได้สนใจลูกกลมๆสีส้ม
แต่ที่มาอยู่ชมรมบาสน่ะ
"คุโรโกะ โค้ชบอกว่าเดี๋ยวหลังซ้อมวันนี้ ส่งรายงานด้วยนะ"
"โอ๊ะ โอเคค่ะ พี่เซย์จิ"
หนุ่มผมสีน้ำตาล ตาสองสีตรงหน้า
อาคาชิ เซย์จิ
เขาต่างหากที่ทำให้เธอเข้ามาอยู่ในชมรมบาสตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้...เธออยู่ปีสอง พยายามทำตัวขยันขันแข็งให้พี่ปีสามตรงหน้าหันมาสนใจ
พี่เซย์จิน่ะ มายเมนเลยนะ! มายเมนสุดๆเลยแหละ! เอสึโกะมักจะดีใจมากเลยตอนเด็กๆ เวลาได้เจอพี่ชายคนนี้ ตอนที่คุณแม่อายากะพาไปเจอกับคุณน้ามานามิ และ คุยเรื่องภาษา งานแปล นิยายอะไร ระหว่างนั้นตอนเด็กๆน่ะ เธอจะคอยซุก คอยกอดพี่ชายคนนี้เสมอเลย!
แต่ตอนนี้น่ะเหรอ…
"มองแบบนั้น มีอะไรรึเปล่า?"
"เปล่าค่ะๆๆ"
เธอปฏิเสธไป ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ มือของพี่ชายที่เธอคิดไม่ซื่อกับเขาก็ยกขึ้นแล้วลูบเส้นผมสีดำ ตาสีทับทิมเบิกกว้าง นิ่งค้าง เธอพยายามช้อนตามองคนที่สูงกว่าที่กำลังลูบๆผมของเธอ
"ใบไม้ติดนะ"
เขาขยับปากบอก หัวใจของเอสึโกะเต้นแรงมาก จนแทบจะระเบิดออกมา เธอพยายามสูดลมหายใจ ทำหน้าให้นิ่งที่สุด
วินาทีนั้น….
พี่เซย์จิ!!!!
ฮือ ใจยัยเอย์จะบ้าตายแล้วค่ะ! มันหวั่นไหวนะคะ ทำแบบนี้คิดอะไรกับฉันเหรอคะ!?
เอสึโกะเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะคะ! คุณพ่อกับคุณตาหวงมากด้วยนะ!
"ข...ขอบคุณค่ะ พี่เซย์จิ"
เธอพูดขอบคุณอีกฝ่ายออกไป หลังเรียกสติตัวเองไม่ให้ใจสั่นไปมากกว่านี้ได้แล้ว
"ไม่เป็นไร พี่ชายก็ต้องดูแลน้องสาวนี่"
……
เฮ้อ
เอสึโกะยิ้มน้อยๆบางๆไป พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้แสดงใบหน้าหงอยออกไป เด็กหนุ่มวัยสิบห้า หันไปเล่นกับคนในสนามต่อ
"พี่เซย์จิ ส่งลูกมาให้หน่อย!"
"ได้เลย จิคาฟุสะ"
เธอมองพี่เซย์จิ ตอบ อาโอมิเนะ จิคาฟุสะ ออกไป หมอนี้เป็นน้องเธอปีนึง เป็นน้องชายของ อาโอมิเนะ จิโตเสะ ที่อายุเท่ากันแต่ไม่ได้เป็นแฝดกัน...เป็นลูกหัวปีท้ายปีน่ะ
จะว่าไป...พี่เซย์จิน่ะ ชอบเรียกทุกคนด้วยชื่อจริง
แต่พอเป็นเธอ เขากลับเรียกว่า คุโรโกะ
เอสึโกะหลุบตาสีทับทิมมองพื้น ก่อนที่แรงกอดจากด้านหลังจะทำให้เธอเงยขึ้นมามองอีกฝ่าย อิซามุ ซายูริ ผู้จัดการสาวผมสีชมพูรุ่นราวคราวเดียวกัน ซายูริกอดและกระซิบในหูเบาๆ
"ฮันแน่ ฉันเห็นนะ เอย์จัง"
"มันไม่มีอะไรหรอกน่า ซาจัง"
เธอตอบไป พลางยิ้มบางๆ มองลูกส่งของพี่เซย์จิ
ลูกส่งที่อยู่ในระดับที่ดี ในตอนนี้ ถ้าถามถึง PG ที่ดีที่สุดในม.ต้น ก็คือเขา
เขาส่งลูกส่งที่สมบูรณ์แบบให้กับจิคาฟุสะเข้าไปทำแต้ม พี่เซย์จิแปะมือกับจิคาฟุสะและชื่นชมการทำแต้มของรุ่นน้องปีหนึ่ง
"ผมเบื่อทุกทีเลย เวลาต้องเล่นทีมตรงข้ามกับพี่เซย์จิเนี่ย"
อิซามุ มาซาชิ พูดพลางส่ายหัวเบาๆ มาซาชิเป็นฝาแฝดกับผู้จัดการสาวผมชมพูข้างๆเธอ ถ้าให้พูด มาซาชิน่ะ จะเหมือนคุณพ่อ ส่วนซายูริจะออกเหมือนคุณน้าซัทสึกิ ทั้งสองเลยดูเป็นฝาแฝดที่ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร
"ทำได้ดีแล้วน่า มาซาชิ"
พี่เซย์จิตอบ
เห็นไหม
พอเป็นเธอ เขาก็เรียกคุโรโกะตลอด
"ตลอดเลย…"
เธอหลุดปากออกไปเสียงเบาหวิว
เอสึโกะมองในสนาม จดจ้องไปที่พี่ชาย…
ก่อนที่จะกัดปากของตัวเอง มือกำรายงานในมือตัวเองแน่น
พี่เซย์จิตอนเหนื่อย เหงื่อออกและหอบแบบนี้
โคตรเซ็กซี่เลย
ชอบนะคะ อยากได้
อยากได้คนนี้เป็นแฟน
!
"จะไปไหนกันต่อเหรอ?"เอสึโกะถามหลังจากกิจกรรมชมรมสิ้นสุดลง
"ฉันกับมาซาชิ เดี๋ยวก็กลับแล้วแหละ"
เพื่อนสนิทตอบ เมื่อจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อยจึงพูดต่อ "แล้วเอย์จัง ต้องเข้าไปหาโค้ชก่อนเหรอ?"
"ใช่แล้ววว"
เอสึโกะตอบส่งเสียงยาวๆไปด้วย มือกอดสมุดรายงานเกี่ยวกับการพัฒนาศักยภาพของผู้เล่นเอาไว้ ไม่นานนัก เธอก็บอกลาอีกฝ่าย
เธอเดินไปเรื่อยๆไปหาโค้ช จะว่าไป พ่อแม่ของพวกเราก็สนิทกันหมดเลย พอมาคิดๆดู ก็ยังมีคนอื่นที่สนิทกันแต่ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน..
อย่างพี่เซย์จิ เขาจะมีลูกพี่ลูกน้องอีกสองคน คางามิ ทาคุยะ และ คางามิ ซากุระ แต่ดูเหมือนพี่เซย์จิจะไม่ค่อยถูกกับซากุระซะเท่าไร
จะว่าไป ตอนนั้น…
"อื้ม...ไม่ค่อยแปลกใจเลย"
"เวลาหงอยเพราะถูกพี่เซย์จิบอกไม่ชอบแบบนี้ ดูน่ารักจริงๆน่ะแหละ"
ซากุระเคยบอกกับเธอแบบนั้น เธอคนนั้นดูเป็นคนแปลกๆ ตอนหงอยจะน่ารักยังไง เอสึโกะไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด แต่ว่านะ
"แต่ว่านะ...มีเรื่องจะบอกแหละ พี่เซย์จิน่ะ…"
"ซากุระ"
"ค่าๆ ไม่บอกแล้ว ไม่ยุ่งแล้วค่า"
ตอนนั้นซากุระที่เด็กกว่าเธอสองปีตั้งใจจะบอกอะไรนะ… แล้วก็ทำให้อยากรู้แล้วก็หายไป ก็สองคนพี่น้องตระกูลคางามิน่ะ อยู่ที่อเมริกานี่นา
"โค้ชอยู่ข้างในนะ คุโรโกะ"
คนที่เธอกำลังนึกถึงเปิดประตูออกมาในจังหวะที่เธอเดินมาถึงพอดี เอสึโกะนิ่ง ขณะที่ใจเต้นดังในอก พยายามเก็บสีหน้าไม่แสดงออกอะไร เมื่อเขายิ้มให้
"ขอบคุณค่ะ พี่เซย์จิ!"
ไม่ทันสิ้นเสียงขอบคุณ ตาสองสีก็มองสบตาของเธอ
เขาสบตาฉัน! เขาสบตาฉัน!
ฉัน ฉันเป็นเจ้าสาวให้ใครไม่ได้อีกแล้วนะ!
"คุโรโกะ…"
"คะ?"
"แมงมุมติดหัวนะ"
……
กรี๊ดดดดดดด
แมงมุม ไม่ ไม่ ไม่!!!
เธอตัวแข็ง ตัวนิ่ง มือของคนตัวสูงกว่าค่อยๆลูบเหมือนปัดแมงมุมออกจากหัวให้ หลับตาปี๋อย่างกลัวว่าจะลืมมาเจอแมงมุม
เขาบอกว่าแมงมุมอยู่บนหัวเธอใช่ไหม?
แล้วพี่เซย์จิ ขยับมือลูบแก้มของเธอทำไม…?
"เสร็จแล้ว"
มือของเขาผละออก เอสึโกะลืมตาขึ้นมาหลังจากหลับตา เด็กสาววัยสิบสี่มองคนอายุมากกว่าปีนึง ริมฝีปากขยับถามด้วยเสียงใส "เมื่อกี้…?"
ฮันแน่! หลงชอบเธอใช่ไหมล่า!!
พี่เซย์มาจับ มาลูบแก้มเอย์แบบนี้ คิดไรกับเอย์เหรอคะ!? รู้นะ ฉันรู้นะ!
เขาไม่ได้ตอบแต่เปลี่ยนเรื่อง
"กลับบ้านดีๆนะครับ"
เขาบอกเธอแล้วยิ้มให้
"โอ๊ะ ขอบคุณค่ะ พี่เซย์จิ!"
เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง ยิ้มกว้างๆ เอสึโกะรู้สึกใจฟูกับความห่วงใยที่บอกว่ากลับบ้านดีๆ
"แน่นอนสิ ก็เราเป็นน้องสาวนี่ ถ้ากลับบ้านไม่ดี คุณพ่อกับคุณแม่เราจะเป็นห่วงนะ"
ค่ะ น้องสาว น้องสาวก็น้องสาว!
เป็นน้องสาวมันเป็นนิรันดร์กว่าแฟนใช่ไหมคะ!? เลยอยากเป็นพี่น้องมากกว่า ถ้าเป็นพี่น้องและได้อยู่ใกล้กับพี่เซย์จิตลอดไป ยัยเอย์ก็โอเคค่ะ ยัยเอย์โอเค โอเคจริงๆ แง
"ค่ะ พี่ชาย"
เธอตอบและยิ้มบางๆให้
ก่อนจะเข้าไปหาโค้ชในห้องพัก เอารายงานศักยภาพผู้เล่นไปส่ง
มุราซากิบาระ อิจิโกะ กำลังจ้องหน้าเอสึโกะอยู่พักใหญ่แล้วผ่านจากวิดีโอคอล สาวผมสีวิสทีเรียและตาสีเดียวกัน ฟังเอสึโกะเพ้อพกถึงพี่เซย์จิของตัวเอง
สาวจากนาริตะทำหน้าเอือม มึน สลับกับพยักหน้าฟัง
"คิดถึงคุณน้าอายากะนะ…."อยู่ดีๆคนในจอโน้ตบุ๊คก็พูด "กับข้าวอร่อย"
"เดี๋ยวสิ! ใช่ เรื่องเหรอ จิโกะจัง!"
"ก็ท็อปปิคของเราคือเรื่องของกินไม่ใช่เหรอ…?"
"เรื่องพี่เซย์จิต่างหาก เรื่องพี่เซย์จิสิ!"
"งั้นเหรอ…"เสียงยานคางพูดเนือยๆ "แล้วทำไมต้องพูดถึงเรื่องพี่เขาด้วย?"
เอสึโกะอยากจะร้องไห้ มำไมเธอถึงตัดสินใจมาถามคนๆนี้นะ อีกฝ่ายทั้งเด็กกว่า ทั้งดูอึนๆแบบนี้ โอเค เธอควรจะเลิกคุย ดังนั้นเอสึโกะจึงตัดสินใจวางสาย และ บอกลาอิจิโกะ
จะถามใครได้อีกเนี่ย โฮ
เธอมองจุดเขียวๆบนหน้าแชท ตอนนี้ที่มีออนอยู่ก็ มิโดริมะ ยูเมะ รายนี้น่ะ พนันได้เลยว่ากำลังเรียนพิเศษอยู่และลืมปิดเน็ต หายใจเข้าออกเป็นการเรียนเสมอ พอเลื่อนสายตาลงไปก็จะเจอ คิเสะ เรียวอิจิ ที่กำลังออน
ไอ้หมอนี้น่ะแหละ ตัวป่วน!
ป่วนที่สุดเลย
ก็จริงๆ เมื่อก่อน...พี่เซย์จิเขาก็เรียกเธอว่าเอย์จังนี่นา…
เขาเลิกเรียกเพราะรู้ความในใจของเธอ ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก พี่เซย์จิรู้ รู้ว่าเธอคิดยังไง เขาถึงเอาแต่เรียกเธอว่าคุโรโกะไง…
ก็เขามองว่าเอย์เป็นแค่น้องสาว
"ให้ตายสิ เฮ้อ!"
เธอเคยปรึกษาคุณพ่อเรื่องนี้ว่าเด็กผู้ชายคิดยังไงว่าคนที่เขามองเป็นน้องสาวมาแอบชอบ
"เอย์จัง ไม่ต้องสนใจเลยครับ มีคุณพ่อและคุณตาให้ความรักขนาดนี้… อย่าพึ่งคิดเรื่องมีแฟนเลยครับ"
คำตอบจากพ่อ...ที่ฟังก็รู้ว่าไม่คิดจะให้เธอมีแฟนเร็วๆนี้แน่
คุโรโกะ เอสึโกะ ตอนนี้อยู่ม.ปลายปีสองแล้ว เธอเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดธรรมดาๆทั่วไปที่ยังพยายามวิ่งตามหลังของพี่ชายคนนั้น
กัปตันทีมบาสปีสามที่มีเสน่ห์ทุกครั้งเวลาที่เขาเล่นบาสอย่างสนุกสนาน เขาดูสุขุม ดูรอบคอบ ดูมีเสน่ห์ เป็นภาพของเขาที่เธอหลงชอบมาตลอด
ก็พี่เซย์จิเท่ที่สุด! เท่มากๆ!!! เท่มากื่สุดในโลกเลย!!!
ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนครับ แต่หนูเป็นแฟนคลับก็ได้ค่ะ เป็นแฟนคลับก็ได้จริงๆ ไม่ขออะไรมากแล้ว แต่ถ้าขอพี่มาเป็นส่วนนึงในชีวิตหนูก็ดีเหมือนกันนะ แง
ศึกอินเตอร์ไฮที่ผ่านมาทีมของเราได้ที่หนึ่ง และมันยิ่งทำให้การฝึกซ้อมยิ่งต้องมากขึ้นเพื่อจะรักษาแชมป์ไว้ให้ได้ต่อไป
ยิ่งปีนี้เป็นปีสุดท้ายของพี่เซย์จิแล้ว
ถึงจะปีสุดท้าย แต่ไม่ท้ายที่สุดที่เราจะรักกันนะคะ แง
หลังซ้อม...วันนี้เป็นเวลามืดค่ำแล้ว เธอเดินกลับตามลำพัง จะว่าไป...คุณพ่อมักจะเตือนเสมอเลยว่าอย่ากลับบ้านดึก
แต่ว่าถึงจะเปลี่ยวไปหน่อย แต่ก็ไวสุดแล้วนี่
เด็กสาววัยสิบเจ็ดเดินไปตามทางที่เลือก เดินไปสักพักก็เห็นกลุ่มคนที่กำลังยืนเต็มออกันอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนจะเป็นอันธพาลประจำถิ่น เอสึโกะพยายามเดินผ่านแบบเงียบๆ ไม่ให้เป็นจุดสนใจ
และ
ใช่ เธอไม่ใช่พ่อของตัวเองนะ ที่จะทำตัวจืดจางและใช้วิชามารแบบนั้นน่ะ…
"น้องสาว มาเล่นกับพี่ก่อนสิ"
"จะรีบไปไหนกัน หือ?"
เธอกำลังถูกขวาง
แต่ว่า…
ไอ้พวกนี้คิดจะทำอะไรเธองั้นเหรอ…?
เพราะสิ้นสุดคำพูดของพวกนั้นที่จะเข้ามาทำมิดีมิร้าย เอสึโกะก็ใช้ปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไวโต้ตอบกลับด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
เธอไม่ได้มีเซ้นส์ด้านการต่อสู้หหรอกนะ
แต่ เอ่อ…
อย่าดูถูกพลังรักของเด็กสาวที่จะเก็บความเป็นภรรยาให้พี่เซย์จิคนเดียวสิ!!!
นี่ เธอจริงจังนะ ถ้าจะต้อง ถ้าจะต้องฝึกลมปราณเหมือนหนังจีนกำลังภายใน เหาะได้ ลอยได้ แลกกับการที่พี่เซย์จิจะหันมารักมาหลงบ้าง เอย์จังคนนี้ คนนี้ก็จะทำค่ะ!!
เอย์รักพี่นะคะ! รักพี่มากๆเลย!!!
เธอจะไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักของเธอได้ เด็ดขาด เธอสู้นะ เธอขู่ด้วย!
"เอย์จัง ระวัง!"
ระหว่างที่เธอกำลังพูดพร่ำในสมอง ก็ลืมไปเลยว่ายังเหลือพวกนักเลงอีกสองสามคน เอสึโกะถูกคนที่เรียกชื่อกระชากตัวเธอออกมา และเข้าเอาแขนเข้าไปบังด้ามไม้ที่คิดจะฟาดใส่เธอ ดวงตาสีทับทิมมองคนผมสีน้ำตาล….
พี่เซย์จิ
เพียงไม่นาน คุณกัปตันทีมบาสก็ต่อยทางนั้นสวน เขาไม่ได้สู้กับคนอื่นต่อ แต่ตัดสินใจวิ่งพาเธอหนีแทน พี่เซย์จิจับมือของเอสึโกะ
พี่เซย์จิจับมือเอสึโกะ
พี่เซย์จิจับมือเอสึโกะ
พี่เซย์จิจับมือเอสึโกะ---
เอย์จะไม่ล้างมือตลอดชีวิต!!
เราวิ่งหนีมาด้วยกัน พี่เขาไม่อยากมีเรื่องเพราะกลัวปัญหาจะส่งผลกระทบต่อการแข่งขันได้ หนีมาสักพักเมื่อพ้นก็หยุดและชะลอฝีเท้าลง คนอายุมากกว่าที่เข้ามาช่วยเปิดประโยคสนทนาก่อน "ทำไม ไม่กลับบ้านทางที่ปลอดภัย"
"ก็...ทางนี้ไวกว่านี้"
"ถ้าพี่ไม่ตามเอย์จังมาจะทำยังไง?"
สาวตาสีทับทิมมองเขานิ่ง เธอไม่รู้จะตอบอะไรเขาก่อนเลยสักนิด ระหว่างแอบตามเธอมา กับ เขาเรียกเอย์จัง
เอย์จัง
เอย์จัง
เอย์จัง
พี่เซย์จิ พี่เซย์จิเรียกชื่อเอย์ พี่เซย์จิเรียกชื่อเธอ ยัยเอย์!
"พี่เป็นห่วงนะ"
"เป็นห่วงมากๆด้วย"
ยัยเอย์จะตายแล้ว แงงง
"ถ้าคนที่พี่ชอบมาตั้งนานเป็นอะไรไป พี่จะรู้สึกยังไง ต่อไปดูแลตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ"
……
กรี๊ดดดดดดดดด
เอย์มองเขา ในใจกรี๊ดไปล้านตลบแล้ว แต่ใบหน้าที่แสดงออกมีแค่ความนิ่ง นิ่งและนิ่ง เมื่อพี่เซย์จิกำลังเกรี้ยวกราดและพูดความในใจออกมาไม่หยุด
"พ...พี่"เธอขยับปาก "ชอบอะไรเหรอ เอย์ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลย"
"ชอบ"เขาขยับปากช้าๆ "ชอบเหมือนที่เราชอบพี่มาตลอดน่ะแหละ"
แม่คะ แม่คะ แม่คะ
แม่อายากะเคยบอกเอสึโกะว่า ว่า การได้รักเมนคือสิ่งที่ดีที่สุดดในโลก
แต่ แต่ แต่ยัยเอย์ถูกเมนรักกลับค่ะ
เอย์ตายตาหลับแล้วค่ะ แม่ แงงงงง
หายใจเข้าก็เฮ้อ เธอ หายใจออกก็เฮ้อ เธอ
เอสึโกะกำลังจะเป็นบ้าตาย เธอเป็นเด็กสิบเจ็ดที่รู้สึกชีวิตคอมพลีท หน้าที่ปกตินิ่งนั้นเป็นการยิ้มไม่หยุด จนพ่อกับแม่มมองมา
"เอย์จัง"
ฮือ พี่เซย์จิ พี่เซย์จิชอบน้องเอย์ น้องเอย์จะบ้าตายแล้วค่ะ จะบ้าแล้ว แงง
"เอย์จังครับ"
"คะ?"
เธอตอบหลังรู้สึกตัวว่าคุณพ่อกำลังเรียก "พ่อเห็นเหม่อ เห็นยิ้มไม่หยุดเลยครับ มีเรื่องอะไรดีๆเหรอ?"
"อ้อออ เอย์กำลังนึกถึงอินเตอร์ไฮที่ผ่านมาค่ะๆๆ"เธอตอบไป พยายามโกหกให้เนียนที่สุด คนเป็นพ่อหรี่ตามองเหมือนจะสงสัย
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถาม
"ทำไมเหรอครับ?"
"ก็อินเตอร์ไฮปีนี้ มีปีสามคนนึงที่ไม่เคยลงสนามค่ะ เขาเข้ามาเล่น เขาเล่นสุดยอดมากเลย"
"ใครเหรอครับ?"
ถึงเธอจะไม่ได้ดีใจในเรื่องนี้ แต่ว่าเธอก็อยากเล่าเรื่องนี้ให้คนเป็นพ่อฟังเหมือนกัน ถึงอินเตอร์ไฮจะจบลงมาเกือบสัปดาห์ แต่เราสองคนพ่อลูกก็ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันเลย
"เขามีความสามารถคล้ายเรียวอิจิเลยค่ะ แต่ดูเหนือกว่ามากๆ"
"หืม?"
"เหมือนว่าจะชื่อ….เอ่อ ไฮซากิ โทคิวะ ค่ะ"
คราวนี้คนเป็นพ่อไม่ได้ถามอะไรต่อ ตาสีฟ้าของเขาเบิกกว้าง
เอสึโกะเอียงคอเล็กน้อยมองอีกฝ่าย
"มีอะไรรึเปล่าคะ?"
"แค่...รู้สึกเหมือนจะรู้จักครับ"
"เอ๋!?"
"พ่อแค่คุ้นครับ"
คนเป็นพ่อยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ก่อนจะลูบหัวของเอสึโกะ "ไปอาบน้ำไปครับ จะได้สดชื่นนะ พึ่งกลับมาเหนื่อยๆนี่นา"
"โอเคค่ะ!"
เด็กสาววัยสิบเจ็ดตอบรับและไปจัดการตัวเองที่ห้องน้ำ
เขามองแผ่นหลังของลูกสาว ก่อนจะเข้าไปที่ครัว มองภรรยาของตัวเองที่กำลังล้างจานอยู่ เท็ตสึยะเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะกอดจากด้านหลัง ได้ยินเสียงโวยวายของเธอดังออกมา
"เท็ตสึยะ!"
เขาปล่อย หัวเราะเบาๆก่อนจะเข้าไปยืนข้างๆช่วยคุณภรรยาล้างจานที่เหลืออยู่
"อายะจัง...ตอนนี้ผ่านมากี่ปีแล้วนะครับ"
"หา...ก็นับจากตรงไหน?"
"ตั้งแต่เป็นแฟนก็ได้ครับ"
"ก็ราวๆยี่สิบหกปีแล้วนะ"
"จำเก่งจังเลยครับ"เท็ตสึยะบอกและขำออกมาเบาๆ
อายากะเบะปาก "พูดงี้ แสดงว่าจำไม่ได้แล้ว?"
"ผมก็หาของขวัญให้ในวันครบรอบครบทุกปีนะครับ"
ร้ายจริงๆเลย…
บอกว่าจำได้ก็บอกมาตรงๆสิ
"รักนะครับ"
"ล้างจานแล้วบอกรักแบบนี้ไม่โรแมนติกเลย คุณ"
"ผมว่าน่ารักออกนะ...เหมือนอายะจังน่ะแหละ น่ารักทุกวันเลย"
ยัง ยังไม่หยุดหยอด
"นี่ผมพึ่งฟังเรื่องที่มีคนเล่นสไตล์คล้ายเรียวอิจิคุงมาจากเอย์จังแหละครับ"
"หือ? สไตล์การเล่นของเรียวอิจิคุงเหมือนคิเสะคุงไม่ใช่เหรอ?"
"ครับ...ผมเองก็ประหลาดใจ"
อายากะปล่อยให้เขาพูดต่อ ไม่ได้พูดขัด "จนลูกบอกชื่อ...ว่า นามสกุลไฮซากิน่ะครับ"
"เอ๊ะ…"
"ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ"
"อื้อ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสาวที่ไหนที่จะแต่งงานกับหมอนั้นได้เลย"
"เวลาเปลี่ยน คนอาจเปลี่ยนก็ได้ครับ"
เท็ตสึยะเก็บจานให้เข้าที่ กอดภรรยาเอาไว้หลวมๆก่อนจะหอมแก้มทั้งสองข้างของเธอด้วยความรักเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เกือบๆสามสิบปีแล้ว
แต่เขาก็ยังคงรักเธอเหมือนเดิม
และมากขึ้นทุกๆวัน
พวกเราแต่ละคนต่างโตขึ้น ต่างผ่านอะไรกันมามากมาย
ไม่น่าเชื่อเลย
ว่าพวกเราจะได้ลงเอยกับคนที่เรารักแบบนี้
และไฮซากิคุงก็คงจะเหมือนกัน เจอคนที่ใช่ และ เลือกที่จะตกหลุมรักเขา
ก็ยินดีกับเขาด้วยจริงๆ
เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของภรรยา
"คืนนี้ขอนอนจับมือแน่นๆนะครับ"
พอจบประโยคนั้น
ภรรยาที่น่ารักของเขาก็ฟาดและงอแงไม่หยุด
แต่เธอก็ยอมน่ะแหละ
เขารู้ดี
ก็อยู่กับเธอมาจนตอนนี้อายุสี่สิบสองกันแล้ว
ถ้าไม่รู้จักเธอดีที่สุด
ก็เสียชื่อว่าเป็นสามีของคุโรโกะ อายากะแล้วครับ…
《 The End 》
|||||
คุยกันในตอน talk นะคะ ❤
ความคิดเห็น