คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Q2
Q2
เสียงฝนดังขึ้นหลังจากกริ่งหมดเวลาดังมาให้ได้ยิน อายากะถอนหายใจเดินออกจากห้องหลังจากเก็บกระเป๋าของตัวเอง หันไปมองที่โต๊ะริมหน้าต่างก็เห็นว่าเจ้าของโต๊ะหายไปเข้าชมรมแล้ว พอมาคิดดีๆแล้ว ถ้าหากอยากเจอก็คงจะต้องไปที่ชมรมบาสละมั้ง เห็นอีกคนเล่นอยู่ที่สนามบาส...กับคางามิ?
จะว่าไปก็ใครจะไปอยากเจอกันวะ บ้าบอ อายากะตั้งสติ!
โชคดีที่ห้องชมรมของเธออยู่ในตึก ถึงเท็ตสึยะจะเตือนแล้วก็เถอะว่าวันนี้ฝนจะตกลงมา แต่อายากะก็ลืมเอาร่มมาอยู่ดี ให้ตายสิ ขี้ลืมจริงๆเลย คงต้องอยู่ในห้องชมรมจนกว่าฝนจะหยุดแล้วค่อยกลับบ้าน
เวลาผ่านไปสักพัก อายากะก็บอกลาคนที่เหลืออยู่ในห้องชมรมแล้วเดินออกจากอาคารหลังฝนตก อากาศค่อนข้างหนาวเย็นเล็กน้อย ทั้งท้องฟ้าที่บ่งบอกถึงเวลาเย็น เด็กสาวเดินออกมาเรื่อยๆ พลางคิดอะไรไปในหัวระหว่างเดิน
แรงแตะที่ไหล่...ทำให้อายากะหันขวับไปตามแรง เสียงทักทายเรียบๆดังออกมาให้ได้ยิน "คุณฮิโรโตะพึ่งเลิกชมรมเหรอครับ?"
"อื้อ...พึ่งออกจากห้องชมรม"
"หมายความว่า?"
"ก็...แหะ ลืมร่ม"
แล้วทำไมเสียงของตัวเองมันแสดงความหงอยออกไปเพียงแค่เพราะว่าลืมเอาร่มมาด้วยวะ อายากะ
ละ แล้วทำไมเท็ตสึยะต้องจ้องหน้าเธอแบบนั้นด้วย!
"ผมบอกแล้วว่าอย่าลืมไงครับ"
"ก็มันลืมไปแล้วนี่ เท็ตสึยะ"
"ทีหลังอย่าลืมนะครับ"น้ำเสียงเรียบๆนั้นดูดุอย่างไม่จริงจังเท่าไร "แล้วกลับบ้านเลยรึเปล่า ผมไปส่งคุณฮิโรโตะนะครับ"
"ลำบากเปล่าเนี่ย? มันคนละทางเลยนะ เท็ตสึยะ"เธอถามออกไปหลังเจ้าของตาสีฟ้าบอกจะพาไปส่งถึงบ้านเหมือนเมื่อคืน "แล้วชมรมของเท็ตสึยะพึ่งเลิกเหรอ?"พร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุยไปด้วยแบบเนียนๆ
"วันนี้แข่งมินิเกมกับพวกรุ่นพี่ในชมรมครับ"คนถูกถามไม่ได้ตอบคำถามแรกของเธอ แต่ตอบคำถามที่สองแทน "ลองทายดูสิครับว่าชนะหรือแพ้"
"แพ้แน่ๆเลย!"
"ใจร้ายจังครับ"
"หยอกเล่นน่า ชนะเหรอ?"
"ไม่บอกครับ หาคำตอบเอาเองสิ"
งอนเก่งงงงงงงง
ยังไม่ได้จะพูดจาง้อคนที่กำลังงอน เจ้าของเรือนผมสีฟ้าก็เดินนำแล้วพูดตัดบทก่อนขึ้นมา "รีบไป ก่อนมืดค่ำเถอะครับ เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วงเอานะ"
สรุปนี่เพื่อน หรือ พ่อวะเนี่ย?
เธอรีบวิ่งตามคนที่เดินนำไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนไม่ทิ้งระยะห่างมากจนเกินไป เท็ตสึยะปรายตามองมาทางอายากะ ก่อนจะชวนคุย "ว่าแต่คุณฮิโรโตะเข้าชมรมไหนเหรอครับ?"
"อ้อ ชมรมคหกรรม"
"ไม่เห็นเหมาะเลย"เด็กหนุ่มพูดก่อนจะทิ้งช่วง เขาทำหน้าตายๆ แล้วพูดเสียงเรียบๆต่อท้ายจากประโยคเมื่อครู่ "เหนือความคาดหมายมากครับ"
……
นี่โดนหลอกด่าอยู่รึเปล่าวะ?
อ้อ ไม่ได้โดนหลอก แต่โดนด่าเลย!!!!!
ชกแขนเจ้าเพื่อนสมัยเด็กอย่างหมั่นไส้เหลือเกิน
คุโรโกะ เท็ตสึยะ เพื่อนสมัยเด็กพาเธอมาจนถึงหน้าบ้านเหมือนเมื่อคืน อายากะโบกมือน้อยๆเป็นการบอกลา
อายากะกำลังงง และสับสนเอามากๆ
"แม่? เท็ตสึยะมาอยู่นี้ได้ยังไง?"หลังถูกปลุกจากนาฬิกาปลุกแล้วเข้าไปอาบน้ำ จัดการแต่งตัว เดินลงมากินข้าวเช้าในครัวก็เห็นเจ้าของเรือนผมสีฟ้ากำลังนั่งรอที่โต๊ะอาหารจนต้องหันหัวไปถามคนเป็นแม่อย่างไว
"อ้าว ลูกคนนี้นี่ นัดเพื่อนไปโรงเรียนพร้อมกัน ยังจะลืมเพื่อนแล้วตื่นสายอีก น่าตีจริงๆเลย!"
"ยังไม่สายเลย ว่ากันแบบนี้ไม่ได้นะ แม่! แล้วนัดอะไรกัน หนูไม่ได้นัดกับเท็ตสึยะไว้ซะหน่อย!"
คนเป็นแม่ส่ายหัวอย่างเอือมๆก่อนจะวางจานอาหารเช้าไว้บนโต๊ะอาหาร เด็กสาวนั่งลงหลังจานถูกวางลงกับโต๊ะ "อย่ามามองนะ จะกินข้าว!"ว่าแล้วแยกเขี้ยวใส่ไปสักที หมั่นไส้!!
เด็กหนุ่มขำออกมาเบาๆหลังได้ยิน "งั้นไปรอข้างนอกนะครับ"
แล้วทำไมพอเขาออกไปปุ้บ เธอต้องรีบยัดหนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาวลงท้องแบบนี้ด้วย ไหนจะรีบกระดกนมจนเกือบสำลักอีก บ้า บ้าไปแล้ว อายากะ!!!
"แม่คะ ไปก่อนนะ"
บอกลาคนเป็นแม่หลังสวมรองเท้าเสร็จ แม่ของเธอกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาน้อยๆ พลางหัวเราะเสียงใส "นี่ถ้านัดกันไว้ บอกแม่มาดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำกลบเกลื่อนเหมือนคนที่กำลังคบกันอยู่เลย"
"แม่! ก็บอกว่าไม่ได้คบ! ไม่ได้กลบเกลื่อนด้วย!"เถียงกลับไปเสร็จก็รีบเปิดประตูบ้านออกมาก่อนจะโดนแซวอะไรไปมากกว่านี้ อายากะมองคนที่ตัวเองปล่อยให้รอที่กำลังทำหน้าสงสัย "มีไร มองไรเล่า รีบๆเดินไปดิ"
"แค่สงสัยครับ"
"ว่า"
"เร็วขนาดนี้ กินหรือยัดครับ"
"เท็ตสึยะ!!!!"
ไอ้ผู้ชายบ้าเอ้ย ปากร้าย!! ปากร้ายสุดๆ!!!
"ปล่อยได้แล้วมั้ง เดินแยกเข้าห้องกันไปก็ได้นี่"เธอโวยวายหลังจากเข้าโรงเรียนมาแล้วเจ้าคนตัวสูงกว่าก็ยังออกแรงลากเธอตามมาด้วย
"เอาน่า เดินตามผมมาก่อนเถอะครับ"
"แต่ฉันอยากเข้าห้องเรียนแ--"
"รุ่นพี่ฮิวงะ สวัสดีครับ"
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ อีกฝ่ายก็ชิงพูดทักทายรุ่นพี่ปีสองตรงหน้าในทันที ดูถ้าแล้วรุ่นพี่ผมดำ สวมแว่นคนนี้คงจะเป็นรุ่นพี่ในชมรมบาสของเท็ตสึยะ
"อ้าว หวัดดีคุโรโกะ"เสียงทักทายกลับมา เขามองเธอสลับกับคุโรโกะ "มีอะไรกันรึเปล่า?"
"ไม่มีค่ะ/มีครับ"
อายากะหันขวับไปมองไอ้คนที่ยังจับมือจับแขนของเธอไว้อยู่ นี่เท็ตสึยะจะทำให้เธอแยกเขี้ยวเป็นมะหมาแล้วจริงๆนะ!!!
"หมายถึงผมอยากทราบครับว่าเราจะได้ลงแข่งเป็นตัวจริงเมื่อไร?"
"อ้อ คงไม่ได้หรอก"รุ่นพี่ว่าแล้วถอนหายใจ "พวกนายยังเป็นสมาชิกชั่วคราวอยู่เลย"
มีแบบนี้ด้วยเหรอวะ?
อ้าวเฮ้ย
"แล้วทำยังไงถึงจะได้เป็นสมาชิกทางการกันครับ"เท็ตสึยะถามออกไป อายากะสัมผัสได้ถึงความจริงจังของเพื่อนสมัยเด็กผ่านน้ำเสียงที่ใช้
"ก็ต้องถามริโกะเอาน่ะ"
"ขอบคุณมากครับ"
ว่าจบก็กึ่งลากกึ่งจูงเธอตามไปด้วย
"เดี๋ยวสิ เท็ตสึยะ ปล่อยนะ"บอกพร้อมกับพยายามแกะมือที่กำลังจับอยู่ที่แขนของตัวเอง "นี่จะไปไหนเนี่ย?" หลังเห็นว่าการพยายามเป็นศูนย์ก็เลิกพยายามแกะมือของเพื่อนสมัยเด็กไปแทน แต่ถามถึงจุดหมาย
"ไปทวงใบสมัครของจริงครับ"
"ส่งใบสมัครที่ดาดฟ้า วันจันทร์เหรอ?"อายากะถามออกไปหลังฟังอีกคนคุยกับรุ่นพี่สาวที่อยู่ในห้องเมื่อครู่ เท็ตสึยะพยักหน้ารับ เธอขมวดคิ้วขึ้นมาใบหน้ามีความสงสัยใคร่รู้ "จำได้ว่าวันจันทร์มีเข้าแถวไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่รู้สิครับ"
คิดจะทำอะไรกันแน่นะ?
"เดี๋ยวก็คงรู้เอง พอถึงวันจันทร์"
"ชอบบาสขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ครับ"คนถูกถามตอบคำถามของเธออย่างง่ายดาย "บาสเป็นสิ่งที่ผมรัก แล้วคุณฮิโรโตะคิดยังไงกับบาสเหรอครับ?"
"ก็...พอดูรู้เรื่องนะ แต่อาจไม่ได้รักขนาดนั้น"ตอบออกไปคล้ายรักษาน้ำใจ เธอไม่ได้มีความคิดว่าตัวเองจะรักบาสอะไรขนาดนั้น เธอไม่ได้รู้จักบาสดีนี่นา "จะว่าไปที่นายเคยพูดว่าผมเป็นเงา มันมีความหมายว่าอะไรเหรอ?"
เท็ตสึยะไม่ได้ตอบแล้วปล่อยให้เธอสงสัยกับคำถามของเจ้าตัว แล้วกึ่งจูงกึ่งลากอายากะไปที่ห้องเรียนเพื่อเข้าเรียน
วันจันทร์เวลาแปดโมงสี่สิบนาที อายากะไปเข้าแถวตามระเบียบให้เรียบร้อย จะว่าไปวันนี้อีกห้านาทีก็จะให้เข้าชมรมสินะ….ว่าแต่เท็ตสึยะจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย?
"ห้อง1-B เลขที่ 5 คางามิ ไทกะ จะพิชิตรุ่นปาฏิหาริย์ทุกคน และเป็นที่หนึ่งของญี่ปุ่น!!!"เสียงตะโกนดังออกมาจากดาดฟ้า ผู้คนที่เข้าแถวรวมไปถึงเธอต่างเงยหน้ามองตามเสียง
ระ รับน้องโหด!?
อายากะพอเข้าใจแล้วว่าที่ดาดฟ้าหมายความว่าอะไร เสียงของผู้คนในแถวก็ซุบซิบกันดังไปหมด
เธอกุมขมับหลังจากเจ้าคางามิอะไรนั่น พูดจบแล้วเดินออกไปแล้ว คนอื่นก็เข้ามาพูดแทน...เหมือนจะชื่อคาวาฮาระที่อยู่ห้อง1-A เจ้าหมอนี้พูดยาวจนเธอชักจะเริ่มปวดหัวเอามากๆ
เหมือนเล่าชีวประวัติเลยพี่
เมื่อกี้เธอเหมือนเห็นคนๆนั้นถูกรุ่นพี่สาวเตะออกไปจากฉากด้วยแหละ
"ผมฟุคุดะ ฮิโรชิ ห้อง1-A ชอบทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นครับ พอรู้ว่ารุ่นพี่รับสมัครผู้ช่วยเหลือชมรมเลยสมัครแบบไม่ลังเลเลยครับ!!"
ภาษาชาวบ้านเรียกง่ายๆว่าโดนต้มน่ะเองครับบบบ
"ฟุริฮาตะ โคคิ สาวที่ผมชอบบอกว่าถ้าผมเป็นที่หนึ่งในด้านใดด้านนึงจะคบผมเป็นแฟนด้วยครับ ผมก็เลยคิดว่าจะเป็นที่หนึ่งในด้านบาสเก็ตบอลครับ!!"
โรแมนติกมาก พี่นัท
เอาใจพี่ไปเลย ไอ้น้อง
ต่อมา...ก็เท็ตสึยะ เธอเห็นเขาถือโทรโข่ง ท่าทางเหมือนกำลังจะเปล่งเสียงพูดออกมา แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆออกมา ข้างล่างที่เข้าแถวกันอยู่ต่างซุบซิบกันทั้งนั้นว่าสงสัยคงโดนอาจารย์เทศนากันอยู่บนดาดฟ้า
จะว่าสงสารก็สงสาร จะว่าสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า
"กลับกันครับ คุณฮิโรโตะ"
"เหวอ! มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?!"
"ตั้งนานแล้วครับ ไม่สังเกตเองนี่"
"ยังไม่กลับได้ไหม? ขอแวะหาอะไรกินก่อน"
"งั้นก็ไปหาอะไรกินกันครับ"
เรื่องกินเรื่องใหญ่ ถึงไม่ค่อยชินกับการเดินกับเท็ตสึยะสองคน แต่ถ้าเป้าหมายคือการไปหาอะไรกิน เธอก็จะยอมไปอย่างไม่ปฏิเสธเลย!
"วันนี้ตอนเช้ามีพร๊อบเป็นโทรโข่งเหรอ เท็ตสึยะ"
"อย่าพูดเรื่องนั้นเลยครับ ผมกำลังเครียดอยู่เลย"
"หมายถึงอาย?"
"เปล่าครับ"อีกคนสูดลมหายใจเข้าปอด "ผมกลัวว่ารุ่นพี่จะไม่ให้เข้าชมรม"คนที่เดินข้างๆเล่าให้ฟังอย่างเคร่งเครียด "กลัวจริงๆนะครับ ผมยังไม่ทันได้พูดเลย อุตส่าห์รวบรวมความกล้าพูดได้แล้วแท้ๆ"
"จริงจังเกินไปเปล่า?"เธอขำอย่างไม่จริงจังเท่าไร "อย่าเครียดเลย ทุกอย่างมันจะดีเอง"
"ชมรมบาสถูกห้ามไม่ให้ขึ้นดาดฟ้าแล้วเนี่ยแหละครับ"
ให้ตายเถอะ พอเห็นทำหน้าลำบากใจแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกอดสงสารไม่ได้เลยแหะ
"เอางี้ไหม?"พูดไปเหมือนพร้อมเสนอความคิดของตัวเอง เท็ตสึยะทำท่าทางสนใจในสิ่งที่เธอจะเสนอออกมาให้อีกฝ่ายรู้ อายากะเขย่งปลายเท้าขึ้น ขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ใบหู มือยกขึ้นป้องเพื่อเป็นการกระซิบ
"สนามบอลของเซย์รินยังว่างนะ"
"ยังไงก็ลองใช้สนามนั้น...แล้วประกาศเจตนารมย์ของตัวเองลงไปสิ"
และคำแนะนำของเธอก็คือสิ่งที่คุโรโกะ เท็ตสึยะทำตาม
คำประกาศที่ว่าเขาจะเป็นที่หนึ่งของญี่ปุ่น
"พวกเธอ เดี๋ยวเช็คชื่อเสร็จ เรารีบไปที่ชมรมบาสกันเถอะ!"รุ่นพี่ในชมรมคหกรรมส่งเสียงบอกพวกรุ่นน้องในชมรม "พวกสาวๆเขาลือกันมา ว่ามีคนหล่อมาที่ชมรมบาส น่าจะเป็นนายแบบ ต้องรีบไปขอลายเซ็นกันนะ!"
ดะ...เดี๋ยวนะ รุ่นพี่กะจะเลิกชมรมเพราะเหตุผลผู้ชายหล่อแบบนี้เลยเหรอคะ!?
ตะ แต่เลิกไวก็ดีเหมือนกัน
แต่เหมือนจะ...ชมรมบาสงั้นเหรอ?
ไม่ทันจะเก็บข้าวของเสร็จแล้วกลับ เธอก็ถูกเพื่อนสาวในชมรมและรุ่นพี่พากันลากไปที่ชมรมบาสของโรงเรียน สาวๆในโรงยิมกองรวมกันอยู่แค่ที่เดียวก็คือที่ที่ผู้ชายตัวสูงโปร่ง ผมสีทองกำลังแจกลายเซ็นอยู่
อายากะสังเกตเห็นพวกที่ชมรมบาสกำลังมองมา...อ่า ปลีกตัวไปอยู่แถวนั้นน่าจะดีกว่า คิดในใจแล้วก็กระดึ้บๆเขยิบไปหาพวกชมรมบาสที่มีทั้งเท็ตสึยะ คางามิ รุ่นพี่ฮิวงะ รุ่นพี่ริโกะ และคนอื่นๆในชมรม
"คุณฮิโรโตะ นี่มันอะไรกันเหรอครับ?"เพื่อนสมัยเด็กถามออกมา เหล่าผู้หญิงยังคงกองรวม พออยู่ตรงนี้ก็มองไม่ค่อยเห็นตัวของคนที่เป็นต้นเหตุเท่าไร
"เหมือนจะเป็นนายแบบนะ…?"
ไม่ทันจบคำพูดของอายากะ พวกรุ่นพี่ก็คุบกันต่อเรื่องที่ค้างไว้ เป็นรุ่นพี่ฮิวงะที่คุยกับเพื่อนของเขา "แล้วก็ดูเหมือนว่าคิเสะจะเป็นนายแบบด้วยนะ"
"ไม่ยุติธรรมเลย เล่นบาสก็เก่ง หน้าตาก็ดี"
"จะว่าไปเมื่อกี้...เหมือนพวกสาวๆเขาจะพูดว่าเป็นนายแบบที่ชื่อคิเสะ เรียวตะนะคะ"อายากะบอกเล่าออกไปให้พวกรุ่นพี่ฟัง พอจบคำพูดของเธอยิ่งทำให้พวกเขาที่ตอนแรกสนใจกลุ่มสาวๆที่เข้ามามากมายในชมรมบาสยิ่งสนใจและมองอย่างตั้งใจขึ้นไปอีก
และคนที่ถูกมองที่อยู่ท่ามกลางเหล่าสาวๆก็เงยหน้าขึ้นมาหลังถูกคนในชมรมจ้อง เพียงแค่เขาหันมองมาเท่านั้น
บ้าเอ้ย! หล่อมาก! หล่อฟ้าประทาน!!!
รู้งี้ต่อคิวขอลายเซ็นเพิ่มอีกคนดีกว่า!!!
แต่ความคิดของเธอก็ต้องชะงักลงไป เมื่อเพื่อนสมัยเด็กเปิดประโยคของตนกับพ่อหนุ่มสุดหล่อคนนั้น ซึ่งก็คือคิเสะ เรียวตะน่ะแหละ "ไม่เจอกันนานนะครับ คิเสะคุง"
เจ้าของชื่อคิเสะยิ้ม "ไม่เจอกันนานเลย"
หล่อ หล่อเกินไปแล้ว บ้าเอ้ย!!
หัวใจสาวน้อยของเธอมันโดคิ โดคิมากกก
คิเสะคุงยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยของตัวเองเหมือนเป็นเชิงอะไรสักอย่างไม่รู้ รู้แต่หล่อมาก หล่อสุดๆ บ้าเอ้ย ฮิโรโตะ อายากะ เธอต้องตั้งสตินะ!
"ขอโทษนะฮะ ขอโทษจริงๆ เอ่อ...คือแบบว่าจะช่วยรอสักห้านาทีได้ไหม?"
ให้หนูรอพี่ทั้งปีทั้งชาติก็รอได้ค่า
ไม่สิ! ยัยอายากะ! เก็บอาการ!!! เก็บอาการเดี๋ยวนี้!!!!
แต่ก็ยอมรับนะคะ ว่าอยากได้
|||||
วันนี้นำตอนที่สองมาอัพค่า เรื่องนี้ทางมาวว
อยากจะให้เรื่องมันเป็นความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไป
ตอนแรกๆทั้งน้องครก และน้องอยก เลยอาจดูไม่มีความสัมพันธ์ใดๆไปมากกว่าเพื่อนเท่าไรนะคะ
ทั้งนี้ขอบคุณสำหรับความสนใจของทุกๆคน และคอมเม้นมากๆค่า ❤
ความคิดเห็น