Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Tell Me You Love Me [ Todoroki x OC ]

ลำดับตอนที่ #5 : ARC 1 :: 4. [ I’m always tired but never of you ] || 100%

tell me you love me | fanfic bnha

todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)

ARC 1 :: 4. [ I’m always tired but never of you ]  || 100%

"ตื่นได้แล้ว"

เสียงเรียกทำให้ริทสึกะขยับตัวเอง เสียงเรียบทุ้มที่เรียกทำให้เด็กสาวตื่นขึ้นมา ดวงตาสีชมพูมาเจนต้ากะพริบตาถี่ยามตื่นจากการหลับใหล เมื่อตื่นขึ้นมา ริทสึกะก็ค้นพบว่าเส้นทางไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไรนัก

"อาเระ!? นี่เราอยู่ไหนกันแล้วเนี่ย โชจัง!?"

"ไม่รู้"

เขาตอบด้วยใบหน้ามึนงง "ฉันเองก็พึ่งตื่น" เจ้าของเรือนผมสองสีบอก "ลงไหม ป้ายข้างหน้าน่ะ"

ริทสึกะหัวเราะแห้ง "ขนาดนี้ก็ต้องลงแล้วล่ะ"

เมื่อถึงเวลาที่จะต้องลง ริทก็รอให้คนที่นั่งอยู่ด้านนอกลุกออกไปก่อนตนเอง เด็กสาวค่อยๆเดินตามเขาลงมาจากรถ มองแผ่นหลังของคนที่สูงกว่าที่เดินนำเธอ เวลาตอนนี้ค่อยข้างเย็น แต่ยังไม่ค่ำ ทำให้ทางเดินยังไม่น่าอันตรายเท่าไรนัก

"ถ้าเราเริ่มเดินจากตรงนี้ บ้านของเธอจะถึงก่อนฉันสินะ?"

"อื้อ ใช่แล้ว โชจัง"

เธอยิ้มให้กับคนถามที่พึ่งเจอกันวันแรกออกมา "ทำไมเหรอ จะไปส่งเค้าที่บ้านเหรอคะ โชจัง"

"อื้อ"

ทางนั้นตอบสั้นๆ ทำให้ริทสึกะชะงัก หล่อนอ้าปากค้าง ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง "ว้าว เขินนะเนี่ย"

"ก็มันอันตราย"

"ก็เขินอยู่ดี โชจังสุภาพบุรุษที่สุดไปเลย!"

เธอยกนิ้วขึ้นมาเป็นนิ้วโป้งให้กับเจ้าของตาสองสีที่ก้มมองเธอแล้วส่ายหัวเบาๆ "เพี้ยนจริงๆเลย"

ริทสึกะไม่ได้โต้เถียงอะไร เธอเดินตามหลังของเขา พลางหุบยิ้มไม่อยู่ เดินลั้ลลาตามหลังอีกฝ่ายยิ้มร่าเสมือนกับว่าเป็นวันสุดท้ายที่จะมีความสุข

โดยที่เด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระไม่รู้เลยว่าถูกจับจ้องด้วยลูกแก้วสีเทอร์ควอยซ์และสีเทาจากคนเดินนำ

ร่างกายของคนเดินนำหยุดเดิน ริทสึกะชะงักตามเมื่อใบหน้าของเธอชนเช้ากับแผ่นหลังของคนที่กำลังสวมสูทสีเทาของยูเอย์ สายตาของเธอชำเลืองมองไปก่อนจะพบว่าสัญญาณไฟเป็นสีแดงตรงทางม้าลาย

"ไฟแดงเหรอ?"

"ใช่"

"รู้ไหม ในนิยายน่ะ มีเทรนด์ฮิตหนึ่งที่พระเอกจะจูงนางเอกข้ามทางม้าลายด้วยนะ"

เขาส่ายหน้า

"เธอเดินเองได้ ริท"

"แหม ไม่โรแมนติกเลยอ่ะ โชจัง!"

เธอส่งเสียงหวานแหลมของตัวเองทำท่าทำทางมีน้ำโห ทั้งๆที่ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมาย เพราะเข้าใจดีอยู่แล้วว่าเราพึ่งรู้จักกันแค่วันเดียว

หยุดยืนเงียบอยู่สักพัก สัญญาณไฟก็เปลี่ยนสี

จากสีแดงกลายเป็นสีเขียวให้ข้ามผ่าน

ทันใดนั้น ริทสึกะที่กำลังจะเดินออกไป - ก็ถูกคว้าข้อมือด้วยคนที่กลับด้วยกัน

"ไปกับฉัน ริท"

เขาบอกหล่อน แล้วเปลี่ยนจากกำข้อมือไปเป็นกระชับฝ่ามือของเธอเบาๆ หัวใจสาวน้อยของริทสึกะเต้นสั่น เธอมองเขาที่ตอนนี้พาเธอข้ามถนนมายังอีกฝั่ง ความรู้สึกจากมือซ้ายที่อุ่นทำให้รู้สึกเขินอายตามไป

"มือเธออุ่นจังเลย โชจัง"

ริททักไปพลางยิ้มแฉ่งหลังข้ามฝั่งมาได้แล้ว เจ้าของใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นปล่อยมือของเธอ

"อย่าพูดมากน่า ริท"

เขาบอก

ขณะที่ริทสึกะหุบยิ้มไม่ได้

อ่า มันอุ่นวาบเหมือนความอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิเลย

"ยิ่งมาทำแบบนี้ ผู้หญิงเขายิ่งหวั่นไหวนะ รู้เปล่า?"

ริทสึกะแหย่อีกฝ่ายเล่นอีกครั้งหนึ่ง ทางคนถูกแหย่ถอนหายใจออกมาและขยับปากพูดด้วยเสียงเรียบๆ "ถ้าเธอไม่ชอบ คราวหน้าจะไม่ทำ"

เมื่อโทโดโรกิ โชโตะ ขยับขานำไปอีกครั้ง

ริทสึกะยิ้มออกมาและวิ่งไปจับมือของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

ทางนั้นตาเบิกกว้างขึ้นหันมามองเธอ

"ทำสิ - ทำให้เค้าหวั่นไหวกับเธอคนเดียว"

ริทเอียงคอพลางยิ้ม

"เธอจะได้มั่นใจว่าเค้าชอบแค่เธอไงคะ โชจัง"

ทั้งๆที่เหนื่อยจนหลับบนรถ

แต่เขาก็เหมือนมีพลังอะไรบางอย่าง - ที่ทำให้ความเหนื่อยล้าของเธอหายไป

ทำให้เธอแอกทีฟ ทำให้เธอกระตือรือร้น - ความเหนื่อยของเธอหายไปเมื่ออยู่กับเขา

เพราะแบบนั้นถ้าต้องหวั่นไหวกับอีกฝ่าย เพราะอาการตกหลุมรัก ริทสึกะก็ยอมโดดลงไปในหลุมนั้นเพื่อรักเขา

[20%]

คนที่ได้รับคำตอบของเธอไปไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาตีสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนอย่างทุกครั้ง มือของเราที่ตอนแรกจับกุมกันไว้ ลูกชายคนเล็กของบ้านโทโดโรกิปล่อยมือของริท

เด็กสาวหัวเราะสดใสกับท่าทางของเพื่อนร่วมห้อง

"เขินแล้วอ่ะดิ"

"พูดมากน่า ริท"

ทางนั้นตอบหลังจากเธอหยอดไปด้วยคำแซวอย่างไม่คิดอะไร เจ้าของผมสองสีแดงขาวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าใบหน้าของเขาแอบฉุนเฉียวขึ้นมาประหนึ่งเหมือนลูกแมวที่รำคาญเจ้าของที่มายุ่งวุ่นวายมากเกินไป

เธอทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าแสดงอารมณ์ออกมาว่ารำคาญคำพูดของเธอได้ตั้งสองสามรอบเชียวนะ

พนันได้เลย ไม่มีใครทำได้หรอก!

"ชอบบอกว่าเค้าพูดมาก แต่ตัวเองก็ตอบเค้าตลอดเลยนี่!" เธอล้อไปพลางแลบลิ้นใส่คนตัวสูงกว่าเกือบราวๆสิบเซนติเมตร นัยน์ตาสีชมพูสวยเป็นประกายซุกซนใส่อีกฝ่าย "ตัวเองชอบเค้ากลับก็บอกมาเถอะ ชอบเค้าแล้วล่ะสิ ชอบแล้วใช่ไหมล่า!"

"เปล่า"

ทางนั้นหลบตาของเธอ อาจเพราะเขินอาย ไม่ก็รำคาญ - แม้ว่ามันจะดูเหมือนเป็นอย่างหลังมากกว่าก็ตาม

"เนี่ย"

เธอเอ่ยแซวไม่เลิก "เธอตอบเค้าอีกแล้ว มีใจให้รึเปล่าเนี่ย โชจัง!"

หัวเราะร่าอย่างมีความสุขเดินตามหลังของเจ้าของอัตลักษณ์สุดแข็งแกร่ง หากแต่คนที่ถูกหยอกล้อก็ไม่พูดอะไรต่อทำเพียงแค่เดินนำริทสึกะไปเท่านั้น

บรรยากาศของยามเย็น ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มแสดบ่งบอกเวลาเข้าใกล้ยามอาทิตย์ตกดินลงเรื่อยๆ ต้นซากุระขยับพลิ้วไหวตามแรงลมเอื่อยๆ ริทสึกะเงยมองกิ่งไม้และใบดอกสีชมพูที่ผลิออกของฤดูใบไม้ผลิ

เป็นสัญลักษณ์ของวันแรกรึเปล่านะ?

พอตั้งสติได้แล้วหันกลับไปมองคนเดินนำ ริทสึกะเห็นคนที่เธอชอบหยุดเดิน มือของเขายกขึ้นมารองกลีบซากุระที่ร่วงลงมาตามแรงลม

"ซากุระสวยจังเลยเนอะ"

"อื้อ"

เขาตอบรับมันสั้นๆ

"เค้าน่ะ ชอบดอกซากุระมากๆเลย"

ริทบอก มือขึ้นมาวางที่หน้าอกข้างซ้ายของตนเอง

 "ส่วนหนึ่งเพราะมันเป็นอัตลักษณ์ของเค้า ที่ทำให้เค้าเป็นเค้าทุกวันนี้ได้"

สิ่งสวยงาม

ที่แสนอ่อนไหว และ บอบบาง

โทโดโรกิ โชโตะ สูดลมหายใจของตัวเองเข้าปอด เด็กหนุ่มวัยเดียวกันค่อยๆปล่อยให้กลีบดอกซากุระถูกสายลมเอื่อยพัดลอยออกไปจากฝ่ามือ เขาหลุบตาลงก่อนจะเอ่ยเตือนสติเด็กสาวที่กำลังเดินกลับบ้านไปด้วยกัน

"รีบกลับเถอะ ก่อนจะตะวันตกดิน"

อาจเพราะเราต่างคนต่างเงียบตลอดทาง รวมถึงเธอและโทโดโรกิไม่ใช่คนที่จะเดินยืดยาด ทำให้ไม่นานเด็กหนุ่มผมสองสีก็พาเธอมาส่งถึงหน้าบ้านได้อย่างง่ายดาย ริทสึกะโบกมือน้อยๆให้กับคนที่ผละไปตามทางของตัวเอง

"ไว้เจอกัน พรุ่งนี้นะ!"

ตะโกนไล่หลังแม้ไม่มีการตอบรับ - เจ้าของตาสีเทอร์ควอยซ์และเทานิ่งสงบเดินห่างออกไปพร้อมกดโทรศัพท์ ขณะที่รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเด็กสาวค่อยๆมลายสลายไปเมื่อหันกลับมามองรั้วบ้านที่มีป้ายสกุลของตระกูลติดอยู่ว่า 'โคซากุระ'

พลังที่ได้รับหรือแม้แต่ความสบายใจยามได้อยู่กับเด็กหนุ่มที่เดินมาด้วยกันมันสลายหายไปหลังห่างจากเขส ตอนนี้เบื้องหน้าและสิ่งที่ริทสึกะต้องเจอต่อไป เด็กสาวรู้เพียงแค่มันเป็นภาระความเหนื่อยล้าแสนหนักอึ้ง

"จะมืดค่ำพึ่งกลับบ้าน ไปเหลวไหลที่ไหนมาอีกล่ะ?"

คำพูดแขวะดังมาจากด้านหลัง ริทสึกะที่กำลังจะขยับมือเพื่อกดออดเข้าบ้านให้คนรับใช้ภายในเรือนโคซากุระมาเปิดประตูให้ต้องชะงักมือของตัวเอง เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์กลอกตาของตัวเองมองบนขึ้นฟ้าแล้วหันกลับไปประชันหน้ากับพี่ชายต่างแม่

"แล้วพี่ราชุยล่ะคะ?" เสียงหวานถามพลางทำท่าสงสัย "จะค่ำแล้ว ก็พึ่งกลับมาเหมือนกันนี่นา"

"ฉันถามแกดีๆนะ"

"อุ๊ย ริทก็ถามพี่ราชุยสุดหล่อของริทดีๆเหมือนกันค่ะ"

เพียงคำตอบของหล่อนเล็ดลอดจากปากออกไป ริทสึกะก็กอดอกขึ้น พลางยักคิ้วซ้ายของตนเองขึ้นข้างหนึ่งเพื่อกวนประสาทพี่ชายต่างมารดา

อีกฝ่ายกัดฟันกรอด เมื่อเห็นว่าเขาไม่โต้ตอบอะไร เด็กสาวก็หันไปทำตามประสงค์ของตัวเองแล้วเข้าไปในเรือนตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง เหวี่ยงกระเป๋าสะพายของตนลงที่พื้น 

ทิ้งกายลงไปบนเสื่อทาทามิ

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้

พลังชีวิตของเธอก็แทบจะหมดลง

ไม่มีเหลือ

ใช้เวลาแผ่ร่างสักพัก ริทสึกะก็ลุกขึ้นมาจากการนอนแผ่ เด็กสาวนั่งขัดสมาธิ พลางดึงกระเป๋าสะพายที่เหวี่ยงไปเข้ามาหาตัวเอง เปิดกระเป๋าออกมามองดูว่ามีอะไรบรรจุไหม - แต่ก็ค้นพบเพียงแค่คู่มือนักเรียนที่ได้รับมาเท่านั้น

ไม่เห็นมีอะไร

ไอ้ของแบบนี้ใครจะอ่านกัน

ไม่ใช่ริทแล้วคน

ทุกคนมักเคยพูดว่า บ้านคือเซฟโซนของเรา แต่สำหรับหล่อน ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่บ้านกลายเป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกเหนื่อยและล้า และการอยู่ที่นี่มันยิ่งทำให้ร่างกายล้ามากกว่าการใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกเสียอีก

ท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆมืดลงแล้ว

เวลาที่แสนน่าอึดอัดใจก็กลับมาอีกครั้ง

เวลาอาหาร

เด็กสาวลุกจากพื้น จงใจไปช้ากว่าเวลาอาหารราวๆสักสิบนาที เธอนั่งลงตรงที่นั่งประจำของตัวเองมองสำรับที่จัดตั้งไว้ ขณะที่สายตาของคนในครอบครัวจ้องมองมาทางเธอคล้ายตำหนิที่เธอมาช้า

ริทสึกะไม่ได้สนใจ เธอหยิบตะเกียบขึ้นแล้วค่อยๆคีบอาหารใส่ปากของตัวเอง

"เปิดเทอมเป็นยังไงบ้าง ริท?"

แม่ใหญ่อย่างโคซากุระ อิรุมิถามเธอระหว่างทานอาหารค่ำ ริทสึกะกลืนคำที่เคี้ยวอยู่ลงคอ และตอบไปตามมารยาทแบบขอไปที "ก็ดีค่ะ"

"แล้วแผลที่หัว...ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?"

"แม่ไม่เห็นต้องไปถามมันเลย มันทำตัวเองทั้งนั้น"

ราชุยแย้งขึ้นยามที่เห็นว่าแม่ตนเองชักจะให้ความสนใจยัยเด็กผู้หญิงที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆนี่ ริทสึกะถอนหายใจ เธอเมินคำถามของแม่ใหญ่ ก่อนที่แขนจะรู้สึกถึงความเจ็บแล่นเข้ามาจากการถูกแม่แท้ๆใช้มือหยิก

"แม่…"

ริทส่งเสียงเบา

"ตอบแม่ใหญ่เขาไปสิ ริท"

มันอะไรกันนักหนา

เธอยิ้มส่งไปหาแม่ใหญ่ เป็นการแค่นรอยยิ้มสุดฝืน "อยากรู้เหรอคะ งั้นริทจะบอกให้ฟังก็ได้"

นัยน์ตาสีชมพูปรายตามองไปยังหัวหน้าตระกูลผู้เป็นพ่อ ก่อนที่เด็กสาวจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง แต่ภายในเนื้อความบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ามันคือการจิกกัดขนาดไหน

"แผลน่ะ ไม่เจ็บแล้ว - แต่คนที่ทำให้เจ็บยังไม่ติดคุกน่ะค่ะ"

"ริท!!"

มันเริ่มขึ้นอีกแล้ว

ความเหนื่อยล้าในใจ

ที่ทำให้เหนื่อยอยู่ตลอดเวลา

อาหารไม่เคยอร่อยเลย

และร่างกายของเธอก็เพียงแค่รอวันดับไป

ริทสึกะลุกออกมาและเข้าห้องของตัวเองอีกครั้ง

เหนื่อยจัง - ทำไมกันนะ

ทำไมถึงหยุดเหนื่อยไม่ได้สักที

แต่

เดี๋ยวมันจะผ่านไปใช่ไหม

มันต้องมีสักวันใช่ไหม?

วันใหม่ดำเนินมา และ ริทสึกะก็ไปโรงเรียนด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย เธอรู้สึกเหนื่อยจนไม่มีแรงทำอะไรเลยสักนิด เด็กสาวขึ้นรถประจำทางหลังมันมาจอดที่ป้ายรถเมล์ แล้วมองเหม่อออกไปยังนอกหน้าต่าง

เพียงสักพัก สักระยะ

รถก็จอดลงที่ป้ายรอผู้โดยสารที่จะใช้รถขึ้นมา

และริทสึกะก็หันขวับมาทางที่นั่งข้างตน เมื่อรู้สึกว่ามันยุบตัวลง

เพียงแค่เห็น

เธอก็เผลอยิ้มออกมา

"อรุณสวัสดิ์นะ โชจัง"

"อื้อ อรุณสวัสดิ์"

"ดีจังที่ได้เจอโชจัง"

เธอพูดจริงๆ - เขาทำให้เธอหายเหนื่อยได้เลย

"ทำไมล่ะ?"

"ก็โชจังพูดเมื่อวาน...ว่าไม่ขึ้นนี่"

ทางนั้นรับฟังแล้วถอนหายใจ

"แต่ถ้าไม่ขึ้น เธอก็จะรอไม่ใช่เหรอ?"

นัยน์ตาสีชมพูของริทสึกะเบิกกว้างขึ้นยามที่ได้ยินแบบนั้น

"กลัวเค้ารอเหรอ?"

"อื้อ"

เธอไม่รู้หรอกว่าโชโตะคิดอะไร แต่คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจพร้อมๆกับรู้สึกดีได้

ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าเป็นประกายสดใส ยิ้มกว้างไม่หุบ หลังจากที่ตอนแรกมันเบิกกว้าง

มันสดใสเป็นประกายแบบฤดูใบไม้ผลิ

ริทสึกะไม่ได้รู้ตัวเลย

ว่าท่าทางไม่เอาไหน หรือ ท่าทางที่เธอแสดงออกมา

ทำให้โทโดโรกิ โชโตะ ผ่อนคลาย - ใช่ โชโตะรู้สึกผ่อนคลายเวลาอยู่กับเธอ แม้จะยังไม่เข้าใจในการกระทำอะไรของเธอเลย

เพราะแบบนั้นเขาถึงมาอยู่ตรงนี้

ถึงได้ออกมารอที่ป้ายรถเมล์

เพื่อขึ้นรถสายนี้ไปพร้อมกับเธอ

"โชจัง"

เขาสบสายตาของเธอ

แววตาซุกซน

"ชอบเค้าใช่ไหมล่า"

มันเป็นคำแซวที่ไม่จริงจังอะไร

เขาคิดว่าเธอล้อเล่น

บางทีอาจเพราะเธอร่าเริง เธอสดใส และเธอก็ขี้เล่น เป็นมนุษย์ที่ตรงข้ามกับโชโตะแทบจะทุกระเบียบนิ้ว

รู้อีกทีริมฝีปากก็ขยับเอ่ยปากตอบเธอ

"ก็ไม่ได้ไม่ชอบ"

|||||

Talk with มาวว ♡

[100%]

คาร์ของยัยริทอาจต้องใช้เวลาสักพัก สักระยะ ให้เนื้อเรื่องเดินไปเพื่อจะปรับปรุงทัศนคติที่มีต่อในครอบครัวค่ะ อาจใช้เวลานานสักหน่อย แต่เด็กคนนี้จะต้องเติบโตแน่ๆ จนเปิดใจ เข้าใจสักวันแน่นอนค่ะ !

ขณะเดียวกันก็มาช่วยกันตียัยริทที่เต๊าะโชโตะไปวันๆด้วยนะคะ ยัยคนนี้ไม่ยอมหยุดค่ะ เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว 5555

เทียบกับอีกสองเรื่อง เรื่องนี้ดำเนินช้ามากเลยค่ะ กี้ดดด รอก่อนนะคะ สักวันมันต้องตามทันแหละ แงๆๆๆ

เหนือสิ่งอื่นใด รัก เคารพและขอบคุณทุกคนเสมอค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามนะคะ ❤ 

[20%]

 มาก่อน 20% นะคะ เป็นน้ำจิ้มบ๊วยหวานๆกันไปก่อน!

ยัยรู้กคนนี้น่าตีมาก อนุญาตให้ตีได้นะคะ5555

รักทุกคนค่ะ หวังว่าจะยังคิดถึง รักและติดตามมาวนะคะ

ไว้เจอกันอีก 80% ข้างหน้านะคะ !

คืนนี้ฝันดีค่ะ ❤

SNAP