คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ARC 1 :: 5. [ Oh! You should know that your handsomeness is a big sin! ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
ARC 1 :: 5. [ Oh! You should know that your handsomeness is a big sin! ]
"ก็ไม่ได้ไม่ชอบ"
ถ้อยคำจากคนตรงหน้าทำให้ริทสึกะเผลอประหม่าขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาสีชมพูเข้มฉายแววประหลาดใจ จนต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก
แต่ยังไม่ทันจะได้แซวอะไร กลุ่มผมสองสีก็ขยับลงมาซบที่ข้างไหล่ของตน ใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามากมาย เด็กสาวหัวเราะ มือขยับขึ้นเล่นผมเขาอย่างถือวิสาสะ
ทั้งๆที่ดูเป็นคนเข้าถึงยาก
แต่ก็ชวนให้รู้สึกเหมือนแมวอ้อนๆอย่างประหลาดเลย
"เอ๋ ไอ้คำพูดแบบนั้นน่ะ"
ริทสึกะส่งเสียงแหลม "เซอร์วิสเหรอคะ"
"ซ...เซอร์วิสอะไร?"
"ให้ตายสิ สุดหล่อ"
ริทล้อเขา "คนหล่อนี่มันอะไรกัน เป็นแฟนให้กันไม่ได้ แต่ทำให้ตกหลุมอยู่ได้ โอ๊ย เจ็บจัง"
"พิลึก"
เขาว่าเธอ แต่เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย เธอขยับมือปัดกับอากาศไปมาเป็นเชิงปฏิเสธแบบไม่จริงจังเท่าใด
"อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ตัวเอง"
เธอค่อยๆขยับคิ้วข้างหนึ่งของตนขึ้นเป็นเชิงหยอกล้อ
"ผู้ชายอย่างเตงควรรู้ตัวได้แล้วนะ ว่าความหล่อของตัวเองเป็นบาปหนาอ่ะ"
คนหล่อที่เธอแซวไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
มาทำเป็นเอียงคอใส่
หล่อ น่ารัก เปกริทสุดยอด
การเรียนการสอนในยูเอย์ไม่ต่างจากโรงเรียนมัธยมทั่วไป นั่นทำให้โฟกัสของริทสึกะไม่ได้มุ่งสนไปยังบนกระดานเลยสักนิด - ขอทีเถอะ เธอไม่สามารถจดจำสิ่งบนกระดานหรือเนื้อหาที่เรียนได้สักนิด
แค่เวลาผ่านไป แค่อาจารย์เดินออกจากห้องไป เด็กสาวก็พร้อมจะรีเซ็ตความทรงจำของตัวเองจะแย่อยู่แล้ว
ตาสีชมพูเข้มมองบนกระดาน แอบขมวดคิ้วกับประโยคภาษาอังกฤษบนกระดาน
อ่านไม่ออกเลย
ทำไมคนญี่ปุ่นต้องเรียนภาษาอังกฤษ
เราสถานปนาภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาสื่อสารกลางไม่ได้หรือไงนะ
ได้แต่คิดแล้วเบ้ปาก
"เอาล่ะ! ประโยคต่อไปนี้ ข้อใดผิดเอ่ย!?"
ริทสึกะเชื่อว่าในทุกห้องเรียนมีตัวท็อป
แน่นอน
ไม่ใช่เธอ
"ยาโอโยโรสึ!"
ริทถอนหายใจ แม้ว่าคำตอบที่ปรากฎจะเป็นคำตอบที่ถูก แร่เธอก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี เด็กสาวทำเพียงแค่จดตามไปอย่างเซ็งๆ ด้านบนของกระดาษสมุดก็ถูกแต่งเติมจากกระดาษขาวมีลสดลายของดินสอวาดสิงสาราสัตว์ที่ตนเองคิดได้เติมเต็มลงไป
มือข้างที่ว่างจากการไม่ได้จับดินสอยกขึ้นปิดปากตนเองหาวหวอดๆด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
ตาของเธอตวัดสายตาขึ้นมองนาฬิกา ภาวนาให้เสียงออดและเข็มวินาทีของนาฬิกาให้เดืนไหวขึ้นมากกว่าเดิมเสียที โคซากุระ ริทสึกะขี้เกียจที่จะรอแล้ว
เป็นเวลาสักพักกว่าที่คำอธิษฐานของหล่อนจะเป็นจริง
เสียงออดดังขึ้น เสียงอาจารย์ไมค์ที่สอนเงียบลง เขาเก็บข้าวของด้วยท่าทางธรรมดาๆ ก่อนจะโบกมือลา
"เหห ริทจัง! เราไปกินข้าวกันไหม?!"
อาชิโดะ มินะ เด็กสาวผิวสีชมพู เจ้าของอัตลักษณ์กรดผู้มีรอยยิ้มสดใสและมีบุคลิกร่าเริง เข้ามาชักชวน ริทสึกะขยิบตาเป็นเชิงตอบรับ ก่อนจะโบกไม้โบกมือหาโทโดโรกิที่เก็บของเสร็จ
"โชจังขาาา เค้าไปกินข้าวกับมินะจังน้า!"
ทางนั้นสะดุ้งครู่หนึ่งก่อนจะฟอร์มกลับมาด้วยการทำหน้านิ่งๆ
เห - แต่เมื่อกี้เธอเห็นน้า แมวหวืดน่ะ
อ่า แมวหวืดก็แมวหวืด
หลังเม้ามอยพูดคุยสัพเพเหระกับมินะและกลุ่มเพื่อนสาวๆ เวลาพักก็หมดลง เธอถอนหายใจระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน
"ทำไมทหน้าแบบนั้นล่ะ ริทจัง?"
"อ้อ…"
เธอลากเสียงก่อนจะตอบคำถามไป
"อยากลาออกน่ะ"
เธอพูดกลั้วหัวเราะให้ดูเหมือนไม่จริงจัง ทั้งๆที่จริงๆแล้วริทก็หวังการลาออกจริงๆ เด็กสาวผมสีขาวพิสุทธิ์ผู้ผูกผมด้วยริบบิ้นสีแดงไม่ได้อยากใช้ชีวิตในโรงเรียนต่อเท่าไร
ร่างกายขยับเดินเข้าไปในห้องนั่งประจำโต๊ะของตัวเอง หันหลังไปเห็นเจ้าของเรือนผมสีขาวแดงที่เตรียมการเรียนในคาบต่อไปก็อดไม่ได้ที่จะนับถือรวมไปถึงหัวเราะแห้งกับความไม่กระตือรือร้นอยากเรียนของตัวเอง
เธอกับการเรียนไม่ค่อยถูกโฉลกกันมาเท่าไรหรอก
เธอเท้าคางรออาจารย์เข้ามาสอน นิ้วมือจากมือที่ว่างก็เคาะโต๊ะเบาๆเป็นจังหวะแต่ก็ไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนคนอื่นแก้เบื่อ
วิชาคาบบ่ายเป็นวิชาพื้นฐานฮีโร่
"ฉันเปิดประตูเข้ามาอย่างคนธรรมดาแล้ว!!"
เสียงตะโกนดังขึ้น ร่างสูงกำนำเต็มไปด้วยมัดกล้ามของฮีโร่อันดับหนึ่งตรงเข้ามาในห้อง 1-A และได้รับการจับจ้องจากดวงตานับสิบคู่ของนักเรียน
"ฉันจะเป็นคนสอนวิชาพื้นฐานฮีโร่ ซึ่งเป็นวิชาที่มีไว้เพื่อสอนพื้นฐานของการเป็นฮีโร่ เป็นวิชาที่หน่วยกิตเยอะที่สุดด้วย"
โห ออลไมท์นี่กระตือรือร้นแบบในข่าวหรือในทีวีที่เห็นจริงๆเลย - คนที่ปลื้มเขาคงดีใจตายที่เขาเหมือนกับตัวตนที่รู้จักผ่านสื่อขนาดนี้
ริทสึกะคิด
หวังว่าจะเป็นวิชาที่สนุกนะ เธอหวังแบบนั้น
"เอาล่ะ!! อาจดูรวดเร็วไปเสียหน่อย แต่! วันนี้เราจะฝึกการต่อสู้!!"
อุปกรณ์สื่อการสอนอย่างป้ายคำว่า 'Battle' ถูกโชว์มาต่อหน้า พร้อมส่งเสียงดังฉะฉานบอกจุดประสงค์ของกิจกรรมที่จะทำในคาบนี้
เด็กสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังได้รับอนุญาตเหมือนคนอื่นๆในห้องให้รับกล่องบรรจุชุดคอสตูมไปเปลี่ยนที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ
อื้มม แบบนี้มันถึงเวลาที่สาวน้อยอย่างเธอจะโดดเด่นต่อหน้าฝูงชนแล้วสินะ สุดยอดไปเลย!
เนี่ยยย แค่คิดก็สนุกแล้ว ตื่นเต้นๆๆ!
เธอเริ่มจะรู้สึกกระตือรือร้นที่จะเรียนขึ้นมาแล้ว!
"ฮายยย ~! แม่ขาก็จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนริทใช่ไหมน้า!"
ระหว่างทางเดินระหว่างที่ยิ้มแย้มสนุกสนาน ริทสึกะก็สาวเท้าก้าวไปหาเด็กสาวเพื่อนร่วมห้องเจ้าของเรือนผมสีเทาตัดสั้นหยักศก เธอหัวเราะร่าพลางยิ้มให้อีกฝ่ายที่ถูกเธอพุ่งเข้าไปกอดคออย่างเต็มรัก
"ปล่อยฉันด้วยค่ะ โคซากุระ"
"ไม่เอาหรอกค่ะ แม่ขา ลูกสาวของแม่กลัวหลงนี่นา"
ออเซาะไปหนึ่งกรุบ
และถูกสะบัดหนีอีก
วัยรุ่นเซ็ง!
ริทสึกะลากร่างกายที่สวมใส่ชุดฮีโร่ที่ถูกออกแบบมาจากบริษัทและจากฝีไม้ลายมือการวาดของเธอ ชุดฮีโร่ของริทสึกะที่ไม่แน่ใจนักว่าจะสามารถเรียกมันว่าคอสตูมฮีโร่ได้เต็มปากเท่าไรนัก
ก็แหม - กิโมโนประยุกต์ที่ดูเหมือนเน้นรสนิยมมากกว่าการใช้งานจริงอีก!
"จากนี้ไปจะให้พวกเธอแบ่งออกเป็นทีมวิลเลินกับทีมฮีโร่แล้วต่อสู้กันด้วยรูปแบบ 2vs2!"
ริทสึกะกอดอกพยักหน้ารับฟังขณะที่ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มคอยรับฟังข้อมูลจากปากของออลไมท์และคนอื่นๆที่เอ่ยถาม
"แล้วจะตัดสินผลแพ้ยังไงคะ?"
"อัดให้ปลิวเลยได้รึเปล่า?!"
ใครจะอัดกันก็เอาเลยจ้า แต่ถ้าโชจังจะอัดเธอ เธอเต็มใจเลย!
ใช่แล้ว
ที่เธอไม่ได้ออกความเห็นอะไรก็เพราะสายตาของเธอจับจ้องไปยังโทโดโรกิ โชโตะเวอร์ชั่นคอสตูมฮีโร่อยู่!
บ้าเอ้ย
คนหล่อใส่อะไรก็หล่อ แผ่นดินไหว แต่ริทสึกะไม่ไหว!
"จะมีการคัดออกเหมือนรอบอาจารย์ไอซาวะรึเปล่าคะ?"
"ห้องพวกเรามี 22 คน! ถ้าแบ่งจะต้องแบ่งยังไงถึงจะดีครับ? มีคู่หนึ่งเหลือเป็น 1vs1 เหรอครับ?"
ถ้าตัวต่อตัวขอไปตัวต่อตัวกับโชจังได้ไหมค--- อะฮึ่ม
"ผ้าคลุมนี่เจ๋งดีนะว่าไหม?"
"จะไม่มีการสู้แบบ 1v1 แต่จะมีคู่หนึ่งที่ได้ 3vs3 ส่วนที่เหลือจะเป็น 2vs2"
ออลไมท์ตอบคำถามด้วยการอ่านโพย โอเค ริทสึกะไม่ได้ซีเรียส เนื้อหามันเยอะจำไม่ไหว จำไม่หมดก็อ่านโพยไป
"ซึ่งทีมที่มีสามคนสองทีมต้องแข่งกันอย่างไม่มีข้อแม้"
กว่าที่ริทสึกะจะตั้งสติเลิกมองเจ้าของเรือนผมสีขาวแดงที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นได้ก็ใช้เวลาสักพัก เด็กสาวมุ่งหน้าไปที่กล่องจับสลาก หยิบลูกบอลที่มีตัวอักษรพยัญชนะภาษาอังกฤษขึ้นมา
ก็แบบค่อนข้างมั่นระดับหนึ่งว่าตัวเองก็สวยและเก่งพอประมาณ!
นัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองยังตัวอักษรที่ปรากฎบนลูกบอลทรงกลม แอบผิวปากเมื่อเห็นตัวอักษร
"D แบบนี้ คงสบายๆดีๆแหละ!"
"โคซากุระคุงได้ D เหรอ!?"
อีดะทักเธอขึ้นมา หนุ่มแว่นดูจริงจัง ขณะที่เด็กสาวหัวเราะและโบกลูกกลมๆในมือไปมาแล้วตอบด้วยเสียงยานคางไม่ต่างอะไรจากคนเมา
"ช่าย"
"ดีล่ะ! มาพยายามกันนะ!"
"รับแซ่บ!"
ริทสึกะตอบพร้อมกับทำท่าทำทางเหมือนนายทหารรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ก่อนจะหัวเราะ - และไม่ทันที่เสียงหัวเราะของเธอจะหมดไป
เสียงห้าวก็แทรก
"พวกตัวประกอบสองคนงั้นเหรอที่ได้ D น่ะ?"
เธอตวัดตามองก่อนจะเบะปากออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่าย - หมายถึงบาคุโกก็ได้ทีม D เหมือนกับริทและอีดะ
"บาคุโกคุง อย่าเรียกคนอื่นว่าตัวประกอบได้ไหมครับ!"
"หา!? แล้วจะทำไม ไอ้ตัวประกอบใส่แว่น!"
"เอาเลย ต่อยกันๆ!"
เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์ปรบมือเป็นจังหวะเชียร์ก่อนที่นัยน์ตาสีชมพูเข้มจะปรายตามองไปทางโชโตะ
สายตาของเธอกับเด็กหนุ่มอัตักษณ์ครึ่งร้อนครึ่งเย็นคนนั้นประสานสายตากัน - ริทยิ้มให้อีกฝ่ายแบบสวยๆ (ที่เธอค่อนข้างมั่นใจว่าสวยที่สุด)
แต่ให้ตายสิ
สุดหล่อ สุดที่รัก แฟนริทหยิ่งมากๆเลย!
หันเมินไปทางอื่นเฉยๆๆ
ไม่น่ารักเลย!
เอ๊ะ อะหรือ อะหรือว่า
เขินใช่ไหมล่า
แน่นอน ริทสึกะเธอสวยที่สุดแล้ว!
โชจังหวั่นไหวกับเธอแน่นอน 100%!
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไรของแกวะ?"
"มีความสุข! คนที่ชอบทำหน้าเป็นโจรไม่เข้าใจหรอก!"
"หา!? ยัยนี่!"
"บาคุโกคุง โคซากุระคุงอย่าตีกัน!"
เสียงห้ามปรามห้ามมวยของอีดะดังขึ้น ความวุ่นวายในการจับคู่หาคู่หาทีมหลังกการจัลฉลาดเริ่มสงบลง ริทสึกะรอฟังดูว่าคู่แรกที่จะทำการต่อสู้กันจะเป็นคู่หรือทีมของใครเริ่มก่อน
"ในเมื่อรวมทีมกันเสร็จแล้ว!"
ออลไมท์ส่งเสียง
"ทีมสามคนจะเริ่มต่อสู้กันก่อน ทีม D เป็นวิลเลิน vs ทีม A เป็นฮีโร่!"
ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจเท่าไร
จนเหลือบไปเห็นสมาชิกอีกทีม
โอ๊ะ! น่าสนุกจังเลย!
ริทสึกะไม่ได้เครียดอะไรเท่าไร เธอไม่ได้เป็นคนที่พร้อมกระโจนใส่เท่าบาคุโก ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ตึงเครียดแบบอีดะ ทำให้เธอไม่ได้รู้สึกว่าไม่ต้องตั้งใจขนาดนั้นก็ได้
เมื่อออลไมท์อธิบายเสร็จ เขานำนักเรียนคนอื่นไปที่ห้องมอนิเตอร์ และให้เด็กที่ต้องลงสนามไปที่สถานที่
แต่ก่อนที่เธอจะไป ริทสึกะก็ส่งเสียงเรียกลูกชายบ้านโทโดโรกิ
"โชจังคะ รักนะคะ เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะ"
เอ่ยจบก็ชูมือมินิฮาร์ทให้ไปด้วยท่าทางดี๊ด๊า
และถูกเมินตามระเบียบอย่างเช่นเคย - ไม่สิ โชจังเขินแหละ ดูออก!
||||
Talk มาวว ♡
ตอนนี้เชื่อมกับเรื่อง only u ตอน 9. นะครับ!
อ่านแยกกันได้ เพราะเป็นคนละมุมมอง!
เรื่องนี้เขียนช้าสุดแล้วค่ะ เทียบกะอีกสองเรื่องจบ arc1 ไปแล้ว แงๆๆ หวังว่าทุกท่านจะไม่เบื่อไปเสียก่อนนะคะ ;____;
มาวหวังมากๆว่าเรื่องนี้จะทำให้คนอ่านเผลอรู้สึกยิ้มตามกับความดี๊ด๊าของยัยริท และ อยากตียัยไปพร้อมๆกันด้วยความหมั่นเขี้ยว
5555555555555555555555555
ใดๆก็ตามขอบคุณทุกคนที่รักและติดตามเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
รักค่ะ ❤
ความคิดเห็น