คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ARC 1 :: 1. [ No matter how you feel, get up, dress up, show up, and never give up ]
tell me you love me | fanfic bnha
todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)
warning - domestic violence / wrong parenting / sensitive issues in the family / disdain / มีการกล่าวถึงตัวละครโทโดโรกิ โทยะในเนื้อหามังงะตอนที่ 302
ARC 1 :: 1. [ No matter how you feel, get up, dress up, show up, and never give up ]
เพี๊ยะ!
เสียงดังลั่นสนั่นจากฝ่ามือหนากระทบเข้าที่แก้มของลูกสาว ตาของคนที่ได้รับสัมผัสเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจกับแรงสั่นบนหน้าของตัวเอง ดวงตาสีชมพูเข้มมีน้ำตาคลอปรากฎ ไม่ทันที่เด็กน้อยวัยสามขวบที่นั่งกับพื้นจะขยับกายของตน ผู้มีพระคุณที่ให้กำเนิดก็คว้าข้อมือของลูกสาว
แรงบีบที่เพิ่มขึ้น ใบหน้าของบิดาบิดเบี้ยว มองมาที่ลูกสาวของตนด้วยความโกรธและชัง เป็นสายตาที่แม้แต่เด็กน้อยวัยสามขวบที่ไม่มีประสบการณ์ทางโลกก็เข้าใจ
"ปล่อยนะ"
เธอร้อง น้ำตาค่อยๆไหลจากดวงตาสีชมพูเข้ม หากแต่แรงบีบกลับไม่ลดน้อยลงเลย คนเป็นพ่อเพิ่มแรงบีบลงบนข้อมือเล็กๆของเด็กสามขวบ ริทสึกะพยายามมองไปทางมารดาของตนที่ยืนอยู่ข้างหลังคนเป็นพ่อ หากแต่อีกฝ่ายไม่ขยับตัวเข้ามาหาเธอเลย - กลับกัน มารดากลับยืนนิ่งเฉย มองเธอคล้ายไม่สนใจว่าเธอจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
"ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป หา!?"
"แล้วริทผิดอะไรตรงไหนกัน!?"
เด็กหญิงสามขวบแผดเสียงกลับใส่ผู้เป็นพ่อที่เริ่มก่อน นึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้า "ก็ริท...ริทก็เป็นลูกสาวของพ่อไม่ใช่เหรอ? ริทก็เป็นลูกของพ่อ เป็นลูกของแม่ ริทก็มีนามสกุลโคซากุระนี่"
เด็กหญิงถาม - เหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นก็คือการที่งานเลี้ยง ริทสึกะก็เพียงแค่ไปทักทายเขา ผู้ใหญ่สักคนที่กำลังคุยอยู่กับคนเป็นพ่อ และก็แนะนำตัวเองว่าตัวเองก็เป็นลูกของบิดา ผู้เป็นผู้นำตระกูลโคซากุระ แนะนำตัวว่าตัวเองเป็นลูกสาวของเขา ทำไมเธอถึงทำเช่นนั้นไม่ได้ ทำไมกันล่ะ?
เพี๊ยะ!
เสียงดังลั่นขึ้นอีกคราหนึ่ง หน้าของริทสึกะหันตามแรงตบของผู้เป็นพ่อ โคซากุระ ราเซ็น ยังคงตบหน้าของ โคซากุระ ริทสึกะ ผู้เป็นลูกสาว ใบหน้าของเด็กหญองมีรอยมือแดงประดับบนใบหน้า เด็กน้อยสามขวบเงยหน้ามองบิดาพร้อมกัดริมฝีปาก สายตาของหล่อนที่คลอด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
ใช่ - ผิดหวังไปหมดทุกอย่างเลย
ผิดหวังกับแม่ด้วย
คนเป็นบิดาปล่อยเธอ เขาหันไปหาแม่
"เธอสั่งสอนลูกของเธอยังไงกัน ไอริ"
โคซากุระ ไอริ นิ่งไป ริทสึกะมองที่แม่ของตนเอง ใบหน้าของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่ เป็นใบหน้าที่ติดตาของเธอมาโดยตลอด - นางมองหน้าของริท มองด้วยแววตาผิดหวัง มองด้วยสายตาที่บอกว่าริทสึกะผิด ทั้งๆที่ริทยังไม่เข้าใจเลยว่าเธอผิดตรงไหนกัน
เธอผิดตรงไหนเหรอ
ผิดที่บอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวหรือ?
"ริท"
"แม่…"
"ริทฟังคุณแม่นะ"
มารดาเดินเข้ามาหา ขยับตัวนั่งลงบนพื้น ก่อนจะโอบกอดเธอด้วยอ้อมแขนของหล่อน ริทฝังตัวอยู่ในอ้อมแขน แรงโอบรัดทำให้รู้สึกอึดอัด แต่คำพูดคำสารภาพจากปากของมารดายิ่งทำให้คนเป็นลูกสาวรู้สึกอึดอัดมากกว่าสัมผัสที่กอด - และมากกว่าสัมผัสเจ็บที่แก้ม
"คุณแม่กับคุณพ่อเรารักริทนะคะ"
ความรัก
เขาสองคน - เรียกสิ่งนี้ว่าความรัก
"แต่ริทคะ...หนูเกิดมาด้วยความผิดพลาดของคุณพ่อกับคุณแม่"
มันเจ็บ
"คุณแม่เป็นภรรยาน้อยของคุณพ่อ นั่นแหละค่ะที่มันผิด"
เด็กสามขวบนิ่งไป
ความรู้สึก
ที่ - ทั้งโลกทลายลง
และเด็กหญิงก็ยังคงไม่เข้าใจ
"แล้วริทไม่ใช่ลูกของพ่อเหรอคะ?"
เธอถามออกไปผละออกจากอ้อมกอดแสนอึดอัด ปาดน้ำตาของตัวเอง ยืนด้วยเท้าสองข้าง ใบหน้าเงยถามคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ เขามองริทสึกะ เป็นสายตามองต่ำ - มือเล็กๆของลูกสาวเจ้าของเรือนผมสีขาวพิสุทธิ์ค่อยๆจับแขนของบิดา
และเขาก็สะบัดมันออก สะบัดมันทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
"ก็ได้ยินแล้วนี่"
เขาเอ่ย "จากนี้ไปก็เลิกบ้าได้แล้ว"
บ้า
พ่อของเธอบอกว่าความรักของเธอ
ความรักที่เธอให้เขามันบ้า
วินาทีนั้น
เธออธิบายความรู้สึกข้างในใจของตัวเองไม่ได้เลย
พูดอะไรไม่ออกสักอย่างเพราะตัวเองเป็นเด็ก
มองไม่เห็นแม้แต่ตัวเอง
และหัวใจของหล่อนก็สั่นไหว
โคซากุระ ริทสึกะ - เจ็บปวดกับความรัก ความเจ็บปวดและคำอ้อนวอนภาวนาของเธอมาจากความรัก
บ้านใหญ่
ตั้งแต่อัตลักษณ์ปรากฎออกมาเมื่อปีที่แล้วในช่วงวัยอายุสี่ขวบ ริทสึกะและแม่ก็ถูกพาเข้ามาในบ้านใหญ่ บ้านโคซากุระ เหตุผลหนึ่งเดียวที่ได้ถูกรับเข้ามา ก็เพราะพรสวรรค์ของอัตลักษณ์ เด็กหญิงผมสีพิสุทธิ์ นัยน์ตาสีชมพูเข้ม ได้รับการถ่ายทอดอัตลักษณ์ซากุระ
ใบหน้าของริทสึกะไร้สีหน้ายิ้มแย้มสดใสแบบเด็กๆในวัยเดียวกัน - ไม่ใช่ว่าเธอไม่ยิ้ม หากแต่แววตาของหล่อนไม่ได้ยิ้มตามริมฝีปากที่ขยับให้เห็นเลยสักนิด แน่นอนพวกผู้ใหญ่ไม่มีวันสังเกตมันหรอก
เพราะที่เธออยู่ที่นี่ได้ก็เพราะสืบทอดอัตลักษณ์จากพ่อเท่านั้น
แต่ในฐานะคนในบ้าน
ริทสึกะไม่มีค่าอะไรเลย
"เธอมันก็แค่ลูกเมียน้อย ถ้าไม่มีอัตลักษณ์นั้น ก็คงไม่มีวันได้ชูคอในบ้านหลังนี้หรอก จำไว้ซะ!"
เธอหยุดเดินขณะที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอก เด็กหญิงในชุดกิโมโนสีขาวลวดลายดอกบ๊วยสีชมพูหันมองเจ้าของคำพูดผู้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของราเซ็น พี่ชาย… โคซากุระ ราซุย พี่ชายผู้น่าสงสาร….
ก็เกิดมาไร้อัตลักษณ์เองนี่นา
ริทหันกลับมาประชันหน้า เธอขยับมุมปากให้ยกขึ้น เป็นรอยยิ้มที่พี่ชายต่างมารดาเกลียดที่สุดในโลก รอยยิ้มหวานอันเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
"โถ่...พี่ชาย"
หล่อนเอ่ยยั่วโมโห
"ก็เกิดมาไม่มีเองนี่นา อุ๊ยตายแล้ว เผลอคิดดังไปหน่อย"
ริทสึกะว่าทำทีท่าเสแสร้งว่าตนพูดผิด มือขยับตบปากตัวเองเล่นละครที่ดูออกง่ายดายว่าจงใจ ใช่ มันแสนจะจงใจเหลือเกินกับท่าทางที่ปรากฎ
อีกฝ่ายชี้นิ้วใส่หน้าของริท ดวงตาแดงก่ำโกรธกระฟัดกระเฟียด เดินกระแทกไหล่ผ่านร่างของเด็กหญิงผู้ถือครองอัตลักษณ์ของตระกูล ริทสึกะใช้มือปัดที่ไหล่ของตนที่ถูกชน
เด็กหญิงห้าขวบเดินออกจากบ้านของตนเอง
เธอเกลียดบ้านหลังนั้น
เธอเกลียดทุกคน
เธอเกลียดพ่อ เกลียดแม่ เกลียดแม่ใหญ่ และเกลียดพี่ชาย
เด็กหญิงเดินหนีไปบนภูเขาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของตัวเอง ริทสึกะต้องการหาความสงบจากความรู้สึกที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอเดินขึ้นไปเพียงลำพัง จมูกรับสัมผัสก็ทำงาน - เธอได้กลิ่นไหม้ของอะไรสักอย่าง เป็นกลิ่นของเปลวเพลิง
ฝ่าเท้าของเด็กหญิงผมสีขาวพิสุทธิ์เดินตรงไปยังต้นตอของกลิ่น นัยน์ตาสีชมพูเข้มเบิกตากว้างยามเห็นไฟสีฟ้าที่ปรากฎขึ้นมาบนร่างกายของเด็กผู้ชายที่ดูอายุมากกว่าตน
"สุดยอดเลย"
เธอเผลอส่งเสียงออกไป เรียกให้สายตาคู่นั้นหันมามองสบตา ลูกแก้วสีชมพูมาเจนต้าสบกับลูกแก้วสีเทอร์ควอยซ์ ไฟของเด็กผู้ชายตัวสูงกว่าคนนั้นดับลงแล้ว เขาล้มลงกับพื้น ริทสึกะรีบวิ่งตรงไปหาคนที่ล้ม มือของเธอสัมผัสกับตัวของเขา รู้สึกผิวกายของอีกฝ่ายร้อนจนสะดุ้งจนต้องละมือออก
"เป็นอะไรไหมคะ?"
"เธอเห็นใช่ไหม?"
เขาถามหล่อน มือสองข้างที่ร้อนจับลงบนไหล่กิโมโนทั้งสองข้างของริทสึกะ "เธอเห็นใช่ไหม ? ไฟมันเป็นสีฟ้าใช่ไหม?!"
ริทสึกะไม่เข้าใจเท่าไรนัก แต่เธอก็พยักหน้ารับ
"อื้อ สีฟ้า"
"มันสุดยอดไปเลยใช่ไหม?"
เขาดูตื่นเต้น ขณะที่ริทสึกะไม่เข้าใจอะไรเลย จนเธอตอบไปพร้อมกับเอียงคอ
"มันมีอะไรพิเศษเหรอคะ?"
"ก็จะเป็นฮีโร่ได้"
เขาตอบ
"จะได้เป็นสุดยอดฮีโร่เลยนะ"
เธอยิ้มให้เขา
"งั้นก็ยินดีด้วยนะคะ"
รอยยิ้ม
รอยยิ้มที่ทำให้แววตาของเธอยิ้มตามไป
ใช่ - ริทยิ้มออกไปจากใจของตัวเองจริงๆ
"ชื่ออะไร?"
เด็กหญิงวัยห้าขวบกระพริบตา "โคซากุระ ริทสึกะค่ะ"
อีกฝ่ายไม่ได้บอกชื่อของตัวเองออกมา เขายันตัวลุกขึ้นยืน เอื้อมมือที่มีรอยไหม้ของตนเองมาตรงหน้าของเด็กหญิง ริทมองเจ้าของดวงตาสีเทอร์ควอยซ์สวย ก่อนจะค่อยๆจับมือของเธอ
"พรุ่งนี้มาที่นี่อีกสิ ฉันจะให้เธอดูพลังของคนที่จะกลายเป็นสุดยอดฮีโร่"
ริทสึกะกำลังจะไปที่นั่นหลังจากตอบตกลงไปเมื่อวาน
แต่…
ข่าวสลดที่ยิ่งใหญ่ก็เกิดขึ้น
เปลวเพลิงเผาภูเขาลูกนั้น - จนวอดวาย
ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว
อยู่ดีๆก็นึกถึงมันขึ้นมา
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสิบโมงเช้า แต่ริทสึกะยังไม่ขยับตัวออกจากฟูกนอน หล่อนยังคงนอนเอื่อยอยู่ กว่าจะขยับตัวออกมาจากห้องของตนก็เกือบเที่ยง ขาสองข้างของริทสึกะก้าวไปในวงรับประทานอาหาร ทั้งบ้านต่างจับจ้องสายตามาทางเธอ ทั้งพ่อ ทั้งแม่ใหญ่ แม่ของเธอ รวมไปถึงพี่ชายต่างแม่ที่กระแทกตะเกียบลงกับถ้วยใส่ข้าวทันทีที่เห็นหน้าหล่อน
"เห็นหน้าคนนอนกินบ้านกินเมืองแล้วรู้สึกกินอะไรไม่ลง"
"แหม พี่ราชุยล่ะก็…" เธอส่งเสียงทำเสียงยาวหยอกล้อกวนประสาทไปด้วยท่าทางร่าเริง "เค้าก็รู้นะว่าเค้าสวยเป็นอาหารตาของหนุ่มๆ จนทำให้พี่ชายต้องอิ่มทิพย์แบบนี้ ให้ตายสิ เกลียดจังที่เกิดมาสวย"
"ริทสึกะ!"
"โอ๊ะ รับความจริงไม่ได้เหรอคะเนี่ย?"
เธอแหย่เขาจงใจยั่วยุให้โมโหพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นให้มากกว่าเดิม
สิบปี ริทสึกะโตขึ้นกว่าเดิม เธอตัวสูงขึ้น ใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากสมัยเด็ก - ความรักของพ่อแม่ ความรักในครอบครัวที่ไม่ได้สัมผัส ริทสึกะเติบโตมาด้วยรอยยิ้ม เป็นตัวของตัวเอง ด้วยการสร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมาเอง
พี่ชายต่างแม่ออกไปแล้ว ราชุยก็ยังเหมือนเดิม
รังเกียจเธอเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากสมัยก่อนเลยแม้แต่น้อยนิด
"พรุ่งนี้โรงเรียนก็เปิดเทอมแล้วสินะ ริทสึกะจัง"
แม่ใหญ่ - ภรรยาหลวงของหัวหน้าตระกูลโคซากุระเอ่ยถามหลังจากที่ริทสึกะนั่งลงและหยิบตะเกียบเตรียมรับประทานอาหาร เด็กสาววัยรุ่นไม่ได้ตอบอะไร
"ริท…"
แม่ของเธอสะกิดแขน เป็นทำนองให้เธอตอบอีกฝ่าย
แต่แน่นอน หล่อนมันนอกคอก
หล่อนทำหูทวนลม
"ริทสึกะ"คราวนี้พ่อของเธอกดเสียงต่ำใส่ "แม่เขาถามก็ตอบ"
"ค่ะ"
เธอกระแทกเสียงตอบไปอย่างประชดประชัน จงใจพูดในสิ่งที่ทำให้คนเป็นพ่อไม่พอใจเข้าไปอีก "ต้องสนุกมากๆแน่เลย ได้เข้าหลักสูตรฮีโร่ของยูเอย์ด้วยค่ะ แหม เก่งจริงๆเลย"
เสียงกระแทกชามข้าวดัง มันมาจากพ่อของเธอ
เขาวางตะเกียบลง
"คุณคะ"
แม่ใหญ่กำลังปรามผู้ชายที่ชี้หน้าริทสึกะ
"ฉันบอกแกให้ลาออกจากแผนกฮีโร่เฮงซวยแล้วสอบเข้าแผนกบริหาร แล้วสิ่งที่แกทำมันคืออะไรกัน หา!?"
เขาโกรธที่เธอสอบเข้าแผนกฮีโร่
"แหม ก็อัตลักษณ์ออกจะสุดยอด มันน่าเสียดายนี่นา"
"อีลูกเวรนี่!"
"คุณคะ!"คราวนี้เป็นเสียงแม่ของเธอ คนเป็นพ่อคว้าชาม เขาขว้างมัน - อาจเพราะเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดด้วย ทำให้ริทสึกะไม่ได้หลบ ชามกระทบกับหน้าผากของเธอ มันแตกหลังจากที่กระทบกับหน้าผากและพื้นตามแรงโน้มถ่วงโลก
"ร...ริท"
แม่ใหญ่ดูตื่นตระหนกตกใจรีบรุดตัวออกไปหาเครื่องมือปฐมพยาบาล นัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองไปยังผู้เป็นพ่อและแม่ ริทตัดสินใจส่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ขณะที่เลือดไหลออกมาจากหัวของเธอที่แตก
"ขำอะไรของแก!?"
"ขำสิ ขำมากๆเลย"
เธอขำ โก่งตัว มือจับที่ท้องของตัวเอง
"แกเสียสติไปแล้วรึไง?"
"อื้อ เสียสติ ริทมันเสียสติ"
เธอขำไม่หยุด
"นี่แกพูดกับผู้มีพระคุณแบบนี้เหรอ? ฉันไม่เคยสั่งเคยสอนแกนะ"
ริทยังคงหัวเราะ
"ผู้มีพระคุณ? พระคุณอะไรกัน?"เธอเอ่ย "ก็แค่ให้เกิดมา"
ริทสึกะยันตัวลุกขึ้น เธอเดินออกมา มือก็จับกุมหน้าผากของตัวเองที่มีเลือดไหลออก ไอริคว้าแขนของลูกสาวเอาไว้ "ริทคะ ทำไมพูดกับคุณพ่อแบบนั้น?"
เธอปรายตามองมารดา
ก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"เนี่ย...ขนาดตอนนี้ ทั้งๆที่ลูกสาวแท้ๆโดนทำร้าย แม่ก็ไม่เคยสนใจเลย"เธอเอ่ยบอกไป "เวลาแบบนี้คำแรกที่แม่ควรจะถามริทก็คือเจ็บไหม เป็นอะไรรึเปล่า ไหวไหมรึเปล่า? แต่นี่อะไร กลับถามว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น"
"ริทสึกะ"
ไอริตะคอกเธอ
"แม่ไม่เคยสอนเธอให้เป็นคนแบบนี้ เห็นแก่ตัว ไม่มีสัมมาคารวะ"
ริทส่ายหน้า
"ไม่เคยสอน?"
เธอทำหน้าเอือมระอา "สอนสิ"
"ริทสึกะ"
ไอริยังคงตะคอกเธอ "ลูกก็รู้ว่าคุณพ่อและคุณแม่รักลูก ทำไมลูกถึงทำแบบนี้?"
"ไม่เลย รักเหรอ? ทั้งพ่อกับแม่ไม่มีใครรักริทเลยสักคน ถ้ารักกันจริง ก็ควรจะให้ริทตายไป ไม่ต้องเกิดมายืนหัวโด่อยู่แบบนี้หรอก"หล่อนพูดความอัดอั้นในใจของตัวเองออกไป "ที่อยู่ได้ทุกวันนี้ ก็แค่ทั้งพ่อกับแม่รักตัวเอง กลัวผิดบาปก็แค่นั้น"
คนเป็นแม่นิ่งไป
ริทสึกะเดินหนีออกมา
"ริทสึกะ! ริทสึกะ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!"
บนโลกใบนี้
ริทสึกะเรียนรู้
ว่าแม้แต่ครอบครัวก็ไม่มีใครรักเธอจริงๆ
น้ำตามันตีขึ้นมาคลอบนขอบตาขณะที่กำลังเดินหนีออกไปให้ไกล
แต่ใบหน้ายังคงเผยรอยยิ้มหวาน
และก้อนเนื้อในอกที่เจ็บปวด ก็ยังต้องการความรัก
แต่มันก็สอนเธอ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะรู้สึกอย่างไร ก็ต้องตื่น แต่งตัว ไปใช้ชีวิตและอย่ายอมแพ้กับความรู้สึกพวกนี้อยู่ดี
|||||
Talk to มาวว ♡
เห้ย มาต่อเรื่องนี้ได้ไงเนี่ย /โดนตี
รีไรท์ใหม่หมดนะคะ
สามารถอ่านคำชี้แจงในตอนก่อนหน้าได้เลย
แง หวังว่าทุกคนจะชอบในเนื้อหาที่รีไรท์ใหม่นะคะ
ความคิดเห็น