คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ARC 1 :: 1. [ Everything You need is already inside you, Get Started ]
c h o s e n l a s t | fanfic bnha
bakugou katsuki x takara aiko (oc)
warning - bullying / attempted murder / harsh phrasing
ARC 1 :: 1. [ Everything You need is already inside you, Get Started ]
บนโลกใบนี้
มีคนเคยบอกว่า เธอโชคดี
เกิดมาใช้ชีวิตด้วยนามสกุลทาการะ เกิดมาในคฤหาสน์หลังใหญ่ เกิดมาเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านที่ถูกรักและหวงแหน เกิดมามีใบหน้าน่ารักเหมือนนางฟ้าได้อวยพรในวันเกิด เกิดมาเพื่อถูกถนอมจากทุกสิ่งอย่างบนโลก - เกิดมาเพื่อตอกย้ำความไม่เท่าเทียมของโลกใบนี้
นั่นคือทาการะ ไอโกะ
อนิจจา
เด็กหญิงดันเป็นเด็กตาบอด - เป็นที่น่าหัวเราะตลกขบขันของสังคม เป็นเด็กอ่อนแอเกินกว่าที่จะอยู่ในสังคม
ร่างกายที่เปียกโชกในชุดโรงเรียนม.ต้นเอกชนชื่อดังของเขต นัยน์ตาสีฟ้าที่มองไม่เห็นอะไรรู้ว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ไม่ได้ดูดีเป็นแน่แท้ เส้นผมเปียกลู่แนบแก้มซาลาเปา กลิ่นของน้ำไม่พึงประสงค์เท่าใดนักลอยมาติดบนจมูก หลังจากเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ถังน้ำที่บรรจุน้ำสกปรกจากการใช้เช็ดถูพื้นตกลงมาดังลั่นใส่หัวของเด็กสาวตาบอดเต็มๆ ไม่มีเสียงกรีดร้อง เด็กสาววัยสิบสามปีไม่ได้ขยับตัว ร่างกายของเธอนิ่งค้างได้ยินเสียงหัวเราะขบขันดังออกมาจากใครสักคน - ไม่สิ จากกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แต่เพียงแค่ไอโกะหันตามเสียงหัวเราะที่ดัง มันก็ถูกแทรกด้วยเสียงฝีเท้าที่วิ่งหนีไปพร้อมเสียงหัวเราะ
ร่างกายเปียกชื้นหนาวสั่นขึ้นมา ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ดวงตาสีฟ้าครามเหมือนสีของท้องฟ้าที่มืดบอดของเธอมันกำลังสั่นระริก เงยหน้าขึ้นให้มองเพดานไม่ให้น้ำตาไหลออกมาและไม่ให้น้ำสกปรกเข้าตาของตัวเอง - ใช่ ไอโกะจะไม่ร้องไห้ เพราะไม่แบบนั้น เชื้อโรคก็จะเข้าสู่ร่างกายของเธอ
"ไม่เป็นไร...ก็แค่เรื่องแกล้งเล่นกันของเพื่อนๆก็แค่นั้น"
เธอปลอบใจตัวเอง มือกอดตัวเองที่กำลังหนาว ขาสองข้างก้าวเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จให้เรียบร้อยและค่อยๆเดินออกมาด้วยสภาพเละเทะที่ตกน้ำ ทาการะ ไอโกะ ก้าวตามความเคยชินออกมาจากตึกอาคารเรียน ระหว่างที่กำลังก้าวลงบันได ฝ่ามือของเธอก็จับราวบันไดให้หมั่น เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องล้มคะมำลงไป เธอไม่ได้เดินเชื่องช้าอะไร แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่ความเคยชินในการลงบันไดของที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ทำให้ไอโกะก้าวเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วหากแต่ก็มีเสียงฝีเท้าไล่ตามหลังของเด็กสาววัยสิบสาม
"ใครกันคะ?"
เธอหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวของลงบันไดของตัวเอง ดวงตาสีฟ้าที่มืดบอดมองสิ่งใดไม่เห็นหันตามเสียงของฝีเท้าที่ไล่หลังมา เจ้าของฝีเท้าที่ไล่ตามหยุดลงตรงหน้า เจ้าตัวส่งเสียงหัวเราะ ไอโกะสัมผัสได้ถึงลมบางๆคล้ายใครกำลังปัดมือไปมาอยู่ด้านหน้าใบหน้าของเธอ
"ตาไม่ขยับตามมือแบบนี้ - คุณหนูทาการะคนดังคนนั้นเองสินะ"
"คุณเป็นใครคะ?"
"ตาบอดเหรอเนี่ย น่าสงสารจังเลยนะ" อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถามของเธอกลับกันกับถามเรื่องจี้ปมในใจของเด็กสาวม.ต้นปีหนึ่ง มือของอีกฝ่ายคอว่าคอเสื้อของเจ้าของทรงผมฮิเมะคัท ตัวของไอโกะ ขาของเธอลอยเหนือพื้นของบันไดเล็กน้อย
"ป ปล่อยนะ"
"ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอจังเลย"
"ฉ..ฉันทำอะไรให้กันคะ?"
"ทำสิ"
อีกฝ่ายกดเสียงต่ำลง "ไม่มีอะไรเลยสักนิด นอกจากเกิดมาในตระกูลดัง เบียดเบียนคนอื่น เบียดเบียนโอกาสของคนอื่นมาตั้งมากมาย ทั้งๆที่ไม่มีอะไรดีเลยแท้ๆ แต่ก็ได้โอกาสได้เรียนในโรงเรียนนี้ ได้สิทธิพิเศษกว่าคนอื่นเพราะตาบอด เป็นที่รักใคร่ของอาจารย์มากเลยสินะ"
"ฉันไม่ได้อยากตาบอดซะหน่อย…"
"แล้วทำไมแกถึงไม่รักษาอาการตาบอดของแกซะ!?" ทางนั้นเริ่มขึ้นเสียง "เงินก็มี ค่ารักษาแค่นั้นขนหน้าแข้งของตระกูลก็ไม่ได้ลดน้อยลงเสียหน่อย รู้ไหม เพราะแกได้สิทธิพิเศษกว่าคนอื่นตลอดเวลา ทำให้คนอื่นเขารู้สึกแย่ขนาดไหน!?"
ไอโกะสะอึก
"ทุกคนเขาเกลียดแกกันหมดทั้งนั้น"
แม้มองไม่เห็นใบหน้าของความโกรธเคืองของคนตรงหน้า แต่ไอโกะก็สัมผัสได้ว่าใบหน้าตรงหน้าคงไม่ได้รู้สึกดี เป็นมิตรกับหล่อน กลับกันเลยมันคงเป็นสีหน้าบิดเบี้ยวที่เต็มไปด้วยโทสะ - ความจริงที่ได้รับทำให้เด็กสาวไม่กล้าขยับตัว เธอนิ่งใส่คนที่กำลังจับคว้าคอเสื้อของตัวเองที่เปียกชื้นจากถังน้ำที่ตกใส่ในห้องน้ำ
"ฉัน...ไม่ได้อยากถูกเกลียดนะคะ"
เธอบอก "ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกคนเกลียดฉันจริงๆนะคะ"
เด็กสาววัยสิบสามผู้ตาบอดพร่ำบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกหวั่นกลัว
"มันสายไปแล้ว - ทาการะ"
คำพูดแสดงความรู้สึกโกรธาออกมาเป็นครั้งสุดท้าย แขนของอีกฝ่ายออกแรงจับยกร่างเธอเล็กน้อย ก่อนจะออกแรงเหวี่ยงที่แขน ทำให้ร่างของสาวผมสีน้ำเงินเข้มเกือบเปลี่ยนเป็นสีดำลอยเหนืออากาศ - ใช่ มันไม่ต่างจากการผลักเธอให้ตกบันได ใช่ ตอนนี้ไอโกะกำลังตกจากบันได ตาที่มองไม่เห็นอะไร ยิ่งทำให้ไม่รู้ว่าใบหน้าของผู้กระทำรู้สึกผิดหรือไม่ ทุกอย่างมันมืดบอดแม้ใกล้เวลาชีวิต แต่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดก็คือเสียงในสมองที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของฝั่งนั้น
"ถ้าอยากให้พวกเราหายเกลียด ก็อธิษฐานให้ชาติหน้าเกิดมาเป็นคนที่เท่าเทียมกับคนอื่นสิ"
สีดำ...
กลิ่นฉุน…
เธอขยับกายเล็กน้อย ความรู้สึกหนักอึ้งเกิดขึ้น รู้สึกร่างกายขยับได้เชื่องช้า แต่ก็ยันตัวขึ้นมานั่งกับเตียงผู้ป่วยได้ ให้ตายสิ หากเป็นหนังหรือละคร - เธอก็คงจะตื่นมาเห็นสีขาวโพลน แตาสำหรับคนตาบอด เธอก็เห็นเพียงแค่สีดำ สิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลก็คือกลิ่นฉุน และ แขนที่ถูกรั้งจากสายระโยงระยาง
"คุณหนู! ฟื้นแล้วเหรอคะ?"
"อ่า...คิซุนะซัง" เธอจำได้เสียงของพี่เลี้ยงที่คุณพ่อคุณแม่จ้างให้ดูแลเธอ ยาดาชิโอะ คิซุนะ อีกฝ่ายส่งเสียงถามไถ่ และยังดูเร่งรีบในการเรียกพยาบาลและหมอ ขณะเดียวกันก็ถามเธอถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ คุณหนู - ทำไมถึงตกบันไดได้แบบนั้น อุบัติเหต? หรืออะไรกันคะ คุณหนู?" พี่เลี้ยงถามรัว
ไอโกะขยับปากคล้ายจะเล่าเรื่องแต่เธอก็ชะงัก
ถ้าอยากให้พวกเราหายเกลียด ก็อธิษฐานให้ชาติหน้าเกิดมาเป็นคนที่เท่าเทียมกับคนอื่นสิ
คำพูดของใครสักคนที่ยังคงติดอยู่ในหัวของตัวเอง ปากที่ตอนแรกจะขยับเอ่ยเล่าเรื่องให้ยาดาชิโอะผู้เป็นพี่เลี้ยงเงียบลง จนเสียงของยาดาชิโอะเรียกเธอ "คุณหนูคะ?"
"ขอโทษนะคะ"
ไอโกะขอโทษก่อนและขยับมุมปากส่งรอยยิ้มออกมา "แต่แค่อุบัติเหตุน่ะค่ะ ฉันเนี่ยซุ่มซ่ามเอามากๆเลย" เธอขยับปากเป็นรอยยิ้มกว้างๆ ใบหน้าของสาวแก้มซาลาเปาแสดงอารมณ์ออกไปให้ตรงกับคำพูดของตัวเอง
ถ้าเล่าออกไป
ถ้าพูดความจริงก็จะถูกเกลียดกว่าเดิม
"คุณหนู…"
"แต่ตอนนี้หิวน้ำจังเลยค่ะ"
ไอโกะไม่รู้ว่าคำโกหกของเธอจะทำให้คิซุนะมีสีหน้าอย่างไร
อย่างน้อยก็โชคดีที่ไม่ต้องเห็นหน้าของอีกคน
เพราะไม่งั้น
ไอโกะ - จะต้องรู้สึกผิดเป็นแน่ที่โกหก
ทางเลือกของชีวิต
ไอโกะสูดลมหายใจหลังจากรวบรวมความกล้าส่งใบสมัครเข้าสถาบันฮีโร่ชื่อดังที่ชื่อว่ายูเอย์ ก้อนเนื้อในอกกำลังสั่นด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกประหลาดที่มีทั้งความดีใจที่ส่งได้สำเร็จ ปะปนกับความรู้สึกหวาดหวั่นที่กลัวว่าจะไม่สำเร็จ - แต่ไหนแต่ไรทุกคนมักจะบอกว่าไอโกะอยากจะทำอะไรก็สำเร็จ ไม่ว่าจะลำบากเพราะตาบอดขนาดไหน แต่ก็ผ่านมันไปได้เพราะความสงสารของผู้คนอยู่ดี
อื้อ คำว่าเพราะถูกสงสาร มันเป็นคำที่ผูกติดในใจของเด็กสาวไปแล้ว
เพราะแบบนั้นไง
ทาการะ ไอโกะ ถึงอยากเป็นฮีโร่
เป็นฮีโร่ที่ทุกคนพร้อมบอกว่า ต่อให้เธอจะตาบอด แต่เธอก็เป็นฮีโร่ที่น่าชื่นชม ไอโกะอยากเป็นแบบนั้น เป็นคนที่สามารถก้าวไปได้แม้ว่าจะมีอุปสรรคมากมาย - และยูเอย์ สถาบันฮีโร่ การเป็นฮีโร่จะเป็นสิ่งที่ทดสอบเธอทุกอย่าง
หลังจากส่งใบสมัครเสร็จแล้ว ไอโกะก็ขยับมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง หยิบอุปกรณ์สื่อสารที่กำลังสั่นเพราะมีคนโทรสายเข้ามา เด็กสาวปัดหน้าจอโทรศัพท์ลากจากซ้ายไปทางขวาตามความเคยชินที่เคยถูกสอนมา
"ค่ะ สวัสดีค่ะ ทาการะ ไอโกะค่ะ ไม่ทราบว่าสายจากที่ไหนเหรอคะ?"
เพราะไม่เห็นชื่อบนหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรสายเข้ามา
ทำให้เธอต้องเริ่มต้นประโยคคำถามเช่นนี้ทุกที
"อ่า...คิซุนะซังสินะคะ ค่ะ ฉันเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวกำลังจะเดินออกไปรอข้างหน้านะคะ"
พอทราบว่าเป็นคนของบ้านตัวเอง ไอโกะก็นัดแนะเวลาสถานที่กับอีกฝ่ายให้เรียบร้อย ดวงตาสีฟ้ามืดบอดที่มองไม่เห็นหลุบลง เด็กสาวเก็บอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเดิม ขาสองข้างยังไม่กล้าก้าวออกไปไหน - ความไม่คุ้นชินกับสถานที่ทำให้ยังไม่แม่นมากนักว่าต้องก้าวไปทางไหน
ไอโกะตัดสินใจฟังเสียงฝีเท้าของคนแถวนี้ว่าตอนนี้เขากำลังเดินไปตรงไหน และตัดสินใจเลือกโฟกัสไปที่ฝีเท้าของใครสักคน และค่อยๆเดินตามเสียงฝีเท้า
ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เธอคิดว่านะ
จนกระทั่ง…
"ยัยบ้า!!!"
เสียงโวยวายดังลั่น ทำเอาตัวของไอโกะแข็งทื่อ ดูเหมือนจะเป็นคนที่เดินนำมาที่ส่งเสียงออกมา เธอตัวสั่นร่างกายตระหนกไม่น้อย
"นี่มันห้องน้ำชาย!! โรคจิตรึไงกัน หา!?"
เสียงตะคอกพูดไล่เธอ สมองของไอโกะทำการประมวลผลคำพูดของคนตรงหน้า เด็กสาวรีบปัดไม้ปัดมือกับอากาศปฏิเสธข้อกล่าวหา "ข ขอโทษจริงๆค่ะ! ขอโทษจริงๆนะคะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ!"
เด็กสาวเจ้าของทรงผมฮิเมะคัทรีบก้มหัวขอโทษขอโพยไม่หยุด
ร่างกายของอีกฝ่ายก้าวเข้ามาหาเธอ ออกแรงผลักเธอ จนร่างกายของไอโกะเซไปข้างหลัง
"โรคจิต"
เขาย้ำคำเดิม
และฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ก็ออกแรงผลักซ้ำมาอีกครั้ง ไอโกะไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน แต่ฟังจากเสียงห้าวของอีกฝ่ายมันดูเต็มไปด้วยอารมณ์แสนหงุดหงิด
"ฉันเปล่านะคะ จริงๆนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ"
"แล้วแกเดินตามฉันต้อยๆมายังไงกัน หา?"
"ฉันก็แค่...มองไม่เห็น"
เธอกลั้นใจตอบออกไป - คำตอบทำให้ลมหายใจของอีกฝ่ายชะงัก
"แกว่าอะไรนะ?"
"ฉันมองไม่เห็น…"
เธอบอก
และเสียงหัวเราะของทางอีกฝ่ายก็ดังขึ้นมา
"แกมาที่นี่ มาสมัครสาขาฮีโร่?"
"อื้อ…"
"ทั้งๆที่แกบกพร่อง?"เขาบอก "ทั้งๆที่แกไม่สมบูรณ์ นี่แกคิดว่ากำลังเล่นตลกอะไรกันอยู่?" ทางนั้นเดินเข้าใกล้เธอมากขึ้น ไอโกะถอยร่นตามสัญชาตญาณจนแผ่นหลังของเธอแนบชิดติดกับผนัง "มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ!!"
"ฉันเปล่านะคะ… ฉันไม่ได้ตั้งใจ…."
"นี่แกคิดจะเป็นฮีโร่ด้วยสภาพแบบนี้น่ะเหรอ?"
เขาแค่นหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่สมเพชอย่างชัดเจน
"คิดจะเป็นฮีโร่หรือตัวถ่วงกันแน่"
คำพูดที่เหมือนตบหน้าของไอโกะให้ชาวาบ ทำให้เธอรู้สึกว่าขอบตาของตัวเองร้อนผ่าวจนน้ำตารื้นขึ้นมา
"ล้มเลิกความคิดบ้าๆที่จะเป็นฮีโร่ซะเถอะ"
เขาพูดบอก
"ด้วยสภาพแบบนี้ก็มีแต่จะถ่วงคนอื่น"
ตัวของไอโกะสั่น เด็กหนุ่มคนนั้นผละออกจากเธอ เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าปอด เช็ดน้ำตาที่รื้นที่ขอบตาของตัวเอง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกสิ้นหวัง
และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอดึงดัน
เขากำลังจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ - ไอโกะไม่รู้ว่าเธอจะรั้งอีกฝ่ายไว้ได้ไหมด้วยคำพูดของเธอ
"ฉันจะเป็นฮีโร่ค่ะ"
เธอเอ่ย
และมันก็ทำให้คนที่กำลังเดินกลับเข้าไปชะงักเท้า ไอโกะรีบพูดรัวเร็วก่อนที่น้ำเสียงห้าวจะโต้อะไรกลับออกมา
"ถึงจะพูดแบบนั้น ฉันก็จะเป็นฮีโร่ เป็นฮีโร่ที่ดีให้ได้ ฉันต้องการทำให้ได้ ฉันก็จะต้องเริ่มต้นทำมัน" เธอรีบพูดรัวเร็ว "ไม่มีใครที่ประสบความสำเร็จโดยเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงหรอกค่ะ"
"แก…."
เธอได้ยินเสียงกัดฟันกรอด
และเธอก็ใช้ความกล้าอย่างมากในการพูดออกไป
"คนที่เอาแต่ดูถูกความฝันของคนอื่นน่ะ ไม่ใช่ฮีโร่หรอกค่ะ!"
พูดออกไปแล้ว--
พูดออกไปแล้วจริงๆ
เธอไม่เห็นสีหน้าและท่าทางของเขา - แต่ว่าคิดว่าเขาคงโกรธที่เธอพูดจาเหมือนอวดดีออกไปแบบนี้ พอรู้ตัวเมื่ออุปกรณ์สื่อสารดังขึ้นอีกครั้ง ไอโกะก็รีบรับสาย พร้อมเดินกลับไปทางเดิมที่ตัวเองตามอีกฝ่ายมาให้ออกไปรวมกับจุดกลาง แล้วหาทางไปขึ้นรถจนสำเร็จ
เมื่อขึ้นรถมาแล้ว
หัวใจของเธอยังเต้นเร็ว อาจเพราะเหนื่อยและกลัวไปพร้อมๆกันตอนที่พูดประโยคนั้นออกไปให้กับคู่สนทนา ดวงตาสีฟ้าครามค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองลง หลังจากที่ศีรษะซบลงกับกระจกของรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานที่
เธออยากจะทำตามความฝัน
เธอพร้อมที่จะลงมือมันแล้ว
ต่อให้ตาสองข้างนี้จะบอดจนมองทางข้างหน้าไม่เห็นก็ตาม
|||||
Talk มาวว ♡
ตอนแรกของฉบับรีไรท์อาจมึนๆเบลอๆงงๆหน่อยนะคะ แง
จริงๆ ถ้าพูดถึงไอจัง ในเวอร์ชั่นเก่า เรื่องของดราม่าอาจไม่ค่อยมีเหมือนเรื่องอื่นๆ (แต่จริงๆมีมาตลอดนะครับ แต่เล่าไม่ถึง 55)
ซึ่งปัญหาปมของแต่ละตัวละครก็อาจแตกต่างกันออกไป
ในตัวของเด็กคนนี้ก็อยากนำเสนอในมุมมองของเด็กผู้หญิง
ที่ไล่ตามความฝัน แม้ว่าจะถูกเกลียด หรือ ถูกบอกว่าไม่เหมาะสม
(ซึ่งจะมีพัฒนาการต่อไปอีกในอนาคตแน่นอนค่ะ)
ไมเริ่มพูดวกไปวกมา-- เอาเป็นว่าดีใจนะคะ ที่ตัวเองได้มาอัพแบบนี้ หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับงานเล็กๆนี้นะคะ รักค่ะ
ความคิดเห็น