Silicon Heart

ฉันยืนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟในยามบ่ายแก่ๆ ของวันหยุดสุดสัปหาด์
สายตามองตรงไปเบื้องหน้าผ่านกระจกหน้าร้าน ชายคนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้
ในมือของเขาถือถ้วยชาร้อนอังกับริมฝีปาก ภาพอันสุขสงบสะท้อนในดวงตาฉัน
หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นอีกหนึ่งจังหวะด้วยความสงสัย จักรวาลกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด
ทว่าฉันกลับหาเขาจนเจอ … ภาพความทรงจำในอดีตที่อัดแน่นอยู่ในสมอง
ความทรงจำของช่วงเวลาอันแสนสั้น … สั้นเสียยิ่งกว่าพลังค์ไทม์ …

ฉันเอื้อมมือเปิดประตูร้าน เสียงกระดิ่งดังขึ้นบนกรอบประตู
ชายคนนั้นจึงละจากถ้วยชาตรงหน้าแล้วมองมาที่ฉัน เราสบตากัน …

พฤติกรรมของเวลาเปลี่ยนแปลง
ไอน์สไตล์ถูก … เวลาของคนเราไม่เท่ากัน
 

“uncertainty principle i'm uncertainty one ….
if i could 'do superpositions' myself a million,
each of my 'superpositions' would be only here, around him”