[Yaoi] เสี่ยครับ...ถ้าเหงามาหาผมได้นะ

อยู่ในช่วงปิดตอนรีไรท์

[บุคคลในภาพไม่เกียวข้องกับเนื้อเรื่อง หากไม่เหมือนตามคำบรรยายต้องขออภัย]

"มาอยู่กับเสี่ยเถอะ"

[เอรีส ได้กล่าวไว้]

"ห๊ะ เรื่องไรผมต้องอยู่กับคุณ!

[โย.... ได้ตวาด(?)ไว้ ]

                ร่างผมสั่นผวาร่างกายเริ่มชาวาบ ปลายกระบอกชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ของตนพอจะเข้าใจว่า ให้ผมไปนั่ง

                ผมเดินกลับไปนั่งห่างๆ ด้วยความกลัว รู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่สันหลัง ผมเหล่มองคนด้านข้างอย่างพิจารณา

                หน้าตาเรียบนิ่ง หน้าคมเป็นสันกรามชัดเจนมีเคราเล็กน้อยพอน่าน่าดึงดูด นัยน์ตาสีอำพันดูหน้าค้นหา คิ้วสีดำเข้ม ปากเป็นรูปดูหน้าสัมผัส ผมสีดำคลับ ผิวสีน้ำผึ้ง ตัดกับชุดสูตรปลดกระดุมสองเม็ดบนโชว์กล้ามอกเบาๆ ออกแนวหนุ่มโซนยุโรปได้มั้ง ร่างเขาดูใหญ่กว่าผมมาก ไม่รู้ว่าแค่จับข้อมือผมจะหักหรือเปล่า

                "ค คือว่า...อ๊ะ"

                ด้วยความกลัวเสียงผมเลยสั่นเทา แต่พอยังไม่ทันได้เอ่ยคำถามมือหน้าก็กระชากตัวผมเข้าไปแนบชิดกับหน้าขาเขา แขนที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งตวัดรัดเอวผมข้างหนึ่งก่อนจะมีชายชุดดำมาเปิดขวดแชมเปญและรินลงแก้มสองใบ

                มือหน้าเอื้อมมือไปหยิบแก้วใบหนึ่งยื่นมาให้ผม ผมกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธแต่พอหันไปก็ต้องชะงักกึก

                นัยน์ตาสีอำพันดูเรียบนิ่งแต่กับทำให้รู้สึกขนลุกจนต้องผวาเขยิบออกห่างเบาๆ แต่ก็ต้องถูกมือหนารัดเข้าไปจนรู้สึกปวดเหน็บที่เอวเบาๆ

                "ค คือ เอ่อออ....ชื่ออะไรครับ" หลังจากรับแก้วนั้นผมก็ถามออกไป บรรยกาศรอบห้องดูน่ากลัวแถมยังเงียบและมีรังสีบางอย่างที่ไม่สามารถหาคำตอบได้เต็มห้องไปหมด

                "มีค่าเทอมยัง"

                "ห๊ะ..." ห ห๊ะ อะไรนะ? 

เปิดเรื่อง : 10/06/62

ปิดเรื่อง : 00/00/00

คุณคิดว่าคนเหงาเป็นแบบไหน??

ต้องการเพื่อนสักคนที่เข้าใจเหรอ? ต้องการคนที่คุยแล้วสบายใจเหรอ? อยากให้อยู่ด้วยกันนานๆ น่ะเหรอ?

แต่นั้นมันยังใช้ไม่ใช่กับความเหงาของ แอริส ไอ้โรคจิตขี้เหงานั้น

ที่พร้อมจะฉุดผมไปลงนรกเพื่อคลายเหงา ทั้งที่เขาออกจะเพื่อนเยอะแยะ ทั้งที่เขามีผู้หญิงมากมายเข้าหา แต่เขากับพูดว่าต้องการผม เหอะ!

โปรดจำไว้ว่า โย... คนนี้ไม่ใช่เด็กขาย!!!

"มาอยู่กับเสี่ยเถอะ" 

"ห๊ะ! เรื่องไรผมต้องอยู่กับคุณ" 

"ก็เสี่ยเหงานี้" 

"คนอื่นมีตั้งเยอะทำไมต้องเป็นผม!!"

 "เพราะเสี่ยถูกใจโยไง" 

"ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่เด็กขาย"

 "แต่แม่โยขายให้เสี่ยแล้วนะ"

แต่ถ้าเป็นแม่ผมน่ะ ก็ไม่แน่....

นิยายเรื่องนี้ทำขึ้นเพราะความมโนที่มีมากเกินที่จะกักเก็บไว้ได้ หากนักอ่านคนไหน ไม่ถูกใจแนวนี้ ก็ขอให้กด [X] ออกไปเพื่อไม่เป็นการรบกวนชีวิต แต่หากท่านผู้อ่าน ไม่พอใจกับการบรรยาย หรือดำเนินเนื้อเรื่อง ก็ต้องขออภัยและไรท์จะปรับปรุงให้ดีขึ้น สามารถติชมได้แต่อย่ารุนแรงเกินที่จิตใจไรท์จะรับไหว ขอบคุณค่ะ หากมีคำผิดขออภัย ผิดพลาดขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะ

น้องโยของแม่  สวยมากๆ เลยค่ะ ขอขอบคุณ P.Darkness มากๆ สำหรับรูปสวยๆ แบบนี้

B
E
R
L
I
N
?