Endless - Brudick

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีคะทุกคน 

ไม่ได้อัพนานเลย เรื่องนี้เขียนในวันที่ฝนตกฟ้าครึ่มๆ  บรรยากาศชวนเหงาเหลือเกิน ถ้าฟังเพลง Madeleine Peyroux ซาวประกอบเรื่อง The Shape of Water จะได้อรรถรสมากๆคะ 

              ค่ำคืนแสนเงียบเหงาและเหนื่อยล้าเกินกว่าจะพูดสิ่งใด คืนนั้นเราต่างไปล่าตระเวนด้วยกันเหมือนดั่งเคย ตึกแล้วตึกเล่าซอกมุมทุกหลืบที่น่าสงสัยเราต่างชอนไชดูหมด แบทแมนและโรบิน คู่หูแสนสมบูรณ์แบบไร้ความกังวลหรือท้อใจกับสิ่งใดพวกเขาพร้อมกับทุกสิ่ง

             แต่เราต่างรู้กันว่าเราเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น ภายใต้หน้ากากสีดำยังมีเนื้อหนังและจิตใจที่ห่อหุ้มด้วยความรู้สึกมหาศาล ทั้งความทุกข์ ความรัก และความชิงชังในชีวิต ถ้าจะให้พูดตามจริง ….. บางครั้ง ผมก็เกลียดเหลือเกินการที่ต้องเป็นไนท์วิง ร่าเริง สมบูรณ์แบบสำหรับแบทแมน ผมเหนื่อยกับความพยายามที่ไม่รู้จบนี้ เหมือนว่าบ้างครั้งผมจะทำมันได้ดีพอแล้ว แต่เช้าวันรุ่งขึ้นก็พบว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลย วิ่งไล่ตามปัญหามากมายไม่จบสิ้น แบทแมนเองก็ไม่ต่างกันที่ต้องคอยพยุ่งทุกค่ำคืนให้สงบแม้เราจะใกล้บ้าขึ้นทุกวันก็ตาม

             ผมยืนโอบกายอยู่ยอดตึกสูง หลับตาซึมซับอากาศเย็นฉื้นทุกอณู เหตุอันใดที่ทำให้เรามายืนบนตึกโทรมๆนี้แล้วทุกอย่างเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คำตอบนั้นชัดเจนแก่ใจแต่ผมไม่อยากรับรู้และเข้าใจมันในตอนนี้ บาดแผลประปลายจากปลายมีดกระจายทั่วแขนซ้าย มันไม่ทำให้ผมเจ็บอีกแล้วมันบาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนชินชา ผมมองไปที่แบทแมนเขาเพียงส่ายตามองถนนว่างเปล่าด้วยอาการเหม่อลอยระแวงกลัวศัตรูจะเห็นความทรมานที่ซุกซ่อนไว้เร้นลับ  เขามีแผลที่โหนกแก้ม แผลตื้นๆที่บอกให้เราทั้งคู่ควรกลับบ้าน 

             ผมเดินไปยืนข้างๆและจับข้อมือของแบทแมน เขาหันมามองผมด้วยหน้ากากที่ผมเห็นจนเอียนมันขึ้นสมอง ผมค่อยๆถอดหน้ากากของบรู๊ซออก สัมผัสบาดแผลนั้นแผ่วเบา “ กลับบ้านกันเถอะ ” ผมแนบชิดขึ้น จ้องมองดวงตาคู่นั้นที่เว้าวอนร้องขอความรักจากค่ำคืนอันเหี่ยวเฉา บรู๊ซเดินตามผมอย่างว่าง่าย เราขับรถกลับบ้านกันอย่างไม่รีบร้อน กุมมือกันและกันเพื่อให้ความอบอุ่นนำทางเราสู่ชีวิตปกติสุขอันแสนสั้น

             เมื่อถึงบ้าน อัลเฟรดหลับไปแล้ว เหลือไว้เพียงแสงไฟรำไรถึงความห่วงใยที่มีมาเสมอ ผมและบรู๊ซต่างเดินไปยังห้องนอน เพียงประตูปิดลง ร่างกายก็บ่ายเบียงบนเตียงนอนที่กว้างขวาง เราต่างนอนหลับตาฟังเสียงหัวใจกระส่ำที่เหนื่อยล้าเต็มทนของกันและกัน  

   

             ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อมือของบรู๊ซสัมผัสบาดแผลชุ่มเลือดของผม บรู๊ซลุกขึ้นและเดินไปหยิบกล้องทำแผลข้างเตียง ไฟนวลสีเหลืองขับไล่ความมืดมีเพียงแสงสลัว บรู๊ซกำลังขุกเข่าอยู่ปลายเท้าของผม นิ้วมือของเขาลูบไล้ตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าจรดขึ้นไปยังต้นขาอ่อนตลอดจนสะโพก อ้อมแขนโอบรอบเอวจนมิดและแนบสนิทยามกลุ่มผมดำซบอกพลางพร่ำเพร้อขอโทษในสิ่งที่ไม่ใช่ความผิดของตน ผมซบหน้าลงสูดดมละอองกลิ่นของกันและกัน มันไม่ได้หอมหวานเหมือนดอกไม้ แต่ช่างเชื้อเชิญให้ดมไม่รู้เบื่อติดตรึงในความรู้สึกว่านี้คือกลิ่นของเขาและกลิ่นของผมที่ผสมกัน 

             ฝ่ามือบรู๊ซไซร้เข้าใต้ชายเสื้อและถอดออกอย่างนุ่มนวล สำลีกดลงบนแผลซับให้ความเจ็บปวดมลายและก่อความหวานฉ่ำขึ้นมายามที่ริมฝีปากของผมประทับลงบนแผลที่เนินแก้ม รสฝาดของเลือดติดพันอยู่ที่ปลายลิ้น บรู๊ซแหงนมองริมฝีปากและดวงตาที่สื่อความหมายของผม เมื่อเจ้าตัวไม่ว่าอะไร ผมจึงบรรจงลากผ่านริมฝีปาก ปาดเลือดไปทั่วสันกรามขับกัดเบาๆยามที่อารมณ์เต็มใจ เสียงลมหายใจของเราคลอเคลียร์กันไปมา ราวกับโลกนี้ไร้เวลายามที่ริมฝีปากประสานกัน แห้งเหือดกลับฉ่ำชื้น ผมโอบแขนรอบตัวบรู๊ซ กดเม้มกลีบปากล่างแน่นขึ้นเพื่อเปิดออกให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้าสู่ความลุ่มหลง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเนิบช้าแสนยาวนาน ทุกข์ระดมกลับสุขนิรันดร์เพียงชั่วพบริบตา 

              ยามใดก็ไม่อาจทราบใด เราต่างปลดเปลื้องทุกสิ่ง เหลือไว้เพียงกายเปล่าที่โอบกอดกันในอ่างน้ำ ชื่นชมบาดแผลบนร่างอย่างรักใคร่ แม้แผลนั้นจะลึกและน่ากลัวเพียงใด ก็เป็นดั่งเครื่องหมายยืนยันถึงทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาด้วยกัน สายสัมพันธ์ที่ถักทอด้วยความทรงจำอย่างเหนียวแน่น สายน้ำอุ่นทำให้ในห้องมีแต่หมอก เราต่างซบหน้าผากจรดจมูกตลอดจนกอดก่ายกันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว หลับตาและฟังเสียงความรู้สึกที่ปลอดประโลมว่าเราต่างไม่ได้เดี่ยวดายอยู่ในอุโมงมืดมิดแต่เพียงคนเดียว เรามีกันเสมอมาและตลอดไป   

            ใกล้รุ่งเช้าอันอบอวล บนเตียงนุ่มคลุมกายด้วยผ้าน่วมอบอุ่น เราประสานมือกันไว้กลัวอีกฝ่ายจะหายไปเมื่อแสงสาดส่อง  ก่อนที่เราจะหลับไปสิ่งสุดท้ายที่เราพอทำได้คือยิ้มให้กันด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้เราจะตื่นขึ้นมาและพบอีกฝ่ายคือสุขนิรันดร์ของเราอีกครั้ง 

             

#วิจารณ์ได้เต็มทีเลยนะคะทุกข้อติชมจะช่วยพัฒนางานเขียนได้มากเลย 

#ขอให้สนุกในการอ่านนะคะ