【yaoi】 ★☆ คุณากร ☆ ★

บทนำ

     “ทอม…”  เสียงน่ารักที่มักจะได้ยินบ่อยๆดังขึ้นขณะที่เจ้าของชื่อมัวแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่ได้ให้ความสนใจคนข้างๆสักเท่าไร อาจจะเพราะเนื้อหา หรืออะไรบางอย่างในโทรศัพท์เครื่องนั้นมันน่าสนใจไปหน่อย และมันคงต้องน่าขำมากแน่ๆ เพราะคนที่อ่านมันก็เอาแต่อ่านไปยิ้มไป

     “อะไรเค้ก?”  เลยถามกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด เสียงหัวเราะในลำคอก็ดังออกมาขณะที่แฟนสาวกำลังจะอ้าปากพูด ทำให้เธอรู้สึกเสียอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าแฟนหนุ่มที่โคตรจะชอบละเลยเธอไม่เคยรู้ และไม่คิดจะรู้อะไรเลย 

     ง่ายๆคือเขาไม่สนใจใครนอกจากเพื่อน เที่ยว และดูบอล  

     และอยากถามมานานแล้วว่าถ้าทำอย่างนี้จะคบเธอไว้ทำไมกัน ถ้าจะปล่อยให้เหงาขนาดนี้ไม่ต้องมีมันก็ได้แฟนน่ะ! ไอ้รักมันก็รัก แต่ถ้ายังไม่เลิกนิสัยนี้คงไปกันไม่รอด

     และวันนี้เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าคงถึงเวลาที่ต้องแยกทางกันสักที จบความสัมพันธ์แสนน่าเบื่อและทรมานนี่ให้รู้แล้วรู้รอดกันไป

ไม่ใช่ว่าเพิ่งคิดได้แต่เพราะคิดมาก่อนหน้านี้แล้ว คงจะประมาณหนึ่งเดือนได้ แต่ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจว่าจะพูดมันออกไป

     ไอ้คำว่าเลิกเนี่ย!

     ไหนๆก็ไม่เคยสนใจกันอยู่แล้ว ครั้งนี้เขาก็คงไม่ใส่ใจมันเท่าไรหรอก หนำซ้ำคงไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

     หญิงสาวคิดในใจ

     “เราเลิกกันเถอะ!”  เธอพูดเสียงดังฟังชัด จนทำให้แฟนหนุ่มที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับบ้าบออะไรก็ไม่รู้ในโทรศัพท์ถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง

     เขาดูอึ้งๆหน่อย

     คงจะรู้สึกอยู่บ้างล่ะสิ  ก็ดี…เธอไม่ใช่คนที่จะบอกเลิกใครง่ายๆหากแต่ได้ลองพูดออกไปแล้วมันก็ยาที่จะรีเทิร์น  ง่ายๆเลยคือเธอง้อยากเป็นบ้า

     เดือนวิศวะที่อยู่ในเสื้อช็อปถึงกับอ้าปากหวอด้วยความงุนงง กับคำพูดเมื่อครู่ 

     คือก่อนน้านี้ประมาณเดือนที่แล้วได้ ไม่สิ… อาทิตย์ที่แล้ว เอ๊ะ!? รึจะไม่ใช่วะ

     ช่างแม่ง! วันไหนก็ช่างมันแต่คือรู้แค่ว่าก่อนหน้านี้เธอยังดีๆอยู่เลยแล้วไงวันนี้ถึงมาบอกเลิกกันได้ คบกันมาก็เกือบจะหนึ่งปีแล้ว ซึ่งก็อีกไม่กี่วันข้างหน้านี้เอง

     ถึงจะเป็นแฟนที่ชุ่ยแต่ก็จำวันคบรอบได้นะโว้ยยย! และยังคิดจะทำเซอร์ไพรส์ให้เธออีกด้วย

     แล้วทำไม…

     “ทำไมล่ะเค้ก” เดือนวิศวะเอ่ยถามแฟนสาวที่เป็นถึงดาวมหาลัยเมื่อปีที่แล้ว

     “ถามได้ว่าทำไม…ลองถามตัวเองดูนะทอมว่าทำไมเค้กถึงอยากเลิก”  ดาวมหาลัยขึ้นเสียงใส่ด้วยความฉุนเฉียว ที่ตอนนี้มันเริ่มประทุเข้าให้แล้ว

     จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักสันดานตัวเองอีกหรือไง!?

     “ถามตัวเองไปทอมก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนหรอก”  เขาว่าอย่างนั้น ก่อนจะกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์และเอายัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ขาดๆของตัวเอง  เพราะตอนนี้เนื้อหาในนั้นมันไม่ได้สนุกเหมือนอย่างเดิมอีกต่อไป “สู้เค้กบอกมาเลยดีกว่า ทอมไม่ดีตรงไหนก็พูดมาจะได้ปรับปรุง” 

     “ไม่ได้หรอก…ทอมทำไม่ได้หรอก!” เธอขึ้นเสียง

     ทีก่อนหน้านี้ขอให้ทำเพื่อเธอบ้างเขายังทำไม่ได้ และไม่คิดจะทำด้วยซ้ำ! ทำไมพอตอนนี้เธอจะไปถึงได้พูดมันออกมา?

     “ไม่เอาน่าเค้ก…”  เสียงเขาอ่อนลง มันเป็นไปในทางขอร้อง

     เขารักเธอนะไม่ใช่ไม่รัก… ไม่ดีตรงไหนก็บอกกันมาสิ

     ทอมเว้าวอนอยู่ในใจ

     หัวใจเต้นแรงตุบตับเพราะความกลัว… กลัวว่าเธอจะไปจริงๆ ได้แต่เฝ้าภาวนาให้แฟนสาวแค่หาเรื่องแกล้งเขาเล่น

     โอเคว่ามันอาจจะเป็นการแกล้งที่แรงไปหน่อย แต่เชื่อเถอะเขาไม่โกรธหรอก

     “ไม่…เค้กไม่อยากทนแล้วอ่ะทอม”  เธอปฏิเสธ และสะบัดข้อมือแรงๆหนีแฟนหนุ่ม ไม่สิ…อดีตแฟนหนุ่มตรงหน้าที่กำลังจับไว้หลวมๆ “ให้เรื่องมันจบแค่นี้เถอะ”  เธอว่าเสียงแข็ง ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปพร้อมกับความเจ็บ แต่ก็รู้สึกโล่งที่จัดการเรื่องนี้ได้

     พอกันทีความรักห่วยแตกของคนห่วยๆ!

     แต่ถึงแฟนคนนี้จะห่วยยังไง…ครั้งหนึ่งเธอก็เคยรัก

     สำหรับทอมแล้ว…ถึงเขาจะห่วยยังไงเขาก็รักเธอ

     เพราะฉะนั้น… เขาจะไม่ยอมให้เธอมาบอกเลิกเอาดื้อๆแบบนี้แน่! 

   กดอ่านตอนต่อไปได้เลยค่ะ 

#คนของคุณากร 

twitter : @blueeyesismine