คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้น
Note : เนื้อหาอาจจะมีคำหยาบคายขอให้ท่านรีดเดอร์ใช้จักยาน(?)ในการรับชม
ฉึกฉัก ฉึกฉัก เสียงรถไฟขบวนสุดท้ายที่จะพาคริสโตเฟอร์ไป ‘ที่นั้น’ เขาขึ้นไปนั่งในรถไฟและหยิบหนังสือรวมเรื่องหลอนๆของCreepypasta เริ่มจากหน้าแรกที่ได้บรรยายเกี่ยวกับสเลนเดอร์แมนชายหนุ่มตัวสูงเทียบเท่ากับเสาไฟฟ้า ไร้ซึ่งใบหน้าบางตำนานก็บอกว่าจะจับเด็กที่ถ่ายรูปติดเขาได้มาฆ่า บ้างก็บอกว่าไม่เคยฆ่าเด็กแต่จะจับเฉพาะเด็กที่รู้เรื่องของเขา คริสโตเฟอร์พลิกไปอีกหน้าหนึ่งซึ่งถูกขีดเขียนและมีที่คั่นหนังสือ Hand make. คั่นอยู่ เนื้อหาเกี่ยวกับ…..
.
.
‘Jeff the killer’ ฆาตรกรโรคจิตที่มักจะหาเหยื่อตอนกลางคืน ประโยคหลักที่เขาชอบพูดก่อนจะฆ่าก็คือ….. ‘Go to
sleep’ ประวัติของเขาไม่ค่อยจะชัดเจนสักเท่าไรเพราะเขาไม่ค่อยจะเปิดเผยตัวตนออกมาให้เห็นแบบจังๆซักเท่าไร(แน่สิออกแต่กลางคืนนิ/ไรท์)
‘สถานีที่ท่านกำลังไป ขอให้ท่านพิจารณาก่อนจะขึ้นขบวนรถไฟ….อีก 10
นาทีรถไฟขบวนนี้จะออก….’เสียงประกาศดังขึ้นคริสโตเฟอร์ละสายตาจากหนังสือแล้วไปค้นกระเป๋าเพื่อหาอะไรบางอย่าง
.
.
สิ่งนั้นคือหูฟังกับเครื่องMP3 เขาสวมหูฟังแล้วเปิดเพลงรอรถไฟออก จากนั้นเขาก็เก็บหนังสือลงกระเป๋า
‘ท่านผู้โดยสารทุกท่าน ขณะนี้รถไฟขบวนนี้จะออกแล้ว ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ….’
สิ้นเสียงของผู้ประกาศ คริสโตเฟอร์ก็ข่มตาตัวเองจากนั้นก็หลับใหลสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
.
.
.
.
“-ครับ”
“คุณครับ!!”
คริสโตเฟอร์ลืมตาขึ้นพบกับชายหนุ่มที่คาดว่าน่าจะเป็นคนขับรถไฟก่อนจะใช้มือเอาหูฟังออกแล้วรีบยัดใส่กระเป๋าพร้อมกับเดินหนีไปแบบไม่หันมองไปแม้แต่นิดเดียว เขาเดินออกจากสถานีทันที
เบื้องหน้าเป็นหมู่บ้านซึ่งตัวบ้านนั้นสร้างอยู่ริมฝั่งทางเดินทั้งสองฝั่งและมีถนนกั้นระหว่างกลาง ที่นี้สงบกว่าที่คิด….ก็แหงล่ะมันยังไม่ใช่จุดที่ถึงเขตอันตรายนี่นา ถ้าจะไปที่ ‘ที่นั้น’ ล่ะก็ต้องเดินเข้าไปลึกกว่านี้นี่แค่ภายนอกที่เห็นเท่านั้น คริสโตเฟอร์เดินไปตามทางเดินที่จัดไว้ให้เพื่อไปหาใครบางคนที่รู้จักกันแต่ไม่สนิทมาก….
‘โฮมุระ’
หญิงสาวผมยาว หน้าตาสะสวยแฝงความเย็นชาและเป็นอีกคนหนึ่งที่กุมความลับ ‘บางอย่าง’ ของเขาเอาไว้ เธอเคยอยู่กับคริสโตเฟอร์ตอนอนุบาล 3
และย้ายมาอยู่ที่แห่งนี้เมื่อตอนประถมศึกษาปีที่ 4 หน้าแปลกใจที่เธอคนนี้ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้นานมาก หืม? ทำไมถึงกล่าวแบบนี้น่ะเหรอ? เพราะพวกที่ย้ายมากใหม่จะโดนฆ่าเมื่ออยู่ได้ประมาณ 4เดือนกว่าๆน่ะสิ
ติ๊งต่อง~ เสียงกริ่งดังขึ้นทันทีที่คริสโตเฟอร์กดปุ่มกริ่งหน้าบ้าน สักพักหนึ่งหญิงสาวนามโฮมุระเดินออกมาเปิดประตูให้แขก เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยก่อนจะปั้นหน้านิ่งเหมือนเดิมและยักไหล่ที่นึง
“เข้ามาสิ”
คริสโตเฟอร์พยักหน้าและแอบอมยิ้มในใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเพื่อนเก่าของเขาภายในห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม่หรูมาก กลางห้องมีโต๊ะสำหรับวางของต่างๆด้านข้างที่มุมห้องตกแต่งด้วยชั้นหนังสือที่จัดเรียงไว้สวยงาม รอบห้องมีไฟนีออนสีสบายตาไว้ใช้เปิดในตอนกลางคืน
“ห้องสวยดีนี่”คริสโตเฟอร์กล่าวชม
“ขอบคุณ แล้ว….มาที่นี้ทำไมล่ะ?”โฮมุระถาม
“หนีออกจากบ้าน….แล้วก็ได้ข่าวว่าที่นี้มีพวก Creepypasta น่ะ”คริสโตเฟอร์หย่อนตัวลงนั่งบนเบาะที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับแขก
“เฮ~ รู้ด้วยหรอ?”โฮมุระยิ้มเล็กน้อย
โฮมุระนั่งคุกเข่าที่เบาะรองก่อนจะเริ่มสนทนากับคริสโตเฟอร์แบบเพื่อนที่แยกจากกันมานาน ต่างคนก็ต่างถามเรื่องต่างๆที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี
“แล้วจะชวนฉันไปล่าท้าCreepypastaด้วยสินะ?”โฮมุระเข้าประเด็นคำถาม
“อืม….”คริสโตเฟอร์พยักหน้า
“…ขอผ่านดีกว่า
มีปัญหาอะไรก็ติดต่อผ่านมาทาง ‘เจ้านี่’ ก็แล้วกัน”โฮมุระยื่นอะไรบางอย่างให้กับเขา
“อืม…งั้นไว้เจอกันสักวันน่ะนะ ถ้าฉันไม่ตายก่อน”เขารับของมาพร้อมกับลุกขึ้น
“อือ…”โฮมุระขานรับก่อนจะไปส่งคริสโตเฟอร์ที่หน้าประตู
“บาย
แล้วเจอกันใหม่”
.
.
.
.
“แปลก….”คริสโตเฟอร์พึมพำ
ก่อนหน้านี้ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สวยงามแต่ตอนนี้ทั้งสองข้างทางกลายเป็นต้นไม้แห้งตายอย่างกับต้นไม้ในนิทานแม่มดอย่างไรอย่างงั้น
คริสโตเฟอร์ลองเข้าไปใกล้ๆต้นไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วลองสัมผัสดูก็สลายหายเป็นขี้เถาทันที คริสโตเฟอร์รีบชักมือกลับมาทันที เขาเขม่งตาทอดยาวไปที่ถนนรกร้างก่อนจะค่อยๆเริ่มออกเดินทีละก้าว
ตึกๆๆ
เสียงรองเท้าแปลกๆดังขึ้นมาจากข้างหลัง
เขาแอบเหลือบไปมองนิดหน่อยก่อนจะแกล้งเดินไปเรื่อยๆ ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงรองเท้าเดินเร็วขึ้นกว่าเดิมคริสโตเฟอร์หยิบมีดที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าออกมาพร้อมกับหันไปหาในเวลาเดียวกัน
“ใครน่ะ!!”เขาพูดเสียงดังแต่ไร้วี่แววการมีตัวตนของอีกฝ่าย
“อะไรกัน…แปลก….แปลกมากๆเลย”
คริสโตเฟอร์เก็บมีดพร้อมกับเดินตามถนนต่อไปเรื่อยๆ จนรับรู้ถึงบรรยากาศเย็นยะเยือกอย่างแปลกประหลาด กลิ่นไอแปลกๆได้ปกคลุมไปทั่วคริสโตเฟอร์ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก
“ยังมีมนุษย์อยู่ที่นี้หรือเนี่ย??”
----------------------------------------------------------------------------------------------
โอเค๊~
เราก็จบไปอีกตอนละคะ กว่าจะเค้นคำพูดแต่ละคำได้ลำบากมากมายT_T
วันนี้ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากค่ะหวังว่าจะจุใจกันนะคะ บายค่ะ^^
ความคิดเห็น