คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำของเรื่อง
Note : เนื้อหาอาจจะมีคำหยาบคายขอให้ท่านรีดเดอร์ใช้จักยาน(?)ในการรับชม
เด็กคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาคล้ายกับผู้ชายเพียงแต่รูปร่างเล็กและบอบบางกว่าเล็กน้อย
เขานั่งอยู่ที่หลังห้องเพียงคนเดียว สายตาของเขาเหม่อมองไปนอกหน้าต่างรอเวลาที่จะเลิกเรียนนั้นมาถึง เด็กสาวผมเขียวสว่างหันมาหาเธอพร้อมกับบอกลาเพื่อนๆกลุ่มหนึ่งที่คุยอยู่และตรงดิ่งมาที่เด็กคนนั้น
“ยังเก็บตัวอยู่อีกเหรอ?”เด็กสาวผมเขียวถาม เขาหันมา
“อ่า”เขาตอบกลับแบบเฉยเมย
“เอ่อ….คริสโตเฟอร์
คือว่า-”
กริ๊ง ~ !
เสียงออดดังขึ้น
พวกนักเรียนพากันร้องดีใจกันใหญ่และรีบพากันออกจากห้องโดยไม่-รีรอ เด็กสาวผมเขียวนาม ‘อากิเนะ’ มีท่าทางเลิ่กลักทันที เด็กชายตรงหน้านาม
‘คริสโตเฟอร์’
ลุกขึ้นพลางหยิบกระเป๋ามาสะพายที่ไหล่
อากิเนะเห็นดังนั้นจึงรีบไปหยิบกระเป๋าตามคริสโตเฟอร์ที่เดินออกไปแล้ว
“เอ่อ…คริสโตเฟอร์จัง คือว่านะ-”ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยจบเขาก็พูดแทรกทันที
“อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อเน่าๆแบบนั้น คุณอากิเนะ”
“เอ่อ…จ้ะ”อากิเนะตอบเสียงอ๋อยเพราะโดนดุ
อากิเนะเดินตามคริสโตเฟอร์ต้อยๆ
เขาไม่เคยเอ่ยเปิดประเด็นพูดเป็นคนแรกหากว่าสถานการณ์ในตอนนั้นไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ
อากิเนะเธอเป็นคนเดียวที่กุมความลับบางอย่างของคริสโตเฟอร์เอาไว้ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นความลับระหว่างเธอกับเขาเท่านั้น ทั้งสองเดินมาจนถึงล็อคเกอร์ปกติแล้วพอถึงช่วงประมาณใกล้ถึงล็อกเกอร์อากิเนะมักจะชวนคุยก่อนเป็นคนแรกแต่ว่า….วันนี้คริสโตเฟอร์อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรเหมือนกับว่ามีแผน
‘อะไร’ บางอย่างที่จะทำในคืนนี้
ตอนแรกอากิเนะคิดไว้ว่าจะชวนคริสโตเฟอร์ไปทานคาเฟ่ต์ที่เปิดใหม่ข้างๆโรงเรียน คริสโตเฟอร์หยิบรองเท้าออกมาวางบนพื้นก่อนจะเก็บรองเท้าที่ใส่อยู่เข้าล็อคเกอร์ เขาหันมาหาอากิเนะและบอกเธอว่า
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ให้คิดว่าผมไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วถึงแม้ว่าใครจะถามไถ่ก็ตาม”อากิ-เนะเบิกตากว้างพร้อมกับรีบคว้ามือของเขาไว้
“อย่าบอกนะว่า….-”
“ชู่ว….ฉันไม่เป็นไร
ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยเมื่อไรผมจะโทร.มาหา”อากิเนะปล่อยมืออีกฝ่ายให้เดินไปคนเดียวทิ้งไว้เหลือแค่เธอลำพัง
นายจะต้องกลับมานะ….อากิเนะได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ
คริสโตเฟอร์เดินเร็วขึ้นเพื่อจะกลับบ้านเพื่อไปสะสางปัญหาที่ไร้ผู้คนจะเชื่อคำโกหกที่ออกมาจากปากของครอบครัวของเขา
เมื่อมาถึงรูปลักษณ์บ้านของเขาเหมือนกับคฤหาสน์หรูหราแต่มันปะปนไปด้วยจิตใจที่เน่าเฟะของครอบครัวของเขา
คริสโตเฟอร์เดินเข้าไปก็พบว่าแม่ของเขากำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ที่ห้องโถง(คิดว่าเป็นคุณหนูมีคนรับใช้รึไง!?/ไรท์)
“ไง! เจ้าลูกชายแสนน่ารัก!”แม่กล่าวออกมาอย่างประชดประชัน
“สวัสดีครับ คุณแม่”คริสโตเฟอร์กล่าวกลับ
“ปกติจะต้องเป็นคุณลูกไม่ใช่รึอย่างไรที่ต้องทักทายแม่ก่อน แบบนี้ต้องลงโทษด้วยการเฝ้าบ้านเหมือนกับหมา
2 อาทิตย์และไม่ต้องไปโรงเรียนด้วยล่ะ เพราะฉันกับผัวจะไปเที่ยวกัน”พอพูดจบเจ้าตัวก็เดินชนไหล่ของคริสโตเฟอร์อย่างไร้ความเมตตา
คริสโตเฟอร์ปลายตามองประตูที่ปิดสนิทไปแล้วด้วยความสมเพชก่อนจะขึ้นห้องไปหยิบของที่เตรียมไว้และชาจแบ็ตโทรศัพท์ให้พร้อมกับการ
‘หลบหนี’ ที่ได้กำหนดเวลาเอาไว้
19 : 00 PM
“ได้เวลาแล้ว”
เขากล่าวออกมาพร้อมกับสะพายเป้สีดำและออกจากบ้านโดยไม่ลืมทิ้งข้อความเอาไว้ว่า…..
‘ขอบคุณที่เลี้ยงผมมาตลอด ตั้งแต่วันนี้ผมจะไม่ทำให้เดือนร้อนแล้ว
จาก คริสโตเฟอร์’
คริสโตเฟอร์นั่งรถแท็กซี่ไปสถานีรถไฟเพื่อไป ‘สถานที่’
นั้นที่อยากจะไปส่วนค่าเงินไม่ต้องเป็นห่วงจิกจากพ่อคนใหม่เรียบร้อยแล้ว เมื่อมาถึงสถานีบรรยากาศวังเวงมากจนหน้าขนลุก
“สวัสดีค่ะ^^”พนักงานเอ่ยตามระเบียบ
“สวัสดีฮะ…คือว่ามีตั๋วไป ‘ที่นั้น’ ไหมฮะ?”พนักงานสะดุ้งเฮือกเพราะไอ ‘สถานที่’ที่ว่านั่นเป็นสถานที่ของเหล่าพวก
‘Creepypasta’ อาศัยอยู่นั่นเอง
“มะ…มีค่ะ!
ว่าแต่ว่า…แน่ใจแล้วเหรอคะ?”พนักงานถาม
“ฮะ”
----------------------------------------------------------------------------------------------
บทนำก็ได้จบลงไปแล้วนะคะ^^
พยายามแอบมาแต่งบ้างเพราะว่าจะอ่านหนังสือสอบยาวๆแล้วค่ะ พยายามไม่ให้ตัวเองแตะคอมพิวเตอร์ด้วยค่ะT^T ทรมานมากเลยค่ะการสอบเข้าคือแบบ...เราเป็นพวกชอบแบบเล่นเกมอ่ะค่ะ แล้วแบบไม่ให้มาเล่นเกมแบบกะทันหันแบบนี้มันก็คงห้ามใจไว้ไม่ได้อ่ะค่ะ
ถ้ามาลงช้าก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ (มาสั้นนิดนึงไม่รู้จะจุใจรึเปล่าT_T)
ความคิดเห็น