Love's Miracle

เนื้อเรื่อง

“ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะทำนะครับแม่.. ผมรู้ว่าอะไรจะเกิด ผมตัดสินใจแล้วนะครับ..” แฮร์รี่พูดกับรูปภาพพ่อกับแม่ของเขา แล้วส่งรอยยิ้มให้ทั้งคู่..

จากนั้นเค้าก็ลุกขึ้น เก็บของใส่กระเป๋า.. แล้วลากมันออกมาจากห้องประธาน ลากมันมาเรื่อยๆ และวางเอาไว้ที่หน้าห้องโถง..

ขณะที่เค้าเดินเข้าไปในห้องโถง สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาด้วยสายตาที่เหยียดหยามและสมเพช เขาไม่สนใจต่อสิ่งรอบข้าง เพียงแต่มุ่งหน้าไปหามักกอลนากัล ศาสตราจารย์ใหญ่คนปัจจุบัน..
เสียงอื้ออึงเงียบลง.. ทุกคนกำลังสนใจกับเด็กชายที่ตรงเข้ามาในห้องโถงคนนั้น..

“เธอมีอะไรหรือเปล่า คุณพอตเตอร์..” มักกอลนากัลเดินออกมาจากโต๊ะที่นั่งรับประทานอาหารและตรงมาหาแฮร์รี่..
“ศาสตราจารย์ครับ.. ผมตัดสินใจแล้ว..” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และสายตาที่มั่นคงจับจ้องไปยังมักกอลนากัล
“ตัดสินใจ..?? ตัดสินใจอะไรกันหรือ คุณพอตเตอร์ ฉันไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยซิ..” มักกอลนากัลถามเค้าด้วยสีหน้าที่งุนงงอย่างมาก..
“ผมจะไปจัดการกับโวลเดอร์มอร์ครับศาสตราจารย์..” เสียงอื้อึงในห้องเริ่มกลับมาอีกครั้ง นักเรียนบางคนเอามือขึ้นป้องปาก ตกใจกับสิ่งที่แฮร์รี่พูดขึ้น
“ห..หา !!! เธอว่าอะไรนะ.. ฉ..ฉันไม่เห็นด้วย ฉันไม่อนุญาต” มักกอลนากัล ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและไม่อนุญาตให้เค้าไปเผชิญหน้ากับคนที่คุณก็รู้ว่าใครโดยลำพังเด็ดขาด..
“แต่ศาสตราจารย์ครับ.. ผมจำเป็นต้องทำ ผมต้องแก้แค้นคนที่พรากคนที่ผมรักไป.. ศาสตราจารย์ครับ.. ปล่อยผมไปเถอะนะ..” แฮร์รี่พยายามอ้อนวอนมักกอลนากัลอย่างเต็มที่..
“ม..ไม่ได้เด็ดขาดพอตเตอร์.. เรื่องนี้ฉันขอโทษ ฉันให้ไม่ได้จริงๆ และเชื่อเถอะว่าถ้าเป็นดัมเบิลดอร์ เค้าก็คงไม่เห็นด้วย.. หยุดพูดซะ แล้วกลับไปที่โต๊ะของเธอได้แล้ว” มักกอลนากัลไล่ให้เค้ากลับไปที่นั่งในบ้านของเขา
“ถึงศาสตราจารย์จะไม่ให้ผมไป แต่ผมก็จะไป..” แฮร์รี่พูดด้วยแววตามุ่งมั่นก่อนจะหันหลังและเดินกลับออกไป
“เดี๋ยวก่อนพอตเตอร์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” มักกอลนากัลสั่งให้เขาหยุด แต่เขาไม่ยอมหยุด และยังคงเดินต่อไป
“ไม่ได้นะ.. แฮร์รี่.. !!!!!!!!!! เธอจะไปคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด !!!” เสียงของใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยดีดังขึ้น ทำให้เขาต้องหยุดชะงักลง และหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น.. ที่ตอนนี้เธอลุกขึ้น และกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว..

“ฉัน.. ฉันขอโทษ.. เฮอร์ไมโอนี่.. มันสายไปแล้ว.. ลาก่อน..” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง ก่อนที่จะหันหน้าแล้วมุ่งหน้าเดินออกไป
“พอตเตอร์หยุด.. ฉันสั่งให้หยุด คุณฟิลช์.. ป้องกันปราสาท !!!” ขณะที่ฟิลช์กำลังจะวิ่งออกไปเพื่อป้องกันประตูฮอกวอตส์

“สตูเปฟาย !!!” เสียงร่ายคาถาก็ดังขึ้น..
“เธอทำแบบนั้นทำไมพอตเตอร์ !!!” มักกอลนากัลถามด้วยน้ำเสียงตกใจ เพราะไม่คิดว่าแฮร์รี่จะกล้าทำร้ายเขา..
“ไม่เป็นไรครับศาสตราจารย์.. เดี๋ยวผมจะจัดการพอตเตอร์ให้เอง” สเนปบอกกับมักกอลนากัล ก่อนที่เขาจะเดินตรงมายังแฮร์รี่..
“หยุดตรงนั้นนะครับ ศาสตราจารย์.. ผมไม่อยากทำร้ายอาจารย์นะ.. ” แฮร์รี่บอกกับสเนปที่กำลังเดินเข้ามาใกล้แฮร์รี่..
“พอตเตอร์.. เธอก็รู้อยู่แก่ใจ.. หยุดซะ.. แล้วกลับไปที่โต๊ะของเธอ..” สเนปปลอบแฮร์รี่ เพื่อให้แฮร์รี่อ่อนใจ
“ผมขอโทษนะครับ.. แต่ผมจำเป็น .. เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส !!!!!!!!!” สิ้นสุดเสียงร่ายคาถา ร่างของสเนปก็ถูกสาปให้ติดกันและล้มลง..

ตึง.. ตึง.. ตึง..

“พระเจ้า.. นั่นมันเสียงอะไรกันน่ะ..” มักกอลนากัลอุทานด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและเป็นกังวลสุดขีด..

แล้วมันก็ไวเหมือนความคิด เมื่อมักกอลนากัลอุทานจบ.. กลุ่มผู้เสพความตายก็เดินเข้ามาในห้องโถง..

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  อ๊ากกกกกกกกกกกกก..” เสียงของนักเรียนพากันตกใจเมื่อเห็นเหล่าผู้เสพความตายที่ยกทัพมาอย่างใหญ่โต และพวกผู้เสพความตายก็หยุดลงที่หน้าประตูห้องโถง พร้อบๆกับทางที่ถูกแหวกออกเรื่อยๆ แล้วมีใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

“พระเจ้า.. โวลเดอร์มอร์ !!” เสียงของคอร์ลินนักเรียนปี 6 อุทานออกมา
“กล้ามากนี่ !! ไอ้หนู.. ที่เรียกชื่อข้า อวาดาเคดาฟรา !!!!!!!!!!!!!” สิ้นสุดเสียงการร่ายคาถา คอร์ลินก็ล้มลงแน่นิ่งไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!” กลุ่มนักเรียนหญิงที่อยู่ใกล้บริเวณที่คอร์ลินหมดลมหายใจพากันกรีดร้องออกมา..
“เป็นไงบ้างล่ะ มักกอลนากัล ไม่เจอกันนานเลยนะ.. เฮอะๆๆ ฮอกวอตส์คงวุ่นวายน่าดูหล่ะสิท่า.. ผู้ยิ่งใหญ่อย่างอัลบัส ดัมเบิลดอร์ ไม่อยู่แล้วเนี่ย ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆ” โวลเดอร์มอร์หัวเราะออกมาอย่างดีใจในผลงานที่ไม่ได้ตั้งใจนั่น..
“วันนี้ทำไมเงียบจังแฮะ ตอบหน่อยซี่ มักกอลนากัล.. หึๆๆ” โวลเดอร์มอร์เย้ยหยัน พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสยะออกมาได้อย่างน่าเกลียด..

“พรีเฟ็คทุกบ้านฟังฉัน.. !!! พานักเรียนในบ้านของเธอกลับไปที่หอเดี๋ยวนี้ !!!!” มักกอลนากัลออกคำสั่งแก่พรีเฟ็คทุกบ้าน ก่อนที่จะมีนักเรียนสูญเสียมากกว่านี้..
“ครับ/ค่ะ ศาสตราจารย์” พรีเฟ็คทั้ง 4 บ้าน รับคำสั่ง และกำลังรีบพานักเรียนออกจากห้องโถงโดยเร็วที่สุด..
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก หึๆๆ เหล่าสหายของข้า.. จัดการพวกมัน !!!!” ถึงคราวโวลเดอร์มอร์ออกคำสั่งแก่เหล่าผู้เสพความตายบ้าง
“ขอรับ/ค่ะ นายท่าน !! อวาดาเคดาฟรา !!!!!!!!!!!!!!!!!” เหล่าผู้เสพความตายพร้อมใจกันรับคำสั่งของผู้เป็นนาย และร่ายคาถาใส่พวกนักเรียน.. นักเรียนที่โดนคาถาพิฆาตของเหล่าผู้เสพความตายพากันล้มลง..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ฮือๆๆๆ” เหล่านักเรียนในห้องตกใจและพากันร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆ เสียงเหล่านี้หล่ะคือความสุขของข้า ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆ” โวลเดอร์มอร์โพล่งออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เขย่าขวัญนักเรียนหลายๆคน..
“แกทำเกินไปแล้ว !!!! ถึงเวลาที่แกสมควรตาย !!!!” เสียงของใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความตกใจของเหล่านักเรียน
“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่อุทานออกมาเบาๆๆ  ก่อนที่จะวิ่งออกมาจากเหล่านักเรียนที่เกาะกลุ่มกันอยู่ตรงไปยังแฮร์รี่ แต่ทว่าถูกปาราวตีและรอนรั้งไว้ได้ก่อน
“อย่านะแฮร์รี่ !!! เธออย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฮึกๆ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
“โอ๊ะโอ๊ะโอ๋ !! เจ้าหนู โตขึ้นเยอะนะนี่.. เป็นไงบ้างหล่ะ ผลงานของฉัน ทั้งพ่อแม่ของเธอ ซิเรียส ดัมเบิลดอร์ และพ่อกับแม่ของยัยเลือดสีโคลนนั่น น่าภูมิใจมั้ยหล่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!” โวลเดอร์มอร์พูดถึงบุคคลที่เค้ารักและเสียชีวิตลงไปรวมถึงพ่อแม่ของคนที่เค้ารักด้วย..
“แก !! หยุดพูดได้แล้ว อย่าพล่ามให้มากเลย ตายซะเถอะ” แฮร์รี่โพล่งขึ้นก่อนจะชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
“อวาดาเคดาฟรา !!!!!!!!!!!!!” ทั้งแฮร์รี่และโวลเดอร์มอร์เสกคาถาขึ้นมาพร้อมกัน..

และเป็นอีกครั้งที่ไม้ของทั้งคู่เชื่อมเข้าหากัน.. และก็เป็นอีกครั้งที่ปรากฏภาพของพ่อกับแม่ของเขา .. ซิเรียสและดัมเบิลดอร์.. ทุกคนรวมถึงมักกอลนากัลต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เบื้องหน้า..
“แฮร์รี่ลูกพร้อมแล้วใช่มั้ย !!” ลิลี่ผู้เป็นแม่ของเด็กชายผู้รอดชีวิตถามขึ้น
“ครับ !! แม่ ผมพร้อม..” แฮร์รี่ตอบกับแม่ของเค้าก่อนที่จะพยายามยื้อพลังของไม้โวลเดอร์มอร์ไว้..
“ลูกแน่ใจแล้วนะ !! ว่าลูกต้องการแบบนี้” เจมส์ผู้เป็นพ่อของเขาถามขึ้นบ้าง
“ครับ.. ผมแน่ใจ ผ..ผมพร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตทุกคนที่เหลืออยู่บนโลกนี้.. ผมจะหยุดมันเอง” แฮร์รี่ตอบกับผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เดี๋ยวก่อน !!! สละ.. สละอะไร ฉันไม่เข้าใจ” เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำพูดของแฮร์รี่แล้วถามด้วยความสงสัย แต่ทว่าไม่มีใครตอบอะไรเธอ..
“ไม่นะ.. ไม่ !! แฮร์รี่ยังไม่สมควร.. คือ ยังมีคนอีกหลายคนที่ต้องการเค้า ยังไม่ถึงเวลาของเขา มันต้องมีทางอื่นสิ แฮร์รี่ อย่าทำเลยนะ” ซิเรียสเตือนสติของแฮร์รี่ แต่แล้วดัมเบิลดอร์ก็ได้พูดขึ้นบ้าง..
“ไม่มีทางไหนที่จะยับยั้งโวลเดอร์มอร์ได้นอกจากวิธีนี้ แฮร์รี่ตัดสินใจแล้ว เค้าใช้เวลาคิดมานานถึง 1 ปี เค้าพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกคนแล้ว เธอทำถูกแล้วหล่ะแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดให้กำลังใจแฮร์รี่ พร้อมกับส่งรอยยิ้มเป็นกำลังใจให้เค้า แฮร์รี่รู้สึกอบอุ่น แล้วเค้าก็ยิ้มตอบดัมเบิลดอร์ ถึงแม้จะเป็นเพียงเวลาชั่ววูบก็ตาม

จากนั้นดัมเบิลดอร์ก็ได้หันไปทางบรรดาเพื่อนๆของแฮร์รี่
“พวกเธออยากรู้รึเปล่า.. ว่าทำไมแฮร์รี่เค้าถึงตีตัวออกห่างจากพวกเธอ..” ดัมเบิลดอร์กล่าวเป็นเชิงให้บรรดาเพื่อนๆของแฮร์รี่ตั้งใจฟัง..
“ก็เพราะว่า.. แฮร์รี่เค้าไม่อยากให้คนที่เค้ารักต้องมาตายลงอย่างพวกฉัน.. เค้ารู้ว่าคนที่อยู่รอบตัวเค้าจะต้องตาย เพราะฉะนั้นจึงออกห่างจากพวกเธอ ทีนี้ก็เข้าใจกันแล้วสินะ เค้าไม่ได้ตั้งใจจะไม่คุยกับพวกเธอ เค้าเป็นห่วงพวกเธอนะ พวกเธอกำลังเข้าใจเค้าผิด เค้าช่วยปกป้องพวกเธอนะ จำเอาไว้ !!” ดัมเบิลดอร์พูดเตือนสติพวกเพื่อนๆของแฮร์รี่
เมื่อเพื่อนๆของเขาได้ฟังจากปากดัมเบิลดอร์ก็เข้าใจถึงสิ่งที่แฮร์รี่ทำไป และร้องไห้ออกมา..

“เอาหล่ะ.. เธอพร้อมแล้ว พวกฉันไปหล่ะนะ ขอให้เธอโชคดี” ดัมเบิลดอร์พูดทิ้งท้าย ก่อนที่วิญญาณของทั้งสี่จะลอยสูงขึ้นและสลายหลอมรวมไปกับเส้นทางที่เชื่อมไม้กายสิทธิ์ของทั้งสอง..
“ลาก่อนนะทุกคน..” เขาหันไปมองทางเพื่อนๆของเขา แล้วส่งรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดให้พวกเพื่อนๆ ของเขา และคนที่เขารักที่สุด ‘เฮอร์ไมโอนี่’ เขาเรียกชื่อนั้นในใจ.. ‘ลาก่อนนะ.. ดวงใจของฉัน’ แฮร์รี่คิด ก่อนจะกลั้นใจใช้พลังที่มีสุดท้ายในตัวของเขา..

“อ้ากกกกกกกก!!” หลังจากเสียงร้องของแฮร์รี่ เส้นทางเชื่อมโยงระหว่างไม้กายสิทธิ์ทั้งสองก็ขาดออกจากกัน แล้วสะท้อนกลับเข้าหาตัวผู้เสกคาถา..
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย มันต้องไม่เป็นแบบนี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!! ” แฮร์รี่เห็นภาพของโวลเดอร์มอร์ดิ้นทุรนทุรายและกรีดร้อง ก่อนจะค่อยๆสลายไปต่อหน้าต่อตาของเขา.. เหล่าผู้เสพความตายก็พากันสลายไปตามเจ้านายของมันพร้อมๆกับเสียงร้องของพวกนั้นด้วย

“อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!”

เมื่อภาพของเหล่าผู้เสพความตายสลายไปจนหมดสิ้น แฮร์รี่ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่แล้ว.. สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ..

“อะฮึกๆ ” แฮร์รี่กระอักเลือดออกมาทางปากอย่างมาก เฮอร์ไมโอนี่ที่เห็นคนแรกรีบตรงเข้าไปหาเค้าทันที..

ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปหาเค้า เธอก็เข่าอ่อน และล้มลงนั่งข้างๆตัวเขา.. พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมามากกว่าครั้งไหนๆ
“ฮ..แฮร์รี่.. เธอ.. ท..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามแฮร์รี่พลางยกตัวของแฮร์รี่ขึ้นมาบนตักของเธอ..
“เหอะๆ ฉัน..ก็ ม..ไม่รู้เหมือนกัน ที่จริง.. ฉัน น.. น่าจะตายตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉันโดนคำสาปพิฆาตเข้าอย่างจัง แต่ทำไมฉัน ม..ไม่ตายทันที ก็ไม่รู้เหมือนกัน..” แฮร์รี่พูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มปรากฎขึ้น.. ทั้งๆที่เขาจะตายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า..
“ฮ..เฮอร์ไมโอนี่.. ฉ..ฉันมีอะไรอยากจะบอกเธอ.. ฉ..ฉันขอโทษสำหรับเรื่องวันนั้น.. น..ในห้องโถง.. ฉ..ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอแบบนั้น.. ฉ..ฉันมันโง่เอง.. ท..ที่ไม่ยิมบอกเธอ ต..ตั้งแต่ตอนนั้น.. ฉันขอโทษ.. สุดท้ายนี้ก่อน.. ท..ที่ฉันจะตาย ฉ..ฉันอยากจะบอกอะไรเธอบางอย่าง.. ฉ..ฉันอยากให้เธอตั้งใจฟังนะ จะได้มั้ย..” แฮร์รี่พูดด้วยความลำบาก เพราะร่างกายเขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว เขาใกล้จะหมดลมหายใจเต็มที
“ได้สิ.. ได้ ธ..เธอจะบอกดอะไรฉัน ฉันจะรับฟังทุกอย่าง.. แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งน้ำตาที่ไหลพรากขึ้นเรื่อยๆ..
“ฉ.. ฉัน อยากจะบอกเธอว่า.. ฉ..ฉัน..รัก..เธอ อ้าก !” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เพราะเขารู้ตัวดีว่า เขากำลังจะตายแล้ว.. เฮอร์ไมโอนี่เองก็รู้สึกดีใจปนไปกับความเศร้า และร้องไห้ดังขึ้น
“ย..อย่า..ร้องไห้เลยนะ.. ค..คนดีของฉัน เวลาเธอยิ้ม มันทำให้ฉ..ฉันมีความสุขมากเลย.. ร..รู้มั้ย.. แล้วฉันก็อยากขออะไรอีกสักอย่างจะได้มั้ย..”
“อะไรล่ะ.. ธ..เธออยากได้อะไร ฉันจะให้เธอตามต้องการ.. ทุกอย่าง..” เฮอร์ไมโอนี่บอกกับแฮร์รี่ด้วยน้ำตา..
“ฉ..ฉันอยากให้เธอ.. จ..จูบฉัน จะได้มั้ย.. ” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและแผ่วเบาเต็มที เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าแฮร์รี่กำลังจะจากเธอไปแล้ว
“ได้ๆๆ.. ฉันจะให้เธอ..” เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็ประทับริมฝีปากของเธอลงบนริมฝีปากของชายคนนั้น เธอบรรจงจูบลงอย่างนิ่มนวลและบรรจงอย่างที่สุด เมื่อเธอถอนริมฝีปากของเธอออกมา .. แฮร์รี่ก็พูดคำสุดท้ายในชีวิตของเขา
“รอน.. นายดูแลเฮอร์ไมโอนี่ให้ด..ดีๆนะ  ลาก่อน.. ฉันมีความสุข.. ที่ได้พบเธอ และได้.. รักเธอ ฉันรักเธอ”  แฮร์รี่นำมือของเขาไปจับบนใบหน้าของหญิงสาวที่เขารักที่สุด และทันทีที่สิ้นสุดเสียงของแฮร์รี่มือของเขาก็ตกลงมา เป็นสัญญาณว่าเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว..

บรรยากาศโดยรอบอยู่ในความเศร้า มีแต่เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ มีเพียงก็แต่เสียงคร่ำครวญของเฮอร์ไมโอนี่ และเสียงอาลัยอาวรณ์ของเธอเท่านั้น
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย !! แฮร์รี่ เธออย่าจากฉันไปปปปปปปปปปป ฉันไม่ได้รักรอน ฉันรักเธอ เธอได้ยินมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แฮร์รี่ !!!!!!!!!!!!!!!!!! ฮือๆๆ” เธอคร่ำครวญและกอดศพของชายอันเป็นที่รักของเธออยู่อย่างนั้น.. ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นจากศพของเขา และหยิบไม้กายสิทธิ์ออกจากเสื้อคลุมของเธอโดยที่ไม่ให้ใครเห็น .. ก่อนที่เธอจะพึมพำกับตัวเอง

“แฮร์รี่.. ไม่มีเธออยู่ในโลกนี้.. ฉันก็อยู่ไม่ได้อีกต่อไป.. ฉันจะไปอยู่กับเธอ  แฮร์รี่” สิ้นสุดเสียงของเธอ เธอก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาระดับลำคอ ก่อนที่จะร่ายคาถาออกมา

รอนซึ่งเห็นเหตุการณ์อยู่ ก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา..
“เธอจะทำอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ อย่านะ.. เอ็กซ์เปลลิอาร์มัส”

“อวาดาเคดาฟรา !!!!!”

สิ้นสุดเสียงการร่ายคาถาของทั้งคู่ แต่ว่าความไวของเฮอร์ไมโอนี่มีมากกว่า ทำให้คาถาพิฆาตเสกจบและสัมฤทธิ์ผลของมัน ก่อนที่คาถาของรอนจะทำให้ไม้กายสิทธิ์ของเธอกระเด็นออกไป

เมื่อเธอโดนคาถาพิฆาต เธอก็ล้มลงข้างแฮร์รี่ และหมดลมหายใจในอ้อมแขนของเขา มืออีกข้าง ก็ได้ประสานทาบทับกันโดยบังเอิญ เป็นสัญญาว่า ‘รักของทั้งคู่จะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์’


..บทส่งท้าย..

หลังจากมักกอลนากัล.. คลายคาถาของฟิลช์แล้ว เธอก็ใช้ให้ฟิลช์ไปตรวจนักเรียนที่ถูกฆ่า..

“มีนักเรียนถูกสังหารกี่คนคุณฟิลช์..” มักกอลนากัลถามขณะที่ฟิลช์กำลังเดินมา
“เอ่อ.. ถ้ารวมคุณพอตเตอร์กับคุณเกรนเจอร์ด้วย ก็.. 47 คนครับ” ฟิลช์ตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา..
“เฮ้อ..!! ฉันมันเป็นอาจารย์ใหญ่ที่แย่จริงๆ.. คุณฟิลช์รบกวนช่วยส่งข่าวให้พ่อแม่ของเด็กที่ถูกสังหารด้วยนะ..” มักกอลนากัลตอกย้ำตัวเอง ก่อนจะสั่งการฟิลช์
“ไม่หรอกครับ.. อาจารย์ใหญ่ อาจารย์เป็นอาจารย์ใหญ่ที่ดีมาก.. อย่าโทษตัวเองเลย.. ผมจะจัดการเรื่องเด็กที่ถูกสังหารให้ครับ..” ฟิลช์ให้กำลังใจเธอ..
“ขอบใจมากนะ..” เธอยิ้มก่อนที่จะหันหลังขึ้นห้องทำงาน..
“เอ่อ !.. ศาสตราจารย์ครับ แล้วศพของคุณพอตเตอร์กับคุณ.. เกรนเจอร์หล่ะครับ”
“ก็.. ฝังไว้คู่กันใกล้ๆกับหลุมศพของดัมเบิลดอร์และซิเรียสละกันนะ..” มัลกอลนากัลสั่งก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป..

‘แฮร์รี.. ขอบคุณมากนะ.. ที่บอกความในใจกับฉัน ฉันสัญญาว่าฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ ฉันสัญญาว่าจะเป็นกำลังใจให้เธอ ฉันรักเธอ เราจะอยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์..


จบแล้วครับ  เรื่องนี่มิใช่เรื่องจริงนะ  เป้นจินตนาการของพี่กฤช  รัฐมนตรีของเว็บบอร์ดครับ  ตอนนี้บทสรุปที่แท้จริงออกมาแล้ว
ยังไงก็อย่าลืมไปหาซื้อ แฮร์รี่  พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต มาอ่านกันนะ