ลมหายใจแห่งความคิดถึง

เนื้อเรื่อง

-

ลานกว้างโล่งในบริเวณอาคารผู้โดยสารขาออกแห่งนั้น
ผู้โดยสารกันกระจัดกระจาย บ้างนั่ง บ้างยืน
บ้างเดินชมสรรพสินค้าจากร้านเล็กๆที่ตั้งเรียงรายอยู่โดยรอบตัวอาคาร....
มุมทางเดินแห่งหนึ่ง หนุ่มสาวคู่หนึ่งยืนแยกตัวจากผู้โดยสารอื่นๆ

ข้างกายหญิงสาว
มีกระเป๋าวางไว้อย่างสงบเป็นสัญญาณแสดงชัดเจน...เธอเองก็เป็นผู้โดยสารของ
การเดินทางในครั้งนี้เช่นกัน
บรรยากาศโดยรอบคนทั้งสอง
เหงาเศร้า...ความอาวรณ์แทรกตัวอยู่ในทุกอณูของ
สายลมที่เล่นล้อกับเส้นผมยาวสลวยที่มัดรวบเรียบร้อยอยู่เบื้องหลังของหญิงสาว
` ความจริง นิวไม่ต้องมาส่งเพลงก็ได้ `
หญิงสาวพยายามฝืนสีหน้าให้ร่าเริงขณะพูดทั้งๆที่... .
ตรงข้ามกับหัวใจ
` ทำไมล่ะ เพลงกลัวใครๆหาว่าผมโอเว่อร์หรือ `
` คนโอเว่อร์ `... .

.ทำน้ำเสียงเจือความน้อยใจที่ปิดไม่มิด
คนฟังจับน้ำเสียงนั้นได้ทันใด
นิ้วมือขาวๆเอื้อมมาแตะริมฝีปากชายหนุ่มไว้.. . .

` นิวจ๋า. .. . ทำไมพูดแบบนี้
นิวน่าจะรู้ว่าทำไมเพลงถึงพูดแบบนี้`
เธอละมือตัวเองลงมาแล้วใช้มันประคองมือของชายหนุ่มไว้แทน
` เพราะเห็นนิวมาส่งเพลงแบบนี้สิ
จะทำให้เพลงไม่อยากไป
แค่คิดว่าเราต้องอยู่ไกลกันเพลง.. .. .เพลงใจหาย `
น้ำเสียงตอนท้ายๆห้อยระโหย
` ไม่ !!! ` ชายหนุ่มเสียงแข็งขึ้นเพียงนิด
หากใบหน้าจริงจัง `
อย่าให้ผมเป็นตัวขัดขวาง อนาคตของเพลง
หน้าที่ของเพลงคือก้าวไปหาความก้าวหน้า
ส่วนหน้าที่ของผมคือ... . .`

ชายหนุ่มพลิกมือตัวเองเปลี่ยนมือเล็กขาวไว้ในอุ้งมือของตัวแทน
` หน้าที่ของผมคือคอยชื่นชมความสำเร็จของเพลง
และมองเห็นเพลงเติบโตขึ้น
งดงามขึ้นในทุกๆด้าน `
น้ำเสียงตอนท้ายอ่อนหวานนัก
` สัญญานะเพลง
ว่าจะนำความสำเร็จมาให้ผมได้ร่วมยินดีด้วย `
สาวน้อยพยักหน้านิดๆ ยิ้มใสหวานระบายเต็มหน้า
แม้แววตาจะยังแฝงแววเศร้าจางๆ ริมฝีปากบางแย้มช้าๆ
` เพลงรู้ เพลงเข้าใจ ขอบคุณนิวนะคะ แต่.. .. .
เพลงกลัว...
..กลัวว่าจะต้อง
คิดถึงนิว แล้วนิวจะไม่คิดถึงเพลงน่ะสิ `
ชายหนุ่มส่ายหน้านิดๆ สายตาที่มอง * คนขี้กลัว *
เปี่ยมพ้นไปด้วยความเอ็นดู
รอยยิ้มแตะแต้มบนใบหน้านิดๆทำให้หน้าขรึมนั้นดูสว่างสดใสขึ้น
นิวค่อยๆยกมือขึ้นปัดปอยผม ที่ปรกลงใกล้ๆดวงตากลมโต
ก่อนจะก้มลงสบประสานกับสายตาคู่นั้น.. .. .เนิ่นนาน
` เพลงหลับตาสิ ` คนตัวสูงกว่าพูดเบาๆ
หญิงสาวเอียงคอนิดๆ
ก่อนจะทำตามที่ชายหนุ่มพูด คนตาโตหลับตาลงช้าๆ
` เพลงได้ยินเสียงอะไรมั้ย ` ชายหนุ่มถามเบาๆ
เสียงจ้อกแจ้กจอแจจากผู้คนรอบข้าง
ยังคงดังลอดมาเป็นระยะ.....หญิงสาว
สั่นศีรษะก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น
` เสียงคนดังจะตาย ไม่เห็นได้ยินอย่างอื่นเลย `
เพลงบ่น
` นั่นล่ะ เสียงลมหายใจแห่งความคิดถึงของผม `
ใบหน้าคร้ามแต้มรอยแย้มไว้นิดๆ
` จำไว้นะเพลง
เมื่อไหร่ก็ตามที่มีเสียงดังขึ้นรอบๆตัวเพลง
เสียงเหล่านั้นแทนความคิดถึงของผม
ไม่ว่าคนพูดจะเป็นใคร
ผมฝากความคิดถึงของผมไปกับเสียงเหล่านั้นแล้ว. .. .`
ชายหนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง
` แล้วเมื่อไหร่ที่รอบตัวเพลงเงียบสงัด `
คนตัวโตนิ่งไปชั่วครู่

ก่อนจะโน้มกายมากระซิบข้อความที่ริมหูของสาวหน้าใสตรงหน้า
` เสียงของผมจะดังขึ้นที่ริมหูของเพลงเสมอ `
จบประโยคนิวค่อยๆถอยกลับมายืนที่เดิมใบหน้าขาวๆแดงก่ำ
นิวก้มลงมองใบหน้านั้นอย่างแสนรัก
` เพลงคิดว่ามันพอจะแทนความคิดถึงของผมได้มั้ย `
คนตาโตก้มหน้าลงพยักหน้าเบาๆ.. . .

` รีบกลับมานะเพลง ผมจะคอยความสำเร็จของเพลงเสมอ
หัวใจดวงนี้จะคอยเวลาที่เพลงกลับมาพร้อมกับความสำเร็จ `
เพลงส่งยิ้มมาแทนคำตอบ ชายหนุ่มจึงดึงของบางอย่างออกมา
จากในถุงที่วางอยู่ข้างตัว มันเป็นนาฬิกาทรายเล็กๆ
ทรายละเอียดภายในหลอดแก้วเป็นสีฟ้าสด เขาคว่ำขวดลง
ทรายเม็ดเล็กๆเริ่มไหลพรูลงมาสู่ด้านล่างของหลอดแก้ว
` ความรักของผม.. .. ..ถ่ายเทไปให้เพลงเสมอ
ตราบใดที่เพลงยังเห็นคุณค่าของมัน`
ทรายไหลลงช้าๆจนกระทั่งเม็ดทรายสุดท้าย...
..หล่นร่วงลงสู่เบื้องล่าง

มือคร้ามชูมันขึ้นระดับสายตา เพลงมองตามมือนั้น
` ตราบใดที่เพลงรู้สึกว่าความรักของผมยังมีค่า `
เขาสบตาเธอเนิ่นนาน ก่อนค่อยๆหมุน
ข้อมือกลับข้างนาฬิกาอีกครั้ง
ทรายเม็ดเล็กค่อยไหลพรูลงมา
ทำหน้าที่ของตนอย่างเที่ยงตรง
นิวพูดช้า.. . ...แจ่มชัด หากทว่าอ่อนหวาน
ความรักของผมมีให้เพลงเสมอมันจะถ่ายเทจากหัวใจดวงหนึ่งไปที่หัวใจอีก
ดวงหนึ่ง ตราบเท่าที่เวลาหมุนผ่านไป `
เขาส่งนาฬิกาใส่ลงในมือเธอ
เพลงยกนาฬิกาทรายขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนกดลงตรงกลางใจ
` เพลงจะรักษาความรักของนิวไว้.. .

...ใกล้ๆหัวใจของเพลง.....แน่นอน`
เธอรับคำ
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารดังขึ้นทั่วอาณาบริเวณนั้น
นิวก้มลงหยิบกระเป๋าของเพลง
ขึ้นมากระชับไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับจองมือขาวๆ
พาเดินมายังประตู
` ได้เวลาที่เพลงต้องไปแล้ว จำไว้นะ
ผมจะมารอเพลงที่นี่
ตรงที่ๆผมส่งเพลง
หญิงสาวพยักหน้ารับ หยดน้ำตาเล็กๆหยาดลงจากหางตา
` จะได้เหมือนเพลงไม่ได้ไปไหนไกลใช่มั้ย`

ชายหนุ่มยิ้ม
ผู้โดยสารอื่นๆ ทยอยกันเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง
สายตาหลายคู่เริ่มหันมามอง คนทั้งสอง
นิวส่งกระเป๋าให้หญิงสาว
คนทั้งคู่ถ่ายเทกระแสแห่งความอาลัยทางสายตา
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
` เฮ้ย! จะลากันอีกนานมั้ย ถ้านานรอคันหลัง
สายนี้ออกทุก 5 นาทีนะน้องนะ!!!
`

กระเป๋ารถเมลล์ตะโกนออกมาจากด้านหลังรถประจำทางเพลงรีบก้าวขึ้นบนบันไดรถก่อนจะทรุด
กายลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหน้า
ก้มหน้าลงหลบสายตาของผู้โดยสารอื่นบนรถ
เสียงบ่นของพนักงาน เก็บสตางค์ยังดังมาเป็นระยะ. .. . ..
` ไอ้นักเรียนสมัยนี้มันยังไงกันวะ
ไปโรงเรียนตอนเช้าแล้วกลับบ้านตอนเย็นแค่นี้
ลากันยังกะจะไปเป็นเดือนเป็นปี นี่ต้นสาย
รถเมลล์นะโว้ย
ไม่ใช่สนามบิน?!? `

-