ซวยซ้ำซวยซ้อน

สวัสดีพี่น้องชาวเด็กดีอีกครั้ง

วันนี้ง่วงมาก ยังหาเวลามาอัพอีก

เพราะฉะนั้นขอเข้าประเด็นเลย ไม่บ่นมาก



วันนี้เราสอบตีขิม

เวลาเราซ้อม เราทำได้ดีและมั่นใจมาก

จนเราเอาเวลาไปตีเพลงอื่นเล่นได้เลย

แต่เวลาสอบ ไม่รู้ทำไมมีความรู้สึก

มันตื่นเต้น...ตัวเย็นเฉียบ กลัว มือสั่น

และอื่นๆอีกมากมายสลับซับซ้อนไปหมด

ยิ่งกว่าตอนไปแข่งตีอีก ทั้งๆที่แข่งตีมีกรรมการสามคน

แต่สอบมีครูคนเดียว

หรือว่าเป็นเพราะ...มีคนดูอยู่เยอะมาก

(เพื่อนต่างห้องเพียบ - -")

ทำให้เราเกิดตีได้ไม่คล่อง กรอไม่ละเอียด

และ...ตีผิด...สะดุด หยุดกึก...TT

และ...เสียคะแนนไปโดยปริยาย

โดนครูดุ ให้ตีใหม่เลย เกิดอะไรขึ้นกับเรา?



ยังดีอย่างที่วิชาภาษาไทย

ครูให้เขียนศัพท์พร้อมคำแปล

อันที่จริงครูบอกคำแปลมาแล้วให้เขียนศัพท์

แล้วเราตอบถูกหมดเลย...



วิชาคณิตศาสตร์ผลสอบท้ายบทโผล่มา

เราได้คะแนนแต่ละข้อเยอะเหมือนกัน

แต่ถ้าเราคิดหาพื้นที่ถูกละก็ เราจะได้คะแนนเพิ่มห้าคะแนน

แต่เราคิดไม่ถูก ทำให้อีกสี่คะแนนจะผ่าน TT^TT

อะไรกัน...??



วันนี้กลับมาถึงบ้าน...ตอนดึกๆแล้ว

ก็หาของไปหาของมา...ตกใจ...

ดิคเรา...หาย...อีกแล้วเหรอ Y_Y

เราอยากร้องไห้มากๆ เลย

แล้วนึกในใจ ทำไมเราต้องใจดีตลอด

ใจดีให้เพื่อนยืมอะไรไปได้ตลอด

เสร็จแล้วตอนหลัง เพื่อนไม่คืนให้กับมือ

จึงทำให้เราลืมดิคเอาไว้...อีกแล้ว

เราเที่ยวโทรหาเพื่อนว่าหยิบดิคเราไปบ้างมั้ย

ไม่มีใครหยิบไป...

เพื่อนคนนึงบอกว่าเห็นแว้บๆเหมือนกัน

ว่าดิคเราวางอยู่บนโต๊ะที่โรงเรียน

แต่มันจะหายไปมั้ย? พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย

อีกอย่างพรุ่งนี้มีประชุมผู้ปกครอง

นักเรียนที่จะไปโรงเรียนพรุ่งนี้

จะมาเจอแล้วเก็บไปมั้ย?

ทางที่ดีเราไม่อยากให้ใครไปยุ่งกับมัน

คิดจะช่วยก็ขอบคุณ แต่ปล่อยไว้อย่างนั้น

จนถึงวันจันทร์แล้วรอให้เรามาเอาไปได้มั้ย??

ไม่ต้องเก็ยไปให้ครูหรอก

ไม่งั้น...ถ้าเก็บไปให้ครู

ก็จะกลายเป็นว่าเราโดนครูดุ คนที่เก็บได้ใบเขียว

ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเราเลยนะ

เย็นนี้มีพวกป.ปลายอยู่แถวๆอาคารที่เราลืมไว้

พวกพี่ๆจะเห็นแล้วเก็บไปรึเปล่า

เก็บไปก็ได้คืนถึงมือ ยากกว่าไม่เก็บอีก

ลองนึกดู ถ้าพี่เค้าเก็บไปให้ครู

ครูก็ไม่ค่อยตามประกาศหาหรอก ก็เก็บไว้งั้น

ส่วนเราก็หาๆๆ แต่เพราะพี่เก็บไปแล้ว

หายังไงก็ไม่เจอหรอก

ถ้าพี่ไม่เก็บไป ปล่อยเอาไว้เฉยๆ รอให้เรากลับไปดู

ยังมีโอกาศได้คืนมากกว่าเยอะแยะเลย

เรา...กลัวจัง

พรุ่งนี้มีเพื่อนไปที่โรงเรียน

เราโทรไปวานให้เพื่อนช่วยดูให้หน่อยดีกว่า



ขณะที่นอนอยู่ในรถจะเข้ากรุงเทพ

เราตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันพราะแรงเบลคของรถพ่อ

เรานอนอยู่จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่มีความรู้สึกเหมือนรถถูกชนยังไงยังงั้นเลย

หมายถึง เบลคแล้วขับหลบไปมา

จนเรากลิ้งตกจะเบาะ...เรากลัว...



เกือบถึงบ้านพ่อเรียกเรา

ถามว่าเรามีเศษตังค์บ้างมั้ย

เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่าทางด่วนเลย

เราก็บอกไม่มี ไม่มีจริงๆ

มีแต่แบงค์ห้าร้อยสองใบ เท้านี้แหล่ะ

พ่อไม่ค่อยจะยอมจ่ายค่าทางด่วยด้วยแบงค์ที่ทอนยาก

อย่างสมมติว่าจ่ายแบงค์ห้าร้อย

กับเงินแค่สิบห้าบาท เค้าจะใช้เวลานาน

ในการหยิบเงินทอน...

พอเราบอกไม่มี พ่อเลยพูดกับเราว่า

"ทำไมช่วยอะไรไม่ได้เลย ไม่มีประโยชน์เลย"

เราผิดเหรอ? อยากถามว่าเราผิดเหรอ?

เล่นพูดแทงใจดำ บวกกับการที่เราคิดมากเรื่องดิค

เราอยากร้องไห้จัง....



มันทำให้เรานึกถึงอายะ...

ที่เป็นโรคร้าย ที่เขียนบันทึกในเรื่อง

"บันทึกน้ำตาหนึ่งลิตร"

เรามาเปิดหาในเน็ต แล้วดูไปเรื่อยๆ

ดูวีดีโอที่เห็นอายะ หน้าตาอายะตัวจริง

ตัวหนังสือที่เธอเขียน ที่เปื้อนรอยน้ำตา

บันทึกที่เขียนขึ้นต้นด้วย

"動けない…"

ซึ่งความหมายก็ประมาณว่า

"ฉันขยับตัวไม่ได้..."

สงสารอายะ อยากบอกตัวเอง

ว่ายังมีคนอื่นอีกเยอะแยะที่ทุกข์ทรมาณ

เราก็ต้องมีแรงสู้ต่อไปสิ

แต่...เราก็อดกลั้นไม่ได้ซักที

น้ำตามันอยากจะไหลออกมาให้จงได้...

.

.

.

.

.

พระเจ้า...ทำไมต้องมาเกิดเรื่องนี้กับเราด้วย...

.

.

.

.

.

รูป

"Search for my roots in เชียงใหม่, Thailand"

ไม่รู้ว่าเชียงใหม่ภาษาอังกฤษสะกดยังไงอ่ะ
แต่นี่คือเชียงใหม่นะ ไม่ใช่อยุธยา ทาคุมิบนหลังช้าง...