คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 1
บทนำ
ประเทศไทย พ.ศ.2528
ร่าสูให่อประมุแห่ระูลหยาำลัประับประอร่าอวบอิ่มอุนายหยา ึ่ำลัั้รรภ์ทายาทนที่สออระูล เ็าย หยาโวหมิในวัย 4 วบ มอภาพารแสวามรัอพ่อและแม่้วยาเป็นประาย เ็น้อยไม่รู้เรื่อรู้ราวแ่าย้วยุหล่อเหลาสมับวามเป็นุายอระูลให่แห่เาะฮ่อ วันนี้เป็นวันเิอมาราหรือหยาเสี่ยวผิ ุนายหยาผู้แสนามึ่เิวันเียวับุทิพวรร อัราบริรัษ์ ภรรยาอนัธุริให่ั้นแนวหน้าอเมือไทย
ระูลหยาและระูลอัราบริรัษ์ถือเป็นระูลเพื่อนี้ันมาแสนนาน ยิ่ไ้ร่วมทำาร้าาย้วยันแล้ว็ยิ่เพิ่มวามสนิทสนมนแทบะลายเป็นรอบรัวเียวัน หยาเฟ่ยหลประมุอระูลมัะเินทาไปมาหาสู่ับนายอรรถวัน์ อัราบริรัษ์ แม้ระทั่ารไปเที่ยวรอบโล็ยัไป้วยัน ทัู้่ื่มน้ำร่วมสาบานว่าะเป็นพี่น้อันลอไป โยไม่ิว่าะมีอะไรมาเปลี่ยนแปลวามินี้ในวัน้าหน้า
“ผมีใมาที่พี่เฟ่ยหลอุส่าห์บินมาัานวันเิพร้อมับเราที่นี่” นายอรรถวัน์โอบนาทิพวรร เินเีย้าหยาเฟ่ยหลที่ำลัโอบุนายหยาไปนถึโ๊ะที่ประับประา้วยเทียนหลาสี ลาโ๊ะมีเ้้อนโสว่าไสวเพราะถูุเทียนเรียมพร้อมแล้ว
“เิพร้อมัน ็ถือโอาสเลี้ยพร้อมันไปเลย นเยอะ็ยิ่สนุว่ามั้ย”
“เ้พร้อมแล้ว” เสียใรบานบอ ่อนเสียเพลแฮปปี้เบิร์ธเย์พร้อมเสียปรบมือะัึ้น ทุนในที่นั้นมีรอยยิ้มแ้มอยู่บนใบหน้า มอไปทาไหน็เห็นแ่เพียวามสุเหมือนับเสียเพลที่่วยันับร้อประสานเสีย
หยาเสี่ยวผิับมือทิพวรร เมื่อเสียเพลบทัู้่็้มลเป่าเ้
“อให้พี่เสี่ยวผิมีวามสุสมหวัและมีรัที่ยั่ยืนนาน มีหลานที่น่ารัให้ทิพอีนนะะ” ทิพวรรอวยพรหยาเสี่ยวผิ พร้อมับบีบมือนุ่มอุนายหยา
“พี่็อให้น้อทิพมีวามสุสมหวัและมีหลานให้พี่ไวๆ นะ๊ะ” ุนายหยาอวยพรยิ้มๆ แล้วทัู้่็สวมอัน
ในะที่ำลัื่ม่ำับวามสุายสุใและบรรยาาศที่แสนะาม หยาเสี่ยวผิ็รู้สึถึวามผิปิเหนือหน้าท้อนูนให่อน อาารเ็บแปลบเิึ้นเป็นระยะๆ และทวีวามหนัหน่วึ้นเรื่อยๆ สีหน้าเ็บปวอหยาเสี่ยวผิทำให้ทิพวรรและนรอบ้า้อมออย่าเป็นห่ว
“พี่เสี่ยวผิเป็นอะไรไปะ” ทิพวรรร้อถาม ในะที่หยาเฟ่ยหลเ้ามาประอร่าภรรยา
“นั่นสิ เสี่ยวผิเป็นอะไรไป เ็บท้อเหรอ”
“อูย...พี่เฟ่ยหล ูท่าว่าลูเราอยาออมาูโลแล้ว่ะ”
“ริเหรอ ั้นไป พี่ะพาเสี่ยวผิไปโรพยาบาลเี๋ยวนี้”
“ให้เอรัน์ับรถไปให้นะะ เอ...หรือว่าเราะไปพร้อมันหมแล้วใหุ้อรรถับรถให้” ทิพวรรออวามเห็นพลาับเหื่อบนใบหน้าอหยาเสี่ยวผิ
“ให้ผมับรถให้ีว่านะรับ ุอรรถับุทิพ่อยับรถามมา ะไ้ไม่เบียันเินไป” เอรัน์รีบบอ
วามหวัีอเาไม่ถูปิเสธ เพราะไม่มีใรอยาเสียเวลา่อล้อ่อเถียันสันาทีเียว และหยาเฟ่ยหล็เป็นห่วภรรยานไม่ทันสัเเห็นวามผิปิ สายาอนที่อาสาอยาเป็นสารถีมอุนายหยาและท้อโๆ อเธอยัไ สายาลุวาวแปลประหลานั้นไม่มีใรไ้เห็น
ในเวลา่อมาในรถันหรูอระูลอัราบริรัษ์ันแร ึมีเอรัน์เป็นสารถีและมีประมุับุนายหยาอยู่บนเบาะหลั
เสียโอรวัเป็นระยะพร้อมับเหื่อเม็โที่พร้อมใันผุึ้นเ็มใบหน้า มือบาิบนหลัมือหนาอสามีแน่นราวับ้อารถ่ายทอวามเ็บปวให้ไ้รู้ แ่หยาเฟ่ยหล็ยินีที่ะรู้ัวามเ็บปว่อนวามยินีับัเิ
“ทำใีๆ ไว้นะเสี่ยวผิ ไม่้อัวล ลูเรานนี้ะ้อแ็แร”
“โอ๊ย! พี่เฟ่ยหล” สิ้นำถุน้ำร่ำ็แโพละ น้ำใสๆ ไหลอาบเรียวาอวบ “ลู...ลู...”
“นี่นาย! ับรถเร็วๆ ว่านี้ไม่ไ้รึไ หรือะให้ันับเอ ห๊า!!” เพราะวามเร็วรถที่ไม่่าาเ่าลานนัในวามิอหยาเฟ่ยหล ทำให้เาเือบระาอเสื้อนับรถแล้วอัให้ยับาพวมาลัย แ่เพราะมีร่าอิ่มในอ้อมแนสิ่ที่ทำให้ึเป็นเพียะอเสียหล
“ะ้าะเร็ว เ็็้ออออยู่วันยั่ำ แ่...”
ความคิดเห็น