ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข่าวน่าตกใจ(The Extra-Alarmed News)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่2 ข่าวน่าตกใจ
มิสซิซไลท์สปีดเดินลากขาอย่างเหนื่อยอ่อนเข้าไปในครัวท่ามกลางเสียงเอะอะอึกทึก รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอหาวอย่างอ่อนล้า แต่ต่อมาก็คิดว่า บรร-ลัย-อีก-แล้ว!
ของเหลวหยดหนึ่งร่วงจากเพดานมาเข้าปากเธอ รสชาติเหมือน -- นม! แต่แปลกๆเหมือนมีใครเหยาะฝุ่น เกลือ และสบู่เข้าไปในนั้นด้วย เธอถ่มมันออกมาอย่างขยะแขยงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดาน มีคราบอะไรเปียกๆอยู่บนนั้น มันหยดติ๋งๆลงสู่พื้น มิสซิซไลท์สปีดรีบกระโดดหลบให้พ้นจากรัศมีของบริเวณที่ของเหลวหยด(ศัพท์วิชาการไปรึเปล่าเนี่ย) แล้วหันหน้าไปหาสามีและลูกๆของเธอ(มิสเตอร์ไลท์สปีดยืนอยู่บนเก้าอี้และกำลังพยายามเอาผ้าเช็ดเพดาน ส่วนเบนกับแครี่วิ่งวุ่นหาถังมารองนมเพื่อไม่ให้พื้นเปื้อน) เธอเลิกคิ้วให้พวกเขาเป็นเชิงถาม มิสเตอร์ไลท์สปีดถอนหายใจแล้วตอบว่า “เซนนาพอดน่ะ(ความจริงคุณเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ) อีฟ เขาอาบน้ำโดยใช้นม พร้อมกับใส่สบู่และผสมน้ำเปล่าเข้าไปด้วย มันล้นออกมาจนซมเข้าไปในฝ้า” แล้วเขาเองก็ล้มลงจากเก้าอี้เนื่องจากรัสท์บัคเก็ต(แมวสีขิงของครอบครัวไลท์สปีด) และทิดเดิ้ลส์(แมวสีน้ำเงินดำเข้มรูปร่างสวยงามของเซนนาพอด(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนนั่นเอง) มันมีตุ้มหูรูปห่วงสีทองที่หูข้างหนึ่ง และมีป้ายเล็กๆอันทำด้วยดินโบราณแขวนอยู่รอบๆคอของมัน)กระโจนออกมาจากที่นอนของพวกมันและชนขาของเขาทั้งสองข้างเต็มแรงเพื่อไปเอาปากรองนมที่หยดลงมาจากเพดาน
ทันใดนั้นความอดทนของมิสซิซไลท์สปีดก็ขาดผึง เธอเหลืออดกับเซนนาพอดแล้ว เธอต้องจัดการเขา! “เซนนาพอดอยู่ไหน” เธอถามเสียงเข้ม มิสเตอร์ไลท์สปีดหันมามองเธออย่างแปลกใจในน้ำเสียงนั้น “เขาพึ่งออกมาจากห้องน้ำ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง” เขาตอบ “แล้วคุณจะทำ…” มิสซิซไลท์สปีดเดินลิ่วๆออกจากห้องโดยไม่สนใจคำถามของสามีเธอ มิสเตอร์ไลท์สปีดกระพริบตาอย่างงุนงง แครี่กับเบนเองก็ตกอยู่ในอาการเดียวกัน
“แม่ดูท่าทางเอาจริงแฮะ” แครี่เอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆ “จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่”
“พ่อว่าแม่จะไปทำอะไรครับ” เบนถาม
“พ่อจินตนาการไม่ออกเลย” มิสเตอร์ไลท์สปีดยอมรับ “แต่พ่อรู้อยู่อย่างหนึ่ง ในเวลานี้เธอไม่ได้ชื่ออีฟ ไลท์สปีดแล้ว เธอชื่อฟาโรห์ ฮันเตอร์!”
****
มิสเตอร์ไลท์สปีดเดาได้ใกล้เคียงทีเดียว มิสซิซไลท์สปีดเดินลงส้นไปตามทางเดิน จมูกพ่นลมหายใจออกเหมือนกระทิงคลั่ง เธอฉวยกระเป๋าถือแบบสะพายของเธอมาด้วย ในใจของเธอคิดว่า เราต้องได้เห็นดีกัน!
เธอเดินกระแทกโครมๆขึ้นบันไดไป เมื่อมาถึงหน้าห้องเบนเธอก็ถีบประตูดังโครมให้เปิดอ้าออก เซนนาพอดอยู่ในนั้น กำลังเล่นเกมมาร์วินผู้ยิ่งใหญ่อยู่ เขากดปุ่มสต็อปและหันมาทางต้นเสียง หน้าตาเขาบึ้งตึงทันทีเมื่อเห็นมิสซิซไลท์สปีด “ทีหลังเวลาจะเข้ามา หัดเคาะประ -- ”
“เรื่องนั้นเวลาอื่นเถอะค่ะ” มิสซิซไลท์สปีดขัดขึ้นอย่างเรียบๆ
“ห้ามขัดจังหวะเวลาฟาโรห์กำลังพูด! เดี๋ยวได้เจอดี -- ”
“ถูกเผงค่ะ คุณเป็นฟาโรห์ก็จริง” เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้เซนนาพอด “แล้วไงคะ!”
“แล้วไงหรือ?” เซนนาพอดทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “นี่เจ้ารู้รึเปล่าว่ากำลังพูดต่อหน้าใครอยู่!”
“รู้ค่ะ รู้ดีด้วย” เธอพูดเสียงเย็น “คุณคือเซนนาพอด ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ ผู้ที่มาอยู่ในยุคปัจจุบัน ซุ่มซ่าม เฉิ่มเบอะ ทำอะไรไม่ค่อยถูก งี่เง่า โง่ ขี้โมโห ฉุนเฉียว ดุร้าย ทะนง น่ารังเกียจ เกรี้ยวกราด บ๊องๆบวมๆ พาล รุนแรง หยาบคาย อารมณ์เน่า(อีกนัย “อารมณ์บูด”) หยิ่งยโส มีทิฐิเยอะ อวดเก่ง ว่าคนอื่น ขัดคอคน ไม่ให้ความเคารพแก่ใคร และที่สำคัญที่สุด เป็นคนที่ไม่เคยฟังใครที่สุดในปฐพี! ดิฉันรู้แค่นี้พอรึยังคะ!”
เซนนาพอดระเบิดออกมาเหมือนนิวเคลียร์ลูกใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ “เจ้ากล้าพูดออกมาอย่างนี้ได้ยังไง!!! เจ้าควรจะถูกส่งไปอยู่ในบ่องูเห่า หรือบ่อจระเข้ หรือโดนตัดหัว หรือถูกสับละเอียดจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เจ้าควรจะ -- !!!”
มิสซิซไลท์สปีดชูกระเป๋าถือขึ้น “เซนนาพอด คุณรู้ไหมว่านี่คืออะไร”
“ตามที่เจ้าเคยบอก กระเป๋าถือแบบมีเชือกสะพาย ใช่ไหม!?” เซนนาพอดตะโกนกลับอย่างอดกลั้น
“ไม่ใช่ นี่มันเครื่องมือแบบทื่อๆเพื่อใช้ในสถานการณ์เร่งด่วนต่างหากล่ะ” มิสซิซไลท์สปีดขู่ฟ่อ และเริ่มแกว่งกระเป๋าถืออยู่เหนือหัวเหมือนคาวบอย “และฉันมีมันเพื่อใช้กระแทกฟาโรห์งี่เง่าที่หัวซ้ำไปซ้ำมาจนเขาดูจะมีสติกลับคืนมาบ้าง” แล้วเธอก็เริ่มกระหน่ำใส่ฟาโรห์
****
ในขณะเดียวกันที่ข้างล่าง มิสเตอร์ไลท์สปีดกับเด็กๆกำลังกินอาหารเช้าอย่างง่ายๆเนื่องจากมิสซิซไลท์สปีดกำลังจัดการอะไรบางอย่างอยู่ข้างบนจนไม่ได้ทำอาหารดีๆให้ แต่มิสเตอร์ไลท์สปีดถึงกับสำลักกาแฟ ส่วนเบนเองก็พ่นไข่ดาวใส่หน้าแครี่ ผู้ที่ทำขนมปังตกลงบนพื้นและวางข้อศอกในถ้วยใส่แยม เนื่องจากทุกคนได้ยินเสียงโอดโอยดังมาจากข้างบน ซึ่งดังมาจากคนที่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะพูดคำพวกนี้ออกมา
“โอ๊ย!! นังหน้าโง่!! เจ้าทำอะไรอยู่รู้ตัวไหม เจ้าทำร้ายฟาโรห์!!! ในมาตราที่สองของหนังสือกฏหมายอียิปต์เล่มที่หนึ่ง หน้าที่สิบเอ็ด บรรทัดที่หก วรรคที่สามกล่าวไว้ว่า ผู้ใดทำร้ายฟาโรห์จะต้องมีโทษถึงชีวิต!!! โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! เจ้าหยุดตีข้าซะที โอยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
ทั้งสามฟังด้วยความสนใจยิ่งนัก แต่พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ขึ้นไปชั้นบน เบนพยายามเงี่ยหูให้ใกล้เพดานที่สุด “ผมไม่เคยเห็นแม่เป็นอย่างนี้เลย”
“พ่อเคย” พ่อของเขาบอก พลางเช็ดคราบกาแฟที่หกรดเสื้อคลุมชุดนอนของเขา “ตอนนั้นเป็นตอนที่มีคนพยายามจะกระชากกระเป๋าแม่เขา ลูกเอ๋ย ลูกๆน่าจะได้เห็นตอนนั้นนะ”
“ทำไมหรือคะ” แครี่ ผู้ที่ใช้ทิชชู่เช็ดเศษไข่ดาวให้ออกจากหน้า ถาม
“ขั้นแรก แม่เลือดขึ้นหน้าปรี๊ด พ่นลมอย่างดุเดือด โจรยังหวาดเลย ขั้นที่สอง เตะมีดที่อยู่ในมือจนมันกระเด็นราวกับเป็นนักยูโด ทั้งที่ไม่เคยเรียนมาก่อนเลย ขั้นที่สาม ใช้เท้าพิฆาตมหาประลัยถีบมันชิดกำแพงเลย ขั้นที่สี่ เอากระเป๋าฟาดไปฟาดมา โดยหมุนเป็นควงสว่าน จนหน้าโจรบอบช้ำเลย(ถ้าพ่อไม่รีบตรงเข้ามาหยุด โจรอาจเสียโฉมไปแล้ว) ขั้นที่ห้า กระทืบ…”
เบนกับแครี่กำลังฟังอย่างเพลินๆ แต่เสียงกระแทกเท้าตรงบันไดหันเหความสนใจของทุกคนในห้องครัว พวกเขาลุกขึ้นและไปดู ก็พบภาพน่าอัศจรรย์!
มิสซิซไลท์สปีดกำลังเดินลงบันไดมา ใบหน้าเบิกบานอย่างผู้ชนะ ในมือข้างซ้ายของเธอถือกระเป๋าถือ ส่วนในมือข้างขวาถือปลายเชือกของเล่นของเบน ที่ปลายเชือกอีกด้านหนึ่งก็คือฟาโรห์ผู้ถูกมัดไว้ทั้งตัวเหมือนมัมมี่! มีแต่ส่วนหัวที่โผล่ออกมา หน้าตาของเขาบูดบึ้งเป็นอย่างยิ่ง “นังนี่ทำร้ายฟาโรห์” เขาพึมพำ “ถ้าข้าเจอชาวอียิปต์เมื่อไรจะให้พวกนั้นมาฆ่านังนี่ซะ มันจะต้อง…”
มิสซิซไลท์สปีดแค่แกว่งกระเป๋าถืออยู่เหนือหัวเธอ ก็ทำให้เซนนาพอดเงียบลงไปได้ถนัดตา
มิสเตอร์ไลท์สปีดและลูกๆของเขาหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง “ถ้ามีกล้องถ่ายรูปก็ดีสินะ” เบนพูดทั้งน้ำตา
มีเสียงกิ๊งก่องดังมาจากหน้าบ้าน “ใครอีกล่ะเนี่ย” มิสซิซไลท์สปีดพูดอย่างเป็นกังวล
“คนส่งหนังสือพิมพ์น่ะ อีฟ” สามีของเธอตอบ “เดี๋ยวผมออกไปรับเอง ดูเขาให้ดีๆล่ะ”
“แน่นอน” มิสซิซไลท์สปีดจ้องเซนนาพอดเขม็ง
มิสเตอร์ไลท์สปีดเดินออกไปรับหนังสือพิมพ์ แล้วเดินกลับเข้ามาพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย
“ ‘ราคาหุ้นตกต่ำ’ แหงอยู่แล้ว โฆษณานั่นทำพิษจนได้ ‘ฆาตกรโดนจับแล้ว’ ดีนี่ ‘สวนสัตว์รับบริจาคโลหิต’ อ๋อเป็นกองทุนให้คน พาดหัวข่าวอย่างนี้เดี๋ยวทำให้คนเขานึกว่าเอาไปให้สัตว์หรอก” เขาพลิกพาดหัวข่าวครึ่งล่างดู แล้วก็ต้องตาเบิกกว้าง “เฮ้ย!!”
“อะไรหรือครับ/คะ” ภรรยาและลูกๆของเขาถามพร้อมกัน
“ ‘นักโทษลักพาตัวสองคนแหกคุกออกมา’! ”
ความคิดหนึ่งปะทุขึ้นในหัวของทุกคน(แม้แต่เซนนาพอด)พร้อมกัน “คงไม่ใช่ -- ไม่ใช่ศาสตราจารย์เยลลี่กับกริมโตใช่ไหมคะ” แครี่ถามตะกุกตะกัก
“ศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตน” เบนกล่าวแก้ “ดูเนื้อข่าวหน่อยซิครับ”
ทุกคนมุงดู มิสซิซไลท์สปีดตกใจเรื่องนี้มากจนลืมถือเชือกไว้ เซนนาพอดจึงทำให้เชือกขยายตัวและหลุดออกมาได้ เขาดูหนังสือพิมพ์ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะอ่านหนังสือพิมพ์ไม่ออกก็ตาม
ข้างๆข่าวเรื่องนี้ข้างในหนังสือพิมพ์มีรูปวายร้ายทั้งสองคนในชุดนักโทษ มิสเตอร์ไลท์สปีดเริ่มอ่าน “ ’เมื่อวานนี้เวลาบ่ายโมงตรงได้เกิดเหตุนักโทษสองคนแหกคุกออกมา รู้ชื่อในภายหลังว่าเป็นศาสตราจารย์เจลลี่ คาร์ล ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องอียิปต์โบราณ และนายกริมสโตน เอลลิส หัวหน้าฝ่ายสะสมวัตถุอียิปต์โบราณของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ผู้คุมได้พบประตูห้องขังเปิดอ้าไว้ ทุกคนในเรือนจำได้งงเป็นไก่ตาแตกกันหมด ว่าพวกเขาสามารถหนีออกมาได้ยังไง ทั้งนี้ ถ้าใครมีเบาะแสหรือเห็นชายสองคนนี้ที่ไหน โปรดแจ้งสำนักงานตำรวจด่วน ระวังตัวไว้ด้วย เนื่องจากนักโทษทั้งสองคนนี้ได้เคยก่อคดีลักพาตัวมิสเตอร์ฟาโรห์และแมวของเขาไว้ เพื่อแลกกับสมบัติของเขาทั้งหมด’ ”
เกิดความเงียบขึ้นเมื่อเขาอ่านจบ ในใจของทุกคนมีคำถามเดียวกัน พวกเขาจะกลับมาอีกไหม?
คำตอบคือ ใช่ ตอนนี้กริมสโตนและศาสตราจารย์เจลลี่อยู่ห่างจากที่นี่ไปหนึ่งร้อยไมล์ และกำลังวางแผนกันอยู่….
(To Be Continued…)
ตอนที่2 ข่าวน่าตกใจ
มิสซิซไลท์สปีดเดินลากขาอย่างเหนื่อยอ่อนเข้าไปในครัวท่ามกลางเสียงเอะอะอึกทึก รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอหาวอย่างอ่อนล้า แต่ต่อมาก็คิดว่า บรร-ลัย-อีก-แล้ว!
ของเหลวหยดหนึ่งร่วงจากเพดานมาเข้าปากเธอ รสชาติเหมือน -- นม! แต่แปลกๆเหมือนมีใครเหยาะฝุ่น เกลือ และสบู่เข้าไปในนั้นด้วย เธอถ่มมันออกมาอย่างขยะแขยงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดาน มีคราบอะไรเปียกๆอยู่บนนั้น มันหยดติ๋งๆลงสู่พื้น มิสซิซไลท์สปีดรีบกระโดดหลบให้พ้นจากรัศมีของบริเวณที่ของเหลวหยด(ศัพท์วิชาการไปรึเปล่าเนี่ย) แล้วหันหน้าไปหาสามีและลูกๆของเธอ(มิสเตอร์ไลท์สปีดยืนอยู่บนเก้าอี้และกำลังพยายามเอาผ้าเช็ดเพดาน ส่วนเบนกับแครี่วิ่งวุ่นหาถังมารองนมเพื่อไม่ให้พื้นเปื้อน) เธอเลิกคิ้วให้พวกเขาเป็นเชิงถาม มิสเตอร์ไลท์สปีดถอนหายใจแล้วตอบว่า “เซนนาพอดน่ะ(ความจริงคุณเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ) อีฟ เขาอาบน้ำโดยใช้นม พร้อมกับใส่สบู่และผสมน้ำเปล่าเข้าไปด้วย มันล้นออกมาจนซมเข้าไปในฝ้า” แล้วเขาเองก็ล้มลงจากเก้าอี้เนื่องจากรัสท์บัคเก็ต(แมวสีขิงของครอบครัวไลท์สปีด) และทิดเดิ้ลส์(แมวสีน้ำเงินดำเข้มรูปร่างสวยงามของเซนนาพอด(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนนั่นเอง) มันมีตุ้มหูรูปห่วงสีทองที่หูข้างหนึ่ง และมีป้ายเล็กๆอันทำด้วยดินโบราณแขวนอยู่รอบๆคอของมัน)กระโจนออกมาจากที่นอนของพวกมันและชนขาของเขาทั้งสองข้างเต็มแรงเพื่อไปเอาปากรองนมที่หยดลงมาจากเพดาน
ทันใดนั้นความอดทนของมิสซิซไลท์สปีดก็ขาดผึง เธอเหลืออดกับเซนนาพอดแล้ว เธอต้องจัดการเขา! “เซนนาพอดอยู่ไหน” เธอถามเสียงเข้ม มิสเตอร์ไลท์สปีดหันมามองเธออย่างแปลกใจในน้ำเสียงนั้น “เขาพึ่งออกมาจากห้องน้ำ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง” เขาตอบ “แล้วคุณจะทำ…” มิสซิซไลท์สปีดเดินลิ่วๆออกจากห้องโดยไม่สนใจคำถามของสามีเธอ มิสเตอร์ไลท์สปีดกระพริบตาอย่างงุนงง แครี่กับเบนเองก็ตกอยู่ในอาการเดียวกัน
“แม่ดูท่าทางเอาจริงแฮะ” แครี่เอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆ “จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่”
“พ่อว่าแม่จะไปทำอะไรครับ” เบนถาม
“พ่อจินตนาการไม่ออกเลย” มิสเตอร์ไลท์สปีดยอมรับ “แต่พ่อรู้อยู่อย่างหนึ่ง ในเวลานี้เธอไม่ได้ชื่ออีฟ ไลท์สปีดแล้ว เธอชื่อฟาโรห์ ฮันเตอร์!”
****
มิสเตอร์ไลท์สปีดเดาได้ใกล้เคียงทีเดียว มิสซิซไลท์สปีดเดินลงส้นไปตามทางเดิน จมูกพ่นลมหายใจออกเหมือนกระทิงคลั่ง เธอฉวยกระเป๋าถือแบบสะพายของเธอมาด้วย ในใจของเธอคิดว่า เราต้องได้เห็นดีกัน!
เธอเดินกระแทกโครมๆขึ้นบันไดไป เมื่อมาถึงหน้าห้องเบนเธอก็ถีบประตูดังโครมให้เปิดอ้าออก เซนนาพอดอยู่ในนั้น กำลังเล่นเกมมาร์วินผู้ยิ่งใหญ่อยู่ เขากดปุ่มสต็อปและหันมาทางต้นเสียง หน้าตาเขาบึ้งตึงทันทีเมื่อเห็นมิสซิซไลท์สปีด “ทีหลังเวลาจะเข้ามา หัดเคาะประ -- ”
“เรื่องนั้นเวลาอื่นเถอะค่ะ” มิสซิซไลท์สปีดขัดขึ้นอย่างเรียบๆ
“ห้ามขัดจังหวะเวลาฟาโรห์กำลังพูด! เดี๋ยวได้เจอดี -- ”
“ถูกเผงค่ะ คุณเป็นฟาโรห์ก็จริง” เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้เซนนาพอด “แล้วไงคะ!”
“แล้วไงหรือ?” เซนนาพอดทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “นี่เจ้ารู้รึเปล่าว่ากำลังพูดต่อหน้าใครอยู่!”
“รู้ค่ะ รู้ดีด้วย” เธอพูดเสียงเย็น “คุณคือเซนนาพอด ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ ผู้ที่มาอยู่ในยุคปัจจุบัน ซุ่มซ่าม เฉิ่มเบอะ ทำอะไรไม่ค่อยถูก งี่เง่า โง่ ขี้โมโห ฉุนเฉียว ดุร้าย ทะนง น่ารังเกียจ เกรี้ยวกราด บ๊องๆบวมๆ พาล รุนแรง หยาบคาย อารมณ์เน่า(อีกนัย “อารมณ์บูด”) หยิ่งยโส มีทิฐิเยอะ อวดเก่ง ว่าคนอื่น ขัดคอคน ไม่ให้ความเคารพแก่ใคร และที่สำคัญที่สุด เป็นคนที่ไม่เคยฟังใครที่สุดในปฐพี! ดิฉันรู้แค่นี้พอรึยังคะ!”
เซนนาพอดระเบิดออกมาเหมือนนิวเคลียร์ลูกใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ “เจ้ากล้าพูดออกมาอย่างนี้ได้ยังไง!!! เจ้าควรจะถูกส่งไปอยู่ในบ่องูเห่า หรือบ่อจระเข้ หรือโดนตัดหัว หรือถูกสับละเอียดจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เจ้าควรจะ -- !!!”
มิสซิซไลท์สปีดชูกระเป๋าถือขึ้น “เซนนาพอด คุณรู้ไหมว่านี่คืออะไร”
“ตามที่เจ้าเคยบอก กระเป๋าถือแบบมีเชือกสะพาย ใช่ไหม!?” เซนนาพอดตะโกนกลับอย่างอดกลั้น
“ไม่ใช่ นี่มันเครื่องมือแบบทื่อๆเพื่อใช้ในสถานการณ์เร่งด่วนต่างหากล่ะ” มิสซิซไลท์สปีดขู่ฟ่อ และเริ่มแกว่งกระเป๋าถืออยู่เหนือหัวเหมือนคาวบอย “และฉันมีมันเพื่อใช้กระแทกฟาโรห์งี่เง่าที่หัวซ้ำไปซ้ำมาจนเขาดูจะมีสติกลับคืนมาบ้าง” แล้วเธอก็เริ่มกระหน่ำใส่ฟาโรห์
****
ในขณะเดียวกันที่ข้างล่าง มิสเตอร์ไลท์สปีดกับเด็กๆกำลังกินอาหารเช้าอย่างง่ายๆเนื่องจากมิสซิซไลท์สปีดกำลังจัดการอะไรบางอย่างอยู่ข้างบนจนไม่ได้ทำอาหารดีๆให้ แต่มิสเตอร์ไลท์สปีดถึงกับสำลักกาแฟ ส่วนเบนเองก็พ่นไข่ดาวใส่หน้าแครี่ ผู้ที่ทำขนมปังตกลงบนพื้นและวางข้อศอกในถ้วยใส่แยม เนื่องจากทุกคนได้ยินเสียงโอดโอยดังมาจากข้างบน ซึ่งดังมาจากคนที่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะพูดคำพวกนี้ออกมา
“โอ๊ย!! นังหน้าโง่!! เจ้าทำอะไรอยู่รู้ตัวไหม เจ้าทำร้ายฟาโรห์!!! ในมาตราที่สองของหนังสือกฏหมายอียิปต์เล่มที่หนึ่ง หน้าที่สิบเอ็ด บรรทัดที่หก วรรคที่สามกล่าวไว้ว่า ผู้ใดทำร้ายฟาโรห์จะต้องมีโทษถึงชีวิต!!! โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! เจ้าหยุดตีข้าซะที โอยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
ทั้งสามฟังด้วยความสนใจยิ่งนัก แต่พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ขึ้นไปชั้นบน เบนพยายามเงี่ยหูให้ใกล้เพดานที่สุด “ผมไม่เคยเห็นแม่เป็นอย่างนี้เลย”
“พ่อเคย” พ่อของเขาบอก พลางเช็ดคราบกาแฟที่หกรดเสื้อคลุมชุดนอนของเขา “ตอนนั้นเป็นตอนที่มีคนพยายามจะกระชากกระเป๋าแม่เขา ลูกเอ๋ย ลูกๆน่าจะได้เห็นตอนนั้นนะ”
“ทำไมหรือคะ” แครี่ ผู้ที่ใช้ทิชชู่เช็ดเศษไข่ดาวให้ออกจากหน้า ถาม
“ขั้นแรก แม่เลือดขึ้นหน้าปรี๊ด พ่นลมอย่างดุเดือด โจรยังหวาดเลย ขั้นที่สอง เตะมีดที่อยู่ในมือจนมันกระเด็นราวกับเป็นนักยูโด ทั้งที่ไม่เคยเรียนมาก่อนเลย ขั้นที่สาม ใช้เท้าพิฆาตมหาประลัยถีบมันชิดกำแพงเลย ขั้นที่สี่ เอากระเป๋าฟาดไปฟาดมา โดยหมุนเป็นควงสว่าน จนหน้าโจรบอบช้ำเลย(ถ้าพ่อไม่รีบตรงเข้ามาหยุด โจรอาจเสียโฉมไปแล้ว) ขั้นที่ห้า กระทืบ…”
เบนกับแครี่กำลังฟังอย่างเพลินๆ แต่เสียงกระแทกเท้าตรงบันไดหันเหความสนใจของทุกคนในห้องครัว พวกเขาลุกขึ้นและไปดู ก็พบภาพน่าอัศจรรย์!
มิสซิซไลท์สปีดกำลังเดินลงบันไดมา ใบหน้าเบิกบานอย่างผู้ชนะ ในมือข้างซ้ายของเธอถือกระเป๋าถือ ส่วนในมือข้างขวาถือปลายเชือกของเล่นของเบน ที่ปลายเชือกอีกด้านหนึ่งก็คือฟาโรห์ผู้ถูกมัดไว้ทั้งตัวเหมือนมัมมี่! มีแต่ส่วนหัวที่โผล่ออกมา หน้าตาของเขาบูดบึ้งเป็นอย่างยิ่ง “นังนี่ทำร้ายฟาโรห์” เขาพึมพำ “ถ้าข้าเจอชาวอียิปต์เมื่อไรจะให้พวกนั้นมาฆ่านังนี่ซะ มันจะต้อง…”
มิสซิซไลท์สปีดแค่แกว่งกระเป๋าถืออยู่เหนือหัวเธอ ก็ทำให้เซนนาพอดเงียบลงไปได้ถนัดตา
มิสเตอร์ไลท์สปีดและลูกๆของเขาหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง “ถ้ามีกล้องถ่ายรูปก็ดีสินะ” เบนพูดทั้งน้ำตา
มีเสียงกิ๊งก่องดังมาจากหน้าบ้าน “ใครอีกล่ะเนี่ย” มิสซิซไลท์สปีดพูดอย่างเป็นกังวล
“คนส่งหนังสือพิมพ์น่ะ อีฟ” สามีของเธอตอบ “เดี๋ยวผมออกไปรับเอง ดูเขาให้ดีๆล่ะ”
“แน่นอน” มิสซิซไลท์สปีดจ้องเซนนาพอดเขม็ง
มิสเตอร์ไลท์สปีดเดินออกไปรับหนังสือพิมพ์ แล้วเดินกลับเข้ามาพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย
“ ‘ราคาหุ้นตกต่ำ’ แหงอยู่แล้ว โฆษณานั่นทำพิษจนได้ ‘ฆาตกรโดนจับแล้ว’ ดีนี่ ‘สวนสัตว์รับบริจาคโลหิต’ อ๋อเป็นกองทุนให้คน พาดหัวข่าวอย่างนี้เดี๋ยวทำให้คนเขานึกว่าเอาไปให้สัตว์หรอก” เขาพลิกพาดหัวข่าวครึ่งล่างดู แล้วก็ต้องตาเบิกกว้าง “เฮ้ย!!”
“อะไรหรือครับ/คะ” ภรรยาและลูกๆของเขาถามพร้อมกัน
“ ‘นักโทษลักพาตัวสองคนแหกคุกออกมา’! ”
ความคิดหนึ่งปะทุขึ้นในหัวของทุกคน(แม้แต่เซนนาพอด)พร้อมกัน “คงไม่ใช่ -- ไม่ใช่ศาสตราจารย์เยลลี่กับกริมโตใช่ไหมคะ” แครี่ถามตะกุกตะกัก
“ศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตน” เบนกล่าวแก้ “ดูเนื้อข่าวหน่อยซิครับ”
ทุกคนมุงดู มิสซิซไลท์สปีดตกใจเรื่องนี้มากจนลืมถือเชือกไว้ เซนนาพอดจึงทำให้เชือกขยายตัวและหลุดออกมาได้ เขาดูหนังสือพิมพ์ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะอ่านหนังสือพิมพ์ไม่ออกก็ตาม
ข้างๆข่าวเรื่องนี้ข้างในหนังสือพิมพ์มีรูปวายร้ายทั้งสองคนในชุดนักโทษ มิสเตอร์ไลท์สปีดเริ่มอ่าน “ ’เมื่อวานนี้เวลาบ่ายโมงตรงได้เกิดเหตุนักโทษสองคนแหกคุกออกมา รู้ชื่อในภายหลังว่าเป็นศาสตราจารย์เจลลี่ คาร์ล ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องอียิปต์โบราณ และนายกริมสโตน เอลลิส หัวหน้าฝ่ายสะสมวัตถุอียิปต์โบราณของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ผู้คุมได้พบประตูห้องขังเปิดอ้าไว้ ทุกคนในเรือนจำได้งงเป็นไก่ตาแตกกันหมด ว่าพวกเขาสามารถหนีออกมาได้ยังไง ทั้งนี้ ถ้าใครมีเบาะแสหรือเห็นชายสองคนนี้ที่ไหน โปรดแจ้งสำนักงานตำรวจด่วน ระวังตัวไว้ด้วย เนื่องจากนักโทษทั้งสองคนนี้ได้เคยก่อคดีลักพาตัวมิสเตอร์ฟาโรห์และแมวของเขาไว้ เพื่อแลกกับสมบัติของเขาทั้งหมด’ ”
เกิดความเงียบขึ้นเมื่อเขาอ่านจบ ในใจของทุกคนมีคำถามเดียวกัน พวกเขาจะกลับมาอีกไหม?
คำตอบคือ ใช่ ตอนนี้กริมสโตนและศาสตราจารย์เจลลี่อยู่ห่างจากที่นี่ไปหนึ่งร้อยไมล์ และกำลังวางแผนกันอยู่….
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น