ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เซนนาพอด ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ(Sennapod,The Ancient Egyptian Pharaoh)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่1 เซนนาพอด ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ
คนส่งนมแห่งซอยเทอร์เรส เทมพลีตัน ไม่รู้ตัวเลยว่า วันนี้จะเป็นวันโลกาพินาศสำหรับเขา
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาเพื่อส่งนมไปทีละบ้าน เขาชอบเหลือเกินเวลาที่ได้ยินเสียงขวดนมกระทบกับพื้นหินหน้าบ้านเป็นเสียงเหมือนดนตรี มันช่วยขับกล่อมจิตใจเขาให้รื่นเริงในเช้าอันแสนเต็มไปด้วยหยาดน้ำค้างเช่นนี้ เขาสูดลมหายใจอันบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าไปเต็มปอด และปล่อยเฮือกออกมาอย่างสุขสบาย
อารมณ์ยามเช้าของเขาใกล้จะดับวูบลงเมื่อเขามาถึงหน้าบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด เขาฮัมเพลง “ปราศจากเธอ(Without You)” ด้วยทำนองเหมือนแมวหนุ่มคึกคะนอง เขาหยิบขวดนมสองขวดออกมาจากกล่องเหล็กบรรจุน้ำแข็งแห้งที่ถูกมัดอยู่ด้านท้ายมอเตอร์ไซค์ แล้วเดินไปตามทางเดินสู่ประตูบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด เขากำลังจะได้ยินเสียงขวดนมกระทบกับพื้นหินอยู่แล้ว แต่ทว่า --
ปัง!!!
คนส่งนมกระเด็นไปข้างหลังเพราะแรงกระแทกจากบานประตูที่เปิดออกในฉับพลัน ส่งขวดนมทั้งสองในมือลอยละลิ่วไปกระแทกกับเสาไฟฟ้าและแตกออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนระเบิด คนส่งนมกำลังจะใช้แขนเสื้อเช็ดจมูกเนื่องจากเลือดกำเดาไหลออกจากจมูกเขาเป็นสาย แต่ทว่าเงาดำซึ่งทอดมากระทบสายตาเขาทำให้เขาเงยหน้าขึ้น แล้วตาของเขาก็เบิกกว้างราวกับเห็นจานบินพุ่งมาถล่มโลก
สิ่งที่เขาคิดในตอนแรกคือ เอเลี่ยนจากต่างดาวได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เมื่อเขากระพริบตา เขาก็รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่
ใบหน้าขาวแดงเพราะถูกทาแป้ง ดวงตาทาขอบดำที่มีแววอันน่าเกรงขามจ้องลงมาอย่างหยิ่งๆ มัสคาร่าที่อยู่บนหนังตาทอประกายแสงวิบวับ ปากที่ทาลิปสติกสีแดงไว้โค้งลงเป็นรอยบึ้งตึง ชายผู้นั้นมีมงกุฏซึ่งทำจากลูกเทนนิสกับม้วนกระดาษและกระดาษแข็ง และมีอะไรสักอย่างที่เหมือนม้วนกระดาษชำระในห้องน้ำยาวๆทาสีอยู่ที่คาง ปากทาลิปสติกเผยอออก และเขาก็เปล่งเสียงออกมาด้วยถ้อยคำยุคเก่าๆอย่างมีโทสะ
“ไอ้หนอน!!” เขาตะคอกใส่คนส่งนมเป็นการทักทาย คนส่งนมผวาแทบตายเพราะนึกว่านมที่เขามาส่งที่บ้านนี้เมื่อเช้าวานมีหนอนอยู่ในนั้น เขารู้สึกกำลังเผชิญกับมัจจุราชแห่งความสติแตกอยู่ แต่คนส่งนมก็เข้าใจเมื่อชายผู้นั้นพูดต่อไป “เจ้ากล้าดียังไงมาวางของที่หน้าบ้านข้าโดยไม่เรียกให้รู้ก่อน ข้าจะได้ส่ง(เกือบ-จะ-เป็น)เพื่อนๆของข้ามารับ! และไหนล่ะนมของแอสเสส” ดวงตาของเขาเบิกกว้างยิ่งขึ้นเมื่อเห็นคราบนมบนเสาไฟฟ้า “เจ้าทิ้งมันหรือ กล้าดียังไง!!! ไปเอาขวดใหม่มาซะ ชะตาชีวิตของเจ้าขึ้นอยู่กับเรื่องนี้นะ!”
คนส่งนมตาลีตาเหลือกกระโจนไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขา และรีบหยิบขวดนมอีกสองขวดขึ้นมาจากกล่องเหล็กทันที เมื่อยื่นให้ชายผู้นั้น เขาถึงกับพองตัวออก “อะไรกัน!! แค่นี้เองหรือนี่ แล้วมันจะพออาบน้ำอะไรกันเล่า! ไปเอามาอีกหกขวดซะ ต้องนึกถึงปริมาณนมที่เพื่อนของข้าจะได้กินด้วยนะ!!!” คนส่งนมรีบไปและกลับมาพร้อมกับนมอีกหกขวดในมือ(น่าอัศจรรย์ที่พวกมันไม่หล่นแตก) ชายคนนั้นฉวยพวกมันทั้งหมดไว้ในอ้อมแขน “ไอ้หนอน!” เขาพูดตบท้ายก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนคนส่งนมรีบกลับไปที่มอเตอร์ไซค์โดยไม่สนใจที่เช็ดเลือดด้วยซ้ำ ความคิดเดียวที่อยู่ในสมองของเขาตอนนี้ก็คือ จะไปหาหัวหน้าเพื่อขอพักงานและไปพักผ่อนห่างจากที่นี่ให้ได้ไกลที่สุด ไซบีเรียจะไกลพอไหมนะ
ส่วยชายผู้นั้นกลับเข้าบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว และก็พบกับสองสามีภรรยา โทนี่กับอีฟ ไลท์สปีดและลูกสองคนของพวกเขา แครี่(อายุสิบสี่ปี)กับเบน(อายุเก้าปี)ที่ตีนบันได ทุกคนใส่เสื้อคลุมชุดนอน และดูราวกับว่ายังไม่ทันได้ล้างหน้าเอาขี้ตาออกด้วยซ้ำ “เซนนาพอดคะ” อีฟ ไลท์สปีดพูดเสียงตกใจกับชายคนนั้นหรือที่เราจะเรียกกันต่อไปว่า เซนนาพอด “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เสียงดังเชียวค่ะ”
“ผมว่าคนส่งนมคงรู้” โทนี่ ไลท์สปีด ผู้มีหมวกแก๊ปอยู่บนหัวแม้ในชุดนอน พึมพำ พลางมองทะลุประตูหน้าบ้านที่เซนนาพอดไม่ได้ปิดออกไปยังเสาไฟฟ้าที่มีรอยเปื้อนนม
เซนนาพอดเชิดหน้าขึ้น “ข้าแค่สอนบทเรียนให้แก่เจ้าหนอนที่มาส่งนมของแอสเสส” เขาบอกอย่างหยิ่งๆ “ว่าอย่ามาส่งนมช้าและเอามาให้มากๆ” เขาวางขวดนมในอ้อมแขนลงไปกับพื้น
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าว่าจะเป็นลม ในขณะที่เบนกับแครี่หัวเราะคิกคัก “วันนี้มีนมกินจุใจแน่” แครี่พูด ใบหน้าของเธอเกือบจะสวยเลิศอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าเธอมักจะใช้เครื่องสำอางหนาเตอะไปหน่อย “มีแปดขวด แปดขวดหารห้าคนได้ -- หนึ่งจุดเจ็ดหนึ่ง(1.71)ขวด อืม ขวดใหญ่ด้วยนะ”
“หนึ่งจุดหก” เบนแก้อย่างอัตโนมัติ เขาเตี้ยกว่าพี่สาวของเขานิดหน่อยและมีทรงผมเหมือนไม้ม็อป “เมื่อไหร่พี่จะจำได้ซักทีล่ะเนี่ย”
“งั้นรีบมาแบ่งกันเถอะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดรีบพูดเพราะเห็นว่าแครี่ทำท่าเหมือนจะขย้ำคอเบนให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนมนุษย์หมาป่า “คงวัดยากหน่อยนะ”
“ไม่จำเป็น” เซนนาพอดว่า “ข้าต้องใช้หลายขวดในการอาบน้ำ นี่ดีกว่าไอ้นมเหนียวหนืดที่เบนมีซะอีก ชื่ออะไรนะ อ้อ ใช่ๆ โยเกิร์ตของแอสเสส” แล้วเขาก็รีบคว้าขวดนมสี่ขวดพร้อมกับเดินปึงปังขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ครอบครัวไลท์สปีดจะทันแก้ว่าโยเกิร์ตพร่องมันเนยไม่ใช่โยเกิร์ตของแอสเสส
“เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็ได้นมมามากเป็นสองเท่าของทุกวันนะ” มิสซิซไลท์สปีดบอก “เดี๋ยวแม่จะโทรหาสำนักงานที่เขามาส่งนมเพื่อชดใช้ค่าเสียหายให้“
ทุกคนหยิบขวดนมของตัวเองแล้วเข้าครัวไปยกเว้นมิสซิซไลท์สปีด เธอตรงไปที่โทรศัพท์แล้วโทรหาสำนักงานส่งนม(เธอลืมชื่อที่แท้จริงของสำนักงานนั้นไปแล้ว เอ คงจะเป็นกู๊ดมิลค์เอฝเออะรี่เดย์(Good Milk Every day) หรือไม่ก็มิลค์อินเดอะมอร์นิ่ง(Milk in the Morning)มั้ง)
“ฮัลโหล ที่นั่นสำนักงานกู๊ดมิลค์เอฝเออะรี่เดย์รึเปล่าคะ” เธอถามเมื่อมีคนรับสายแล้ว
“ไม่ใช่ค่ะ ที่นี่คือสำนักงะ -- ”
“หรือสำนักงานมิลค์อินเดอะมอร์นิ่งรึเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ”
“สงสัยดิฉันโทรผิดแน่เลย ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ สำนักงานมิลค์ฟอร์เอเวอร์(Milk Forever)ยินดีรับใช้เสมอ”
“อ้อใช่ๆ สำนักงานนี้นี่เอง ขอโทษค่ะ” มิสซิซไลท์สปีดรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว พลางดีใจที่สมัยนี้ยังไม่มีการพัฒนาเทคโนโลยีให้ผู้โทรสามารถเห็นหน้าอีกฝ่ายได้ ไม่งั้นเธอต้องไปผ่าตัดเปลี่ยนหน้าแน่ ซึ่งคงเสียตั้งหลายตังค์ “ดิฉันขอคุยกับหัวหน้าหน่อยค่ะ”
“ตอนนี้หัวหน้าไม่อยู่ค่ะ ท่านไปไซค์งาน มีแค่คนส่งนมเมื่อเช้านี้ค่ะ แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะคุยได้รึเปล่านะคะ ดูท่าทางบาดเจ็บ จมูกเขาเลือดกำเดาไหลมากเลยน่ะค่ะ เมื่อเช้านี้ไม่รู้ไปโดนอะไรมา”
มิสซิซไลท์สปีดกลอกตา เซนนาพอดไปทำอะไรเข้านะ เอาขวดนมฟาดจมูกคนส่งนมรึเปล่า หรือกระทืบหน้า เอ๊ะ!หรือว่าไปแก้ผ้าให้เขาดูจนเขาเลือดกำเดาออก เสื้อคลุมของเขาถอดง่ายอยู่แล้วด้วย บ้าน่ะ!! เธอรีบปัดความคิดและจินตนาการอย่างสุดท้ายอันอุจาดสมองและอุจาดตาออกไปให้พ้น “ดิฉันขอคุยกับเขาหน่อยค่ะ”
เธอรออยู่ครู่หนึ่งกว่าคนส่งนมจะมารับสาย “มีอะไรเหรอครับ” เขาถามเสียงอู้อี้ ท่าทางเขาคงเอาทิชชู่ยัดไว้ในจมูกแหงๆ
“คือดิฉันโทรมาจากบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด ซอยเทอ…” มิสซิซไลท์สปีดถูกขัดจังหวะด้วยเสียง พรวด!! และเสียงเหมือนของเหลวทะลัก เธอจินตนาการด้วยความสยดสยองว่าคนส่งนมคงตกใจจนพ่นทิชชู่ออกจากจมูกและเลือดกำเดาก็ไหลออกมาอีก คงวุ่นหาทิชชู่อยู่อีกแน่ๆ เมื่อคนส่งนมสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว เขาก็มาคุยใหม่ “ผมขอโทษครับ!!! ผมขอโทษที่ทำให้สุภาพบุรุษ(?)ท่านนั้นไม่พอใจ ผมสามารถหาของมาเป็นค่าเสียหายให้!! ผมจะ..” มิสซิซไลท์สปีดรีบขัดจังหวะเขาทันที “เดี๋ยวก่อนค่ะ!!” เธอร้อง “ดิฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ คุณบาดเจ็บรึเปล่าคะ” เธอหอบจากการพ่นข้อความใส่โทรศัพท์รัวๆ
คนส่งนมท่าทางสบายใจขึ้น “นิดหน่อยครับ” เขาตอบอย่างสุภาพ “มันเป็นแค่อุบัติเหตุครับ แล้วเขาทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ก็แค่นั้นครับ คุณไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายอะไรหรอกครับ”
มิสซิซไลท์สปีดคิดว่าเขาตอบน้อยจากความจริงไปหน่อย แต่ก็ไม่คาดคั้นอะไร “ขอโทษด้วยนะคะ” เธอกล่าว “เจอฟาโรห์ก็อย่างนี้แหละค่ะ”
“โป -- โปโลอะไรนะครับ?” เขาย้อนถาม
มิสซิซไลท์สปีดนึกขึ้นได้ “ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ลาก่อนค่ะ” เธอวางหูลงแล้วทรุดตัวลงกับผนังห้องอย่างเหนื่อยๆพลางครุ่นคิดถึงเซนนาพอด
เซนนาพอดเป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณซึ่งบัดนี้มีอายุมาประมาณสี่พันกว่าปีแล้ว เขาฟื้นมาจากความตายได้เพราะมีคนอ่านคำสาปของอนูบิส(เทพเจ้าแห่งความตาย) ซึ่งก็คือศาสตราจารย์เจลลี่ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอียิปต์โบราณ และกริมสโตน หัวหน้าฝ่ายสะสมของพิพิธภัณฑ์ที่มีโลงใส่มัมมี่ซึ่งเซนนาพอดเคยอยู่ข้างใน พวกเขาตามหาเซนนาพอดในพิพิธภัณฑ์มานานแล้ว วัตถุประสงค์คือต้องการแผนที่สมบัติของเซนนาพอดมาไว้ในครอบครอง ในที่สุดก็พบเขา แต่บังเอิญไปอ่านคำสาปของอนูบิสเข้า เซนนาพอดจึงฟื้นขึ้นและหนีไป ซึ่งก็มาพบกับครอบครัวไลท์สปีดเข้า ในขณะเดียวกันพวกเหล่าร้ายก็ตามมาพบที่อยู่ของเซนนาพอด และใช้แผนลักพาตัวโดยต้องการแลกแผนที่สมบัติของเซนนาพอดกับแมวของฟาโรห์(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนหรือทิดเดิ้ลส์) มิสเตอร์และมิสซิซไลท์สปีดไปเป็นเพื่อนกับเซนนาพอดเมื่อเขาไปที่พิพิธภัณฑ์เพื่อแลกเปลี่ยนของ แต่เป็นกับดัก กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ขังสองสามีภรรยาไลท์สปีดไว้ และคุมตัวเซนนาพอด โชคดีที่เบนกับแครี่ซึ่งแอบตามมาหลอกพวกเหล่าร้าย(สมทบโดยแมวอีกสี่สิบตัว)ไว้ได้จนชนะ พวกเขาเป็นอิสระ และกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ถูกนำตัวไปเข้าคุก แม้พวกเหล่าร้ายจะเข้าคุกไปแล้ว แต่เซนนาพอดก็ยังคงสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน เพราะเขาคือฟาโรห์ในสมัยก่อนที่มาอยู่ในยุคปัจจุบัน จึงปรับตัวได้ลำบากมาก แถมเขายังคงทำเหมือนว่าทุกคนคือทาสของเขา แต่เขาก็ไม่ทำตัวรุนแรงกับครอบครัวไลท์สปีดแล้ว เพราะทุกคนได้ช่วยเขาไว้ แต่ถึงกระนั้นก็…
มีเสียงเอะอะดังมาจากในครัว มิสซิซไลท์สปีดคราง อะไรอีกล่ะ!!!
(To Be Continued…)
ตอนที่1 เซนนาพอด ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ
คนส่งนมแห่งซอยเทอร์เรส เทมพลีตัน ไม่รู้ตัวเลยว่า วันนี้จะเป็นวันโลกาพินาศสำหรับเขา
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาเพื่อส่งนมไปทีละบ้าน เขาชอบเหลือเกินเวลาที่ได้ยินเสียงขวดนมกระทบกับพื้นหินหน้าบ้านเป็นเสียงเหมือนดนตรี มันช่วยขับกล่อมจิตใจเขาให้รื่นเริงในเช้าอันแสนเต็มไปด้วยหยาดน้ำค้างเช่นนี้ เขาสูดลมหายใจอันบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าไปเต็มปอด และปล่อยเฮือกออกมาอย่างสุขสบาย
อารมณ์ยามเช้าของเขาใกล้จะดับวูบลงเมื่อเขามาถึงหน้าบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด เขาฮัมเพลง “ปราศจากเธอ(Without You)” ด้วยทำนองเหมือนแมวหนุ่มคึกคะนอง เขาหยิบขวดนมสองขวดออกมาจากกล่องเหล็กบรรจุน้ำแข็งแห้งที่ถูกมัดอยู่ด้านท้ายมอเตอร์ไซค์ แล้วเดินไปตามทางเดินสู่ประตูบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด เขากำลังจะได้ยินเสียงขวดนมกระทบกับพื้นหินอยู่แล้ว แต่ทว่า --
ปัง!!!
คนส่งนมกระเด็นไปข้างหลังเพราะแรงกระแทกจากบานประตูที่เปิดออกในฉับพลัน ส่งขวดนมทั้งสองในมือลอยละลิ่วไปกระแทกกับเสาไฟฟ้าและแตกออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนระเบิด คนส่งนมกำลังจะใช้แขนเสื้อเช็ดจมูกเนื่องจากเลือดกำเดาไหลออกจากจมูกเขาเป็นสาย แต่ทว่าเงาดำซึ่งทอดมากระทบสายตาเขาทำให้เขาเงยหน้าขึ้น แล้วตาของเขาก็เบิกกว้างราวกับเห็นจานบินพุ่งมาถล่มโลก
สิ่งที่เขาคิดในตอนแรกคือ เอเลี่ยนจากต่างดาวได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เมื่อเขากระพริบตา เขาก็รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่
ใบหน้าขาวแดงเพราะถูกทาแป้ง ดวงตาทาขอบดำที่มีแววอันน่าเกรงขามจ้องลงมาอย่างหยิ่งๆ มัสคาร่าที่อยู่บนหนังตาทอประกายแสงวิบวับ ปากที่ทาลิปสติกสีแดงไว้โค้งลงเป็นรอยบึ้งตึง ชายผู้นั้นมีมงกุฏซึ่งทำจากลูกเทนนิสกับม้วนกระดาษและกระดาษแข็ง และมีอะไรสักอย่างที่เหมือนม้วนกระดาษชำระในห้องน้ำยาวๆทาสีอยู่ที่คาง ปากทาลิปสติกเผยอออก และเขาก็เปล่งเสียงออกมาด้วยถ้อยคำยุคเก่าๆอย่างมีโทสะ
“ไอ้หนอน!!” เขาตะคอกใส่คนส่งนมเป็นการทักทาย คนส่งนมผวาแทบตายเพราะนึกว่านมที่เขามาส่งที่บ้านนี้เมื่อเช้าวานมีหนอนอยู่ในนั้น เขารู้สึกกำลังเผชิญกับมัจจุราชแห่งความสติแตกอยู่ แต่คนส่งนมก็เข้าใจเมื่อชายผู้นั้นพูดต่อไป “เจ้ากล้าดียังไงมาวางของที่หน้าบ้านข้าโดยไม่เรียกให้รู้ก่อน ข้าจะได้ส่ง(เกือบ-จะ-เป็น)เพื่อนๆของข้ามารับ! และไหนล่ะนมของแอสเสส” ดวงตาของเขาเบิกกว้างยิ่งขึ้นเมื่อเห็นคราบนมบนเสาไฟฟ้า “เจ้าทิ้งมันหรือ กล้าดียังไง!!! ไปเอาขวดใหม่มาซะ ชะตาชีวิตของเจ้าขึ้นอยู่กับเรื่องนี้นะ!”
คนส่งนมตาลีตาเหลือกกระโจนไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขา และรีบหยิบขวดนมอีกสองขวดขึ้นมาจากกล่องเหล็กทันที เมื่อยื่นให้ชายผู้นั้น เขาถึงกับพองตัวออก “อะไรกัน!! แค่นี้เองหรือนี่ แล้วมันจะพออาบน้ำอะไรกันเล่า! ไปเอามาอีกหกขวดซะ ต้องนึกถึงปริมาณนมที่เพื่อนของข้าจะได้กินด้วยนะ!!!” คนส่งนมรีบไปและกลับมาพร้อมกับนมอีกหกขวดในมือ(น่าอัศจรรย์ที่พวกมันไม่หล่นแตก) ชายคนนั้นฉวยพวกมันทั้งหมดไว้ในอ้อมแขน “ไอ้หนอน!” เขาพูดตบท้ายก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนคนส่งนมรีบกลับไปที่มอเตอร์ไซค์โดยไม่สนใจที่เช็ดเลือดด้วยซ้ำ ความคิดเดียวที่อยู่ในสมองของเขาตอนนี้ก็คือ จะไปหาหัวหน้าเพื่อขอพักงานและไปพักผ่อนห่างจากที่นี่ให้ได้ไกลที่สุด ไซบีเรียจะไกลพอไหมนะ
ส่วยชายผู้นั้นกลับเข้าบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว และก็พบกับสองสามีภรรยา โทนี่กับอีฟ ไลท์สปีดและลูกสองคนของพวกเขา แครี่(อายุสิบสี่ปี)กับเบน(อายุเก้าปี)ที่ตีนบันได ทุกคนใส่เสื้อคลุมชุดนอน และดูราวกับว่ายังไม่ทันได้ล้างหน้าเอาขี้ตาออกด้วยซ้ำ “เซนนาพอดคะ” อีฟ ไลท์สปีดพูดเสียงตกใจกับชายคนนั้นหรือที่เราจะเรียกกันต่อไปว่า เซนนาพอด “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เสียงดังเชียวค่ะ”
“ผมว่าคนส่งนมคงรู้” โทนี่ ไลท์สปีด ผู้มีหมวกแก๊ปอยู่บนหัวแม้ในชุดนอน พึมพำ พลางมองทะลุประตูหน้าบ้านที่เซนนาพอดไม่ได้ปิดออกไปยังเสาไฟฟ้าที่มีรอยเปื้อนนม
เซนนาพอดเชิดหน้าขึ้น “ข้าแค่สอนบทเรียนให้แก่เจ้าหนอนที่มาส่งนมของแอสเสส” เขาบอกอย่างหยิ่งๆ “ว่าอย่ามาส่งนมช้าและเอามาให้มากๆ” เขาวางขวดนมในอ้อมแขนลงไปกับพื้น
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าว่าจะเป็นลม ในขณะที่เบนกับแครี่หัวเราะคิกคัก “วันนี้มีนมกินจุใจแน่” แครี่พูด ใบหน้าของเธอเกือบจะสวยเลิศอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าเธอมักจะใช้เครื่องสำอางหนาเตอะไปหน่อย “มีแปดขวด แปดขวดหารห้าคนได้ -- หนึ่งจุดเจ็ดหนึ่ง(1.71)ขวด อืม ขวดใหญ่ด้วยนะ”
“หนึ่งจุดหก” เบนแก้อย่างอัตโนมัติ เขาเตี้ยกว่าพี่สาวของเขานิดหน่อยและมีทรงผมเหมือนไม้ม็อป “เมื่อไหร่พี่จะจำได้ซักทีล่ะเนี่ย”
“งั้นรีบมาแบ่งกันเถอะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดรีบพูดเพราะเห็นว่าแครี่ทำท่าเหมือนจะขย้ำคอเบนให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนมนุษย์หมาป่า “คงวัดยากหน่อยนะ”
“ไม่จำเป็น” เซนนาพอดว่า “ข้าต้องใช้หลายขวดในการอาบน้ำ นี่ดีกว่าไอ้นมเหนียวหนืดที่เบนมีซะอีก ชื่ออะไรนะ อ้อ ใช่ๆ โยเกิร์ตของแอสเสส” แล้วเขาก็รีบคว้าขวดนมสี่ขวดพร้อมกับเดินปึงปังขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ครอบครัวไลท์สปีดจะทันแก้ว่าโยเกิร์ตพร่องมันเนยไม่ใช่โยเกิร์ตของแอสเสส
“เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็ได้นมมามากเป็นสองเท่าของทุกวันนะ” มิสซิซไลท์สปีดบอก “เดี๋ยวแม่จะโทรหาสำนักงานที่เขามาส่งนมเพื่อชดใช้ค่าเสียหายให้“
ทุกคนหยิบขวดนมของตัวเองแล้วเข้าครัวไปยกเว้นมิสซิซไลท์สปีด เธอตรงไปที่โทรศัพท์แล้วโทรหาสำนักงานส่งนม(เธอลืมชื่อที่แท้จริงของสำนักงานนั้นไปแล้ว เอ คงจะเป็นกู๊ดมิลค์เอฝเออะรี่เดย์(Good Milk Every day) หรือไม่ก็มิลค์อินเดอะมอร์นิ่ง(Milk in the Morning)มั้ง)
“ฮัลโหล ที่นั่นสำนักงานกู๊ดมิลค์เอฝเออะรี่เดย์รึเปล่าคะ” เธอถามเมื่อมีคนรับสายแล้ว
“ไม่ใช่ค่ะ ที่นี่คือสำนักงะ -- ”
“หรือสำนักงานมิลค์อินเดอะมอร์นิ่งรึเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ”
“สงสัยดิฉันโทรผิดแน่เลย ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ สำนักงานมิลค์ฟอร์เอเวอร์(Milk Forever)ยินดีรับใช้เสมอ”
“อ้อใช่ๆ สำนักงานนี้นี่เอง ขอโทษค่ะ” มิสซิซไลท์สปีดรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว พลางดีใจที่สมัยนี้ยังไม่มีการพัฒนาเทคโนโลยีให้ผู้โทรสามารถเห็นหน้าอีกฝ่ายได้ ไม่งั้นเธอต้องไปผ่าตัดเปลี่ยนหน้าแน่ ซึ่งคงเสียตั้งหลายตังค์ “ดิฉันขอคุยกับหัวหน้าหน่อยค่ะ”
“ตอนนี้หัวหน้าไม่อยู่ค่ะ ท่านไปไซค์งาน มีแค่คนส่งนมเมื่อเช้านี้ค่ะ แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะคุยได้รึเปล่านะคะ ดูท่าทางบาดเจ็บ จมูกเขาเลือดกำเดาไหลมากเลยน่ะค่ะ เมื่อเช้านี้ไม่รู้ไปโดนอะไรมา”
มิสซิซไลท์สปีดกลอกตา เซนนาพอดไปทำอะไรเข้านะ เอาขวดนมฟาดจมูกคนส่งนมรึเปล่า หรือกระทืบหน้า เอ๊ะ!หรือว่าไปแก้ผ้าให้เขาดูจนเขาเลือดกำเดาออก เสื้อคลุมของเขาถอดง่ายอยู่แล้วด้วย บ้าน่ะ!! เธอรีบปัดความคิดและจินตนาการอย่างสุดท้ายอันอุจาดสมองและอุจาดตาออกไปให้พ้น “ดิฉันขอคุยกับเขาหน่อยค่ะ”
เธอรออยู่ครู่หนึ่งกว่าคนส่งนมจะมารับสาย “มีอะไรเหรอครับ” เขาถามเสียงอู้อี้ ท่าทางเขาคงเอาทิชชู่ยัดไว้ในจมูกแหงๆ
“คือดิฉันโทรมาจากบ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ด ซอยเทอ…” มิสซิซไลท์สปีดถูกขัดจังหวะด้วยเสียง พรวด!! และเสียงเหมือนของเหลวทะลัก เธอจินตนาการด้วยความสยดสยองว่าคนส่งนมคงตกใจจนพ่นทิชชู่ออกจากจมูกและเลือดกำเดาก็ไหลออกมาอีก คงวุ่นหาทิชชู่อยู่อีกแน่ๆ เมื่อคนส่งนมสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว เขาก็มาคุยใหม่ “ผมขอโทษครับ!!! ผมขอโทษที่ทำให้สุภาพบุรุษ(?)ท่านนั้นไม่พอใจ ผมสามารถหาของมาเป็นค่าเสียหายให้!! ผมจะ..” มิสซิซไลท์สปีดรีบขัดจังหวะเขาทันที “เดี๋ยวก่อนค่ะ!!” เธอร้อง “ดิฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ คุณบาดเจ็บรึเปล่าคะ” เธอหอบจากการพ่นข้อความใส่โทรศัพท์รัวๆ
คนส่งนมท่าทางสบายใจขึ้น “นิดหน่อยครับ” เขาตอบอย่างสุภาพ “มันเป็นแค่อุบัติเหตุครับ แล้วเขาทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ก็แค่นั้นครับ คุณไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายอะไรหรอกครับ”
มิสซิซไลท์สปีดคิดว่าเขาตอบน้อยจากความจริงไปหน่อย แต่ก็ไม่คาดคั้นอะไร “ขอโทษด้วยนะคะ” เธอกล่าว “เจอฟาโรห์ก็อย่างนี้แหละค่ะ”
“โป -- โปโลอะไรนะครับ?” เขาย้อนถาม
มิสซิซไลท์สปีดนึกขึ้นได้ “ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ลาก่อนค่ะ” เธอวางหูลงแล้วทรุดตัวลงกับผนังห้องอย่างเหนื่อยๆพลางครุ่นคิดถึงเซนนาพอด
เซนนาพอดเป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณซึ่งบัดนี้มีอายุมาประมาณสี่พันกว่าปีแล้ว เขาฟื้นมาจากความตายได้เพราะมีคนอ่านคำสาปของอนูบิส(เทพเจ้าแห่งความตาย) ซึ่งก็คือศาสตราจารย์เจลลี่ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอียิปต์โบราณ และกริมสโตน หัวหน้าฝ่ายสะสมของพิพิธภัณฑ์ที่มีโลงใส่มัมมี่ซึ่งเซนนาพอดเคยอยู่ข้างใน พวกเขาตามหาเซนนาพอดในพิพิธภัณฑ์มานานแล้ว วัตถุประสงค์คือต้องการแผนที่สมบัติของเซนนาพอดมาไว้ในครอบครอง ในที่สุดก็พบเขา แต่บังเอิญไปอ่านคำสาปของอนูบิสเข้า เซนนาพอดจึงฟื้นขึ้นและหนีไป ซึ่งก็มาพบกับครอบครัวไลท์สปีดเข้า ในขณะเดียวกันพวกเหล่าร้ายก็ตามมาพบที่อยู่ของเซนนาพอด และใช้แผนลักพาตัวโดยต้องการแลกแผนที่สมบัติของเซนนาพอดกับแมวของฟาโรห์(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนหรือทิดเดิ้ลส์) มิสเตอร์และมิสซิซไลท์สปีดไปเป็นเพื่อนกับเซนนาพอดเมื่อเขาไปที่พิพิธภัณฑ์เพื่อแลกเปลี่ยนของ แต่เป็นกับดัก กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ขังสองสามีภรรยาไลท์สปีดไว้ และคุมตัวเซนนาพอด โชคดีที่เบนกับแครี่ซึ่งแอบตามมาหลอกพวกเหล่าร้าย(สมทบโดยแมวอีกสี่สิบตัว)ไว้ได้จนชนะ พวกเขาเป็นอิสระ และกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ถูกนำตัวไปเข้าคุก แม้พวกเหล่าร้ายจะเข้าคุกไปแล้ว แต่เซนนาพอดก็ยังคงสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน เพราะเขาคือฟาโรห์ในสมัยก่อนที่มาอยู่ในยุคปัจจุบัน จึงปรับตัวได้ลำบากมาก แถมเขายังคงทำเหมือนว่าทุกคนคือทาสของเขา แต่เขาก็ไม่ทำตัวรุนแรงกับครอบครัวไลท์สปีดแล้ว เพราะทุกคนได้ช่วยเขาไว้ แต่ถึงกระนั้นก็…
มีเสียงเอะอะดังมาจากในครัว มิสซิซไลท์สปีดคราง อะไรอีกล่ะ!!!
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น