ข้าคือวิญญาณที่คอยทำความปรารถนาของผู้คนให้เป็นจริง ข้ามีตัวตนมานานแสนนานและข้าไม่เคยมีความรู้สึกรักไม่เคยมีความปราถนาเป็นของตนเอง มันควรเป็นอย่างนั้นตลอดไป….

แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่ข้าได้พบกับเขาคนนั้น เขามีชื่อว่า รอส เขาเป็นผู้นำตระกลูที่ยิ่งใหญ่ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก รอสถูกลอบทำร้ายและหนีเข้ามาในป่าซึ่งเป็นที่ที่ข้าอาศัยอยู่ ข้าควรที่จะไม่สนใจเขา แต่เมื่อเขาเอ่ยเรียกข้าและขอร้องให้ช่วยเขา สิ่งนั้นทำให้ข้าตัดสินใจช่วยเขาและนั้นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดของข้า

หลังจากที่ข้าช่วยเขาข้าก็คอยดูแลเขาจนหายดีและข้าได้เล่าเรื่องราวของข้าให้เขาฟัง เขาดูประหลาดใจเป็นอย่างมากที่ข้าถามเขาว่าทำไมถึงมองเห็นข้าเพราะข้านั้นเป็นเพียงวิญญาณไม่ควรมีมนุษย์คนไหนมองเห็นข้าได้ แต่เขากลับตอบข้าเพียงรอยยิ้มและถามชื่อข้าแทน

“ข้าชื่อยูริ”

เมื่อข้าไม่ได้คำตอบข้าก็เลยเลิกถามไป เขาอยู่กับข้าเป็นเวลา 2 อาทิตย์ เป็นสองอาทิตย์ที่ข้ามีความสุขมาก เพราะข้าไม่เคยได้พูดคุยกับผู้คนมาก่อนมันจึงทำให้ข้ามีความสุข

เมื่อถึงวันที่เขาต้องกลับไปเขาขอให้ข้าช่วยตระกลูของเขาให้ฟื้นฟูจากการถูกกวาดล้างโดยพวกชั่วช้าและแก้แค้นพวกนั้นให้หมด ข้าจึงตอบตกลงไป และข้าก็มาถึงตระกลูของเขามันดูเละเทะเป็นอย่างมากและผู้คนที่อยู่ที่นั่นก็ดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นเขากลับมา

ข้าและเขาก็ช่วยกันฟื้นฟูตระกลูจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมและกวาดล้างพวกนั้นจนหมด และความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็เกิดกับข้า ความรัก หึ…แต่เมื่อข้าตัดสินใจจะบอกความรู้สึกของข้าให้เขาฟัง เขาก็พาหญิงสาวผู้หนึ่งเข้ามาและบอกกับทุกคนว่าเธอคือว่าที่ภรรยาของเขา ผู้คนพากันดีใจใหญ่ แต่ข้ากลับไม่ดีใจเลย ข้าเจ็บปวดยามที่ได้เห็นเขาเอาใจหญิงสาวผู้นั้น ข้าจึงตัดสินใจหลบหน้าเขา ใช่ข้ารู้ว่ามันงี่เง่าที่ทำตัวไม่สมกับการมีตัวตนที่ยาวนานและข้ารู้ว่าข้าไม่ควรมีความรักกับมนุษย์ อ่า….รอให้พร้อมแล้วค่อยกลับไปเป็นเหมือนเดิม

ใช่ข้าคิดเช่นนั้น……แต่ทุกอย่างกลับเลวร้ายหญิงสาวผู้นั้นโดนลอบทำร้ายขณะออกมาที่ตลาดและข้าไปช่วยไม่ทัน และเมื่อรอสมาถึงเขาดูโกรธเป็นอย่างมาก เขาไม่มองหน้าข้าเลยด้วยซ้ำเขาสืบหาตัวคนร้ายจนในที่สุดเขาก็เจอ คนทำเป็นคนรับใช้คนสนิทของหญิงสาวเอง ซึ่งเป็นนักฆ่าที่แฝงตัวเข้ามาเพื่อฆ่าหญิงสาวผู้นั้น

รอสจึงสั่งให้เอาเธอไปขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน หลังจากนั้น 3 วันหญิงสาวคนนั้นก็ตายไป ซึ่งช่วงเวลานั้นรอสไม่เคยพูดกับข้าสักคำและมันทำให้ข้าทนไม่ไหว ข้าเลยไปถามเขาเอาตรงๆ ซึ่งดูเหมือนเขาก็รู้ว่าข้าจะมาถามเขาเพราะเขานั่งรอข้าอยู่ในห้อง ซึ่งเขาก็บอกว่า

“เพราะท่านไม่ช่วยเธอจึงทำให้เธอตายถ้าท่านไปช่วยเธอคงไม่ตายหรอก!!”

“ข้าไปช่วยแล้วแต่ข้าไปไม่ทัน เจ้าจะมาโทษข้าอย่างนี้ไม่ได้”

“หึ!งั้นรึข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบเธอท่านจึงพยายามหลบหน้าข้า”

“เจ้า…”

“ข้าไม่อยากฟังท่าน ท่านไปซะเถอะ!!”

สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นทำร้ายข้ามากเพียงใดเจ้าจะรู้ไหม ข้าน้ำตาไหลออกมากับสิ่งที่รอสพูดออกมา ข้าจึงตัดสินใจหลบเขาออกมา ข้าวนเวียนอยู่ที่ตระกลูเขาอยู่เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรมาทำลายตระกลูของรอสได้ มันก็หมดเวลาของข้าแล้วข้าจึงเขียนความรู้สึกและคำขอโทษและทิ้งไว้ให้เขา

“รอส……ข้ารักเจ้าและข้าขอโทษ….” น้ำตาได้หยดลงบนกระดาษแผ่นนั้นและร่างของวิญญาณตนนั้นก็สลายหายไป…….

หลังจากยูริได้หายไปเธอยังมีสิ่งที่ไม่รู้อยู่

หลังจากวิญญาณตนนั้นหายไปรอสที่รู้สึกเจ็บที่หัวใจก็รีบมุ่งหน้ามาที่ห้องทันที เขามาทันเห็นยูริหันมายิ้มให้เขาทั้งน้ำตาก่อนจะหายไปจนหมด เขาเจ็บปวดหัวใจอย่างมากและเมื่อเขาได้อ่านกระดาษแผ่นนั้นความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดก็จู่โจมเขาทันที เขาน่าจะบอกความจริงกับเธอให้หมดใช่เธอที่เขาหมายถึงคือวิญญาณตนนั้น เขารักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบในป่าแห่งนั้น เขาน่าจะบอกความจริงเกี่ยวกับหญิงสาวคนนั้น หญิงสาวนั้นคือน้องสาวต่างมารดาของเขาที่ขอหลบจากพวกนักฆ่า เขาจึงพาเธอเข้ามาในฐานะภรรยาแทน

และนั้นทำให้เขาต้องเสียยูริไป เขาขอโทษ……..

และในค่ำคืนนั้นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้นำตระกลูและเขากลายเป็นคนไม่มีความรักให้ผู้ใดอีกเลย เขาเอาแต่เฝ้ารอคอยว่าสักวันหนึ่งยูริวิญญาณตนนั้นจะกลับมาหาเขา จนเขาอายุ89 ปี เขาก็ได้จากโลกนี้ไปก่อนตายเขาได้สั่งให้ทหารพาศพเขาไปฝั่งที่บ้านหลังหนึ่งในป่า

ใช่บ้านหลังนั้นคือบ้านที่เขากับยูริเจอกัน………