ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงของนักล่าชาวเลพร้อมระบบตกปลา

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

"ท่านแม่ เราจะเอาเบ็ดที่ไหนมาตกปลาหรือขอรับ?"

"เห็นไม้ไผ่ตรงนั้นหรือไม่?"หลันหลิงคิดว่าจะต้องทำเบ็ดตกปลาด้วยเด็กน้อยจะได้ไม่สงสัยเอาได้

"แล้วเราจะเอาเชือกไหนมาทำสายเบ็ดกันล่ะขอรับ..."คำถามของลูกชายทำเอาหลันหลิงไปไม่เป็นกันเลยทีเดียวก่อนสายตาของนางจะไปปะทะเข้ากับไข่นกซึ่งนางก็ไม่รู้ว่าเป็นไข่ของนกชนิดไหนกันแน่

"แม่เจอของดีเข้าให้แล้ว เร็วรีบตามแม่มาเร็วเข้า..."

"ของดีอะไรหรือขอรับท่านแม่?"อันเซิงเดินตามผู้เป็นแม่มาติด ๆ ก่อนจะเห็นกองไข่หกเจ็ดฟองนอนอยู่ในหลุมทรายที่ไม่ลึกมากข้างกอไผ่ซึ่งขึ้นอยู่ตรงบริเวณทรายหาดมีโขดหินขนาดใหญ่ขึ้นซ้อนกัน

"ซ่า!"

คลื่นทะเลซัดน้ำเข้าฝั่งทำให้ปลาตัวใหญ่นอนพะงาบ ๆ อยู่บนทรายพยายามตะเกียกตะกายลงน้ำ อันเซิงเห็นเข้าพอดีจึงร้องเรียกผู้เป็นแม่ด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับหวาดกลัวไปด้วยเมื่อเห็นสัตว์ทะเลตัวสีดำมีหนามแหลมคมนอนอยู่ไม่ห่างตัวปลาที่กำลังดิ้นรนจะกลับลงทะเลอีกครั้งอยู่หลายสิบตัว

"ท่านแม่!"

"ปลา ปลา!"ก่อนจะร้องขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกระโดดหนีห่างจากปลาตัวใหญ่

"อั้ยโย่ว..สัตว์ประหลาดพวกนี้น่ากลัวจัง..."

หลันหลิงไม่รอช้าเห็นลูกชายกำลังกล้า ๆ กลัว ๆ มัวแต่มองสัตว์ประหลาดสีดำที่เขาพูดถึงก็รีบนำคันเบ็ดกับถังไม้มิติออกมาก่อนจะเข้าไปดูอีกครั้งว่ามีเหยื่อปลอมมาให้หรือไม่ก็พบว่าไม่มีจึงถามในใจขึ้นว่า

"เหยื่อนี่ต้องหาเองหรือ?"

"คันเบ็ดถูกออกแบบเพื่อตกอาหารทะเลวิญญาณโดยเฉพาะไม่จำเป็นต้องมีเหยื่อล่อก็ตกได้..."เสียงเหมือนหุ่นยนต์ดังเข้ามาในหูทันที

"มีอะไรจะถามอีกหรือไม่?"

"เอ่อ..คันเบ็ดชนิดนี้จะตกสัตว์ธรรมดาได้ด้วยไหมหรือว่าจะตกได้แต่สัตว์วิญญาณเท่านั้น"

"ตกได้แต่สัตว์วิญญาณเท่านั้น..."

"แล้วสัตว์วิญญาณในที่นี้จะขายได้ราคาเท่าไหร่?"

"..."หลันหลิงใจจดใจจ่ออยู่กับคำตอบของระบบก่อนจะพบว่าตั้งนานสองนานไม่มีเสียงตอบรับจากระบบใด ๆ ทั้งสิ้น

"อ่า..."

"ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวข้องไม่ตอบว่างั้นเถอะ..."หลันหลิงพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเจ้าลูกชายก็เห็นหอยเม่นนอนกระจายกันอยู่ไม่ไกลจากปลาทะเลตัวใหญ่ก็รีบเข้าไปเก็บมาไว้ในที่เก็บของทันที

"ท่านแม่นี่..อย่าบอกนะว่าเจ้าสัตว์ประหลาดมีหนามแหลมคมนั่นกินได้เช่นกันน่ะขอรอรับ..."อันเซิงชี้นิ้วเล็กของเขามาที่หอยเม่น

"ใช่แล้ว เดี๋ยวแม่จะทำให้ดูว่าเจ้าหอยชนิดนี้มันกินตรงไหนได้"

"อ่า..ขอรับ..."แน่นอนว่าเด็กน้อยไม่กล้าขัดใจแม่เลี้ยงของเขาให้ต้องขุ่นเคียงใจอย่างแน่นอน

"ลูกเดินไปเก็บไข่นกให้แม่ดีกว่า เดียวทางนี้แม่จะจัดการเอง"

"ได้ขอรับ"

"เดินหาไข่นกอีกก็ได้นะเผื่อว่าจะได้เพิ่ม"

"ขอรับ"

เด็กน้อยขานรับก็เดินนำตะกร้าของผู้เป็นแม่ไปใส่ไข่นกก่อนจะเกาหัวตนเองเมื่อเห็นว่าในตะกร้าว่างเปล่าไม่มีอาหารทะเลที่เก็บได้ตั้งมากมายอยู่ในนี้สักตัว

พอคิดไม่ออกว่าหายไปไหนก็ได้แต่ปล่อยมันไปค่อย ๆ เก็บไข่นกใบเท่าไข่ไก่บ้านใส่ลงในตะกร้าอย่างเบามือ หลันหลิงเห็นว่าลูกชายยุ่งกับไข่นกอยู่ก็รีบเก็บหอยเม่นกับปลาไว้จากนั้นก็เดินไปนั่งบนโขดหินฟาดเบ็ดลงไปในน้ำทะเลซึ่งไม่ได้ลึกมากเพราะว่าโขดหินอยู่ติดกับฝั่งน้ำจึงลึกแค่สะโพกของผู้ใหญ่เท่านั้น

"โอ๊ะ ๆ ๆ"ไม่นานหลันหลิงเห็นต่อยเบ็ดขยับนางก็รีบดึงเบ็ดกลับทันที

"หวีด..."นางรู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อคิดว่าสัตว์ทะเลที่ตกได้คงตัวใหญ่และก็คงจะหนักมากจึงเหวี่ยงสายเบ็ดขึ้นฝั่งอย่างแรงก็พบว่าเป็นตนเองหงายหลังแทน เมื่อตัวที่ตกมาได้มันไม่ได้หนักมากอย่างที่คิดทั้ง ๆ ที่ตัวของมันใหญ่มากแท้ ๆ

"เหวอ!"

"ว้าย!"

"ท่านแม่!"เด็กน้อยเห็นว่าไม่เจอไข่นกแล้วกำลังเดินกลับมาหานางเห็นท่าหงายหลังของหลันหลิงพอดีจึงร้องขึ้นด้วยความตกใจ

"เจ็บที่ใดหรือไม่ขอรับ ท่านแม่?"

"แม่ไม่เจ็บที่ใดหรอกตกใจเสียมากกว่า..."

"โอ่ว"เด็กน้อยรีบปีนขึ้นมาหาบนโขดหินอย่างรวดเร็ว

"อู้!"

"ท่างแม่ ท่านตกได้งูตัวเบ้อเร่อบ้าร่าเลยขอรับ..."แทนที่เขาจะกลัวกลับไม่กลัวอย่างที่คิดเด็กน้อยเดินวนไปเวียนมามองดูเจ้างูสีน้ำตาลอมเหลืองอมม่วงด้วยความสนใจ

"อ่า..นี่ข้าตกได้งูอะไรมาน่ะ..."

หลันหลิงเองก็ไม่เคยเห็นเจ้าสัตว์ที่มีหน้าตาเหมือนงูแต่เพราะสีของมันนางจึงไม่รู้ว่าเป็นงูชนิดใดจึงลองใช้นิ้วจิ้มไปที่หางของมันก็ได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นมาในหัวว่า

"สัตว์วิญญาณปลาไหลสายฟ้าขั้นแรกเริ่ม หากเจ้ากินมันเข้าไปจะทำให้เจ้าสามารถสะสมพลังวิญญาณและฝึกฝนมันได้"

"จริงเหรอ"หลันหลิงรีบถามกลับด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินระบบพูดขึ้น

"จริงแต่ขั้นแรกเริ่มไม่อาจทำให้ขั้นที่สูงกว่าเพิ่มระดับวิญญาณได้อย่างรวดเร็ว แต่เจ้าพึ่งจะเริ่มย่อมไม่เป็นปัญหาสำหรับการฝึกฝน..."

"แล้วข้าจะเหาะเหินเดินอากาศได้ใช่หรือไม่?"

"ด้วยว่าโลกใบนี้พลังวิญญาณที่ล่องลอยตามอากาศแทบจะไม่หลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้แล้ว ยากที่เจ้าจะสามารถลอยอยู่บนอากาศได้ แค่มีพละกำลังมากกว่าคนธรรมดาก็ถือว่าดีมากแล้ว..."

"โอ่ว..."

"ตรงหัวของมันมีคริสตัลสีม่วงสามารถผ่าเก็บไว้ขายได้"

"ผู้ฝึกตนสามารถดึงพลังของมันมาใช้เป็นพลังปราณก็ได้ใช่ไหม?" 

"ไม่เสียแรงที่ดูซีรีส์แนวนี้มาเยอะ ถูกต้องเจ้าไม่ควรขายให้กับร้านขายเครื่องประดับแต่สามารถนำไปขายที่โรงประมูลได้จะช่วยเพิ่มเงินที่เจ้าควรได้มากกว่าร้านเครื่องประดับเพราะพวกเขาคงคิดว่าเป็นเพียงคริสตัลหรือเพชรพลอยทั่วไปเท่านั้น"

ข้าเข้าใจแล้ว"

"เอ่อ..ขอถามอีกสักข้อ"

"ว่ามา"

"เจ้าคริสตัลนี่เรียกว่าแก่นอสูรใช่หรือไม่?"

"ใช่"

"มันสามารถสร้างเป็นอาวุธก็ได้ใช่ไหม?"

"อืม..แต่ต้องมีของดีอย่างอื่นร่วมด้วยถึงจะสามารถสร้างอาวุธที่มีวิญญาณขึ้นมาได้ คนธรรมดาเช่นเจ้าตอนนี้หยุดฟันเสียก่อนเถอะ..."

"อ่า..."

หลันหลิงไม่รอช้ารีบยกสายเบ็ดให้ปลาไหลไฟฟ้าลงไปอยู่ในถังไม้มิติก็คิดหาวิธีให้ปากขนาดใหญ่ของมันอ้าออกจากตะขอเบ็ดก็พบว่านางไม่ต้องเหนื่อยทำอะไรเลยปากของมันก็อ้าออกเอง พอก้มมองลงไปในถังน้ำก็เห็นมันนอนเลื้อยอยู่ในนั้นอย่างน่าอัศจรรย์

"อั่ยเราก็นึกว่าตายไปแล้วเสียอีก..."

หลันหลิงพาอันเซิงมานั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะเหวี่ยงสายเบ็ดลงไปในน้ำอีกครั้งไม่นานสายเบ็ดก็กระตุกนางจึงวิดขึ้นจากน้ำ คราวนี้รู้แล้วว่าต่อให้จะตกได้ตัวใหญ่มากแค่ไหนเมื่ออยู่กับเบ็ดคันนี้มันจะไม่หนักอีกต่อไป

"อู้!"

"ปลาหมึกยักษ์ไหมท่านแม่?"เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเห็นลักษณะของปลาหมึกสาย สายพันธุ์หนึ่งแต่ตัวมันใหญ่ยิ่งกว่าปลากระเบนเสียอีกหลันหลิงไม่รอช้า ใช้นิ้วแตะไปโดนตัวของมันตามความเข้าใจว่าต้องโดนตัวของมันข้อมูลจะปรากฎขึ้นในหัวแต่ก็ได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นจึงพูดขึ้นว่า

"สัตว์ทะเลตัวนี้เป็นสัตว์ที่มีพลังวิญญาณ ตัวถึงได้ใหญ่มากกว่าตัวที่เราจับได้ก่อนหน้ามาก"

"โอ่ว"แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเข้าใจได้อย่างแน่นอนเพราะชาวบ้านหาได้มีความรู้เรื่องการฝึกยุทธไม่แต่ก็ร้องขึ้นเหมือนว่ารับรู้แล้วซึ่งหลันหลิงก็มองเขาด้วยความเอ็นดู

"มันมีชื่อเรียกว่าสัตว์อสูรหมึกจันทราม่วง เห็นสีของมันหรือไม่จะมีสีม่วงอมดำจะชอบขึ้นมาอาบแสงจันทร์ในตอนกลางคืนเพื่อเพิ่มพลังวิญญาณให้กับตัวของมัน..."

"โอ่ว..."

 หวังว่าเขาจะเข้าใจได้ในเร็ววันหลันหลิงคิดในใจก่อนจะลงมือตกเบ็ดอีกครั้งและอีกครั้งจนเห็นว่าตะวันจะตกดินแล้วจึงรีบกลับบ้านของตนทันที

"..."