ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงของนักล่าชาวเลพร้อมระบบตกปลา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

"นั่น..นางกำลังพูดสิ่งใดออก มาน่ะ..."

"บ้าไปแล้ว..."

"แล้วทั้งสองจะพากันไปอยู่ที่ไหน..."

ขณะที่ชาวบ้านพากันพูดคุยไปต่าง ๆ นานาเสียงของผู้ใหญ่บ้านก็ดังขัดขึ้นทำให้พวกเขาต้องเงียบเสียงลงทันที

"เจ้าแน่ใจหรือที่จะแยกบ้านออกไปจากตระกูลป๋อ?"

"ในเมื่อสามีของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับท่านป้าผู้นี้ ข้าก็ยินดีที่จะพาลูกชายออกมาใช้ชีวิตตามลำพังเจ้าค่ะ..."

เหอะ..ข้าดูซีรีส์มาเยอะรู้หรอกน่าว่าถ้าหากขึ้นอยู่กับพวกเขามีแต่จะทำให้ตนเองเดือดร้อนน่ะสิไม่ว่า หลันหลิงคิดในใจขึ้นมาหลังจะพูดจบ

"เฮ้อ..แต่เจ้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอผู้หนึ่งเท่านั้นไม่คิดให้ดีก่อนหรือ ถ้าหากเจ้าไม่เห็นด้วยกับการตัดความสัมพันธ์นี้ก็ไม่มีผู้ใดไล่ออกจากตระกูลได้ เพราะเจ้าไม่ได้ทำความผิดอะไรจนต้องให้ขับไล่ออกจากตระกูล..."

"เช่นนั้นให้พวกเขาแบ่งที่ให้พวกเราแม่ลูกได้ปลูกบ้านอยู่กันตามลำพังสักหลัง ถ้าพวกเขายินยอมข้าก็ยินดีจะตัดความสัมพันธ์ให้..."หลินหลังมองดูสภาพของบุรุษวัยยี่สิบกว่าซึ่งมีอายุมากกว่าสามีไก่ของตนไม่มาก

ลักษณะท่าทางของเขาดูไม่เอาไหนเป็นอย่างมากจึงคิดว่าคนที่หาเงินเข้าบ้านคงเป็นสามีไก่ของตนอย่างแน่นอน จึงคิดจะเอาอะไรมาจากพวกเขาบ้างก่อนจะได้ยินเสียงของสะใภ้ใหญ่ป๋อดังขึ้น

"ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันยอมให้อะไรกับเจ้าเด็ดขาด..."

"ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้ากับลูกชายตัวน้อยของข้าก็จะขออยู่เกาะพวกท่านอยู่ที่นี่ต่อไปก็แล้วกัน..."

"เฮ้อ..ในหมู่บ้านของข้าไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าข้าผู้นี้ขี้เกียจสันหลังยาวมากแค่ไหน จนครอบครัวรับไม่ได้ต้องให้แต่งกับไก่ พวกท่านไม่คิดให้ดีก่อนเหรอ ก่อนจะปฏิเสธคำขอของข้า..."

"นี่..นี่..."สะใภ้ใหญ่ถูกให้ออกหน้าแทนแม่สามีกับสามีของตนถึงกับพูดไม่ออกกันเลยทีเดียวเมื่อได้ยินคำพูดของหลันหลิง

"ข้าว่าแล้วว่านางต้องนิสัยใช้ไม่ได้ มิเช่นนั้นครอบครัวของนางจะยินดีปล่อยให้มาแต่งงานกับคนตายไปได้เช่นไร..."

"ข้าไม่คิดว่านางจะกล้าพูดออกมาเช่นนี้..."

"ข้าคิดว่านางพูดเรื่องจริง..."

"ข้าก็เชื่อคำพูดของนาง..."ความเชื่อของชาวบ้านที่พูดกันทำให้ทั้งสามรีบเดินมาปรึกษากันทันที

"ท่านแม่มิใช่ว่าน้องรองได้แผ้วถางที่ดินรกร้างนั้นไว้ได้สองหมู่มิใช่หรือทำไมเราไม่ให้ที่ดินผืนนั้นกับนางไปเสีย จะได้จบ ๆ กันไป..."

"แต่ว่า..."

"ถึงเช่นไรมันก็ไม่สามารถปลูกอะไรขึ้นได้มิใช่หรือขอรับ..."

"มันก็จริง"

ที่ดินของเมืองไห่หนานเนื่องจากไม่สามารถนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้ทางการจึงไม่ได้ตั้งราคาขาย ผู้ใดสามารถแผ้วถางมาเป็นของตนเองได้หลังจากแผ้วถางเสร็จก็ให้มาหาเจ้าหน้าที่กรมที่ดินจดบันทึกพื้นที่นั้น จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็จะมาวัดที่และปักหลักไว้ให้

เดิมทีป๋ออันเฉิงต้องการแผ้วถางไว้เพื่อที่จะปลูกบ้านเป็นของตนเอง หลังจากไปจดบันทึกและเจ้าหน้าที่ได้มาปักหลักให้เขาก็นำเรือออกทะเลไปเพื่อที่จะไปหาอาหารทะเลนำมาขายและนำเงินมาสร้างบ้านของตนก็ไม่กลับมาอีกเลยนับจากนั้น

"ตกลง ข้าจะมอบที่ดินสองหมู่ที่ป๋ออันเฉิงได้แผ้วถางไว้ให้..."โจวเหนียงพูดขึ้นหลังจากตัดสินใจได้

"ยอดเยี่ยม ในที่สุดข้าก็สลัดปลิงดูดเลือดออกไปได้..."

"ท่านลุงผู้ใหญ่บ้านรีบช่วยข้าร่างสัญญาตัดขาดให้ตอนนี้เลยได้ไหมเจ้าคะ..."หลันหลิงพูดขึ้นด้วยความยินดีทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่มีเงินติดตัวมาสักอีแปะเดียว

"เอ่อ..แฮ่..."

"ข้าหมายถึงพวกเขาได้สลัดปลิงดูดเลือดอย่างเราสองแม่ลูกออกไปได้แล้ว..แฮ่..."หลันหลิงมองไปยังทุกคนก็เห็นพวกเขาทำสีหน้าตกตะลึงกับคำพูดของตนก็รีบแก้คำพูดทันที

"เหอะ..ท่านลุงผู้ใหญ่รีบทำตามที่นางพูดเถอะเจ้าค่ะ..."สะใภ้ใหญ่ป๋อเชิดหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำแก้ตัวของหลันหลิง

"ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะร่างสัญญาขึ้นมาให้"

"จะ..เจ้า..."

"เจ้าค่ะ..."

สะใภ้ใหญ่ป๋อถึงกับรีบหันไปมองใบหน้ายิ้มกว้างหน้ามองของหลันหลิงทันทีเมื่อได้ยินนางพูดจบก่อนตนเองคิดในใจขึ้นว่า

สรุปว่าผู้ใดอยากตัดความสัมพันธ์กันแน่เนี่ย

"..."

หลันหลิงรีบเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เมื่อเห็นชูเถิงกำลังร่างสัญญาขึ้นมาก่อนจะพูดขึ้นด้วยความลืมตัวที่ว่าตนเองไม่รู้หนังสือแต่อ่านหนังสือสัญญาแล้วพบช่องโหว่ให้อีกฝ่ายสามารถมาเอาเปรียบได้ก็รีบพูดขึ้น

"ท่านลุงผู้ใหญ่ช่วยเพิ่มเข้าไปในสัญญาด้วยเจ้าค่ะ ว่าหากผู้ใดยังมายุ่งวุ่นวายกับอีกฝ่ายจะถูกปรับเงินสิบตำลึงทองพร้อมจำคุกอีกสิบปี..."

"หา!"

"นี่..นี่..."สะใภ้ใหญ่ป๋อถึงกับพูดไม่ออกกันเลยทีเดียวหลังจากฟังสิ่งที่หลันหลิงให้เพิ่มเข้าไปก่อนจะอึ้งไปอีกครั้งเมื่อชูเถิงตอบกลับ

"ได้..."

"จะให้ข้าเพิ่มสิ่งใดเข้าไปอีกหรือไม่"

"อืม..ให้เพิ่มเข้าไปอีกว่าขอให้ทั้งสองฝ่ายเจอกันที่ไหนก็ทำเหมือนคนแปลกหน้าอย่าได้เข้ามาพูดจาต่อกันอีกเจ้าค่ะ..."

"นี่..นี่..เจ้าไม่คิดจะทักทายกันบ้างเลยหรือ?"สะใภ้ใหญ่ป๋อพูดขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำพูดของหลันหลิง

"คิดจะตัดกันแล้วก็ต้องตัดกันให้ขาดไปเลยสิ จะยังมัวมามีเยื่อใยต่อกันไปไย..."หลันหลิงพูดขึ้นหน้าตาเฉยทำให้ทุกคนอึ้งไปอีกครั้งก่อนจะกวักมือเรียกเด็กน้อยวัยสามขวบตัวผอมบางแทบจะเหลือแต่หัวให้เดินมาหา

"..."

"ท่านจะพาข้าไปอยู่ด้วยหรือขอรับ?"เด็กน้อยเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้

"อื้อ"หลันหลิงมองเด็กตัวเล็ก ๆ ถ้าหากนางทิ้งเขาไว้ที่บ้านหลังนี้คิดว่าเด็กนี่ต้องไม่โตขึ้นได้อย่างแน่นอนคงได้ขาดสารอาหารตายตามผู้เป็นแม่ไปเป็นแน่

 ไหน ๆ ก็เป็นผู้ที่ไม่มีผู้ใดต้องการด้วยกันทั้งคู่อยู่แล้ว รับเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนคลายเงาก็แล้วกัน หลันหลิงคิดในใจก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเล็กพูดขึ้นอีกครั้งว่า

"ไปอยู่ด้วยกันนะ..."

"อื้อ..."เด็กน้อยรีบพยักหน้าขึ้นลงจนคอแทบหักกันเลยทีเดียวก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ข้าจะรีบโตและช่วยท่านหาเงินขอรับท่านแม่..."

"..."

ข้าผู้ที่ไม่อยากมีครอบครัวไม่คิดว่าจะมาได้ยินเด็กคนหนึ่งเรียกว่าแม่น้ำเสียงของเขาเรียกข้าว่าแม่ก็ไม่เลวนะหลันหลิงคิดในใจขึ้นมาก่อนจะตอบกลับไปว่า

"ดีมาก"พร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้ทำให้ป๋ออันเซิงรู้สึกคลายความกังวลลงได้มากขึ้น ว่าสตรีตรงหน้าจะไม่ต้องการเขาอีกคนก่อนจะยื่นมือเล็กข้างที่ไม่ได้อุ้มไก่ไปจับมือเรียวของผู้เป็นแม่ไว้แน่นจนหลันหลิงรู้สึกได้จึงกระชับมือเล็กไว้อีกคน

"เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?"ขณะรอชูเถิงร่างสัญญาแยกบ้านและตัดสัมพันธ์หลันหลิงก็เอ่ยถามเด็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขา

"ข้ามีนามว่าป๋ออันเซิงขอรับ แล้วท่านแม่เล่ามีนามว่าอะไร?"เด็กน้อยถามกลับเมื่อคิดว่าเขาเองก็ยังไม่รู้จักนามของนางเช่นกัน

"ข้า..เอ่อ..แม่มีนามว่าซูหลันหลิง..."

"ว่าแต่เจ้าเข้าไปเก็บเสื้อผ้าไว้สิ พอเราได้หนังสือสัญญามาแล้วจะจากไปทันที..."

"ขอรับ..."เด็กน้อยรีบยัดสามีไก่ให้หลันหลิงอุ้มก่อนจะวิ่งจากไปทันที ไม่นานเขาก็หอบเสื้อกับกางเกงเก่า ๆ หนึ่งชุดออกมายืนยิ้มกว้างตรงหน้านางให้ต้องยืนอึ้งกันอีกครั้ง

"เอ่อ..อะ..แฮ่ม..."

"มีแค่นี้..."หลันหลิง

"ขอรับมีแค่นี้..."

"โอ่ว..เยอะมาก..."หลันหลิงพูดประชดขึ้นมาเบา ๆ 

"...."