รักผลาญใจ_หวังเหยาเหยา

*** นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาตามจินตนาการของผู้เขียน ชื่อตัวละคร ชื่อเมือง และเหตุการณ์ต่างๆ เป็นเรื่องที่สมมติขึ้นทั้งสิ้น คำพูดและการแต่งประโยค อาจไม่ถูกหลักมากนัก เพราะ ผู้เขียนเพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรก ***

     "ความรัก มีหลายรูปแบบ หากคิดว่า ความรักชายหญิงนั้น เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่และเป็นนิรันดร์แล้วละก็ จงเตรียมใจพบกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ยาวนาน และตราตรึงไม่อาจลืมจนวันตายไว้ได้เลย แม่บอกเจ้าได้เพียงเท่านี้" สตรีวัยกลางคน กำลังกล่าวสั่งสอนเด็กหญิงตัวน้อยที่ไร้เดียงสา นางไม่หวังให้บุตรีเข้าใจ นางหวังเพียง คำสอนนี้ จะถูกจดจำไว้ในหัวของเด็กหญิงไปจนโตก็เท่านั้น

     "ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ...ท่านแม่" เด็กหญิงตัวน้อยขานรับ

     "ใครทำให้เหยาเหยาของข้าต้องร้องไห้ มันผู้นั้นต้องชดใช้!" เสียงแตกหนุ่มของเด็กชายที่อายุมากกว่าเด็กหญิงหลายปีดังขึ้น ทำให้รอยยิ้มเอ็นดูปรากฎอยู่บนใบหน้าของสตรีวัยกลางคนผู้เป็นมารดา

     "เช่นนั้น แม่ขอฝาก เหยาเหยา ไว้กับลูกแล้วนะ เทียนเล่อ ตระกูลของเราก็หวังพึ่งเจ้าสองพี่น้อง ลำพังแค่แม่ คงไม่อาจทำให้พวกเจ้าสุขสบายได้ ทั้งยังไม่อาจพาตระกูลหวังกลับมามั่งมีได้อีก" สตรีวัยกลางคนกล่าวใบหน้าเศร้า

    "ท่านแม่อย่าร้องไห้นะเจ้าคะ พี่ใหญ่กับข้า สัญญาว่า จะทำให้ท่านแม่มีแต่รอยยิ้มและความสุข ใช่ไหมเจ้าคะ...พี่ใหญ่" เด็กหญิงหันไปเขย่าแขนพี่ชาย

    "ใช่แล้วขอรับท่านแม่ ข้ากับน้อง จะทำให้ตระกูลหวังของเรา กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง" เด็กหนุ่มพูดด้วยสายตามุ่งมั่น

     ในวันนั้น สามคนแม่ลูกได้พูดคุยกันตามประสา จนวันเวลาผ่านไปหลายปี...