[Marvel] [EverStrange] เอเวอร์เรตต์ รอส VS ผ้าคลุมเวทย์มนต์

          “ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับทุกคน ขอจบการประชุมสำหรับวันนี้นะครับ” เจ้าหน้าที่ผู้เป็นหัวหน้าการประชุมกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นเอกลักษณ์

          “ขอบคุณครับคุณรอสส์” ทุกคนในห้องประชุมกล่าวกับหัวหน้าการประชุม จากนั้นทุกคนก็พากันเก็บเอกสารที่ใช้ประชุมในวันนี้เข้าแฟ้มและล็อคอย่างแน่นหนาก่อนที่ทุกคนจะกล่าวอำลาและขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องพักผ่อนส่วนตัวที่อยู่ในอาคารด้านหลัง

          เจ้าหน้าที่เอเวอร์เรตต์ รอสส์หรือคุณรอสส์ อย่างที่ทุกคนเรียกกำลังเก็บเอกสารที่ใช้ในการประชุมวันนี้อย่างตั้งใจ เจ้าหน้าที่พิเศษทุกคนจะมีการประชุมสรุปงานในทุกๆวันศุกร์เสมอ ซึ่งงานก็ไม่ใช่อะไร ทุกเรื่อง ทุกครั้งที่ใช้ในการประชุมจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ‘ทีมอเวนเจอร์’ เหล่าฮีโร่ที่ทั้งดื้อ ทั้งแสบ ทั้งซน ทั้งเอาแต่ใจของเขานี่แหละ

          ทีมอเวนเจอร์เป็นฮีโร่ที่อยู่ในการกำกับดูแลของคุณรอสส์ เอาง่ายๆเลยเหมือนพวกเขาเป็นลูกรักเลยก็ว่าได้ แต่เป็นลูกรักที่ไม่ถูกตามใจเท่าไหร่เพราะทุกคนจะไปไหนมาไหนจะทำอะไรก็ต้องมาบอกคุณรอสส์ก่อนทุกครั้ง แต่คุณรอสส์ก็ใจดีไม่ค่อยว่าอะไร ถ้าไม่ไปสร้างความวุ่นวายในประเทศอื่นๆอย่างเคย เขาก็มักจะให้อาวุธ อุปกรณ์ส่วนตัวของบรรดาเหล่าฮีโร่เอาไปใช้บ้างบางคราว ไม่ได้หวงห้ามอะไร

          ใครๆก็รู้ว่าคุณรอสส์น่ะใจดี ขอแค่ทำตามข้อตกลงก็พอ ไม่ดื้อ ไม่เรื่องมาก คุยกันง่าย เคลียร์กันง่าย

          ยกเว้นสมาชิกในทีมคนล่าสุดไว้หนึ่งคน รายนั้นออกจะเป็นอภิสิทธิ์ชนเหนือสมาชิกทีมคนอื่นๆเล็กน้อย ก็เขาน่ะไม่ใช่แค่ ‘ลูกรัก’ ของคุณรอสส์ แต่สมาชิกคนนี้ยังเป็น ‘คนรัก’ ของคุณรอสส์อีกด้วย

          เขาพึ่งมาใหม่และพลังวิเศษของเขาก็ค่อนข้างไม่เหมือนใคร คนอื่นได้พลังมาจากวิทยาศาสตร์และการวิจัย แต่คนนี้….อืม….เขาบอกว่ามันคือเวทมนตร์ ทุกอย่างไม่สามารถอธิบายได้ทางวิทยาศาสตร์ ทุกวันนี้คุณรอสส์ยังต้องทำความเข้าใจกับเวทมนตร์เหล่านั้นเพื่อรวบรวมเป็นข้อมูลอ้างอิงหากเกิดเรื่องฉุกเฉินอยู่เลย

          สิทธิพิเศษที่สมาชิกคนนี้ได้รับในฐานะเป็นคนรักของคุณรอสส์ก็เห็นว่าจะเป็นเขาไม่ต้องขออนุญาตเข้าประเทศแบบคนอื่นๆ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลยไม่ต้องบอก นั่นเป็นสิทธิที่ฝ่าบาทมอบให้แก่คุณรอสส์เนื่องจากเข้าใจคุณรอสส์ที่อยู่ห่างจากคนรักมาเป็นเวลานานเป็นอย่างดี คุณรอสส์เองก็ไม่ค่อยหยุดงาน ไม่ค่อยไปไหน การที่ให้คนรักมาหาบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไร นอกจากนั้นสเตรนจ์ก็ไม่ต้องไปนั่งตอบคำถามในห้องประชุม ไม่ต้องไปทดสอบสภาพจิตว่าเป็นคนดีแค่ไหนในห้องประชุม แต่เขาสามารถมาตอบคำถามทั้งหลายได้ในห้องนอนของคุณรอสส์ ส่วนสถานที่นั่งตอบคำถามก็ไม่ใช่ที่โต๊ะทำงาน หากแต่ว่าจะเป็น ‘บนเตียงนอน’ ซะเป็นส่วนใหญ่อีกด้วย

          …ได้รับสิทธิพิเศษสุดๆ

          รอสส์ในชุดสูทสีเทาผูกเนคไทด์เรียบร้อยตามแบบยูนิฟอร์มเจ้าหน้าที่พิเศษของสหรัฐอเมริกาพาร่างที่สูงไม่ถึง 170 เซนติเมตรของตัวเองเดินกลับมาที่อาคารด้านหลังซึ่งเป็นอาคารพักผ่อนสำหรับเจ้าหน้าที่ทุกคน ฝ่าบาททีชาล่า กษัตริย์หนุ่มผู้ปกครองประเทศวากานด้าได้ให้สร้างอาคารนี้ขึ้นเพื่อความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัวของเจ้าหน้าที่ทุกคนโดยคุณรอสส์ผู้เป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่พิเศษได้ครอบครองชั้นบนสุดทั้งชั้น เพื่อความเป็นส่วนตัวสูงสุด

          ลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 36 รอสส์หยิบบัตรเจ้าหน้าที่ที่ติดอยู่ที่หน้าอกมาทาบที่ประตูจนประตูห้องพักเปิดออก เขาวางแฟ้มเอกสารไว้ที่โต๊ะใกล้ประตู มืออีกข้างก็กำลังปลดเนคไทด์ให้คลายออกแต่เขาต้องหยุดมือไว้เท่านั้นเพราะเนคไทด์ของเขามันคลายออกเอง !

          รอสส์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อรู้ว่าเนคไทด์มันถอดเองได้อย่างไร

          “สตีฟ คุณเข้ามาเล่นในห้องผมโดยที่ผมไม่อนุญาตอีกแล้วนะ” รอสส์กล่าวในความมืด

          เมื่อสิ้นสุดเสียงไฟในห้องก็สว่างขึ้น รอสส์เงยหน้ามองหลอดไฟบนศรีษะ จังหวะนั้นเองคนฉวยโอกาสก็รีบจู่โจมเข้าที่แก้มของคนรักทันที

          “เอ๊ะ…” รอสส์ร้องขึ้นเบาๆอย่างตกใจเมื่อรู้สึกถูกจูบที่แก้มขวา แต่นั่นคงยังไม่พอใจล่ะมั้ง เพราะไม่นานนักรอสส์ก็ถูกจูบที่แก้มซ้ายด้วยเช่นกัน

          “เล่นอะไรเนี่ย” รอสส์ถามคนรัก

          คนตัวสูงในชุดสีน้ำเงินดีไซน์แปลกตา ยืนยิ้มกริ่มอย่างพอใจกลางห้อง “ได้จูบแก้มสองข้างพร้อมกันเลย การถอดจิตนี่ดีจริง” เขาพูดแล้วทำหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ที่จริงใช้ตัวจริงจูบเลยน่าจะดีกว่า ความรู้สึกมันคมชัดกว่า” เขาพูดแล้วยื่นหน้าเตรียมจะจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง

          “พอได้แล้ว ผมขอพักก่อน ผมพึ่งเลิกงานนะ” รอสส์ผลักหน้าคนตัวสูงออกไป

          “ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องทำงาน เดี๋ยวผมหาเลี้ยงเอง” ด็อกเตอร์สตีเฟ่น สเตรนจ์ อดีตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านระบบประสาท หรือ สตีฟ อย่างที่รอสส์เรียกกล่าวขึ้นอย่างงอนๆ “เห็นแมวยักษ์นั่นดีกว่าผมตลอดเลย ผมไม่พอใจเลยนะ”

          “บอกว่าฝ่าบาทคือเสือดำไม่ใช่แมวยักษ์” รอสส์พูดแล้วชี้ไปที่วงกลมที่มีไฟล้อมรอบที่ลอยอยู่กลางห้อง “ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ใช้ไฟเย็นวันคริสมาสตร์แอบเข้ามาในห้องของผม”

          สเตรนจ์โบกมือกลางอากาศวงกลมไฟนั้นจึงหายไป “มันไม่ใช่ไฟเย็นซะหน่อย แค่หน้าตาคล้ายๆเอง” เขาพูด “มันคือประตูมิติ ทำให้ผมไปไหนก็ได้”

          “ประตูไปไหนก็ได้แบบประตูวิเศษของโดเรม่อน” รอสส์พูดแล้วเดินไปหยิบแก้วน้ำเพื่อเทน้ำในตู้เย็นให้ตนเอง “คุณเคยใช้ประตูไปไหนก็ได้ของคุณแอบไปดูชิซูกะอาบน้ำมาหรือยัง”

          สเตรนจ์ชี้ไปที่แก้วว่างเปล่านั้นจู่ๆมันก็มีน้ำผลไม้สีสวยใส่ไว้จนเต็ม “คุณเรียกเวทมนตร์ของผมซะกลายเป็นของเล่นเด็กไปเลย” เขาพูด “ผมจะไปดูตัวการ์ตูนผู้หญิงอาบน้ำทำไม ผมมาดูคุณอาบน้ำดีกว่าอีก”

          “ขอน้ำเปล่า ไม่เอาน้ำผลไม้” รอสส์พูดแล้วชูแก้วขึ้นมา

          สเตรนจ์ชี้ไปที่แก้วเพื่อเปลี่ยนน้ำผลไม้เป็นน้ำเปล่าให้รอสส์

          “ขอบคุณ” รอสส์พูดแล้วยกแก้วน้ำเปล่าดื่ม เขาเดินเข้าตรงไปที่ห้องนอนเพื่อจะได้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า สเตรนจ์เดินตามไม่ห่าง

          รอสส์เปิดประตูห้องนอนที่ทำมาจากไม้ชนิดดีเข้าไปด้านใน ไฟในห้องนอนสว่างพรึ่บขึ้นมาทันทีด้วยอำนาจแห่งเวทมนตร์ของคนรัก รอสส์เหลือบตามองคนที่ช่วยเปิดไฟให้แว้บหนึ่งก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป

          แต่เขาก้าวเข้าไปได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นก็ต้องชะงักกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

          ผ้าคลุมผืนสวยสีแดงเข้มลอยค้างอยู่กลางอากาศ มันลอยอยู่นิ่งๆไม่ขยับไปไหน รอสส์กลอกตามองแล้วชี้นิ้วไป “เก็บของๆคุณให้ดีๆด้วย ไม่ใช่อยากจะไปไหนก็ได้แบบนี้ ไม่เช่นนั้นผมจะเอามันไปขังในห้องนิรภัยใต้ดิน”

          “ทำยังไงได้ก็เธอเอาแต่ใจ” สเตรนจ์พูดแล้วยกแขนขึ้น “มานี่มา”

          ผ้าคลุมสีแดงลอยมาคลุมที่แผ่นหลังของผู้เป็นเจ้าของทันที มันทำตามคำสั่งทุกอย่างได้ราวกับมันมีชีวิตจิตใจเหมือนมนุษย์เลยทีเดียว

          “Say Hi โรส แฟนชั้นหรือยัง” สเตรนจ์พูดกับผ้าคลุม

          ผ้าคลุมยกชายผ้าโบกขึ้นเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ

          “ไม่เต็มใจไม่ต้องทำก็ได้นะ ชั้นจะถือว่าผ้าคลุมเป็นสิ่งไม่มีมารยาทก็แล้วกัน” รอสส์พูดกับผ้าคลุม “นี่ชั้นยังไม่ได้เอาเรื่องที่พังตู้กระจกนิรภัยของชั้นจนแตกกระจายเลยนะ”

          “โถ่โรส เธอก็แค่คิดถึงผมเท่านั้นเอง เธอไม่ชอบถูกขัง เธอเลยดื้อนิดหน่อย”

          รอสส์ชี้ไปที่ผ้าคลุม “นี่สรุปว่าเป็น She ไม่ใช่ He หรือ It หรอ”

          สเตรนจ์ยิ้ม “ผมว่าน่าจะเป็น She นะ ผู้หญิงทาปากสีแดงสีเดียวกับสีผ้า”

          “ผมควรจะรู้สึกยังไงกับการที่มีผู้หญิงทาปากสีแดงมาเกาะหลังคนรักอยู่ตลอดเวลาแบบนี้”

          คนถูกถามหัวเราะแล้วยื่นมือโอบเอวคนรัก “คุณหึงผ้าคลุมหรอโรส นี่ผมควรจะดีใจไหม”

          “ผมว่าคุณน่าจะเสียใจมากกว่า เพราะนอกจากผ้าคลุมแล้วก็ไม่มีใครเข้าใกล้คุณให้ผมหึงได้อีก”

          สเตรนจ์ยิ้มแล้ววางคางลงบนศรีษะผมบลอนด์ของคนรัก “คิดถึงคุณจังเลย ไม่เจอตั้งกันตั้งหลายเดือน”

          “ผมเห็นว่าคุณสบายดี ในมอนิเตอร์ของผมบอกว่าคุณพึ่งกลับมาจากฮ่องกง”

          “ใช่ ผมพึ่งกลับมา” สเตรนจ์ตอบ “ไปตรวจสอบแซนทั่มมา”

          “ไหนล่ะของฝาก” รอสส์ถาม

          สเตรนจ์ยิ้ม “ของฝากไม่เห็นไปถึงฮ่องกงเลย ผมมีให้คุณตลอด” เขาพูดแล้วหมุนตัวคนรักให้หันหน้ามาหาแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าของคนตัวเล็ก รอสส์ยิ้มกับสิ่งที่คนรักทำให้

          “ของฝากพอหรือยัง” สเตรนจ์ถาม

          “ผมว่าผมยังได้ไม่ครบ” รอสส์ตอบ

          สเตรนจ์ยิ้มแล้วใช้ปลายนิ้วแตะปลายคางคนตัวเล็กให้ยกขึ้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปเพื่อจะได้จูบปากช่างพูดช่างถามของคนรัก มืออีกข้างที่ว่างงานก็ค่อยๆบรรจงปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตออกให้อย่างเบามือ

          แต่ทุกอย่างต้องหยุดไว้เท่านั้นเพราะเจ้าผ้าคลุมสีแดงจอมดื้อที่แสนจะเอาแต่ใจกลับดึงให้สเตรนจ์เอาหน้าออกห่างจากรอสส์ มันกระชากหัวไหล่ที่คลุมด้วยผ้าอย่างสุดแรงจนสเตรนจ์ต้องผละออกจากคนรักที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะได้รับบาดเจ็บ

          “เฮ้ๆๆๆ นี่เธอทำอะไร ชั้นจูบแฟนชั้นอยู่เห็นไหม” สเตรนจ์ดุผ้าคลุมอย่างหงุดหงิด “ถ้าแฟนชั้นล้มขึ้นมา เธอโดนดีแน่”

          ผ้าคลุมมีทีท่าสลดลง มันยกชายผ้าขึ้นมาถูไปที่มือที่สเตรนจ์ใช้ปลดกระดุมเสื้อของรอสส์ จากนั้นก็ไปถูที่ริมฝีปากของเสตรนจ์ที่ใช้จูบรอสส์เมื่อสักครู่

          “ผมว่าคุณไปเคลียร์กับผู้หญิงปากแดงของคุณดีกว่าสตีฟ ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบเห็นคุณจูบผม” รอสส์กล่าวอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่แขวนไว้อยู่หน้าห้องน้ำ “เชิญเคลียร์กันให้เรียบร้อยถ้าเคลียร์ไม่ได้เชิญคุณกลับไป ผมจะพักผ่อน” เขาพูดแล้วปิดประตูห้องน้ำ

          สเตรนจ์มองตามคนรักที่เข้าห้องน้ำไปด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนจะดึงผ้าคลุมที่คลุมร่างตัวเองออกด้วยความไม่พอใจ

          “เธอทำโรสโกรธชั้น เธอนิสัยไม่ดีเลย” สเตรนจ์ตำหนิ “โรสเขาขี้งอนและง้อยากมาก นี่เขางอนชั้นแล้ว ชั้นจะง้อเขายังไง”

          ผ้าคลุมบิดไปมาเบาๆอย่างสำนึกผิด

          “โรสเขาไม่ใช่ศัตรู เขาเป็นคนรักของชั้นอีกไม่นานเราจะหมั้นกัน เธอต้องทำตัวให้คุ้นชินกับโรสของชั้นเอาไว้ให้มากๆ” สเตรนจ์พูด “ไม่เช่นนั้นเราอยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะชั้นต้องเลือกโรสอยู่แล้ว”

          ผ้าคลุมรีบลอยมาโอบสเตรนจ์อย่างเอาใจ เขามองดูผ้าคลุมขี้ประจบอย่างถอนใจ ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนเตรียมจะก้าวเข้าห้องน้ำ

          “อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องเข้าไป ไม่มีใครคลุมผ้าคลุมตอนอาบน้ำ” สเตรนจ์พูด “ชั้นจะไปอาบน้ำกับโรส รอตรงนี้ ถ้ารอไม่ได้ก็ออกไปห้องรับแขกข้างนอก”

          ผ้าคลุมลอยนิ่งๆอย่างเหงาหงอยจนประตูห้องน้ำปิดลง มันกระแทกตัวเข้าที่ประตูห้องน้ำอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แค่กระแทกเบาๆเท่านั้น เพราะถ้าสเตรนจ์หงุดหงิดขึ้นมาอีก เดี๋ยวจะสเตรนจ์จะมาดุเอาได้

          เวลาผ่านไปนับชั่วโมงที่สองคนนั้นอาบน้ำด้วยกันอยู่ในห้องน้ำ ไม่รู้อาบน้ำยังไงทำไมถึงมีเสียงครางเบาๆอย่างมีความสุขของทั้งสองคนลอดออกมาจากในห้องน้ำด้วย ผ้าคลุมสีแดงลอยไปมาอยู่หน้าห้องน้ำอย่างกังวลจนกระทั่งประตูห้องน้ำเปิดออก

          รอสส์สวมเสื้อผ้าซึ่งเป็นชุดนอนเรียบร้อยดีแล้วส่วนสเตรนจ์เขาคลุมท่อนล่างด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ ผมเปียกชุ่มยังไม่แห้งถูกคลุมด้วยผ้าขนหนูสีขาวอีกผืน รอสส์จูงมือคนตัวสูงให้ไปนั่งที่เก้าอี้ ส่วนเขาก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่เพื่อหยิบไดร์เป่าผมออกมา

          ผ้าคลุมสีแดงฉวยจังหวะที่รอสส์เผลอเข้าไปคลุมร่างของสเตรนจ์ที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเอาไว้ มันยกชายผ้าขึ้นมาถูเบาๆไปที่เส้นผมสีดำเหมือนกับว่ามันพยายามจะเช็ดผมให้สเตรนจ์อยู่

          “ออกจากแฟนชั้นเดี๋ยวนี้” รอสส์ออกคำสั่งเสียงเข้ม

          ผ้าคลุมคลุมร่างของสเตรนจ์แน่นขึ้น

          “เชื่อฟังสิ่งที่โรสพูดสิ อย่าดื้อกับโรส” สเตรนจ์พูดเบาๆกับเสื้อคลุม ผ้าคลุมหงอยลงและจำยอมถอยออกมา แต่ก็ไม่วายลอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆสเตรนจ์

          รอสส์มองผ้าคลุมด้วยสายตาไม่พอใจ เขาเดินไปเสียบปลั๊กไดร์เป่าผมและเช็ดผมให้คนรัก

          “ของวิเศษมีตั้งมากตั้งมาย คุณเลือกผ้าคลุมบ้าๆนี่มาได้ยังไงสตีฟ” รอสส์ถาม

          “ของวิเศษเป็นคนเลือกผม ผมไม่ได้เป็นคนเลือกพวกเขามา” สเตรนจ์ตอบ “ผ้าคลุมก็เลือกผมเอง”

          “เลือกคุณเพราะคุณหล่อน่ะสิ” รอสส์พูดแล้วเหลือบตามองผ้าคลุม “เป็นผ้าคลุมบ้าผู้ชายหรือไง”

          ผ้าคลุมดูมีทีท่าฟึดฟัดไม่พอใจอยู่ข้างๆแต่ทำอะไรไม่ได้

          สเตรนจ์ยิ้ม “เธอเอาแต่ใจ แต่อย่าไปถือสาเลยนะโรส ถือเสียว่ามีเด็กอายุ 17-18 มาตามกรี๊ดผมเหมือนในอดีตก็แล้วกัน”

          “แล้วเวลาคุณอยู่นิวยอร์ค ผ้าคลุมของคุณจะเก็บไว้ที่ไหน”

          “ก็ในห้องนอนนั่นแหละ” สเตรนจ์ตอบ

          “ห้องนอน !” รอสส์ตกใจ “คุณเก็บผ้าคลุมนิสัยแบบนี้ไว้ในห้องนอนได้ยังไง”

          “ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

          “เป็นสิ เป็นแน่ๆ ผ้าคลุมนิสัยแบบนี้มองคุณนอนหลับ มองคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า…..นี่ผมไม่ยอมจริงๆนะ” รอสส์หันไปมองผ้าคลุม “ชั้นจะจับเธอใส่ตู้นิรภัยชั้นใต้ดิน ตู้ต้องหนากว่าเดิม เธอพังตู้อีกไม่ได้แน่”

          ผ้าคลุมลอยมาซบที่ตักสเตรนจ์อย่างออดอ้อน

          “โรสเขาพูดเล่น เขาขี้เล่น” สเตรนจ์ปลอบ “อย่ากลัวโรสเลยนะ”

          “ผมจะสั่งคนทำตู้นิรภัยพรุ่งนี้เลย” รอสส์ขู่แล้วหยิบมีดโกนเล็กๆมากันเคราที่ขึ้นบนใบหน้าคนรักให้มันเข้าที่เข้าทาง สตีเฟ่นของเขาไม่เคยไว้หนวดเครามาก่อน แต่นับตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุแล้วเปลี่ยนไปเขาก็ไว้เคราบางๆ มันทำให้หน้าของเขาเปลี่ยน ไม่ได้แย่ลงแต่มันทำให้ดูหล่อมากขึ้นเลยทีเดียว

          หล่อจนผ้าหลุมยังหลง !!!

          รอสส์เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้งเพื่อหาเสื้อผ้าที่ใส่สบายกว่าชุดสีน้ำเงินเข็มขัดเจ็ดเส้นของคนรัก เขามองหากางเกงนอนขายาว กับเสื้อตัวใหญ่ๆที่อยู่ในตู้ ผ้าคลุมลอยมาข้างๆแล้วยกชายผ้าเขี่ยไม้แขวนในตู้เหมือนกับกำลังมองหาเสื้อผ้าในสเตรนจ์อยู่เช่นกัน รอสส์ใช้นิ้วเขี่ยชายผ้านั้นออกไปอย่างรำคาญตา

          สเตรนจ์หัวเราะ “ปกติแล้วเธอชอบทำแบบนี้เวลาอยู่นิวยอร์คกับผม คุณอย่าโกรธเธอเลยนะ” เขาพูดขณะรับเสื้อผ้าสำหรับใส่นอนมาถือไว้

          “สรุปผ้าคลุมของคุณคือกิ๊กลับๆที่อยู่ที่นิวยอร์คหรือยังไง” รอสส์พูดแล้วหันไปหาผ้าคลุมแดงนั้น “หันไป แฟนชั้นเขาจะใส่เสื้อผ้า”

          ผ้าคลุมหมุนตัวกลับหลังทันทีที่รอสส์สั่ง สเตรนจ์จึงเริ่มสวมเสื้อผ้า อยู่ๆรอสส์ก็คิดถึงบางอย่าง “เดี๋ยวนะ….. ลูกตาของผ้าคลุมอยู่ตรงไหน ข้างหน้าหรือข้างหลัง?”

          สเตรนจ์ยิ้ม “ผมก็ไม่รู้” เขาตอบ “หรือที่จริงเธออาจจะไม่มีลูกตา”

          “แล้วตอนอยู่นิวยอร์คเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไง”

          “ก็เปลี่ยนในห้องเลย”

          “ไม่ได้ !!!!” รอสส์ออกคำสั่ง “ต่อไปนี้คุณต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ส่วนผ้าคลุมของคุณต้องรอข้างนอกเท่านั้น”

          “โอเค ก็ได้ๆ” สเตรนจ์ตอบ “ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ อย่าทะเลาะกันตอนผมเผลอล่ะ”

          เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ผ้าคลุมรีบลอยไปหน้าห้องน้ำทันที….แต่เผอิญว่ารอสส์ไวกว่า เจ้าหน้าที่ตัวเล็กสามารถยึดครองหน้าประตูห้องน้ำได้สำเร็จ

          “อย่ามายุ่งกับแฟนของชั้น” รอสส์ขู่อีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ ผ้าคลุมก็ฟึดฟัดไปมาด้วยความโกรธที่แพ้ศึกในครั้งนี้

          “คุณไม่หิวหรอโรส ผมยังไม่เห็นคุณทานอะไรเลย” เสียงสเตรนจ์ดังมาจากในห้องน้ำ

          “ผมไดเอ็ต” รอสส์ตอบ “แล้วคุณหิวไหม”

          เสียงประตูเปิดออก สเตรนจ์จูบแก้มคนรักเบาๆ “กินคุณเมื่อกี้ก็อิ่มแล้ว”

          รอสส์ยกมือขึ้นขยับเสื้อนอนของคนรักให้เข้าที่ดี ผ้าคลุมก็ลอยมายกชายผ้าแตะๆไปที่เสื้อนอนอย่างเลียนแบบเช่นกัน

          รอสส์ถลึงตามองด้วยความหงุดหงิด

          สเตรนจ์และรอสส์นั่งโอบกอดกันอยู่บนโซฟาโดยมีผ้าคลุมสีแดงลอยวนเวียนอยู่ข้างๆ รอสส์ต้องคอยใช้นิ้วเขี่ยเจ้าผ้าคลุมจอมยุ่งที่ชอบมาเกาะแกะกับคนรัก เผลอเมื่อไหร่ก็แอบเอาตัวเองมาคลุมหลังสเตรนจ์บ้าง เอาชายผ้าสะกิดหาบ้าง แล้วจะไม่ให้รอสส์หงุดหงิดได้อย่างไร

          “ผ้าคลุมของคุณทำผมโมโหแล้ว คุณส่งกลับไปนิวยอร์คเดี๋ยวนี้เลย” รอสส์พูด

          สเตรนจ์ยิ้ม “เธออยู่ห่างผมไม่ได้ คุณก็รู้ ขนาดห้องนิรภัยของคุณยังพังมาแล้ว”

          “มาเกาะแกะแฟนคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง” รอสส์พูด

          “เธอยังเด็กอยู่เลยโรส เด็กๆย่อมติดผู้ปกครองเป็นธรรมดา” สเตรนจ์พูดแล้วลูบแขนคนรักอย่างปลอบโยน “ถึงเธอจะมีชีวิต แต่เธอไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นกับผมหรอก”

          “เด็กอะไรกัน ดูจากชนิดผ้าและลายผ้าก็รู้ว่าผ้าคลุมมีอายุมากกว่าอารยธรรมที่เก่าแก่ที่สุดในโลกอย่างอารยธรรมเมโสโปเตเมีย แน่นอน ผมเป็นเจ้าหน้าที่ต่างประเทศนะ เรื่องแค่นี้ผมดูออก” รอสส์พูด “จะเรียกว่าคุณทวดยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

          ผ้าคลุมลอยมาเกาะไหล่สเตรนจ์ เจ้าของผ้ายิ้มแล้วลูบไปที่ผ้าคลุมช่างอ้อนเบาๆ “โรสพูดเล่นนะ”

          “ผมพูดจริง” รอสส์ตอบ

          “ผมไม่รู้ว่าผ้าคลุมสร้างมาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะอาจารย์ของผมไม่ได้บอก แต่เธอถูกสร้างมาด้วยเวทมนตร์จึงมีชีวิต เวทมนตร์ของผมมีอายุมากกว่าโลกใบนี้เสียอีก เธอก็คงอายุเท่าๆกับโลก” สเตรนจ์พูด “แต่เธอถูกจับขังไว้ในตู้กระจกเวทย์รอจนกว่าคนที่เหมาะสมจะได้ครอบครองมาหา คุณดูสิ ถูกสร้างขึ้นมาไม่นานก็ถูกจับขังในตู้แก้วมาตั้งกี่ล้านปีกว่าผมจะมา”

          “ผมจะจำพล็อตไว้เขียนนิยายน้ำเน่าก็แล้วกัน” รอสส์ตอบอย่างงอนๆ

          สเตรนจ์ยกมือคนรักขึ้นมาจูบเบาๆ “คุณไม่สงสารหรอโรส ลองนึกถึงเด็กที่ถูกจับขังในบ้านตั้งแต่เกิดสิ พอวันหนึ่งได้ออกมานอกบ้าน เธอจะร่าเริงขนาดไหน” สเตรนจ์ลูบเบาๆไปที่ผ้าคลุม “เธอยังเด็กมากเลย เธอเลยติดผมและจะงอแงเวลาไม่ได้อยู่กับผม เหมือนตอนที่คุณเอาเธอไปขังในห้องนิรภัยไง ที่เธอโวยวายจนห้องพังเพราะเธอไม่อยากถูกขัง”

          “เด็กโข่งล่ะสิ ถึงชอบสร้างแต่ปัญหา” รอสส์พูด “ขนาดค้อนโยเนียร์ของผู้ครองแอสการ์ดที่มีพลังสูงสุดในจักรวาลยังไม่เคยทำลายข้าวของขนาดนี้เลย”

          “ก็ของพวกนั้นไม่มีชีวิต แต่ผ้าคลุมของผมเธอมีชีวิตนะโรส เหมือนคุณเอาเด็กเล็กๆไปไว้ในที่แคบ เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้น”

          รอสส์คลายอ้อมกอดอก “ปกป้องกันจังเลย กลับนิวยอร์คไปเลยไป”

          “ทีสมาชิกทีมของคุณมีแต่ผู้ชายหน้าตาดีผมยังไม่ว่าคุณเลย” สเตรนจ์พูด “ผ้าคลุมของผมน่ะแค่ผืนเดียว ทำได้มากสุดก็แตะตัว แล้วลูกทีมคุณล่ะ?”

          “ทีมของผม…อันที่จริงก็คือทีมของเราเพราะคุณก็อยู่ในทีม….ทีมของเรามีผู้หญิงด้วยนั่นก็คือนาตาชา โรมานอฟและวานด้า แม็กซิมอฟ ไม่ใช่ทีมชายล้วนเสียหน่อย” รอสส์พูด “ส่วนหนุ่มๆก็มีแฟนกันหมดแล้ว ไม่มีใครโสดเลยสักคนเดียว”

          “ฝ่าบาทแมวยักษ์ของคุณไงที่โสด แล้วเขาก็อยู่กับคุณตลอดเวลาเลย นี่ผมหวงนะ”

          “ทีผ้าคลุมเกาะหลังคุณอยู่ตลอดเวลาผมไม่หวงคุณเลยมั้ง”

          “แต่ผมทิ้งเธอไม่ได้ เธอเลือกผม และเธอก็ยังเด็ก เด็กที่ว่าคือประสบการณ์นอกตู้กระจกไม่ใช่อายุจริง ที่จริงเธอน่ารักนะโรส” สเตรนจ์พูด “เธอแค่ยังไม่คุ้นชินกับคุณ เพราะยังกลัวคุณที่คุณเอาเธอไปไว้ห้องนิรภัย แล้วยังมาเจอผมจูบคุณอีก เธอคงตกใจ คิดว่าคุณมาแย่งผมไปจากเธอน่ะสิ”

          “ผมต่างหากที่ถูกแย่ง คุณอยู่กับผ้าคลุมนานกว่าอยู่กับผมอีกนะสตีฟ” รอสส์พูด “และที่ผมเอาผ้าคลุมของคุณไปไว้ห้องนิรภัยมันก็เป็นหนึ่งในขั้นตอน ผมไม่ได้จับเธอไปขังแม้แต่นิดเดียว”

          “เดี๋ยวไว้ผมจะอธิบายให้เธอเข้าใจเอง” สเตรนจ์ยิ้ม

          “ผมจะไปนอนแล้ว” รอสส์พูดแล้วลุกขึ้น “ถ้าคุณจะนอนที่นี่ ผ้าคลุมของคุณต้องอยู่ข้างนอก ผมไม่อนุญาตให้อยู่ในห้องนอนของผม”

          ผ้าคลุมโอบสเตรนจ์เบาๆแล้วค่อยๆลอยไปอยู่นิ่งๆที่มุมห้อง สเตรนจ์ยิ้มแล้วเดินตามคนรักเข้าห้องนอนไป

          ตกกลางดึกหลังจากที่ทั้งสองหลับสนิท ผ้าคลุมสีแดงก็ค่อยลอยเบาๆ มาเปิดประตูห้องนอน แล้วค่อยๆพาตัวเองไปคลุมตัวของสเตรนจ์ไว้อย่างที่เคยทำเป็นปกติเวลาอยู่ที่นิวยอร์ค

          รอสส์ขยับพลิกตัวอยู่ครั้งหนึ่ง มือที่โอบกอดคนรักไว้สัมผัสโดนปลายผ้าเบาๆ เขาลืมตาตื่นขึ้นมาดูก็เห็นผ้าคลุมสีแดงจอมดื้อคลุมทับคนรักของตนอยู่….โอเค…สรุปว่าอยู่ห่างไม่ได้จริงๆใช่ไหม???….เขาจะพยายามคิดว่านี่คือเด็ก เป็นเด็กที่ติดพ่อมากๆ อยู่ห่างพ่อไม่ได้ จะพยามไม่นึกถึงผู้หญิงทาปากสีแดงเข้มก็แล้วกัน

          รอสส์คิดเช่นนั้นแล้วล้มตัวลงนอนต่อ

          ทุกคนย่อมมีภารกิจที่ต้องกลับไปทำ สเตรนจ์ก็เช่นกัน เขามีงานที่คลีนิกเล็กๆที่ต้องกลับไปดูแล เมื่อผ้าคลุมรู้ว่าจะได้กลับนิวยอร์คก็มีท่าทีดีใจอย่างออกนอกหน้าจนรอสส์รู้สึกหมั่นไส้ ผ้าคลุมก็ดูจะพยายามทำความคุ้นเคยกับรอสส์อยู่นิดหน่อย อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่พยายามทำอะไรเลียนแบบ พยามไม่แตะตัวสเตรนจ์มากคนรอสส์โมโห และที่สำคัญตอนจูบลา ผ้าคลุมก็ไม่กระชากสเตรนจ์ออกจากรอสส์อย่างที่เคยทำอีก

          ….สเตรนจ์คงทำความเข้าใจแล้วว่าผ้าคลุมควรปฏิบัติตัวต่อรอสส์ในฐานะคนรักของเจ้าของผ้าคลุมอย่างไรจึงจะเหมาะสม….ผ้าคลุมก็ดูจะฉลาดและมีวิธีเอาตัวรอดได้ดี จึงพยายามทำตัวดีๆไม่ให้รอสส์โกรธจนจะจับไปขังในห้องนิรภัยอย่างที่เคยขู่ไว้

          สำหรับรอสส์แล้วผ้าคลุมก็ดูจะมีประโยชน์อยู่บ้างเมื่อสเตรนจ์ผู้เป็นคนรักต้องไปอยู่ที่อเมริกา….คนรักของเขาเป็นคนหน้าตาดีจึงเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆทั้งหลาย …. ผ้าคลุมสีแดงจอมเอาแต่ใจนี้ช่วยได้มาก…ผ้าคลุมจะคอยก่อกวนผู้หญิงที่ชอบมาเกาะแกะทำตัวยุ่มย่ามหรือพยายามอ่อยสเตรนจ์จนพวกนั้นถอยทัพกลับไปเลยโดยที่รอสส์ไม่ต้องออกแรง นี่ถือว่าเป็นข้อดีข้อแรกที่รอสส์มองเห็นในตัวผ้าคลุมสีแดงผืนนี้

          …..อย่าให้เห็นว่าเธอมาเป็นฝ่ายเกาะแกะยุ่มย่ามคนรักของชั้นเองก็แล้วกัน ห้องนิรภัยหนากว่าเดิม 3 เท่าที่ห้องใต้ดินสร้างเสร็จแล้ว ถ้าเธอนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ เธอถูกจับขังแน่ ยัยผ้าคลุมสีแดง !!!

***********************************

Talk :

ฟิคนี้เกิดจากความเอ็นดูผ้าคลุมล้วนๆค่ะ 555555