คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 :: หนังสั้นของหัวหน้าคุโรทสึจิ
ภายในห้องประชุมในที่ทำการหน่วยที่หนึ่ง บรรดายมทูตน้อยใหญ่ประจำที่ตัวเองอย่างพร้อมเพรียงเพื่อรอคอยให้สมาชิกมากันให้ครบองค์ประชุม บ้างก็คุยกันอย่างออกรส บ้างก็ตีตั๋วนอนรอประธานในที่ประชุมซึ่งก็คือหัวหน้าใหญ่ยามาโมโตะ หัวหน้าหน่วยที่แปดอ้าปากหาววอดๆ ดื่มสาเกเข้าไปอีกอึก ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังที่รองหัวหน้าหน่วยสาวของเขาเทศน์เขาสักเท่าไหร่นัก เคียวราคุยิ้มแหะๆเพราะความเมาแอ๋ ก่อนที่จะไถร่างหนาๆของเขาลงไปฟุบกับโต๊ะอย่างไม่เกรงใจใคร
เสียงหึ่งๆ...ดังก้องไปทั่วห้องโถงกลาง และต้นตอของเสียงน่ากวนใจนั้นก็หนีไม่พ้นหน่วยสิบเอ็ดที่ชอบเสียงดังเอะอะเป็นปกติ และผู้ที่ร่วมเสวนากับพวกเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้าหน่วยที่สิบสองที่ร่วมเสวนาด้วยอย่างออกรส ถลึงตาสีเหลืองใส่คู่สนทนาอย่างวิปลาศ ข้างกายของเขามีหญิงสาวร่างสูงเพรียว ที่ยืนพยักหน้าเป็นระยะๆคอยให้ท้ายการโอ้อวดของหัวหน้ากองวิทยาการจอมโรคจิต
และเป็นดังเช่นเคย ดูเหมือนว่าอาการแพ้อากาศของหัวหน้าอุคิทาเกะจะกำเริบ... วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หัวหน้าหน่วยที่สิบสามโดดประชุม ดูเหมือนอิซาเนะจะแพ้พนันเร็นจิซะแล้ว...เพราะตอนประชุมครั้งที่ล่าสุด นางและเขาพนันกันคนละห้าร้อยคัง ว่าอุคิทาเกะจะโดดประชุมงวดต่อไปอีกหรือเปล่า.. ทำให้รองหัวหน้าโคเท็ตสึได้แต่ยิ้มแหยๆ นางไม่น่าหาเรื่องซะเลย แหม.... อยู่ดีไม่ว่าดีแท้ๆ ไม่ชอบใจ เงินเลยลอยออกไปจากกระเป๋าแบนๆตั้ง 500คัง
อิซาเนะไม่อยากจะหันไปมองบริเวณเก้าอี้ประจำตำแหน่งของพวกหน่วยหกเอาซะเลย... แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะหันหัวไปให้คนสมน้ำหน้า
นั่นไง อีตาเร็นจิกำลังแลบลิ้นเย้ยเธออยู่จริงๆด้วย...
'ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!'ชายผมแดงหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเสียง เพราะยำเกรงหัวหน้าหน่วยผู้สูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อิซาเนะชูกำปั้นขึ้นมากลางอากาศ พลางมองค้อนเพื่อนชายหัวแดงด้วยความหงุดหงิด
"เดี๋ยว เจอ ดี"หญิงสาว อ้าปากเน้นเป็นคำๆ พลางตีหน้ายักษ์ใส่อาบาไร เร็นจิ หล่อนยกหมัดเสยเข้าไปกลางอากาศ ประจวบเหมาะกับที่ผู้บัญชาการหน่วยที่หกหันหน้ามาสบตากับเธอพอดิบพอดี
อิซาเนะอ้าปากค้างเมื่อเห็นสายตาห้ามปรามของหัวหน้าคุจิกิ หล่อนชะงักมือกลางอากาศก่อนที่จะค่อยๆหดแขนลงอย่างเจี๋ยมเจี้ยม รีบกระตุกหัวโค้งชายหนุ่มด้วยความเกร็งขาม ปะหลกๆหัวด๊อกแด๊กเหมือนหุ่นกระบอกที่ใกล้จะพัง
"อิซาเนะ...เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน?"เสียงหวานถามเชิงเค้นเอาความ
"เอ่อข้า...ข้า แหะๆ"หญิงสาวร่างสูงอึกอัก หันไปทางหน่วยที่หกอีกที หัวหน้าคุจิกิก็หันหน้าไปทางอื่นเสียแล้ว อภิโถ่ นี่นางถูกเมินหรือนี่
แต่ยังไงก็เถอะ อิซาเนะก็อดที่จะลงความเห็นว่าหัวหน้าคุจิกินั้นเป็นคนที่น่ากลัวไม่ได้อยู่ดี ที่นางจำใจทำเช่นนี้เพราะไม่อยากมีเรื่องกับหัวหน้าคุจิกิหรอก แต่ยังไงหัวหน้าอุโนะฮานะไม่มีทางเข้าใจหัวอกของนางหรอก....
อิซาเนะไม่มีวันลืม กับบทโหดของหัวหน้าคุจิกิ จากเหตุการณ์เมื่อสิบปีที่แล้ว ที่ยาจิรุคิดพิเรนท์ หาทุนสมทบกองทุนสมาคมยมทูตหญิงด้วยวิทีการให้พวกนางไปเป็นปาปารัสซี่ ลอบแชะรูปบรรดาหัวหน้าหน่วยต่างๆไปลงนิตยสาร... และนางก็ดวงเฮงโคตรถึงขนาดจับฉลากได้เป้าหมายเป็นหัวหน้าหน่วยสุดโหดอย่าง'คุจิกิ เบียคุยะ'
และแน่ล่ะ คฤหาสน์คุจิกิ ใช่ว่าใครจะเดินดุ่มๆเข้าไปได้ซะที่ไหน นางกับเนมุอุตส่าห์วางแผนซะดิบดี ลงทุนไปถามผู้ที่ช่ำชองในการมุดดินอย่างยามาดะ ฮานะทาโร่ที่แนะนำให้พวกนางกลั้นใจมุดไปตามท่อระบายน้ำเสียๆ ซึ่งเป็นเส้นทาง'ลับ'และ'ลัด'อย่างที่เขาว่า...
แรกเริ่มเดิมทีพวกนางก็ประสบความสำเร็จอยู่หรอก ลักลอบเข้าไปในคฤหาสน์คุจิกิอย่างแนบเนียนนั้น ประสบความสำเร็จอยู่มากโข
สุดท้ายแล้วจนแล้วจนรอด พวกนางก็มาตกม้าตายเอาตอนจบจนได้...
เพราะหลังจากที่สองสาวแชะรูปได้สองสามช็อตแล้วเตรียมจะเผ่น จู่ๆพวกนางก็ถูกกองทัพหน่วยที่หกอันเกรียงไกรที่โผล่มาตามขื่อตามฝ้าเพดาน ตะครุบตัวกดพวกนางเอาไว้กับพื้น... ก่อนที่หัวหน้าหน่วยที่หกผู้เกรียงไกรจะมาเค้นเอาความเสียงเย็นเจี๊ยบซะจนขนลุกเกรียว
และไม่ต้องเอ่ยถึงชะตากรรมของพวกนางทั้งสองคนนั้นวันนั้นเลย พวกนางบังอาจไปท้าทายอำนาจมืดของหัวหน้าคุจิกิ ทำให้นางและเนมุเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ถึงจะอ้อนวอนทำหน้าตาน่าสงสารขนาดไหน.. เขาก็ไม่ยอมให้พวกนางได้ลอยนวล ไม่มีที่หัวหน้าคุจิกิจะปราณีผู้หญิงอย่างพวกนางเลยแม้แต่น้อย...
โถ่ ถึงจะไม่เห็นนางเป็นผู้หญิง แต่เห็นแก่เนมุสักเล็กน้อยบ้างก็ไม่ได้...
อิซาเนะได้แต่ย้อนคิดแล้วอมลมไว้ในแก้มทำแก้มป่อง
บทลงโทษของหัวหน้าคุจิกินั้นพิลึกวิปลาศไม่ต่างอะไรจากพวกหน่วยที่สิบสองที่ใครต่อใครเห็นว่าหัวหน้าหน่วยนั้นสุดเพี้ยนแล้วก็ตามที...
ทั้งนางและเนมุ ถูกมัดเท้าทั้งสองผูกติดกับขื่อบนเพดานคฤหาสน์คุจิกิ แล้วจับพวกนางห้อยหัวลงเป็นค้างคาวให้เลือดตกหัวจนหน้าดำหน้าแดง...
ส่วนผู้ที่คิดวิธีทรมานที่แสนพิศดารนั้น ยืนอยู่เบื้องล่าง พร้อมกับรัวกดชัตเตอร์รูปพวกนางทั้งสองไปประจารลงนิตยสารสมาคมยมทูตชายหน้าตาเฉย
นับเป็นการล้างแค้นที่โหดเหี้ยมทารุณสุดๆที่พวกนางไม่มีวันลืม
กะอีกะแค่พวกนางมาขอถ่ายรูปนิดๆหน่อยๆ ไม่รู้ทำไมต้องเล่นบทโหดซะถึงขนาดนี้ด้วย... ถ้าหากเป็นนางนะ ถ้าหากมีคนมาขอถ่ายรูปนาง นางจะไม่รอช้ายิ้มแล้วก็ชูสองนิ้วปั้นหน้าที่ตัวเองคิดว่าน่ารักที่สุดด้วยเอ้า!
คิดแล้วอิซาเนะเหลือบมองหัวหน้าหน่วยที่หกผู้ทรงศักดิ์อีกครั้ง สูดจมูกอย่างฮึดฮัด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครานั้นก็อดรู้สึกหมั่นไส้และชิงชังใบหน้าคมคายที่เชิดขึ้นน้อยๆนั่นไม่ได้...
แต่นางก็ไม่รู้จะทำยังไงหรอก นางเป็นยมทูตผู้น้อยผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกหัวหน้าหน่วย ทำได้แต่ก้มหน้าแล้วก็ยอมรับกรรม จริงไหม? แหม... นางจะเอาอะไรไปสู้เขาได้? มีหรือ รองหัวหน้าหน่วยจะกล้ามีปากมีเสียงกับพวกหัวหน้าหน่วย...
คิดแล้วนางก็คอตก ห่อเหี่ยวอีกครั้ง
ฮึ่ย.... อย่าให้ถึงวันของนางบ้างแล้วกัน... แต่อาจคงจะต้องรออีกสามพันล้านปีแสงเห็นจะได้...
อิซาเนะรู้ดี....นางก็คงจะได้แต่ล้างแค้นหัวหน้าคุจิกิในฝันนั่นแล...
"แกร๊ง"
เสียงกระทบกันของช้อนและถ้วยชา เสียงหึ่งๆที่ดังอยู่ในห้องนั้นเงียบกริบทันที รองหัวหน้าหน่วยพยาบาลเลิกเพ้อเจ้อก่อนที่จะรีบดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง รีบดึงตัวเองกลับกลับมายังในโลกแห่งความเป็นจริง ดวงตาที่คมกริบแน่วแน่ของผู้บัญชาการใหญ่แห่งหน่วยสิบสามพิทักษ์ ส่งสัญญานเตือนว่านางควรที่จะตั้งใจฟัง
"เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งหลาย... ที่ข้าต้องรบกวนเวลาของพวกเจ้ามานัดประชุมด่วนในวันนี้... ก็เพราะว่า ข้ามีเรื่องอะไรบางอย่างที่อยากจะปรึกษาและให้พวกเจ้ารับรู้กันโดยทั่วกัน..."เสียงแหบแห้งของชายชราดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบสงัดเสียยิ่งกว่าป่าผีเดนตาย
ชายชรายกมือเหี่ยวแห้งขึ้นมาปรบสองครั้ง พยักหน้าไปทางซ้ายบริเวณที่เป็นเก้าอี้ประจำตำแหน่งของหน่วยสิบสอง ชายใต้เมคอัพประหลาด ฉีกยิ้มจนเห็นฟันเหลืองที่ร้อยวันพันปีจะได้ขัด คุโรทสึจิ มายูริ รีบเด้งตัวขึ้น ยืดตัวอย่างทรนง พร้อมกับรองหัวหน้าหน่วยผู้รู้การรู้งานของเขา เดินลงจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งบนอัฒจรรย์มายังใจกลางของห้อง
"อะแฮ่ม..."มายูริกลอกตาไปมาอย่างเลิ่กลั่ก แต่นั่นก็เป็นเอกลักษณ์ส่วนตัวที่ทุกคนคุ้นชินซะแล้ว..
มายูริมักจะทำแบบนี้ แสดงตัวตนที่โรคจิตออกมาก่อนที่จะบรรยายในที่ประชุมเสมอ เสมือนประหนึ่งนักดนตรีเล่นอินโทรก่อนจะเข้าเพลง...
"เนมุ...มานี่"
สักพักจู่ๆหัวหน้ากองวิทยาการก็ทำอะไรบางอย่างที่ทุกคนคาดไม่ถึง หลังจากที่เขาเดินไปฉุดแขนผู้ช่วยสาวคนสวยของเขาให้เซมาตรงกลางห้อง ก่อนที่มือหยาบกระด้างจะทำการแหวกคอเสื้อกิโมโนตัวน้อยของหล่อนออกมาต่อหน้าฝูงชนที่กำลังส่งเสียงฮือฮา...
ถึงแม้ปกติทุกคนจะรู้ว่ามายูริมันจะเป็นคนสติไม่ค่อยจะสมประกอบก็ตามที แต่ไม่นึกว่าคราวนี้มันจะเอาจริงถึงขนาดโจ่งแจ้งเล่นหนังสดให้คนดูซะถึงขนาดนี้!
"อู้ว โอ้ว ว้าววววววววววว"บรรดายมทูตหนุ่มๆส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่ เมื่อเห็นมายูริล้วงมือเข้าไปในทรวดทรงอวบอัดของรองหัวหน้าหน่วยสุดเอ็กซ์อย่างเปิดเผย
เรื่องนี้นำทีมโดยหัวหน้าหน่วยที่แปดและสามและตามด้วยบรรดายมทูตชายน้อยใหญ่ในทุกๆหน่วย....
ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าหน่วยตัวน้อยแห่งหน่วยทีสิบ ฮิตสึกายะ โทชิโร่รีบยกมือขึ้นมาปิดตา แต่แอบมองลอดนิ้วด้วยความลุ้นระทึก ปากก็ก่นด่าสาปแช่งหัวหน้าหน่วยที่สิบสองจอมวิปริต
"ไอ้บ้ามายูริเอ๊ย!"
"คิกๆๆ"และเสียงหัวเราะนั้นก็ไม่ใช่มาจากใครอื่นนอกจากฮินาโมริ โมโมะที่กำลังหัวเราะคิกคักท้องแข็งเมื่อมองดูท่าทีของเพื่อนสนิทในวัยเยาว์
"เฮ้ยๆๆๆ"เสียงของชายหนุ่มดังมาแต่ไกลจากหน่วยที่หก และเจ้าของเสียงนั้นก็หนีไม่พ้นอาบาไร เร็นจิ ที่เลือดกำเดานั้นไหลจ๊อกออกจากจมูกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
"เก็บอาการหน่อยอาบาไร"หัวหน้าหน่วยที่หกพูดเสียงเรียบๆก่อนที่จะเอาหลังมือฟาดหน้ารองหัวหน้าหน่วยของเขาที่กำลังหื่นกามอย่างโจ่งแจ้ง... ก่อนที่ตัวเขาเองจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
อิซาเนะแอบยิ้มขำ นางไม่อยากจะเชื่อว่าคนเย็นชาขนาดหัวหน้าคุจิกิจะเขินผู้หญิงเซ็กซี่เป็นกับเขาเหมือนกัน...
"เอาล่ะ เจอแล้ว"มายูริพูดก่อนที่จะกระชากผ้าอะไรบางอย่างออกมาจากเสื้อกิโมโนสีดำ มันคือผ้าที่พันอยู่รอบทรวงอกของคุโรทสึจิ เนมุ หัวหน้ากองวิทยาการสะบัดมันขึ้นกลางอากาศราวกับจะเล่นมายากล แล้วผ้าผืนนั้นก็กลายเป็นจอโปรเจ็กเตอร์ขนาดใหญ่ยักษ์ทั่วถึงสำหรับทุกคน
หนุ่มๆพากันโอดครวญอย่างเซ็งแซ่ แต่ก็มิวายมีบางคนปรบมือให้กับโชว์สุดพิลึกของหัวหน้ากองวิทยาการ
"แปะๆๆๆ"คนผู้นั้นคือหัวหน้าหน่วยที่หก ที่ยกมือขึ้นมาปรบอย่างสุภาพราวกับว่าเขาเพิ่งจะดูอุปรากรเสร็จ สีหน้าเบียคุยะดูเย้ยหยันพิลึก... เหมือนว่าเขาจะแสดงเจตนาดูแคลนคุโรทสึจิ มายูริก็ไม่ปาน...
"อะแฮ่ม..."มายูริกระแอมเบาๆ เพื่อเรียกให้เหล่าบรรดายมทูตที่หลงอยู่ในโลกแฟนตาซีที่เขาเป็นคนนำพาไปเมื่อสักครู่นี้กลับมา
."เชิญหัวหน้ากองวิทยาการ"เก็นริวไซกล่าวก่อนที่จะผายมือ
"สวัสดีตอนบ่าย...ทุกท่าน เอาล่ะอย่างที่พวกเราเข้าใจกันดี วันนี้เราไม่มีประชุม นัดนี้เป็นการประชุมด่วนพิเศษ และวาระที่จะพูดถึงมีเพียงวาระเดียว ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามา ณ ที่นี้ด้วย"ชายใต้เมคอัพประหลาดพูดอย่างประชดประชัน ก่อนที่จะเอาไม้เท้าดึงจอโปรเจคเตอร์ลงมา
มายูริดีดนิ้วหนึ่งเปาะ ก่อนที่ภาพจะฉายขึ้นมาบนผืนผ้าใบ
ในภาพนั้นเป็นภาพเหตุการณ์บนโลกมนุษย์ที่เก็บได้จากกล้องดาวเทียมซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของหน่วยที่สิบสอง เหล่ามนุษย์เดินกันไปมาขวักไขว่บนท้องถนนอย่างเป็นปกติตามกิจวัตรของพวกเขาเหล่านั้น ทว่าจู่ๆชายคนหนึ่งนั้นก็ล้มลงกลางถนน ดวงตาของชายคนนั้นเบิกโพลงขึ้นอย่างเฉียบพลัน ก่อนที่เลือดจะไหลออกจากทวารทั้งแปดอย่างสยดสยอง...
"เฮือก!"
ถึงแม้ว่าผู้คนทั้งหมดในห้องนั้นจะเป็นยมทูต แต่ภาพที่ฉายในวีดิทัศน์นั้นดูน่าสะพรึงกลัว...สะเทือนขวัญเกินกว่าที่พวกเขาจะรับได้ บรรดายมทูตต่างสงเสียงอุทานฮือฮากันยกใหญ่...
ยมทูตผู้ขวัญอ่อนบางคนอย่างคิระ อิซึรุ ถึงกับโก่งคออ้วกเอาข้างๆที่นั่งบนอัฒจรรย์ไปเรียบร้อยแล้ว(?) และเครื่องยืนยันที่ว่าเขาทำเช่นนั้นก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเสียงกรีดร้องเสียงแหลมของซุยฟง หัวหน้าหน่วยที่สอง ที่กำลังสาวแตกเพราะรังเกียจอ้วก เหวี่ยงฝ่ามือฟาดหน้ายมทูตหัวเหลืองผู้เคราะห์ร้ายอย่างเต็มรัก
"จุ๊ๆ ดูไม่จืดเชียวนะ อิซึรุ"หัวหน้าหน่วยที่สามยิ้มร่าพลางส่ายหน้าให้กับรองหัวหน้าหน่วยขี้ตกใจของเขา
แม้กระทั่งผู้ที่คุ้นเคยกับสภาพการบาดเจ็บและสิ้นชีพของเหล่าวิญญานอย่างโคเท็ตสึ อิซาเนะยังอดที่จะขวัญหนีดีฝ่อไม่ได้...
'ให้ตายเถอะ น่ากลัว... น่ากลัว..อะไรเยี่ยงนี้'
หญิงสาวร่างสูงคิดพลันขนลุกสะท้านไปทั่วร่าง
นางเพียงแค่เคยอ่านเจอในตำราสำหรับอาการบาดเจ็บและเสียชีวิตอย่างเฉียบพลันเช่นนี้ จนโลหิตไหลออกจากทวารทั้งแปด เลือดทั้งออกตา...ออกหู ออกจมูก และส่วนอื่นๆที่ยากแก่การจะบรรยาย
นางเพิ่งจะได้เห็นชัดๆและเข้าใจว่ามันเป็นเช่นนี้เอง ว่าแต่... มันคืออะไรกัน!? อะไรกัน!? อะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเกิดอาการเช่นนี้ขึ้นมา...?
"หัวหน้า...?"อิซาเนะเอ่ยถามขึ้นอย่างความกล้าๆกลัวๆ ขอความเห็นจากหญิงวัยกลางคนที่กำลังเพ่งพินิจพิเคราะห์ภาพในจอ อิซาเนะเริ่มเห็นริ้วรอยแห่งความตึงเครียดบนใบหน้าหวานๆที่นานๆจะเห็นได้สักครั้งบนใบหน้าฟิตเปรี้ยะของสาวสองพันปีอย่างหัวหน้าอุโนะฮานะของหล่อน ดูเหมือนว่าในตอนนี้นั้นหัวหน้าหน่วยที่สี่จะกังวลใจอยู่ไม่ใช่น้อย...
"การตายแบบนี้...เกิดจากการที่ถูกเบาท์ที่อาศัยร่างมนุษย์ดูดวิญญานอย่างเฉียบพลัน ด้วยการโจมตีขั้นสูงจนดูเหมือนไร้ร่องรอย"อุโนะฮานะ เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้ำเสียงที่มั่นใจของนางดังพอประมาณทำให้ได้ยินไปทั่วอาณาบริเวณ
"ถูกต้องแล้วหัวหน้าอุโนะฮานะคนสวย หึๆๆๆ พวกท่านคงได้ยินแล้วสินะ ว่าไอ้พวกเบาท์ที่พวกท่านทึกทักว่ามันสูญพันธุ์ไปแล้ว มันยังไม่สิ้นซาก!"คุโรทสึจิ มายูริกล่าวพลางแสยะยิ้มอย่างโรคจิตกลอกดวงตาผู้มีชัยไปรอบๆที่ประชุม ดูท่าทางเขาจะสะใจไม่ใช่เล่น
แน่นอน เป็นธรรมดาที่คุโรทสึจิ มายูริ เพราะว่าเมื่อหลังจากเสร็จศึกจากเบาท์คราที่แล้วเมื่อสิบห้าปีก่อน ที่ทุกคนมีมติลงความเห็นว่าเบาท์นั้นได้สาบสูญไปหมดแล้ว มีเพียงเขาคนเดียวที่คัดค้าน และทุกคนก็หาว่าเขา'บ้า' และในวันนี้เองที่ภาพตรงหน้าบนจอโปรเจ็คเตอร์นั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ ราวกับว่าเขาได้ตบหน้าทุกคนในนี้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เอาล่ะทุกท่าน! เรามาดูภาพช้ากันอีกทีดีกว่า..."ชายฟันเหลืองที่ยืนอยู่กลางห้องพูดพลางยิ้มร่า ราวกับว่าเขาคือคุณครูอนุบาลกำลังจะชวนเด็กๆดูการ์ตูนเรื่องโปรดอยู่ก็ไม่ปาน...
ไม่ทันที่ใครจะมีโอกาสส่งเสียงคัดค้าน มายูริก็รีบรีรันฉายภาพสโลว์โมชั่นของหนังสั้นเรื่องเมื่อตะกี้ของเขาพอดี ราวกับว่าเขากลัวที่จะหมดโอกาสล้างแค้นไอ้พวกบรรดาคนที่หักหน้าเขาในวันนั้น...
และเหตุการณ์ดังกล่าว ก็นำมาซึ่งเสียงโอ้กอ้ากของบรรดายมทูตน้อยใหญ่ดังเป็นเสียงซาวด์เอฟเฟ็กซ์ประกอบหนังสยองขวัญของหัวหน้าคุโรทสึจิเป็นระยะๆ...
_______________________________________________________________________________________________________________
ขอบคุณ คุณ jumbleman มากค่ะ อุตส่าห์เม้นท์เปิดซิงให้กับเราคนแรกเลย XD ขอบคุณมากเลยค่ะที่มาให้กำลังใจกัน แต่อาจจะดองบ้างนะคะ
ช่วงนี้ป่านต้องทำทีสิสไปด้วย ว่างๆก็มาแต่งฟิคค่ะ คลายเครียด T^T รู้สึก รู้ตัวเลยว่าภาษาดร็อปลงจากเรื่องก่อนๆเยอะเลย ไม่ไหลลื่นเหมือนเมื่อก่อน ต้องขออภัยทุกคนด้วยนะคะ หวังว่าทำงานแล้วน่าจะหาย(?) หรืออาจจะยิ่งกว่าเดิมค่ะ 555+
ความคิดเห็น