คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
โซลโซไซตี้
สถานที่ซึ่งสถิตวิญญานอันสะอาดบริสุทธิ์ 'เซเรเทย์' ในใจกลางนั้นเองที่เป็นที่ตั้งหัวเมืองชั้นในที่ซึ่งเป็นที่ทำการของหน่วยพิทักษ์ทั้งสิบสาม สถานที่ทำงานของเหล่าบรรดายมทูต ผู้ซึ่งมีหน้าที่ชำระวิญญานชั่วร้ายให้สะอาดบริสุทธิ์ หรือส่งมันลงทัณฑ์ลงนรก...
ยมทูตแทบทุกหน่วยนั้นได้รับการถ่ายทอดวิทยายุทธ์ ศิลปะการป้องกันตัว วิถีมารและการทำลายล้าง...
เว้นเสียแต่...
ที่ทำการหน่วยที่สี่
หญิงสาวคนหนึ่งมองดูใบหน้าของคนที่อยู่ในกระจก เพ่งพินิจอยู่พักใหญ่ หล่อนจับจ้องผมซอยสั้นสีม่วงที่ลงมาปรกใบหน้ากลมๆ ขนตางอนเป็นแพ ดวงตากลมโตสีลาเวนเดอร์ไล่ไปบริเวณหางตาที่ชี้ขึ้นก่อนที่จะวกมาที่จมูกปลายหยดน้ำ ริมฝีปากบางของหล่อนสีแดงเหมือนกลีบกุหลาบ
อันที่จริงดวงหน้าของหล่อนก็พอจะดูได้กับเขาอยู่เหมือนกัน
ทว่า...
'ไม่เหมือน... ไม่เหมือนจริงๆ'
'ดูยังไงก็ไม่เหมือน..'
เจ้าตัวกลับไม่เคยคิดเช่นนั้น...
"โอ๊ย! หัวโขกอีกแล้ว!"เจ้าของร่างสูงในชุดยมทูตอุทานก่อนที่จะยกแขนที่มีปลอกแขนรองหัวหน้าหน่วยลูบคลำหัวตัวเองป้อยๆ ไม่นานนี้เองหลังจากที่นางเพิ่งที่จะใช้เวลาราวๆครึ่งชีวิตหมดไปกับการสำรวจหาความงามของตนเองที่ดูเหมือนจะหาไม่เจอ หมุนร่างสูงไปมา ยลโฉมเพ่งพิศในกระจกอยู่พักใหญ่ ทว่า...สุดท้ายแล้วโคเท็ตสึ อิซาเนะก็ต้องลงความเห็นเช่นเคยว่า นางไม่ได้มีความเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย...
"เฮอๆๆๆ เฮ้อออออออออออ..."หญิงสาวถอนหายใจเสียงยาวก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
นางบ้าไปแล้ว...นางต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ สามสิบนาทีผ่านไปในห้องน้ำอย่างฟรีๆ รู้ถึงไหนมีหวังอายถึงนั่นแน่ๆ อายคนในหน่วยตาย
ใช่แล้ว นางคือโคเท็ตสึ อิซาเนะ หญิงสาวผู้ที่มีบทบาทน้อยที่สุดในการ์ตูนเรื่องเทพมรณะ... เซ่อซ่า ซุ่มซ่าม ลนลาน ตัวสูงยิ่งกว่าผู้ชาย แถมยังไม่สวย...
'ไม่สวย ไม่สวย ไม่สวย ไม่สวย'
อิซาเนะคอตก ยิ่งคิดนางก็ยิ่งรู้สึกห่อเหี่ยว...
ไม่รู้นางจะตอกย้ำตัวเองไปถึงไหนกัน?
ให้ตายเถอะ...
คิดแล้วรองหัวหน้าหน่วยที่สี่ก็อดที่จะน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาไม่ได้ ทำไมยมทูตสาวคนอื่นๆในหน่วยพิทักษ์สิบสามถึงได้น่ารักจิ้มลิ้มไปเสียทุกคน ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าหน่วยที่สี่ที่ยังสวยเด้งเช้งวับเป็นสาวสองพันปี ทำไมหนอ... ฟ้าช่างชังน้ำหน้าให้หล่อนเกิดมาโตไม่หยุดจนรูปร่างสูงขนาด 180 กว่าเซ็นฯ ผิดวิสัยลูกผู้หญิงไม่เหมือนชาวบ้านเขา.. ซ้ำยังไม่พอ ยังเป็นอุปสรรคต่อการใช้ชีวิต
เมื่อครู่ศีรษะของนางก็เพิ่งจะจุมพิตกับคานประตูห้องน้ำ... ฮ่า! อีกไม่นานนางคงจะได้กลายพันธุ์เป็นนกหัวขวานเป็นแน่!
ไม่ว่าจะเรื่อง การเดินเหินที่ไม่ค่อยจะสะดวก การหาเครื่องแต่งกายที่บางครั้งถึงกับต้องสั่งตัดไซส์พิเศษ หรือแม้กระทั่งการกิน การนอน อิซาเนะคอยกลัดกลุ้มว่าอะไรมันจะมาคอยเพิ่มความสูงให้กับนางได้อีก ถึงแม้ว่านางจะรู้ดีว่าหยุดโตไปตั้งนานแล้ว แต่ว่าก็อดที่จะกังวลอย่างวิตกจริตไม่ได้...
เป็นเช่นนี้ทุกวัน ที่สิ่งที่เป็นเรื่องกวนใจมากที่สุดของรองหัวหน้าโคเท็ตซึนั้น หนีไม่พ้นเรื่องสัดส่วนและความสูง ไม่รู้ทำไม... แต่อิซาเนะไม่เคยชินกับมันเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน...
แหงล่ะ.. นางไม่เคยอยากที่จะยอมรับมันมาโดยตลอดนี่นา...
ใครมันจะไปอยากยอมรับเล่า!?
ว่าแล้วคิดไปคิดมาแล้วอิซาเนะก็เปรียบเทียบตัวเองกับคิโยเนะ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาน้องสาวตัวเองอีกครั้ง..
สาวน้อยโคเท็ตสึคิโยเนะ... นักสู้ลำดับที่สามแห่งหน่วยพิทักษ์ที่13 ไม่เคยที่จะต้องมานั่งกังวลเรื่องรูปร่างของตนเองเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งนางยังเป็นเพียงแค่นักสู้ในหน่วยเท่านั้น ความรับผิดชอบน่ะหรือจะมากมายเท่าคนเป็นรองหัวหน้าหน่วย หนำซ้ำหัวหน้ายังใจดี
เอ่อ...ก็ไม่ใช่ว่าหัวหน้าอุโนะฮานะใจไม่ดีไปซะทีเดียว
ท่าทีของรองหัวหน้าหน่วยที่สี่ตอนนี้ดูเลิ่กลั่กพิลึก... รีบเหลือบมองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลัง แม้จะนินทาหัวหน้าหน่วยตัวเองในใจนางยังมิกล้า เกรงในบารมีอำนาจมืดของหัวหน้าอุโนะฮานะยิ่งกว่าอะไรดี...
อันที่จริง...นางก็ไม่ได้มีเจตนาจะแอบนินทาหัวหน้าของนางว่าใจร้ายหรืออะไรกันหรอกนะ หัวหน้าอุโนะฮานะเป็นผู้หญิงสวยที่อัธยาศัยดียิ้มแย้ม... พูดจาอ่อนหวาน แต่เพียงแต่ว่า..
ไม่รู้ทำไม หัวหน้าอุโนะฮานะนั้นจะต้องมีความสามารถพิเศษในการที่จะทำให้คู่สนทนานั้นรู้สึกเสียงสันหลังทุกครั้งที่ได้ยินเสียง
"โคเท็ตสึ..."
หญิงสาวร่างสูงสะดุ้งเล็กๆ
นั่นไง เสียงสวรรค์หวานปานน้ำผึ้งรื่นหูดังขึ้นมาอีกแล้ว
"ค่า หัวหน้า"รองหัวหน้าหน่วยที่สี่ขานรับอย่างฉะฉานก่อนที่จะรีบกุลีกุจอไปหาเร็ตสึ ละเว้นการนินทาเจ้านายเอาไว้ชั่วคราว...
แล้วมันก็เป็นเช่นนี้ และวันนี้ก็เป็นเช้าวันจันทร์ที่แสนธรรมดาอีกวัน...
อันที่จริงแล้วหน่วยพยาบาลนั้นเป็นหน่วยที่ค่อนข้างว่าง ค่อนข้างที่จะเป็นหน่วยที่สบายมากเลยทีเดียว ส่วนมากนั้นก็เป็นงานเก็บกวาดที่จะต้องรับผิดชอบ และรักษาเหล่ายมทูตที่มีโรคประจำตัวบ้างบางที บางครั้งทำให้ต้องจัดงานนิทรรศการและแคมเปญใหม่ๆอยู่บ่ายครั้ง เช่นบาทาบำบัดหรือการนวดเท้า ที่ทำเอาพวกคิระกับชูเฮย์เท้าระบมกันไปแล้วตามๆกัน
อิซาเนะยิ้ม ถึงอย่างไรนางก็รู้สึกพอใจกับงานที่ตนทำ ภูมิใจในการที่ได้อยู่ในหน่วยพยาบาล นั่นแหละ... นับจากจบจากสถาบันวิญญานชินโฮแล้วก็ราวๆสามสิบห้าปีได้ ที่นางอุตส่าห์เลือกที่จะร่ำเรียนในสายพยาบาลเสียตั้งแต่แรกเพราะเหตุผลที่รักในงานบริการ และชอบที่ได้ช่วยเหลือชีวิตคน ถึงแม้ว่ามันจะดูขัดกับบุคลิกและรูปลักษณ์ของนางก็ตามที และรักที่จะ ไม่สนใจในคำคัดค้านของบิดามารดาที่กล่าวว่างานพยาบาลนั้นเป็นงานที่ต้อยต่ำ
อันที่จริงแล้วตระกูลโคเท็ตสึเองนั้นถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยเงินทองสักเท่าไหร่นัก แต่ก็เป็นตระกูลที่รับราชการมาช้านาน.. บรรพบุรุษของเธอนั้นเป็นถึงขุนนาง ถึงแม้ว่าจะตำแหน่งต่ำต้อยก็ตามที ทั้งบิดาและมารดาของหล่อนเองก็เคยสังกัดอยู่ในหน่วยสิบสามพิทักษ์ และหน่วยที่สี่นั้นก็เป็นหน่วยที่ใครต่อใครก็มักจะมองว่าห่วยแตกอ่อนหัดที่สุดในบรรดา13หน่วยพิทักษ์ ดีแต่คอยเก็บกวาดตามล้างตามเช็ดหน่วยอื่นไปวันๆ
นั่นแหละ เป็นเพราะว่าไม่ค่อยจะมีคนเห็นแสนยานุภาพของหัวหน้าอุโนะฮานะของหล่อนสักเท่าไหร่นัก ถ้าหากจะให้เปรียบเทียบนางกับหัวหน้าอุโนะฮานะแล้ว คงจะเรียกได้ว่าห่างไกลชนิดสามพันล้านปีแสงเลยทีเดียว...
อันที่จริงอิซาเนะก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นยังไม่เก่งกาจพอ... นางแทบไม่เคยได้ลงไปทำภารกิจบนโลกมนุษย์เลยสักครั้ง ถ้าเทียบกับรองหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ แหงล่ะก็เพราะนางไม่ค่อยมีฝีมือด้านการต่อสู้เลย ไม่เหมือนกับพวกอาบาไรที่ถึงกับปลดปล่อยบังไคได้ แถมฝีมือยังเป็นรองหัวหน้าหน่วยของเขาเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น...
นางเป็นผู้หญิงตัวโต โครงสร้างใหญ่ดูแข็งแรง ทว่าถ้าหากเป็นในยามต่อสู้ นางอาจจะอ่อนหัดเสียยิ่งกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุจิกิด้วยซ้ำมั้ง...
ทำงานเช้าชามเย็นชามไปวันๆอย่างนี้บางทีก็น่าเบื่อ... บางครั้งอิซาเนะเองก็อยากที่จะแสดงฝีมือบ้าง อยากจะลงไปทำภารกิจบนโลกมนุษย์กับเขาบ้างสักครั้ง นางอยากจะสัมผัสจริงๆบ้างว่าชีวิตของมนุษย์นั้นเป็นยังไง ลองปลอมตัวเป็นมนุษย์ดูท่าทางจะสนุกไม่ใช่น้อย
รองหัวหน้าโคเท็ตสึถอนหายใจ
คงไม่มีวันเสียหรอก... นางเป็นคนเจียมตัว รู้ตัวดีว่าไร้ฝีมือ แถมยังเป็นคนซุ่มซ่ามไม่ค่อยจะเอาไหน
และเช้าวันจันทร์แบบนี้ หัวหน้าอุโนะฮานะเรียกนางก็คงจะหนีไม่พ้นการใช้ให้ช่วยแต่งหน้าหรือทำผมเป็นแน่...
คงไม่มีอะไรมาก
"ก๊อกๆๆ"มือเรียวยาวบรรจงเคาะประตูสองสามที เพื่อขออนุญาตผู้อาวุสโสกว่า
"ครืด...."บานประตูกระดาษถูกเลื่อนออกไปพร้อมกับร่างสูงของหญิงสาวที่เดินห่อไหล่เข้ามา
"อย่าห่อไหล่สิคะอิซาเนะ เสียบุคลิกนะคะ"เสียงหวานที่เล็ดลอดมาตามไรฟันของหัวหน้าหน่วยที่สี่ส่งผลให้หญิงสาวร่างสูงรีบยืดตัวขึ้นพร้อมแขม่วพุงทันท่วงที! ถึงแม้ว่าอุโนะฮานะจะคอยพร่ำบอกหญิงสาวเสียขนาดไหนว่ามันเสียบุคลิก แต่นางก็มักจะทำเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย
เป็นเพราะว่าอิซาเนะรู้สึกอายหน้าอก นั่นแหละ.. ไม่รู้นางโตเป็นสาวขนาดไหนแล้วยังจะมาเคอะเขินแบบนี้อยู่ได้ มันเป็นสิ่งเดียวที่ผู้หญิงคนอื่นมักจะรู้สึกอิจฉานาง แม้กระทั่งคิโยเนะ แต่ถึงอย่างไรอิซาเนะก็ลงความเห็นว่ามันดูแปลกพิลึกขัดกับรูปร่างของเธออยู่ดี...
"แหะๆ หัวหน้าอุโนะฮานะ มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือคะ?"
"จ้ะ มาพอดีเลย ไป เราไปหน่วยที่หนึ่งกันเถอะ...หัวหน้าใหญ่ยามาโมโตะเรียกประชุมด่วน"
"เอ๋ ประชุมหรือคะ?"สาวร่างสูงถามพลางเกาหัวแกรกๆ ศุกร์ที่แล้วก็เพิ่งจะประชุมสรุปผลการดำเนินงานประจำไตรมาสไปแล้วเอง... เธอจำได้ว่าหัวหน้าอุโนะฮานะถึงกับขึ้นเงินเดือนให้เธออีกตั้งสองพันคัง
"มีเรื่องด่วนจ้ะ"หล่อนกล่าวเสียงหวาน
หญิงสาวผมสีม่วงอดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้ รองหัวหน้าโคเท็ตสึเลิกคิ้วเล็กๆ ก่อนที่จะเดินตามหลังร่างเล็กๆในเสื้อคลุมหัวหน้าหน่วยที่สี่ไปต้อยๆ ในหัวพลันคิดถึงประเด็นที่หัวหน้าใหญ่จะพูดในที่ประชุมไม่ได้... หรือว่ามีศึกกัน? แต่นับตั้งแต่เสร็จศึกของกบฎไอเซ็น นั้นก็นับเป็นเวลาผ่านไปราวๆห้าปีเศษๆได้แล้ว
เอ? มีเรื่องอะไรกันนะ?
หญิงสาวไม่ได้รับรู้เลยว่าสิ่งที่ตนเองปรารถณาเมื่อครู่นั้น เริ่มที่จะเข้าใกล้ความเป็นจริงแล้ว...
_________________________________________________________________________________________________
เป็นยังไงกันบ้างคะ? ถ้าชอบติชมได้นะคะ
รออ่านเม้นท์เพื่อนๆอยู่นะคะ ^_^
ความคิดเห็น