DNA คนรักที่หายไป...

--Intro--

"พาลูกหนีไป!! "

"คุณคะ! "

ปั๊ง!

ไม่นะ...

"เอริค!!! "

ปั๊งๆๆๆๆๆ!!!!!

เลือดที่สาดกระเซนเต็มพื้นพร้อมกับชายคนหนึ่งที่นอนกองลงกับพื้น สายตาขเขามองตามหญิงสาวคนหนึ่งและเด็กทารกในอ้อมกอดของหญิงสาวคนนั้น เขามองตามจนหมดลมหายใจสุดท้ายและหลับตาลงไป จมกองเลือดอยู่ตรงนั้น

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงวิ่งของเท้าเล็กๆ วิ่งไปกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่หยุด เขาได้แต่เอามือทั้งสองข้างโอบกอดลูกของเขาไว้ไม่ให้โดนเม็ดฝน

อุเเว้! อุเเว้!

เด็กทารกร้องไม่หยุด คนเป็นแม่ก็วิ่งหอบทั้งร้องไห้ตามลูกไปด้วย

"ไม่ร้องนะลูกแม่! "

"เฮ้ย! ตามหาสองแม่ลูกให้เจอ เเยกกันออกตามหา เร็ว!! "

"ครับ! "

ชายใส่สูทดำมากมายวิ่งออกตามหาคนละทิศคนละทางแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะพบสองแม่ลูกนั้น

"นายครับ ไม่เจอเลยครับ"

แป๊ะ!

"แค่ผู้หญิงกับเด็กทำไมหากันไม่เจอ! "

ชายที่โดนตบหน้าเงยหน้าขึ้นมาตอบ "พวกเราหน้ากันจนทั่วแล้วครับนาย แต่ก็ไม่เจอ พวกเราก็ไม่คิดว่ามันจะหนีรอดมือพวกเราไปได้"

ถุ๊ย!

ผู้ชายคนนั้นถุยน้ำลายใส่หน้าลูกน้อง ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"ช่างเถอะ ยังไงก็ฆ่าผัวมันได้ ส่วนแก๊งมันพวกเราก็ต้อนมันจนมุมแล้ว ที่เหลือมันก็ไม่มีอะไรยาก"

"แล้วผู้หญิงกับเด็กละครับนาย? "

เขาแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า "เดี๋ยวสักวันมันก็ตาย ไม่มีใครช่วยเหลือมันได้"

พอเขาพูดจบก็เดินนำหน้าลูกน้องไปที่ศพของเอริคที่นอนจมกองเลือดอยู่ ก่อนจะยกตัวเอริคขึ้นมาแล้วไปที่รถแล้วขับรถกันออกไป

ส่วนทางของยูกิหญิงสาวที่หอบลูกวิ่งหนีกลุ่มคนปริศนามาไกลจนเหนื่อยล้า เขาเปิดผ้าเพื่อดูหน้าลูก เขานั่งลงจับมือเล็กๆ ของลูกขึ้นมาสัมผัสที่แก้มของเขา

หยดน้ำตาเริ่มล่วงหล่นลงมาโดนหน้าของลูกเขา หญิงสาวร้องไห้ไม่หยุด อยู่หน้าประตูบ้านของใครก็ไม่รู้ เสียงสะอื้นของเขาดังเข้าไปในบ้าน จนคนข้างในได้ยิน

"เอ... เสียงใครมาร้องไห้แถวนี้"

เสียงชายชราพูดขึ้น ก่อนจะมองหาเสียงนั้นว่าดังมาแต่ไหน

"ผีแน่ๆ เลยตา"

เสียงหญิงชราพูดขึ้น สองตายายมองหาเสียงร้องไห้นั้นอยู่นาน ก่อนที่แกทั้งสองจะเดินถือไฟฉายเดินไปที่หน้าบ้านพร้อมกับร่มหนึ่งคัน

แง๊ด!!

เสียงเปิดประตูดังจนยูกิสะดุ้ง สองตายายมองดูหญิงสาวที่นั่งกอดลูกอยู่ทั้งน้ำตา ด้วยความสงสารถึงเข้าไปหาและพาเข้าบ้านมา

"ทำไมพาลูกไปนั่งตากลมตากฝนแบบนั่นละยายหนู เดี๋ยวเกิดเป็นไข้ทั้งสองแม่ลูกจะทำยังไง"

ยายพูดแล้วเอาพาขนหนูให้ยูกิเช็ดตัว ส่วนลูกของยูกิยายก็รับมาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้เด็กอบอุ่นขึ้น ยูกินั่งเช็ดผมพร้อมกับใบหน้าที่อมทุกข์ ตาเห็นจึงสอบถามความเป็นมาจากยูกิ แต่สิ่งที่ตากับยายได้รู้ทำให้ทั้งสองตกใจและสงสารไปพร้อมๆ กัน

"เสียใจด้วยนะยายหนู นี่ล่ะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนอะไรก็เกิดขึ้นได้"ยายปลอบยูกิ

"หนูไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี"ยูกิหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง

สองตายายมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองทั้งสองแม่ลูกที่โอบกอดกันอยู่

"เอาอย่างนี่ไหม มาอยู่กับพวกเราสองตายายก็ได้ ตอนนี้สถานการณ์มันไม่ค่อยจะดีถ้าเกิดพวกมันออกตามล่าหนูกับลูกอีกมันจะอันตราย"ตาบอกยูกิ แต่ยูกิก็คิดอยู่นานเพราะมาอยู่ก็จะสร้างภาระให้กับตายาย แต่ตากับยายก็อยากจะให้เขาทั้งสองคนอยู่เพราะลูกๆ ของแกตายกันไปหมด ยูกินั่งคิดแล้วก็มองหน้าลูกที่หลับอยู่

"ได้ค่ะ หนูจะอยู่กับตายาย"

ทั้งสองตายายยิ้มแล้วเข้าไปกอดยูกิไว้...

"ไม่ต้องห่วงนะ"

จุ๊บ!

"แม่ขอโทษนะยูริ"

รุ่งเช้า...

"วันนี้อากาศดีจังเลย คงเป็นเพราะฝนเมื่อคืนสินะถึงทำให้บรรยากาศยามเช้าดีขนาดนี้"คุณตาพูดทั้งสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด

ฮา...

"รู้สึกดีจริงๆ เลย"

ยายหนูตื่นกันหรือยังนะ...

ฝืด...

เสียงเปิดประตูดังขึ้น..

"อ้าว! ยายหนูหายไปไหน? "

คุณยายมองหายูกิแต่ก็ไม่เจอ เจอแต่หนูน้อยนอนหลับอยู่พร้อมกับจดหมายหนึ่งฉบับวางไว้ข้างๆ หนูน้อย

ยายยื่นมือไปจับจดหมายแล้วเปิดขึ้นเพื่ออ่านจดหมายนั้น...

"คุณตาคุณยายคะ หนูคงอยู่กับคุณตาคุณยายไม่ได้ เรื่องราวของหนูมันร้ายแรงเกิดไปหนูกลัวคุณตากับคุณยายได้รับความอันตรายจากหนู ส่วนลูกของหนู หนูขอฝากคุณตาคุณยายรับเลี้ยงให้หนูด้วยนะคะ เพื่อคงามปลอดภัยของลูกหนู ได้โปรดดูแลเขาแทนหนูด้วย จากยูกิ"

คุณยายอ่านข้อความจบลงพร้อมกับถอนหายใจ

"มันเป็นความจำเป็นของเธอฉันก็ห้ามไม่ได้หรอกนะ อย่าลืมกลับมาหาลูกด้วยล่ะ เดี๋ยวเขาจะคิดว่าไม่มีใครอยากจะอยู่กับเขา"

มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าเรื่องพวกนี้ไม่เกิดขึ้น ลูกของเขาคงไม่ได้มากำพร้าพ่อกับแม่แบบนี้...