Don’t play with fire

         “เพลิงมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ”

                ผมหยุดเดินก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเธอด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายเพราะคนที่คุยไม่รู้เรื่องน่ะน่าจะเป็นเธอมากกว่า

                “คิดเราน่าจะคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่ก่อนขึ้นเตียงแล้วนะ ก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอแล้วตอนนั้นเธอโอเคว่าเราจะแค่สนุกด้วยกันเฉยๆน่ะ” ผมพูดย้ำกับเธอครั้งนี้เป็นครั้งที่4แล้วล่ะมั้งแล้วผมไม่ใช่พวกอารมณ์เย็นมานั่งอธิบายอะไรแบบนี้ให้ใครฟังซะด้วยสิ

                “แต่มีนอยากลองคบกับเพลิงแบบจริงจังนี่”

                “ก็บอกว่าไม่ไง เราเป็นคนเจ้าชู้ชอบจีบไปเรื่อยเลยไม่อยากจะผูกมัดกับใคร ไม่อยากให้ใครมาร้องไห้เสียใจเพราะเราด้วยเข้าใจไหม!!!” ผมพยายามใจเย็นอธิบายให้เธอฟังอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นจนทำให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง…แต่ใครจะสนล่ะ!!!

                “แต่มีนคิดว่ามีนจะสามารถหยุดเพลิงได้ เพราะงั้นให้มีนลองดูนะๆๆ” เธอเข้ามาเกาะแขนผมพร้อมออดอ้อนผมปรายสายตามองเล็กน้อยก่อนจะแกะมือของเธอออก

                “มีคนพูดกับเราแบบนี้มาเป็นสิบกว่าคนละแต่ไม่เห็นใครทำได้ซักคน” ผมบอกกับเธอก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป ผมก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าวเพื่อหนีจากตื้อที่แสนน่ารำคาญนั่นโดยมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุด

     เหอะ…ผมไม่ได้คิดจะไปค้นคว้าหาความรู้อะไรในนั้นหรอกนะผมแค่จะไปอาศัยหาที่สงบๆหลบภัยชั่วคราวก็แค่นั้นแหละ เมื่อกี้สายน้ำไลน์มาบอกว่ารออยู่ในนั้นเพราะงั้นวันนี้ผมจะยอมก้าวเท้าเข้าไปในนั้นซักวันก็แล้วกัน

   “อ๊ะ!!!” เพราะว่ามัวแต่ไลน์ถามสายน้ำว่านั่งอยู่ตรงไหนเลยทำให้ผมชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าทำให้ข้าวของที่เขาหอบมาร่วงกระจายลงพื้น…วันนี้ทำไมมันซวยแบบนี้วะ!!!

   “ขอโทษนะครับๆๆ เดี๋ยวผมช่วยเก็บ” ผมนึกด่าความซวยของตัวเองในใจพร้อมกับรีบช่วยเก็บของที่ร่วงลงบนพื้นไปคืนให้คนที่ถูกผมชน

   “นี่ครับ ต้องขอโทษด้วยนะพอดีกำลังรีบอยู่น่ะ”

   “ไม่เป็นไรครับ” มือเล็กยื่นมารับของจากมือของผมและจังหวะนั้นเองที่เหมือนกับลมหายใจของผมจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

    “กาย” ผมเอ่ยชื่อคนตรงหน้าด้วยเสียงแผ่วเบา รู้สึกลังเลแต่เมื่อดวงตากลมโตที่มองมาที่ผมเมื่อครู่หลุบลงทันทีที่ถูกเรียกชื่อนั่นกลับทำให้ความมั่นใจของผมกลับมาอีกครั้ง

   “กายใช่ไหม…จำพี่ได้ไหม พี่เพลิงไง” อีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่ขยับมือที่หอบของเอาไว้ให้กระชับขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงผมไป

   “กายเดี๋ยวสิคุยกันก่อน” ผมขยับตัวเข้าขวางทางเขาเอาไว้ทำให้ถูกดวงตากลมโตตวัดขึ้นมามองด้วยความไม่พอใจ

   “พี่ไม่รู้เลยน่ะเนี่ยว่ากายก็เรียนที่นี่เหมือนกันน่ะ” ผมพูดกับเขาแต่อีกฝ่ายลับนิ่งเฉยและใช้โอกาสนั้นเลี่ยงเดินไปจากผมจนได้ผมที่กำลังจะขยับเท้าเดินตามแต่เห็นมีนที่กำลังเดินมาทางผมซะก่อนผมจึงหันหลังเดินกลับเข้าห้องสมุดไปตามที่ตั้งใจแต่แรก

   “กายจริงๆด้วย…น่ารักขึ้นขนาดนี้เลยหรอวะ” ผมพูดกับตัวเองก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา