Sorry,He's mine (END)

เกือบสองทุ่มแล้ว…

ผมวิ่งเอาถุงขยะออกมาทิ้งข้างนอกเพราะใกล้เวลาที่ร้านจะปิดแล้วผมก็จะได้กลับไปพักผ่อนซักที อาทิตย์หน้าก็จะเปิดเทอมแล้วและผมก็จะกลายเป็นเด็กม.6 ซึ่งเป็นช่วงชั้นสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลาย 

ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงล้อรถเบรคดังเอี๊ยด ผมหันไปมองตามต้นเสียงเห็นรถมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบค์สีดำขี่มาปาดหน้าขวางปอร์เช่สีขาวจนต้องเบรคกระทันหัน

“โห ดีนะที่เบรคทัน” ผมพึมพำออกมาจากที่ยื่นมองห่างๆ

ผู้ชายที่ขี่บิ๊กไบค์ลงมายืนอยู่หน้ารถปอร์เช่ก่อนที่ประตูฝั่งข้างคนขับจะเปิดออก มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาแล้วตรงไปหาผู้ชายคนนั้น เธอยกมือขึ้นกอดอกแล้วพูดกับเขา

“ดาวว่าเราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะโย”

ผู้ชายถอดหมวกกันน็อคออกแล้วถือไว้แต่ผมมองเห็นหน้าพวกเขาไม่ชัด

“แต่โยยังไม่เข้าใจ”

“ฟังนะโย” เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ดาวอยากได้คนที่สามารถดูแลดาวได้ดีกว่านี้”

“ที่ผ่านมาโยดูแลดาวไม่ดีเท่าที่ควรใช่ไหม”

“โยก็ดูแลดาวได้ดีในระดับนึงนะ แต่ถ้าโยยังเอาแต่เตะฟุตบอลเล่นไปวันๆแบบนี้แล้วต่อไปล่ะจะดูแลดาวได้ยังไง”

“ทำไมจะไม่ได้ โยจะทำพิสูจน์ให้ดาวเห็นเองว่าโยสามารถดูแลดาวได้”

“ด้วยอาชีพนักฟุตบอลอย่างที่โยบอกน่ะหรอ”

“ใช่”

“แต่มันจะไม่ดีกว่าหรอถ้าโยเลือกที่จะช่วยทำธุรกิจของที่บ้านน่ะ”

“แต่โยอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าโยก็สามารถทำได้โดยไม่ต้องพึ่งที่บ้าน แล้วฟุตบอลมันก็เป็นความฝันของโยด้วย”

“ดาวก็มีความฝันเหมือนกัน”

“งั้นเรามาช่วยกันทำความฝันของเรากันนะ โยจะช่วยสนับสนุนดาวทุกอย่างเลย”

ผู้ชายยื่นมือออกไปหาผู้หญิง แต่เธอก้าวถอยหลังเพื่อไม่ให้รับสัมผัสจากอีกฝ่าย

“ขอโทษนะโย…แต่ความฝันของดาวในตอนนี้มันไม่มีโยอยู่ด้วยแล้ว”

ความเงียบที่ชวนอึดอัดเกิดขึ้น ขนาดผมที่ไม่ได้รู้จักพวกเขาและแค่แอบยืนมองอยู่ห่างๆยังรู้สึกอึดอัดตาม ก่อนที่ผู้หญิงจะเดินกลับขึ้นรถไป ปอร์เช่สตาร์ทแล้วหักหลบคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะเหยียบคันเร่งราวกับไม่ต้องการเสียเวลาอยู่ตรงนั้นแม้เพียงเสี้ยววินาที

ผู้ชายคนนั้นเขวี้ยงหมวกกันน็อคในมือลงพื้นแล้วทรุดนั่งลงข้างๆรถ

“แย่ชะมัด” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะรีบล้วงโทรศัพท์ที่สั่นเตือนขึ้นมาดู เห็นข้อความแจ้งเตือนจากไลน์เด้งขึ้นมา

Base : นี่มึงไปทิ้งขยะถึงดาวอังคารรึไงวะ

   ♪  : เบสมึงรอกูด้วย

Base : มึงรีบๆมาเลยกูหิวข้าว

  ♪  : เคๆ

ผมหันไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้งและเห็นว่าเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม

ดูท่าทางเขาคงจะรักผู้หญิงมาก ดังนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เขาเสียใจมากขนาดไหน

​…เข้าไปให้กำลังใจเขาดีไหมนะ แต่เราไม่รู้จักกันนี่

​เพราะอย่างนั้นผมจึงทำได้เพียงส่งกำลังใจให้เขาก่อนจะเดินจากมา