กลอนพักใจ

ลำดับตอนที่ #1 : The end of the world

Artist: Carpenters (ความจริงมีหลายฉบับ แต่ที่รู้จักกันดีที่สุดคือของ Carpenter)



         Why does the sun go on shining?                         Why does the sea rush to shore?

Don’t they know? It’s the end of the world.                         ‘Cause you don’t love me anymore.



         เพราะเหตุใดดวงตะวันยังทอแสง                          ยังร้อนแรงแผดเผาอยู่มิรู้หาย

เหตุใดคลื่นทะเลยังซัดหาดทราย                              ไม่เคยคลายหายจากชายหาดมา

         หรือไม่รู้โลกถึงจุดสิ้นสุดแล้ว                              เริ่มจะแคล้วล่วงลับดับปัญหา

เหตุเพราะรักเราสิ้นสุดทางเยียวยา                              สิ้นเมตตาสิ้นผูกพันสิ้นห่วงใย



         Why do the birds go on singing?                         Why do the stars glow above?

Don’t they know? It’s the end of the world.                         It ended when I lost your love



         แต่นวลนกยังขับขานบทเพลงก้อง                          อีกดาวจ้องดูระยับวิบวับไหว

ไม่รู้หรือโลกเราเศร้าอย่างไร                              จะดับไปดั่งรักเราชั่วนิรันดร์



         I wake up in the morning and I wonder.                   Why everything the same as it was?

I can’t understand. No, I can’t understand.                          How life goes on the way it does?



         ฉันตื่นขึ้นในยามเช้าเฝ้าสงสัย                              ว่าทำไมไม่สิ้นสุดโลกดังฝัน

ทุกทุกอย่างยังเป็นไปตามทางมัน                              คงสีสันคงมั่นพันผูกกาย

         ไม่เข้าใจฉันยังไร้ซึ่งเหตุผล                              ด้วยตัวตนฉันนั้นยังไม่สลาย

ยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างสบาย                              ยังไม่ตายลมหายใจยังทอดยาว



         Why does my heart go on beating?                        Why do these eyes of mine cry?

Don’t they know? It’s the end of the world.                        It ended when you said goodbye

        

         ด้วยเหตุใดใจยังเต้นเป็นระส่ำ                              เหตุใดน้ำตารินไหลให้เหน็บหนาว

ยังแลเห็นทะเลใสประกายพราว                              ยังคงก้าวตามทางวางชีวา

         แต่คงอีกไม่นานนักโลกคงดับ                              คงจะลับลงแล้วล่วงเวหา

ตั้งแต่รู้รักเราเป็นเช่นมายา                              เมื่อเธอลาร้างรักจักลางเลือน